{cameron}Knocking the door {Rose+open}

[greenlightning]

Zijn voetstappen waren onhoorbaar door de stappen van al de andere leerlingen die de gang betraden. Zijn blik stond op onweer. De mensen waren schimmen, gezichtloze wezens die hem in de weg liepen. Ze moesten wijken voor hem, of ze wilden of niet. Blikken vielen op hem, werden vlug weer afgewend. Er werd omgekeken, maar snel weer doorgelopen. Niemand zag de tranen in zijn ogen, niemand die bleef staan om te kijken. Hij straalde niks dan gevaar uit en ieder die hem zag passeerde zonder iets te zeggen. Zelfs de zwads die hem tegenkwamen zwegen. Een enkeling bleef verwonderd staan toen hij zijn pas inhield voor de geheime ingang van de Hufjesleerlingekmaer. Een geheim dat voor velen geen geheim meer was, en voor hem al helemala niet meer. Hij bleef een moment staan. Niet vanwege twijfels, maar om zijn woede te beheersen. De onbedwingbare woede van verraad. Spijt en verdriet. Met een enkel gebaar veegde hij de tranen weg en klopte met zijn vuist drie maal op de deur.

'Rose!' Donderde zijn stem door de gang en op dat moment verdwenen ook de meeste Zwads. De gang liep snel leeg, afgezien van een paar Zwad meisjes met een stiekeme liefde voor die ene jongen. Ze verborgen zich achter een pilaar, zorgend dat ze niet gezien werden. Cameron zag ze niet. Zijn ogen waren gesloten voor alles behalve de deur. Ze moest hem horen. Ze moest hem spreken. Ze moest!
Onwetendheid accepteerde hij niet. Blindheid tollereerde hij niet. Leugens werden enkel door hem verspreid. Als ze eits wilde weten, dan ahd ze moeten spreken met hem en niet op deze manier alles teniet doen waar ze zo hard aan hadden gewerkt. Terwijl hij daar stond bloedde zijn hart, en drong het tot hem door hoe diep hij haar had binnen laten komen. Veel te diep, Dieper dan hij ooit had gewild. Voor de derde keer in zijn zeventien jarige leven, besloot hij zijn hart te sluiten, voor iedereen. Zijn blik lag op de deur, zijn vuist lag stil op de stof van het wandtapijt (sorryXD).

[melien]

Uiteindelijk had de pijn toch gewonnen. Had ze ook maar een seconde er echt bij stil gestaan had ze misschien anders gereageerd op het nieuws van Green. Maar dat was niet zo. Het liefste wilde ze niets anders van Cameron horen dan dat het een verdomde leugen was, maar ook dat betwijfelde ze. Het was ook gewoon te mooi om waar te zijn.
Stilletjes kroop ze weg in een hoekje en trok ze haar knieën op. De leerlingenkamer was uitgestorven, en eigenlijk was ze daar ook wel blij mee. Gezelschap was wel het laatste wat ze wilde. Ze sloot haar ogen en leunde met haar hoofd tegen de koude muur. Dat er iemand binnenkwam merkte ze niet op, waarom zou ze ook?

Op het moment dat Cameron's stem tot haar doordrong spookte er niets door haar hoofd. Voor het eerst sinds tijden leek haar hoofd uitgeschakeld te zijn. Maar reageren op Cameron deed ze niet, ze opende enkel haar ogen. Degene die binnen was gekomen liep verbaasd naar de ingang, waardoor deze open ging en Cameron in zicht kwam. De eerstejaars glipte langs Cameron heen, te bang om terug de leerlingenkamer in te lopen. Rose kroop alleen maar meer weg in de schaduw van het hoekje, ook haar ogen sloot ze weer. Ze wilde hem niet zien, en ook niet spreken.

