|
|
Post by Madjic on Aug 24, 2008 21:26:03 GMT 2
De hal was vrijwel verlaten. Hoe kon het ook anders als het gala in de grote zaal net op gang was gekomen. Zelfs de mensen die eigenlijk geen zin hadden in het gala waren naar binnen gegaan. Dit alles ging precies zoals June gehoopt had.
Ze liep verder de hal in en bleef in het midden stil staan. Ze keek over haar schouder en keek of Devon haar gevolgd was. Alles wat ze verder had uitgestippeld lag nu in zijn handen. Ze wist wel dat zij het zou volgen. Maar als hij niet zou meewerken… ja dan was het al het geplan dat ze hier in had gestopt voor niets geweest. Want dat was de enige optie die ze niet had bekeken, dat hij niet wilde.
Ze beet even op haar lip. Hij zou het toch wel willen he? Ja, natuurlijk wel! Cameron had hem toch gehoord toen, ook al was dat voor de grap er moest toch wel iets van waarheid inzitten? En ze kende Devon zo onderhand goed genoeg. De enige rede waarom hij het niet zou willen zou zijn omdat… Ze wist het zeker en ze zou niet dichtklappen of in paniek raken. Dat mocht gewoon niet!
|
|
|
|
Post by greenlightning on Aug 24, 2008 21:35:36 GMT 2
Hij moest zijn benen dwingen om rustig aan te doen, want ze wilden rennen, rennen en springen, bovenop dat meisje dat ehm zo dierbaar was. Bovenop haar en haar de zijne maken, op de enige manier die ze eht nog neit was. Hij voelde zijn lichaam zich aanspannen van opgebouwd verlangen. Al zolang.. al zolang verlangde hij naar haar. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Daarom liep hij ristig en kalm, maar de grijns week neit van zijn gezicht.
Hij volgde haar, zo prachtig als ze eruit zag, voelde kippevel over zijn hele lichaam. Zijn broek leek plotseling te klein, maar hij bnegeerde het. Wat als ze het neit zo bedoelde? Wat als hij het allemaal inbeelde? Het was een amgische avond. Al zolang...
Hij volgde en zag haar. Ze was tever weg, Waarom was ze zo verweg? Hij versnelde zijn pas. Hij wilde neit te gretig lijken, maar ze mocht neit zover van hem verwijderd zijn! Het moest tenminste.. drie meter zijn! Veel te ver. Dat mocht niet. Veel te ver!
Hij strekte zijn hand uit en raakte die van haar. Een enekel aanraking die hem eht gevoel gaf alsof hij ging ontploffen. Hij wilde haar tegen zich aantrekken en... maar hij deed niks. Alsof zijn lichaam wist, dat eht nu rustig moest.
|
|
|
|
Post by Madjic on Aug 24, 2008 21:49:04 GMT 2
Ze draaide haar hoofd weer naar voren toen ze hem zag aankomen. Okey, dat was duidelijk. Het zou geen optie zijn dat hij niet wilde, nu moest hij nog het geduld op zien te wekken. Ze vroeg zich af of hij dat wel kon, ze hoopte van wel. Misschien was haar ideetje wel een beetje te plagend, maar het gunde haar ook de tijd om zichzelf moed in te praten. Vreemd dat ze dat eigenlijk moest, ze was hier toch echt zeker van.
Toen ze zijn hand voelde keek ze opzij en glimlachte, bijna een grijns, maar nog net zien. Haar ogen blonken en ze draaide zich naar hem toe. "Hallo daar." Zei ze zacht en deed een stap naar hem toe. Haar hart bonkte en vlinders fladderde in haar buik.
"Let's play a game, like a challenge. Hide and seek. You need to find me, but I will leave you hints." Ze boog zich naar voren tot haar lippen haast zijn oren raakte. "And only if you can find me, you can clame your prize." Fluisterde ze zo zacht mogelijk in zijn oor. Ze ging weer overeind staan en deed de stap die ze eerst naar voren had gezet, nu weer naar achteren.
Ze keek hem vragend en onderzoekent aan. Ze hoopte dat hij dacht, dat als hij niet mee speelde hij niet kreeg wat hij wilde. Misschien was dat ook wel stiekem de bedoeling.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 6, 2008 19:04:10 GMT 2
Devon staarde haar aan, met open mond en een geschokte blik in zijn ogen. Hij was zich niet bewust van haar plannetje, dat volledig slaagte. Hij... zij... ze wilde het hem geven... maar hij meost ervoor vechten? Dat wilde hij wel.. Maar wata ls hij verloor?
