|
|
Post by greenlightning on Aug 15, 2008 21:45:53 GMT 2
Hij had zijn tranen weten te bedwingen, voor lange tijd, maar zodra het bos in zicht kwam, drongen ze zich op. Met gebalde vuisten en later rennend probeerde hij ze tegen te houden. Maar er was geen houden meer aan, nu de kraan eenmaal open stond. Zijn hart bloedde en stak, alsof hij letterlijk door een zwaard was doorklieft. Hij was bereid om iemand om de crusio te smeken, hopend dat de lichamelijke pijn die andere zou overwinnen en zou laten verdwijnen. Want dit was ondragelijk. Nooit eerder had hij dit gevoeld. Nooit had iemand hem zo gekwetst als Rose had gedaan. Hij wilde niet eens meer wetenn wat er aan de hand was. Hij wilde neit eens meer weten waarom ze boos op hem was. Hij wilde dat ze bij hem terug kwam. Dat ze eraan kwam, hem vertelde dat het allemaal maar een vergissing was en wat hij ook gedaan ahd, dat ze hem vergaf.
Zijn benen lieten hem in de steek en hij viel op zijn knieen op het zachte mos. HIj sloeg met zijn vuisten op de grond en begon onbeheersbaar te huilen. Zijn schoduers schokten en de tranen liepen in stroompjes over zijn wangen en drupten van zijn kaaklijn omlaag. Bomen omringden hem en deden zijn kreten verstommen. Hij rilde en vloekte tussen zijn snikken en pijnkreten door.
'Waarom jank ik,' grome hij tegen zichzelf,' waarom janken om een wijf? Ze is niks.. ze is een van de velen. Ze betekend niks. Ze is niks meer dan al die anderen. Gewoon een wandelend kutje.'
Maar zijn hart vertelde hem dat zijn woorden onzin waren. Hij gaf meer om haar dan hij wilde bekennen, zelfs tegenover zichzelf. Hij gaf meer om haar dan om welk meisje dan ook. Hij... zijn blik ging omhoog, alsof hij iets zag. Hij hield van haar... en juist nu hij dat besefte, was hij haar kwijt. Hij schokte niet meer. De tranen leipen geluidloos over zijn wangen. Verslagen kwam hij overeind. Zittend op zijn knieen, zijn blik gericht op een onbereikbaar iets, huilend om een geliefde die niet eens wist wat ze voor hem betekende.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 15, 2008 21:55:38 GMT 2
Zonder enige reden ahd ze door het verboden bos gewandeld, gewoon.. om iets te doen te hebben. Momenteel was er niks waarover Meija zou moeten klagen. Het ging uitermate goed op school. Ze had misschien wel iets meer aandacht van jongens willen hebben, maar ze had er geen last van en vermaakte zich nog steeds wel prima. Dat was geen reden waarom ze in het bos liep. Waarschijnlijk liep ze in het bos voor de lichamelijke en psychische rust, want het was soms zo druk in de leerlingenkamer. Haar medeleerlingen die niet normaal naar elkaar toe kodnen loepen om iets te zeggen, maar het gewoon dwars door de kamer moesten schreeuwen. Het was frustrerend, maar ze werd er te moe van er iedere keer iets van te moeten zeggen. Daarom was ze hier.
Toen ze geluid hoorde, gepraat of geschreeuw.. keek ze verbaasd om zich heen. Het was nog niet donker dus kon ze de schokkende rug makkelijk onderscheiden tussen de bomen. Aarzelend keek ze om zich heen, maar liep op de jongen af en wierp een blik op zijn kraag. Groen.. zwadderich. Ze had geen zin in ruzie, maar het was erg hem te zien. Uiteindelijk schraapte ze haar keel en staarde hem aan "Sorry dat ik stoor maar.. het ziet eruit alsof je wel gezeldsschap kunt gebruiken"
|
|
|
|
Post by melien on Aug 15, 2008 22:07:40 GMT 2
Mara had zojuist de halve school afgezocht naar Cameron. Het gesprek dat ze in de drie bezemstelen had opgevangen had haar alles behalve gerust gesteld. Vooral het deel over Cameron. Alleen.. Hij was nergens te vinden. "Waarom ben je nou nooit te vinden als je nodig bent?" mompelde ze in zichzelf terwijl ze het kasteel verliet.
