I'll always be right there {William+ OPEN}

[Madjic]

Mist sluierde als slierten over het vochtige gras. Met het gave schijnsel die de opkomende zon gaf, werd het een beetje een spookachtig gezicht. En rond dit tijdstip was er nog niemand op het zwerkbalveld, nog geen wedstrijden en ook nog geen trainingen.
Maar het veld was duidelijk niet verlaten. De klanken van de gitaar en de heldere stem waren vanaf welke hoek van het veld te horen. Het doorbrak de stilte, maar wel op een rustige manier.
De jongen die zowel het geluid van de gitaar als het geluid van de stem veroorzaakte zat tegen de middelste doelpaal aan de achterzijde van het veld. Hij had zijn jas als een doek gebruikt om niet nat te worden van het gras. Zijn stem klonk zacht, maar goed verstaanbaar, en een beetje treurig. Zijn bruine ogen waren gesloten en op zijn zwarte stekeltjes haar lagen wat dauwdruppeltjes.

I swear to you - I will always be there for you - there`s nothin` I won`t do.
I promise you - all my life I will live for you - we will make it through.
Forever - we will be.
Together - you and me.
Oh n` when I hold ya - nothin` can compare.
With all of my heart - ya know I`ll always be right there.
I believe in us - nothin` else could ever mean so much.
You`re the one I trust, our time has come - we`re not two people.
Now we are one - ya you`re second to none.
Forever - we will be.
Together - just you and me.
The more I get to know ya - the more I really care.
With all of my heart - ya know I`ll always be...
Ya know I really love ya - ya nothin` can compare.
For all of my life - ya know I`ll always be...right there."

William liet zijn vingers over de snaren glijden in het rustige tempo dat het nummer was. Hij opende zijn ogen niet bij het horen van een vogel die geschrokken van zijn stem wegvloog. Alsof er nog iemand zo gek was om hier nu te komen.
Een glimlach speelde even om zijn mond toen hij de zin 'You`re the one I trust' zong. En onwillig zag hij het gezicht van het cubaanse meisje voor zich.

[greenlightning]

Onbewegelijk luisterde ze. Ze herkende de stem en voelde de warmte weer door zich heen stromen. Will... Haar zwak voor deze jongen kende geen grenzen. Een glimalch streelde haar lippen en krulde ze, lief en zacht. Ze slaakte een lichte zucht voor ze naar voren stapte. De rode zwerkbal outfit zat haar als gegeoten en deed haar donerke huid prachtig uitkomen. Zelf vond ze het vervelend, want het Enegelse team bestond uit eigenlijk alleen maar jongens en jonge jongens, van rond de twintig. Het laatste wat ze wilde was voorkeurs behandeling vanwege haar schoonheid.
Maar Will was anders. Hij kende haar innerlijk en mocht haar. De vlinders woelden in haar binnenste, nu ze zo dicht bij hem kwam. Plotseling, nu ze zo dichtbij hem stond, hoorde ze het liedje weer en kon het niet laten. Ze schraapte zacht haar keel en wierp de bal een stukje op, om hem weer te vallen, voor ze begon te zingen.

'I'm tugging at my hair
I'm pulling at my clothes
I'm trying to keep my cool
I know it shows
I'm staring at my feet
My cheecks are turning red
I'm searching for the words inside my head

Cause I'm feeling nervous
Trying to be so perfect
Cause I know you're worth it
You're worth it.'

Ze glimalchte nogsteeds. Het was gedeeltelijk waar. Ze werd verlegener en zachter bij hem an ze bij anderen was, maar of de gevoelens echt zo sterk waren.... de rest van het leidje ging over trouwen en daar moest ze eprsoonlijk nog niet aan denken.

[Madjic]

Terwijl zijn binneste opwarmde van de stem die hij hoorde, beleef zijn lichaam onbewogen terwijl hij de laatste snaren aansloeg om het nummer het einde te gunnen dat het verdiende. Hij opende zijn ogen en glimlachte. Zou ze weten dat het voornamelijk over haar ging of was het allemaal gewoon toeval?
Hij keek langzaam naar haar op en probeerde rustig te ademen. "Heb je daar toevallig een gitaarparty bij, dan zouden we er een perfect liedje van kunnen maken." Zei hij zacht. Hij liet zijn ogen even over haar kleding heen gaan en plukte een grassprietje uit de grond. "Ik wou vragen wat je hier zo vroeg deed, maar dat lijkt me een beetje overbodig. Maar ik wist niet dat het team zo vroeg al trainde, of ben jij dat gewoon?" Hij legde zijn handen op de gitaar en keek even langs haar heen om te zien of er nog meer leden van het zwerkbalteam aankwamen, want dan zou hij zich toch moeten verwijderen van het veld. Tenzij hij zin had in een beuker tegen zijn hoofd.

