Running from the tairs {closed}

[Krista -]

Meija staarde Cameron geschokt aan toen hij begon te schreeuwen en vroeg zich af of het niet verstandiger was om op te staan en weg te lopen. Ze had het gevoel dat ze hier een beetje in de weg liep. Ze knikte op Mara's vraag en dacht aan Devon, en het verdriet dat ze had gevoeld toen hij voor June had gekozen. Stomme stomme June. Plotseling begreep ze het verdriet van Cameron. Ze sotnd op en staarde boos naar een boom. Meija was van zichzelf altijd al een beetje opvliegerig geweest, en het leek dat ze er nu weer last van begon te krijgen. "Ze komt weer bij je terug, zeker weten" snoof ze "Ze heeft er ook last van dat je weg bent. Dat weet ik zéker'

[melien]

"Alsjeblieft zeg. Natuurlijk weet ze dat. Ze is niet achterlijk. Kom op, even positief denken meneer. Je bent geen idioot." Toen Mara het had gezegd klonk het eigenlijk veel lulliger dan dat het de bedoeling was geweest. Het deed haar pijn om Cameron pijn te zien lijden. Eigenlijk vrij vreemd, zo goed kende ze hem tenslotte niet. Dat wat ze wilde zeggen slikte ze maar weer door. Het was niet echt al te handig om dat nu te zeggen. "Het mag dan wel maar een huf zijn.. Je houdt van haar. Dat kun je niet zomaar uitschakelen." zei ze zachtjes na zijn uitbarsting.
Haar blik zocht de zijne, maar vond deze niet. In plaats daarvan keek ze naar Meija toen deze iets zei. Even verbaasde ze zich erover, maar dat was al snel over. "Zie je, je bent de enige die er anders over denkt." Ze was zich er zeker van dat het zo was, want ze had het tenslotte gezien. De pijn die het nieuwtje had losgemaakt, ookal was het maar voor even geweest.

[greenlightning]

Cameron knikte, zijn ogen gesloten. Het begon zacht te regenen. Hij hoorde Meija's woorden en verbaasde zich erover. Waarom zou een Raafje geloven dat iemand van een andere afdeling een Zwad zou missen? Hij wist het niet. Misschien zei ze het gewoon om vriendelijk te doen, maar het werkte. De woorden voelden als een aai over zijn hoofd van een grote broer. Hij glimalchte zakjes. De woorden kwamen uit eht niks. Met zachte stem begon hij te zingen.

'So close, no matter how far.
Couldn't be much more from the heart.
Forever trust in who we are.
And nothing else matters.

Never opened myself this way.
Life is ours, we live it our way.
All these words I don't just say,
and nothing else matters.'

Zijn stem werd iets luider en emt meer overtuiging. Zingen had hem altijd geholpen, al was hij niet gewend het bij anderen te doen. Het klonk niet vals, maar een zangcarriere zou hij nooit krijgen. Toch waren de woorden oprecht.

'Trust I seek and I find in you.
Everyday I for something new.
open wide for a diffrent fiew,
and nothing else matters.

Never care for what they do!
Never care for what they know!
But I know!'

Cameron voelde zich opgelucht door Mara's woorden. Hij kende haar, zoals hij iedereen kende, ondanks dat ze zelden met hem had gesproken. Dat was grotendeels ook zijn schuld. Hij sprak zelden mensen aan. Zo was hij. Hij bleef stil en toch toonde zich zo aan deze twee meisjes. Meija, met wie hij nooit eerder had gesproken en Mara, die hem zo vaag kende. Misschien wilde hij juist dat ze een kant van hem zagen die niemand anders kende. Dat zij tenminste wisten dat hij meer was dan een muur van harteloosheid en afstandelijkheid. Hij was ook maar een mens, met gevoel. Meer gevoel dan hij zelf wist. Meer gevoelens dan hij ahd gewild, maar ergens voelde eht zo veilig dat er mensen waren die eht wisten. Als hij zou sterven, waren er tenminste twee die eht konden vertellen.
Een pijnlijke steek deed hem beseffen dat Rose waarschijnlijk niet zou zegen dat hij gevoelig was. Ze vond hem een zak en misschienw as hij dat ook wel.
'Jullie zullen wel gelijk hebben,' zei hij, al meende hij er niks van. Het was wel zo aardig om dat te zeggen. Hij keek naar beiden en produceerde iets dat in de buurt van een glimalch kwam.
'Bedankt.'
Hij wreef de tranen weg en slaakte een diepe zucht. Hij voelde zich beter, maar nog lang neit goed genoeg om andere mensen te kunnen zien.