Even bleef ze stilstaan om te bedenken waar Cameron naar toe zou gaan. Plotseling wist ze waar hij was en ze zette het op een rennen. Buiten adem kwam ze in het verboden bos aan. De stem van Cameron drong tot haar door, maar het kwam van veraf. "Cameron!" riep ze toen ze hem zag. Maar blijkbaar was ze al te laat. Even wierp ze een vluchtige blik op Meija. Naast Cameron liet ze zich neerploffen en sloeg haar armen om hem heen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Aug 15, 2008 22:19:13 GMT 2
Hij had Meija niet opgemerkt, en ook toen ze tegen hem sprak, drong eht neit meteen tot hem door. Hij draaide zich langzaam naar haar om en keek naar haar op, met rode ogen, een wazige blik in izjn ogen en een nieuwe traan die over zijn wang rolde.
'Denk je? Ik weet op het moment niet wat ik wil. Ik wil alleen zijn, maar eigenlijk zou ik niks leiver willen dan samen zijn. Samen zijn met...'
Bij de gedachte boog hij voorover toen een nieuwe pijngolf hem raakte. Nieuwe tranen rolden sneller over zijn wangen en drupten op de grond. Hij had geen idee wie ze was op dat moment en besefte niet hoe kwetsbaar hij zich opstelde. Hij kon neit denken. Hij was verdoofd door een diep en verlammend verdriet.
Plotseling voelde hij twee armen om zich heen en herkende haar meteen als Mara. Hij beantwoordde haar omhelsing en begon opnieuw te snikken.
'Waarom.. zelfs als ik het beste wil..' snikte hij,' ...waarom heb ik haar dan alsnog pijn gedaan? Zij die zovbeel voor me betekend. Wat ehb ik gedaan om haar pijn te doen?'
hij sloeg hij op zichzelf... hij was boos op zochzelf en neit op haar... het besef was vreemd en bijna stekender dan het besef dat het uit was.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 16, 2008 9:16:30 GMT 2
Zwijgend staarde ze naar het tafereel en haalde diep adem terwijl ze door haar haar streek. Ze wist niet of dit wel zo handig was. Het verboden bos, alleen. Nou ja alleen.. met twee zwadderaars. Maar als je naar Florian luisterde was dat ook iets slechts. Toch deed het haar ontzettend veel pijn om Cameron zo verdrietig te zien, terwijl ze niet eens wist om wie of wat hij verdrietig was. Ze slikte even en wierp een blik op Mara. Als zij de rol van de trooster al op zich nam, wist Meija zich hier geen houding meer te geven. Dan was er niet zo veel meer te doen.. tenminste, dat nam zij aan.Want Mara kende Cameron en wist ook waarschijnlijk waar het over ging. Ze leunde tegen een boom aan en nam de geur van het schors, de prikkende geur van de dennennaalden, in zich op en staarde naar de grond. (ja, ik kan dus niet zo veel :V want als Mara zo boem voor Meija langs springt denkt ze ook "Nou ja, laat maar" XD en ik dacht dat het een closed topic was (  |
|
|
|
Post by melien on Aug 16, 2008 11:31:09 GMT 2
(*poked pm*  ) Mara keek even naar Meija en glimlachte. Ze was wel heel erg onbeleefd, maar ze had Cameron nog nooit zo gezien. Loslaten deed ze Cameron niet. Het duurde even voordat ze wat zei, omdat ze op adem moest komen. "Rustig maar." zei ze sussend. Even twijfelde ze of het wel handig was om het nu te vertellen, maar zijn woorden deden die twijfels te niet. "Je hebt helemaal niks gedaan. Iemand heeft een roddel verspreid die uiteindelijk via een vriendin bij haar beland is." Het meeste verbaasde haar dat Cameron er zo onder leed. Blijkbaar had het meisje - dat ze niet echt kende - veel meer voor hem betekend dan ze ooit had verwacht. Haar blik ging naar Meija. Vragend keek ze het meisje aan. Zonder geluid te maken vroeg ze aan haar of zij enig idee had wat er precies was gebeurd. Alleen betwijfelde ze dat. Waarom zijn er telkens van die bemoeials die relaties moeten verzieken?! Hij mag dan wel bij zwadderich zitten, maar hij heeft wel gevoelens. Af en toe kon ze zich er toch zo over opwinden dat mensen zich niet met hun eigen zaken bemoeiden. |
|
|
|
Post by greenlightning on Aug 16, 2008 11:49:27 GMT 2
Cameron knikte, als een bevestiging tegenover zichzelf. Dus het was inderdaad een roddel... ik wist dat ik het nooit had mogen laten uitlekken... Hij dacht ook wel dat hij wist wie er verantwoordelijk was aan de roddel. Het gezicht van het meisje, haar starende ogen en smachtende glimalchjes... hij voelde een woede opkomen, maar die overwon het verdriet niet. Hij schudde zijn hoofd en duwde zich zachtjes los uit Mara's omhesling. Hij wreef de tranen weg, opeens beschaamd over zijn zwakte.