[greenlightning]

Cameron bewoog zich niet toen de eerste jaars langs hem heen schoot. HIj staarde naar de vloer, de ogen van de leerlingen in de kamer op zich gebrand. De deur wilde zich sluiten, maar in een snelle beweging greep hij de deur vast en hield die open. Langzaam stapte hij de kamer binnen en liet de deur achter zich dichtvallen. Zijn ogen waren bijna zwart op dat moment dat ze de kamer in zich opnamen. Zijn blik werd door vrijwel niemand beantwoord. Ieder wendde zijn blik af of schoot achter hem langs weg. Hij wist dat hij beangstigend was op dit moment, maar het kon hem niet deren.
Toen zijn blik Rose vond voelde hij een kilte die hij niet kende. Zijn hart klopte zo snel voor haar, waarom was het dan nu zo stil en koud vanbinnen? Waarom alleen die woede? Waarom alleen die haat? Waarom voelde hij zich alleen maar verraden? Waar was het verdriet gebelven dat hem zojuist nog leeg te overvallen? Hij kende geen antwoorden en zocht ze ook niet. Hij stapte verder de kamer binnen, wetend dat hgij er niet hoorde. De stem van de jongen die hem dat nogmaals vertelde deed hem opkijken. Een blik vol minachting en haat was zijn antwoord. De jongen staarde hem een moment aan voor hij achteruit deinsde en viel over een stoel. Cameron alchte niet. Er was niks amuserends aan, zelfs niks bevredigends. Hij voelde niks. Niks dan.... kou.

'Ik vrees dat ik je laatste boodschap niet begreep,' zei hij, op een toon die iemand aansleog tegen een straathond die in de weg liep. Hij nam het briefje uit zijn jaszak en toonde die. Het leer over zijn schouders maakte hem breder dan hij in werkelijkheid was. Rose was een van de weinigen die zijn werkelijke slanke en smalle bouw kende. Hij briefje was verkreukeld. Vooral omdat er een enkele traan op was gevallen toen hij hem las. De druppel landde, vlak voor hij hem verfrommelde in zijn hand en hierheen was gestormd. Hij wierp het propje naar Rose terug.
'Ik zou graag uitleg van je krijgen, Rose,' zei hij, opnieuw die naam gebruikend. Nooit noemde hij haar zo, zelfs niet toen hij alleen van een afstand haar bewonderde. Het voelde vreemd, maar meer kon hij niet. Ergens keerde pijn terug, maar hij bevror het direct. Geen gevoelens meer.

[Madjic]

Stevie sloeg haar armen over elkaar en bekeek het tafereel even. Ze kende Rose nauwelijks en Cameron enkel van wat verhalen. Ze zou hier niet eens naar moeten of iets moeten doen... Dus daarom...
"Je hoeft niet zo agressief te doen hoor." Ze liep met nog haar armen over elkaar naar Rose en ging naast haar staan. "En als je dat per se wel wilt doen, dan doe je dat maar ergens dan hier en bij iemand die er wel zin in heeft." Rose zag er niet bepaalt uit alsof ze blij was dat Cameron er was, in tegenstelling zelfs. "Dus wil je jezelf alsjeblieft verwijderen?"
Ze keek hem met een minachtende blik, dezelfde als hij, aan. Ze had er nooit iets tegen als iemand in de afdeling rond hing waar hij eigenlijk niet hoorde, maar als het ging om iets als dit dan hoorde hij hier werkelijk niet.

[melien]

Zodra Cameron naar haar toe liep wist ze dat ze niet om hem heen kon. Rustig stond Rose op, haar blik was gericht op het zwarte katje dat vanuit de slaapzaal kwam. Haar ene hand balde ze tot een vuist waardoor haar nagels in haar handpalm prikten. Niets viel te vermijden. Niet de confrontatie met Cameron, en ook niet dat ze Cameron hoogstwaarschijnlijk kwijt was. Hou op! Zo iemand wil je niet in je leven. De pijn was echter het bewijs ervoor dat hij veel meer was dan een of andere zwadderaar. Hij betekende echt iets voor haar.
Haar ogen keken hem pas aan toen hij tegen haar sprak, de woorden gingen echter langs haar heen. Door de toon die hij aansloeg werd ze weer vervuld met woede. "Ik geloof dat je toch echt wel in de verkeerde leerlingenkamer bent." zei ze. Haar stem klonk killer dan ze voor mogelijk had gehouden. Pas nadat ze het had gezegd drongen de woorden tot haar door. Deze deden haar echter niets. Dat dacht ze in ieder geval. Het feit dat hij haar bij haar roepnaam aansprak kwam toch veel harder aan dan dat ze had gehoopt. Een mengeling van pijn en woede was in haar ogen te lezen toen ze in zijn ogen keek. Het propje negeerde ze volkomen, evenals dat wat hij zei.
"Waarom zo boos? Was ze er soms niet blij mee dat jullie plan in rook op ging?" vroeg ze minachtend. Wat als het helemaal niet waar is? De gedachte schoot dan misschien wel door haar heen, maar dat realiseerde ze zich nauwelijks. Pas daarna werd ze zich bewust van Stevie. Ze kende haar misschien nauwelijks, maar toch was ze blij met haar steun. Even keek ze naar haar en schonk haar een kleine glimlach, meer kreeg ze op dit moment gewoon niet voor elkaar. Maar al gauw keek ze weer naar Cameron.