[greenlightning]

Shirie alchte en haalde haar schoduers op.
'Ik geloof neit dat ik nog tijd heb voor een lied met muziek erbij. Ik zong maar wat.' Ze liet zich naast hem neerzakken en wierp de bal nogmaals op. 'Ik ben hier niet vanwege het team van de grifjes, al heb ik inderdaad de juiste kleur aan, maar ik moet me warm houden voor ik naar het Engelse team ga straks. Ze zijn allemaal zo goed en ervaren.. ik voel me zo groen vergeleken bij hen, al zeggen ze zelf dat eht onzin is.'
Ze wierp de bal opnieuw op, hoog en genoot van de zachte stralen op haar gezicvht. Ze voled de morgenkou neit eens. Kwam het door haar pak, de vermoeidheid, de adrenaline, om gewoon door hem? Ze wist eht neit en weigerde erover na te denken.
'Maar mooi leidje weer. Je bent ook echt een ster he?' Ze grijnsde naar hem,. vriendschappelijk., hoewel haar hart tekeer ging in haar keel. Ze was enrveus... te nerveus. Maar ze zou niks tonen. Zo was ze niet. 'Hoe gaat eht nu met jou? Heb je het meisje nog gesproken?'
Ze had lang nagedacht hoe ze Teresia moest noemen bij Will in de buurt en besloot dat dit de beste manier was.

[Madjic]

"Ik ben het met hen eens. Je doet het vast geweldig. En toruwens, als je bij zo'n team mag, dan moet je gewoon wel heel goed zijn." Zei hij in knipoogte. Hij keek vervolgens naar de gitaar en liet zijn hand er een haast liefkozend overheen gaan. "Nee geen ster. Gewoon een amateur met te veel gevoelens om simpelweg te verwerken. En te hevig om ze te negeren. Dat zegd gelijk een beetje hoe het met me gaat, maar eigenlijk klinkt het te negatief voor de werkelijkheid." Hij keek weer op. "Het gaat eigenlijk vrij redelijk, ben hier gekomen omdat ik vanacht een brief van haar ontving en daarna niet meer kon slapen." Het leek even of de brief, inmiddels een propje, in ijn zak leek te gloeien, alsof het om aandacht smeekte. "Maar ik werd boos ikplaats van welke andere emotie ze me ooit heeft gegeven. Ik denk dat mijn antwoord ook niet helemaal goed zal aankomen, al lijkt het me niet veel te intereseren." Ondanks dat het niet heel positief klonk, glimlachte hij best vrolijk. "En hoe is het met jou? Nog helemaal gelukkig met je vriendje?" Vroeg hij onwetend.

[greenlightning]

'Vriendje?' lachte Shirie en haalde haar schoduers op. 'Ik weet neit hoe het emt hem gaat, maar hi jis mijn vriendje neit meer. Ik kon het hem niet in zijn gezicht vertellen en heb een brief gestuurd emt daarin een leid waarin ik het allemaal uitleg. Ik kan neit goed overweg met woorden. helaas. Enkels als ze in een lied verwerkt zijn. Ik heb geen antwoord gekregen en hem daarna ook neit meer gezien. Ergemns voelt het eenzaam, maar ik had het kunnen verwachten. Ik weet niet of hij om me gaf, maar als dat zo was, dan is dat nu in elk geval niet meer zo.'
Ze zweeg even en glimalchte. 'Ik zit steeds vaker weer te denken aan mijn moeder. Haar liefde voor mijn vader en de weg die ze is ingeslagen daardoor... Soms vraag ik me af of het wel allemala haar schuld is...' Even staarde ze enkel voor zich uit, voor ze weer naar hem opkeek.
'Sorry. nu maak i khet weer allemala voer mij..'

[Madjic]

William keek haar verbaasd aan. "Echt waar? Hoe haal je het in je hoofd om mij dat niet te vertellen!" Hi9j grijnste en gaf haar een duwtje met zijn schouder. "Maar ik weet wat je bedoelt. Het is makkelijker om je in een lied uit te drukken, dat komt denk ik omdat het dan niet zo algemeen voor dat persoon alleen is... ofzo." Hij schudde zijn hoofd toen hij besefte dat hij het eigenlijk verkeerd had uitgelegd. Nou het ging erom dat hij precies begreep wat ze bedoelde, hij had tenslotte percies hetzelfde.
William keek weer wat rustiger en glimlachte vriendelijke en warm. Hij voelde de neiging om een troostende arm om haar heen te slaan, maar bedacht zich op het moment dat hij het ten uitvoer wilde brengen. "Nee dat is niet erg. Ik heb liever dat je dat vertelt dan dat we dieper ingaan over mijn probleem. Maar wat bedoel je precies? Dat het je vaders schuld was of..." Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om te vragen of ze bedoelde dat ze dacht dat het haar schuld was.

