|
|
Post by LAURA ?! on Aug 21, 2008 20:49:43 GMT 2
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 21, 2008 21:19:52 GMT 2
Hannah rende, zo snel als haar benen haar konden dragen, verder het verboden bos in. Ze had er genoeg van. Genoeg van de blikken die haar toe werden geworpen. Genoeg van het gefluister. Alsof ze niet wist waar ze het over hadden... Haar voeten begonnen nu pijn te doen, de ballerina's met hun dunne zooltjes konden de ongelijke grond van het bos niet aan. Ze kon beter maar een pad zoeken, er zou nu toch niemand buiten zijn.
Ze ging over naar snelwandelen. Haar adem stokte nog in haar keel die droog was en nog brandde van de koude avondlucht die erdoor heen had gegierd. Ging ze wel de juiste kant op? Het licht van de maan was niet erg behulpzaam, meer dan een paar tientallen meters kon ze niet zien. Hannah was nu gestopt en draaide langzaam een rondje. Ze had echt geen idee van welke kant ze was afgekomen. Ja, de laatste paar meters wist ze nog wel, maar van welke kant was ze daarvoor gekomen?
Hannah haalde haar handen door haar blonde, lange haren en zuchtte diep. Toch maar naar links, daar leek net iets meer licht vandaan te komen. Hannah had nog geen twee stappen gezet toen ze hem zag. Haar lichtbron. Dit was echt zielig geworden, ze had een soort instinct voor hem ontwikkeld. Een Ruben-kompas. Plotseling besefte ze dat ze er vast vreselijk uitzag. Bezweet, haar slordig en een verwilderde uitdrukking op haar gezicht. Haar hersens waren nog bezig met het verwerken van de opdracht om haar expressie te veranderen, toen haar hart al de taak had gegeven om iets te zeggen. "Oh!" zei ze, net iets harder dan ze had gewenst - van alle dingen die ze had kunnen zeggen waarschijnlijk het meest onbenullige - en ze voelde haar wangen rood worden. Gelukkig was het donker.
|
|
|
|
Post by LAURA ?! on Aug 21, 2008 22:20:28 GMT 2
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 22, 2008 21:58:47 GMT 2
Hannah slikte. Bijna had ze geglimlacht. Mooi dat ze dat niet had gedaan. Het was toch te gek voor woorden om opeens vriendschappelijk te gaan doen tegen een Griffoendor? Ruben's ontevreden blik bij haar aanzicht was haar niet ontgaan. Het was wel duidelijk dat hij haar aanwezigheid niet op prijs stelde.
Hij had haar aangekeken, opgemerkt. Het voelde fijn. Veels te fijn. Hoewel zijn blik dan misschien niet zo vriendelijk was geweest was het een stap... Stop! schreeuwde een stem in Hannah's hoofd. Hij mag jou niet, jij mag hem niet. Hij is verboden terrein. Maar in principe was ze nu ook in het verboden bos... Ze was toch al regels aan het verbreken.
Nee. Ze zou zich normaal gaan gedragen. Hoogstens hem de weg terug naar het kasteel vragen en dan wegwezen. Ze rolde met haar ogen - om hem te laten zien hoeveel tegenzin ze voelde om ook maar iets met hem te maken te hebben - en liep, voorzichtig om niet onderuit te glijden, naar hem toe.
"Hey, weet jij welke kant het kasteel op is?" Te aardig. Hannah keek Ruben niet aan maar staarde naar de boomwortels die met elkaar vergroeiden. Ze probeerde de vriendelijkheid uit haar ogen te verbannen en hoopte dat het er niet uitzag alsof ze net een hap van een citroen had genomen. Dit zou zo ongemakkelijk worden. Waarom was ze niet meteen doorgelopen?
|
|