'Het is wel mijn schuld. Ik had haar het nooit moeten aandoen om een Zwad als vriendje te hebben. Ik wist dat een relatie haar pijn zou doen. Ik wist dat er mensen waren die uit zijn op het breken tussen ons. Ze kent mijn reputatie, en daarom zou ze me dus nooit geloven. Het komt dus toch allemaal bij mij neer.'
HIj ging normaal zitten, met zijn ene knie opgetrokken en de ander gesterkt, steunend op zijn armen. Plotseling viel zijn blik op Meija. Hij herkende haar en glimalchte bijna onzichtbaar.
'Sorry dat je dit moest zien.'
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 16, 2008 11:58:36 GMT 2
"Het geeft niet hoor" mompelde Meija geluidloos en ging uiteindelijk naast Cameron op de boomstam zitten en zuchtte even. het is een of andere zieke geest geweest die die roddel heeft verspreidt. En ik denk dat ze" - ze wist niet over wie het ging, wie de persoon in questie was waar Cameron zo verdrietig over was - "[/b] uiteindelijk wel bijdraait.. toch?"[/b]. Ze slikte even. Naar wat ze nu had gehoord, klonk het heel erg als iets wat Florian zou doen, gewoon omdat hij het grappig vond of om een zwadderaar te pesten. Ze zuchtte even en haalde het elastiekje uit haar lange stijle haar. Vroeger had ze altijd krullen gewild, maar nu vond ze het wel prima zo.
|
|
|
|
Post by melien on Aug 16, 2008 12:10:49 GMT 2
Mara keek ongelovig naar Cameron. "Waar is je zelfvertrouwen gebleven? Je bent heus niet de enige op de wereld die weet dat het maar een roddel is. Zelfs als ze je reputatie kent, er zijn genoeg mensen die kunnen bevestigen dat het een roddel is. Het komt wel goed" zei ze. Even leken het woorden die ze niet echt geloofde, maar toen ze er even over nadacht wist ze zeker dat het wel goed zou komen. Het was niet zijn schuld, en hij moest ophouden met denken dat het zo was. Hij kon er tenslotte niks aan doen. Haar blik ging weer naar Meija. De woorden zorgden voor een glimlach bij Mara. "Natuurlijk draait ze bij. Dat doen meiden uiteindelijk altijd als ze van iemand houden. Toch?" Het laatste was een vraag aan Meija. Eerst had ze zich nog afgevraagd wat die meid hier deed, maar nu was ze toch wel blij dat ze hier was. Dan hoorde Cameron het tenminste niet alleen van haar.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Aug 16, 2008 12:16:40 GMT 2
'Ze zei dat ze van me hield,' zei cameron zacht en staarde weer voor zich uit. 'Ik heb daar niet op geantwoord. Ik ben zo'n idioot. Hoe kan ze nou geloven dat ik om haar geef als ik het haar niet eens vertel? Het is neit zo vreemd dat ze de roddel geloofde.'
Hij slaakte een diepe zucht. Hij sloeg zijn armen in de lucht en liet zich op zijn rug vallen. Zijn blik gleed over de wolken die boven hem door de lucht zweefden. Waarom was het toch altijd zo ingewikkeld? Waarom kon het nou nooit eens gewoon gaan zoals het hoorde?
'Ze gelooft me toch niet, zelfs als ik het haar zou proberen uit te leggen. Het maakt me niet uit wat eht was. Ze heeft haar besluit gemaakt en ik ben haar kwijt.' Hij zweeg. 'Ik ben haar kwijt,' zei hij opnieuw zacht, ditmaal met nieuwe tranen in zijn ogen. 'En ik snap neit waarom dat me zoveel kan schelen. Ik geef om niemand. Meisje sizjn speeltjes en als de een je dumnpt, neem je een ander. Waarom heb ik dan het gevoel alsof ik neit zonder haar verder kan? Verdomme, het is maar een Huf!'
Dat laatste schreeuwde hij, terwijl hij zijn vuisten balde en kwaad omhoog keek, alsof de lucht hem eits had aangedaan.
|
|
)