[greenlightning]

Lachend duwde Shirie terug.
'Omdat jij zo druk was met je eigen verdriet, wilde ik mijn verdriet er niet om opdringen. Nou.. echt verdriet is eht eigenlijk niet. Ik vind eht jammer. Vooral omdat...' Ze zweeg even en keek naar haar voeten. '... omdat ik hem niet meer heb gesproken. Dat doet pijn. Hij heeft nooit gereageerd. Misschien is hij boos. Ik weet het niet.'
Ze glimalchte, maar toen hij zei dat hij leiver op haar probleme inging, forceerde ze een glimlach. Ze wilde niks leiver dan praten over alles... behalve haar moeder. Maar soms was praten de oplossing. Althans, zo zei men dat. Ze slaakte een zucht en maakte haar zin af.
'...of dat ze zo is geworden vanwege verdriet. Ze geloofde dat hij de ware voor haar was en wenste dat hij bij haar zou blijven. door ene kind te nemen geloofde ze dat hij bij haar zou blijven of terug zou komen, maar hij verdween en leit haar in de steek.'
Ze zweeg even. Haar voeten leken opeens erg interessant.
'Ieder handeld anders met ene gebroken hart. Misschien dat mijn moeder mij verweet dat mijn vader verdween, of dat ze het niet aankon om mij te zien. Het bloed van zijn bloed.'

[Madjic]

"Ik maak me liever druk om een ander dan om mezelf. En jou in het bijzonder." Hij keek hij zijdelings aan. "En ik moet je toch op de een of andere manier bedenken voor het helpen. En op de een of andere manier nog steeds vergiffenis krijgen."
"Misschien hebben ze beide wel hetzelfde probleem. Misschien missen ze elkaar en doet het pijn om ju te zien omdat jij ze aan de ander doet denken. Jij bent de schakel tussen hen, misschien moet je die schakel omzetten en hen alsnog naar elkaar proberen te brengen.
En wat je moeder betreft, denk ik niet dat ze jou iets verweet. Ze weet toch ook wel dat een klein meisje daar niets aan kan doen? En als ze waarlijk voor elkaar gemaakt waren, dan vinden ze elkaar wel weer. De vraag is alleen hoe je moeder daarop zal reageren. Of ze misschien te veel is veranderd om hem opnieuw in haar hart te sluiten... Misschien moet je het goede voorbeeld geven." Hij keek haar veelbetekent aan, maar ergens in zijn ogen was een soort zelfverzekerdheid zichbaar.
Diep in zich voelde hij da ze dat inderdaad moest doen. En als hij hier niet was, dan moest hem zoeken. Teresia had had ook gedaan met haar broer, die had het alleen niet vertelt en het helemaal alleen gedaan. Maar hij twijfelde er niet aan dat er genoeg mensen waren die Shirie zouden steunen, waaronder hij.

[greenlightning]

Shirie glimalchte en schudde haar hoofd.
'Mijn moeder is alweer getrouwd en mijn vader ook. Ze hebben alletwee een zoon naast mij. ik ben een herinnering aan een fout uit een lang en ver verleden. Mijn vader houdt van me, zoals hij van mijn moeder hield en van mij als persoon. Natuurlijk ook van mij, als bloed van zijn bloed, maar vooral als mij als persoon. Mijn moeder zal het altijd moeilijk blijven vinden altijd.'
Ze zweeg even en bleef naar haar voeten turen.
'Maar ik weet dat mijn moeder van me houdt. Ze... moet het zelf weer herinneren.'
Plotseling keek ze naar hem op, met een speelse grijns, die haar werkelijke gevolens verborg.
'Ja jij bent een mooie! Moet ik over mijn geveoelns gaan praten, terwijl jij eraan ontkomt. Dat is neit eerlijk.'
De warmte die ze voelde was weinig vriendschappelijks meer. Der vriendschap zat re, maar werd overspoeld door gevoelens van een heela dnere aard. Hij was te lief... veel te leif, maar misschien wel precies dat wat ze nodig had. Ze had van hem gehouden, vanaf het eerste moment. Als er geen Tom was geweest, wie weet wat voor mooie tijd ze samen ahdden gehad! Ze wist dat hij goed voor haar zou izjn. Dat kon neit anders en ze wist dat zij ook goed voor hem zou zijn. Daar zou ze vor zorgen. Ze zou nooit haar gevoelens afreageren op hem. Nooit... Althans, dat hield ze zichzelf voor. Blind voor wat de waarheid ook mocht zijn.