|
Post by summerstruck on Aug 20, 2008 13:19:02 GMT 2
Het is gewoon fout. Ik hoor niet zo te denken over een Griffoendor! Ik ben niet voor niets in Zwadderich gesorteerd, ik moet me er maar naar leren te gedragen...
Maar ik kan het niet helpen! Elke blik die hij in mijn richting werpt doet mijn hart pijn. Een vreselijk, onverdraagzame pijn waar ik nu zo verslaafd aan ben geraakt. Als ik aan hem denk heb ik geen moeite meer om mijn eten van me weg te schuiven. Hij vervult al mijn behoeftes met slechts één beweging in mijn richting.
Toch kijkt hij nooit naar me. In mijn richting, ja; naar de meisjes naast me. Maar nooit naar mij. Hij ontwijkt me vast bewust, wat kan het anders zijn? Om iemand met zo'n enorm lichaam kijk je toch niet heen?!
Het doet me pijn om te zien dat hij oog heeft voor andere, knappere, dunnere meisjes. Ik haat hem. Van uit de grond van mijn hart, ik haat hem!
Ruben
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 22, 2008 14:25:04 GMT 2
Ik heb vannacht heel raar gedroomd. Ik liep over de gangen, boeken in mijn armen - zoals gewoonlijk dus. En ik was onderweg naar mijn les. Ik denk geschiedenis van de toverkunst want ik weet nog dat ik erg tegen de les opzag.
In ieder geval... Ik liep dus over de gangen, en zoals gewoonlijk hoorde ik gefluister om me heen en zag ik mensen elkaar aanstoten. Niks bijzonders eigenlijk, totdat opeens het geluid van het gefluisterd steeds harder werd. Het was nog steeds onverstaanbaar maar het leek wel alsof ik doof werd. Ik wou mijn handen op mijn oren doen, maar ik hield mijn boeken vast. Dus begon ik te rennen. Steeds harder, maar de gang leek steeds langer te worden. De gezichten van iedereen rekte uit in de breedte, en iedereen leek enorm dik.
Toen begonnen de tranen verder over mijn gezicht te stromen en blijkbaar had ik mijn boeken laten vallen, want die waren er niet meer. Op dat moment merkte ik pas dat ik ook uitgerekt was! Nog dikker dan dat ik van mezelf ben! Ik draaide me om en opeens was de gang leeg en donker. Ik kon mezelf niet eens meer zien, alleen een lichtje in de verte dat mijn kant opkwam. Toen werd ik wakker.
Ik denk dat het gepraat over mijn gewicht door iedereen ervoor zorgt dat ik nachtmerries krijg over dik worden.
|
|