[greenlightning]

Stevie was minder dan een kakkerlak en als ze dat formaat was geweest, had Cameron zijn voet op haar geplaatst. Maar het was een mens, hiunderlijk, sprekend en in de weg staand. Ze nam ruimte in, dat wat hem nog meer ergerde dan dat ze uberhaupt tegen hem sprak. Hij luisterde niet naar haar woorden, keek haar niet langer dan een seconde in de ogen, lang genoeg om de een blik te werpen die zo duister was dat ze zijn haat wel moest voelen, voor hij weer naar Rose keek. Ze was opgestaan en opeens was ze groot, preces zoals ze altijd was geweest. Zoals ze was geweest de eerste keer dat ze ahdden gesproken. Waarom er een plotselinge pijnscheut door zijn hart ging wist hij niet. Hij balde zijn hand en bracht hem traag naar zijn borst, zonder dat het tot hem doordrong. Hij snoof.
'Je bent nu even zinvol als je briefje was. Verkeerde leerlingekamer? Zou het? Ik geloof van niet. Dit is de kamer waar jij bent, niet waar? In mijn eigen kamer zou ik je niet tegenkomen.'
Hij deed een stap dichter naar haar toe en liet zijn vuist zakken, opmerkend dat hij hem omhoog had gedaan.
'Ik ben dit kat en muis spel zat. Je kraamt onzin uit. Ik weet niet welk plan je bedoeld. Je moet preciezer zijn. Welke van de vele? Welke va alle plannen die ik heb gemaakt? Wat van alles dat ik nog van plan was om te doen? Wat van alles dat ik gedaan heb? Ik weet neit tot in hoeverre jj van alles op de hoogte bent van wat ik doe, maar hiermee schiet je niks op en ik ook niet. Ik ga niet weg, hoeveel van je waardeloze hufjes je komen steunen, tot ik weet waar je zo'n probleem van maakt.'
Zijn stem was kil en koud, gevoeloos, terwijl er momenteel -ondanks zijn poging eht in te vriezen- er allerlei gevoelens door zijn binnenste wervelden en zijn oren deden gonzen.
Haar zo te zien maakte hem razend. Hij wilde dta ze lief deed, zoals normaal. Dat ze tegen hem aan kroop, zoals eerst. Dat ze haar lippen op de zijne plaatste, zoals inmiddels zo vertrouwd was. Hij wilde haar tegen zich aan klemmen en weer verder gan zoals het was, maar dit was neit datzelfde meisje. Dit was een vreemde, een die een harnas voor hem opqwierp, nog hoger dan die hij de eerste maal ahd aangetroffen. Op dat moment vroeg hij zich af, of hij zo'n zelfde muur had gebouwd voor haar. Een muur van ijs, ontdekte hij, die alle gevoelens voor haar verbande... Zijn vuist trilde zo licht dat hij bijna onzichtbaar was, maar hij voelde het.

[melien]

