|
|
Post by melien on Aug 15, 2008 23:27:05 GMT 2
"Het is.. midden in de nacht." zei Rose, haast ongelovig. Het was allemaal haar fout, dat wist ze maar al te goed, maar dan nog. Ze kon onmogelijk Cameron midden in de nacht uit zijn bed halen. Of wel soms? Ze keek naar de uitgereikte hand, en pakte hem uiteindelijk beet. Met haar handen veegde ze de tranen weg terwijl ze op stond. Draconic had gelijk, ze moest het goed maken. En snel ook.
Toen ze ook maar voor een seconde haar ogen sloot zag ze weer Cameron voor zich. Nog kon ze niet geloven dat ze het zover had laten komen. Uitleggen en om uitleg vragen.. dat doen normale mensen. Niet degene waarvan je houdt wegjagen. Iets in haar knapte. "Je hebt gelijk.. Maar.. hoe kom ik nu naar hem toe?" zei ze tegen Draconic.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Aug 16, 2008 11:54:24 GMT 2
Draconic trok haar zacht overeind en hield haar hand vast, voor hij vragend zijn wenkbrouw optrok.
'Zeg me dat je dat niet serieus meent? Kom op zeg, hoe denk je dat we daar moeten komen? Eens zien, het begint emt een stap,' hij zette een stap richting de deur,' en dan nog een.' hij zette nog een stap en trok haar ondertussen mee, terwijl hij naar de deur liep. 'Net zolang tot we aankomen bij de leerlingekamer. Dan doen we die deur open, en stappen naar binnen. Vervolgens lopen we de trap op naar mijn slaapzaal en gaan we naar binnen. Ja ja, het klinkt misschien onmogelijk, maar ik meen eht oprecht, het gaat ons lukken.'
Hij begon te lachen, met een vrolijk spinnende Snake in zijn armen. Hij opende de deur en liep de trap af omlaag, Rose' hand stevig vasthoudend. Hij zou haar meenemen, of ze eht er nou mee eens was of niet. Het werd tijd dat die twee het weer gingen bijleggen, ondanks dat de ruzie nog neit zo lang duurde.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 16, 2008 12:03:01 GMT 2
Rose zei maar niets meer. Het klonk allemaal best wel dom. Draconic was een zwadderaar, dus natuurlijk zou het niet moeilijk worden de leerlingenkamer binnen te komen. Bij Draconic's opmerking moest ze toch wel lachen, ookal was ze niet echt vrolijk. "Je hebt gelijk.." mompelde ze. Rustig liep ze met hem mee. Ergens wilde ze het wel, maar eigenlijk wilde ze de zwadderich leerlingenkamer niet echt in. Niemand wist wat zich daar allemaal afspeelde. Oh kom op. Dat was een leugen. Ze zijn net als iedereen, waarom dan nog zo raar?? Ze schudde het maar gewoon van zich af. Ook het schuldgevoel dat zich in haar breed maakte negeerde ze. Het was nu aan haar om te zorgen dat het goed kwam.
|
|
