It's not my fault.. // Brian

[\\ Jess']

De geur van iets verbrands drong meteen je neusgaten in als je al één stap in de leerlingenkamer zette. Brian was weer eens lomp geweest en zijn boek in het kampvuur gegooig. Niet expres, nee het was perongeluk geweest. Hij was gevallen, ja wanneer niet? Hij stond nu met zijn armen over elkaar te kijken naar het vuur dat gehakt maakte van zijn boek. Ach hij zou wel een nieuwe kopen. Het kwam alleen niet bij hem op dat hij het verbrande boek weer kon repareren. Hij ging rustig zitten nu, voor het haardvuur. Toch wel intressant, zo'n boek zien wegvagen.
Hij stond maar weer op toen zijn boek weg was en ging op de bank zitten. Uit zijn broek vistte hij zijn geheugensteen uit zijn broek. Het kleurde meteen rood. Maar wat was hij nou vergeten? Hij kneep zijn ogen dicht en dacht diep na, maar kon er niet opkomen. Hij zuchtte een keer en pakte toen maar een chocoladereep. Hij maakte het pakje open en begon te eten.

[» Aline.]

Charlotte kwam de trap van de meisjesslaapzaal af rennen en meteen drong de geur van iets verbrands haar neusgaten binnen. Ze keek even verbouwereerd om zich heen en zag toen vlak voor het haardvuur een geblakerde snipper liggen. Een lach verscheen op haar gezicht. 'Wie zag het hier even helemaal niet meer zitten met het huiswerk?' zei ze lachend, waarna ze in de richting van het haardvuur liep en op een bank neerplofte. Ze keek even om zich heen en zag een eindje verderop Brian zitten. Ze kende hem wel een beetje, maar vrij oppervlakkig. Haar blik verplaatste zich naar de geheugensteen die hij in zijn hand had en die rood gekleurd was. Ze grinnikte even. Ze had ook zo'n ding, maar die zat ver weggestopt in haar hutkoffer. Je wist toch nooit wát je vergeten was, dus het irriteerde Charlotte alleen maar. Ze vroeg zich af wat Brian nu vergeten was, maar dat zou ze natuurlijk nooit te weten komen. 'En, ben je er al achter wat je vergeten bent?' vroeg ze toch.

[\\ Jess']

Hij was nog diep aan het nadenken, denkend over wat hij vergeten was. Hij zuchtte diep, hij wist het echt niet. Hij gooide de geheugensteen in zijn schoot. Toen hij iemand van de trap af hoorde komen keek hij even om. Hij nam ondertussen een hap van zijn chocoladereep. Hij genoot er werkelijk van. Of overdreef hij nou? Toen hij de opmerking van het meisje hoorde keek hij naar haar. "Nee, dat lukt me nooit. En als ik het dan weet, ben ik het alweer vergeten." Hij kende het meisje van gezicht. Maar meer niet. Hij kende vrij weinig mensen. Of ze wilden hem niet kennen?
"En dat van huiswerk, ik viel en toen was perongeluk me boek erin gevallen" Zuchtte hij. Hij nam nog een hap van zijn reep en kauwde het langzaam.

[» Aline.]

Charlotte lachte even. 'Handig. Heel per ongeluk met opzet, zeker?' grinnikte ze even. Ze moest toegeven dat ook zij vaak genoeg de neiging had om bepaalde schoolboeken in de vlammen te gooien. Helaas zou je daar niet bepaald mee opschieten, dan haalde je alleen nog maar lagere cijfers en bovendien kostte het geld.
Charlotte's blik verplaatste zich naar de chocoladereep van Brian en ze merkte ineens wat een honger ze zelf had. Gelukkig was het bijna etenstijd. Na zo'n vermoeiende dag met vakken zoals Geschiedenis van de Toverkusnt en Toverdranken was zij wel toe aan een nieuwe energieboost. 'Brian, toch?' vroeg ze aan hem, nadat ze in haar geheugen had gezocht naar de naam van de jongen die ze ooit wel gehoord had.

[\\ Jess']

[/b] Hij sloot zijn mond weer. Er kwam toch niet veel zinnigs uit. Hij zuchtte, hij moest nu toch een nieuw boek kopen. Maakte niks uit, hij kon misschien ook lenen.
Hij nam nog een hap van zijn reep en toen was deze op. Hij gooide het papiertje op de tafel, maar deze was te licht om op de tafel te komen. Dus deze viel op de grond. Hij was nog te lui zelf om deze op te pakken.
Toen Charlotte was zei knikte hij op haar vraag. "Ja, Brian Justin West, aangenaam" Hij kwam iets overeind en keek naar Charlotte. "En jij, ik ken niet veel mensen.." Het laatste fluisterde hij naar haar. Het was inderdaad waar dat hij niet veel mensen kende.[/ul]

[» Aline.]

Charlotte glimlachte breed naar Brian. 'Charlotte Arkwright, aangenaam,' zei ze op haar beurt, en ze ging rechtop in de stoel zitten en stak haar hand uit naar Brian. 'Nouja, ik ken ook niet iedereen die hier op deze school rondwandelt. Een paar vrienden zijn genoeg, nietwaar?' zei ze, nog steeds met de glimlach op haar gezicht staan.
Ze keek even naar de wikkel van de chocoladereep die Brian net helemaal opgegeten had. 'Zo hé, jij had honger,' merkte ze grinnikend op. 'Bijna etenstijd, trouwens,' voegde ze er aan toe.

[\\ Jess']

Toen ze zich voorstelde glimlachte hij. "Mooie engelse naam, ja, leuk ja!" Reageerde hij iets té spontaan. Hij grinnikte om zichzelf. Toen ze over het kennen van idereen op deze school knikte hij. "Nou, hier in Griffoendor vrienden hebben, dat lijkt me wel wat. Ik heb namelijk niet echt vrienden" Zei hij tegen haar. wat hij jammer vond, aan de ene kant.
Hij keek naar het papiertje van zijn chocolade reep. "Sorry, ik heb altijd honger. En ik weet het, ik eet als een varken. Sorry echt.." Zei hij en ging haar kant opzitten zodat hij haar goed kon zijn. Vanaf hier vond hij dat het een mooi meisje was. En ook dat ze nu al aardig overkwam. Toen ze begon over etenstijd knikte hij. "Hmm, lekker" zei hij, genietend aan de gedachte.

[» Aline.]

Charlotte grinnikte even om zijn compliment over haar naam en ze mompelde een bedankje. Ze liet haar blik nog eens over de jongen heen gaan en vroeg zich af waarom hij dan zo weinig vrienden had. Het gesprek was nog maar net op gang, maar Charlotte vond Brian wel een aardige jongen. Ze vond deze vraag echter een beetje te pijnlijk om het nu over te hebben, omdat ze hem nog maar net kende. Daarom ging ze maar op zijn andere opmerking in. 'Nou, dat viel best wel mee, hoor,' grinnikte ze. 'Moest je mij eens om zien gaan met een chocoladereep, dan kan ik me echt niet inhouden.' Ze lachte even. Er waren wel meer meisjes die daar last van hadden, bedacht ze.