'What kind of hints?' vroeg hij hees. HIj probeerde zijn lichaam onder controle te houden, maar zijn ogen lagen vast op haar jurkje. Al de hele avond probeerde hij haar te weerstaan. Al maanden probeerde hij haar te weerstaan! En nu... nu begon ze er weer over... Zo lang had hij spijt gehad van het moment dat hij haar had afgewezen. Die eerste keer... Maar nu was het zover. Tenminste.. als hij slaagde.
Zijn hart ging tekeer en hij voelde het kloppen in zijn broek. Hij ademde snel en wist neit zeker hoe leuk hij dit spelletje vond. Maar als het moest...
{inspiloosheid heerst... --"}
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 6, 2008 22:40:13 GMT 2
June probeerde eerst serieus te blijven, wat toen nog aardig lukte. Maar toen ze merkte dat hij bijna in paniek raakte kwam de grijns vanzelf om haar mond. Ze twijfelde er niet aan of hij haar zou vinden, dat had hij notabene met de onweer ook gedaan. En toen waren er geen hints.
"Can't tell, can show." Zei ze zacht. In een soepele beweging deed ze een van de lange, fluwele handschoenen uit en reek deze Devon toe. "I have faith in you, I know you will finf me. You'll have to, becaus I know you would't let a girl wait."
Ze had moeite om haar eigen zenuwen niet zichbaar te maken. Maar haar eigen spelletje zorgde ervoor dat ze wenste dat het niet lang meer zou duren. Het bezorgde haar een gevoel dat ze niet kende.
((XD geeft niet, ik heb lol genoeg hiermee XD))
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 9, 2008 22:13:58 GMT 2
Devons ogen volgden Junes bewegingen, terwijl de rest van zijn lichaam onbewegelijk stond. Behalve een bepaalde beroering in zijn broek, waar hij zich onprettig van bewust was. Hij slikte en rilde licht.
'I did find you... why do I have to find you again? Can't I just take you someweher and...' Hij kende eht anwtoord al, maar toen de handschoen de grond raakte en hij het spelletje begon te begrijpen, kwam er een grijns op zijn gezicht. Een die zijn verlangen toonde, de wil, de opwinding, en een vleugje trots. Dit was het verlegen meisje dat hij ontmeotte op de gang? nee, dit was het meisje dat hij had gemaakt. Of eigenlijk, hoe ze zichzelf had gemaakt. Hij ademde diep in en bedwong ziczelf.
'Let's play this game,' fluisterde hij, klaar om verder te zoeken. LKlaar voor wat hij ging aantreffe. De gedachte aan wat deed zijn broek nog strakker voelen, maar het was het ward. Het zou het zeker waard zijn.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 9, 2008 22:42:13 GMT 2
June grijnste. "You will find me, I know you will." Zei ze zelfverzekerd en deed een stap naar achteren. "Count to twinty before following me and don't run unless you want to spoill your own fun." Het gevoel in haar buik groeide evenals de glans in haar ogen.
June wist wat hij dacht, maar wist ook dat hij daarop net iets langer moest wachten. Tja, ze zou niet al het werk voor hem gaan doen natuurlijk.
Ze deed nog een stap naar achteren en toen nog een. Na een knipoog naar Devon draaide ze zich om en liep zo rustig mogelijk weg. Maar zodra ze de hoek om was, rende ze op een holletje verder, met haar hart in haar keel kloppend.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 9, 2008 22:48:35 GMT 2
Devon stond verstijfd en sloot zijn ogen. Hij telde tot twintig, terwijl hi jzijn hand op zijn kruis legde, om zijn protesterende geslacht te kalmern. Alles in hem schreeuwde dat hij moet rennen. Hij moest haar vogeln! drie, vier, vijf..
Zijn hand voelde zijn harde geslacht, verlangend en boos. het was alsof eht tegen hem sprak. Je hebt me al te lang neit meer gebruikt! Ik wil iets beters dan je hand! Ga eht halen!
Acht, negen tien.... Hoij stelde zich haar voor... maar kon het niet goed zien. Hoe moest hij weten hoe ze er naakt uitzag? Wist hij het maar... maar snel zou hij het weten. Snel zou hij het voelen. Snel zou hij...
dertien, veertien, vijftien.. Hij glimlachte en opende zijn ogen. Hij kon dat spelletje ook spelen. Hij begon te lopen. Gehaast, maar het was nog steeds lopen.c Hij wilde zich wel inhouden, maar het ging neit meer.
Achtien, negentien, twintig.
Hij grijsnde breed.
'Ready or not, here I come.'
|
|