De allereerste reactie die ze had was naar achteren stappen toen hij een stap dichterbij deed, maar het kon niet. Tenslotte stond ze al tegen de muur aan. "Verkeerdeleerlingenkamer ja. Of zie je hier soms nog meer zwadderaars rondhangen. Nee, natuurlijk ben ik niet in de leerlingenkamer van zwadderich. Je kan niet echt zeggen dat je daar mijn meest favoriete personen kan vinden." zei Rose, even kil als daarnet. Ze moest en zou hem op afstand houden. Ookal was het nog zo moeilijk. Hij was al veel te dichtbij gekomen, daarom deed het nu ook zo'n pijn.
Het kon haar helemaal niks schelen wat hij met zijn handen uitvoerde, het liefste wilde ze daar gewoon weg. Dat hij beweerde dat hij niet wist waar ze het over had, had ze op twee manieren kunnen opvatten. Maar ze zag het alleen maar als een negatief teken. Hij had een uitleg van haar gekregen, als hij gestopt was na 'ik ga niet weg', maar dat deed hij niet en daarmee gaf hij haar iets waarop ze een reactie makkelijker kon uit spreken. Nu was het haar beurt om naar hem toe te stappen, maar ze liet het niet bij een stap. "De mensen in deze afdeling zijn niet nutteloos, en Stevie al helemaal niet. Je kent ze niet persoonlijk dus je hebt het recht neit om ze nutteloos te noemen." Het was veel makkelijker dan erover nadenken dat het voorbij was.
"Ik had alleen nooit verwacht dat jij iemand was die de gevoelens van een ander op zo'n manier uit zou buiten." zei ze, zachtjes. Haar blik wendde ze af, en ze deed een poging om langs hem heen te stappen, of het zou lukken wist ze niet.

[greenlightning]

Haar woorden waren steken in zijn hart, dwars door zijn muur heen. Met elk woord deed ze hem meer pijn. Met elk woord brak ze zijn harnas af. Met elke beweging brokkelde er iets af van zijn zelfvertrouwen af. HIj opende zijn mond, maar er kwamen geen woorden. Hij kende de woorden niet. Niet eerder had hij een klap als deze hoeven te verwerken. Hij voelde dat ze niks meer wilde. Hij voelde dat ze... wat ze ook voor hem voelde, of had gevoeled, hem niet meer wilde. Hij wenste dat hij spijt kon hebben dat hij zijn hart voor haar had geopend, maar het enige wat hij voelde was spijt voor eht zijn wie hij was. Hij wist niet wat hij had fout gedaan, maar wat eht ook was, hij had het aan zichzelf te danken. Zelfs als hij niks ahd gedaan en iemand haar iets ahd aangepraat, dan nog was dat aan hem te wijten. Ze geloofde hem, omdat hij nooit ergens tegenin ging. Hij was onbetrouwbaar, dat wist iedereen, waarom zou ze hem geloven?
Hij wilde scchreeuwen dat hij niks ahd fout gedaan. Haar smeken om hem t geloven, maar wist neit eens hoe dat moest. En ze zou hem neit geloven.

Ze kwam dichterbij, maar met elke stap die ze anderde, nam de afstand tussen hen toe. Met elke stap groeide de afstand tussen hen. Hij voelde haar passeren en bewoog zich niet. Hij kon haar neit tegenhouden. Hij kon haar niet terug halen. Ze was verdwenen.
Voor het eerst in tien jaar huilde hij. Tranen verschenen in zijn ogen en toen hij ze sloot, rolden ze over zijn wangen en drupten op de grond. met de rug van zijn hand veegde hij ze weg en knikte verslagen.
'Dan laat ik je emt rust. Ik kom er vanzelf we; achter wat het was.'
Met een enkele traan op zijn kaaklijn overbrugde hij de korte afstand tussen hemzelf en de deur.

[melien]

Rose liep langs hem heen. Het deed haar ontzettende pijn, maar ze kon er niets aan doen. Rose liep langs hem heen, maar ze draaide zich toch nog even naar hem om. Wat ze zag zorgde er echter voor dat ze er bijna spijt van krijg. De traan was zo misplaatst bij Cameron dat het net leek alsof deze in haar gezichtsveld sprong. Ze beet op haar lip. Plotseling wilde ze alleen nog maar naar hem toe lopen en het vergeten, maar ze kon het niet. Het verhaal was te erg in haar geheugen gegrift.
Ze opende haar mond, maar er kwam niets uit. Opnieuw draaide ze zich van hem af, maar deze keer om niet te hoeven kijken hoe hij weg liep. Blackie liep naar Cameron toe en ging hem voor zijn voeten lopen. Alsof de kat hem tegen wilde houden, maar eigenlijk wilde het katje alleen maar aandacht. Rose plofte op de bank neer en keek niet meer om of op naar Cameron, het deed teveel pijn. In stilte liet ze haar tranen eindelijk de vrije loop.