A play of... everything.

[Madjic]

"Wel licht schuint uit gindse raam. Het is Julia en zij... is de zon!" In een dramatisch beweging gebaarde haar wild naar het raam. "Of de maan, of de sterren of..." Hij legde zijn handen op zijn borst. "Of de uil die muis in stukken scheurt omdat hij honger heeft." Hij liep naar Carmen, die op de vensterbank zat en lachte. Hij pakte haar hand en wees naar de maan. "Kijk! Gindse maan, dat is Julia! Is ze niet mooi en rond!" Hij draaide zich om, maar liet Carmens hand niet los, waardoor ze werd mee gesleurd. "Ow Romeo!" Nu liet hij wel haar hand los en storte zich op de grond. "Romeo mijn romeo, waar ben je toch geweest? Ik heb je zo gemist!" Hij pakte de degoe die aan was komen lopen op en hield hem omhoog. "Waarom verliet je me? Hou je niet meer van mij. Oh, Romeo!"

Een aantal leerlingen hadden zich in een cirkel om Jim heen gevormt. Sommige lachte om hem, andere lachte hem uit en andere keken afkeurend en alsof hij gek was. Maar zijn stem die de hele leerlingenkamer vulde was simpel weg niet te negeren. Vooral niet toen hij een opera stem opzette en heel hard Romeo mijn Romeo begon te zingen. Hij zette een heel toneelstuk op in zijn eentje. Nou hij en de degoe, die vrolijk begon te piepen.

[Krista -]

De grootste fan van Jim was toch wel de kleine eerstejaars, Colin Levans, die vrolijk op en neer stuiterde met de camera in zijn handen. Het fototoestel was eigenlijk uit verhouding met het postuur van het jongetje, en zorgde er soms voor dat hij wat inzakte door het gewicht van het materiaal. Dat zorgde er overigens niet voor dat Colin iets van zijn enthousiasme verloor. Hij klikte er nog steeds lustig op los.

"Ben je echt verliefd op haar? Had zij al niet met iemand anders?" kakelde hij vrolijk door en had zelf niet door dat een paar leerlingen waren weggelopen, uit irritatie door zijn schelle piepstemmetje. "Toch?". Hij probeerde de aandacht van Jim te trekken door voor hem op en neer te springen, zoals hij wel vaker bij mensen deed. Een tactiek die vrijwel altijd werkte.

[Madjic]

Jim keek op naar Colin en volgde zijn gestuiter met zijn ogen. Hij zette de degoe plotselin neer en ging met Colin meestuiteren. "Wie niet houd van de schoonheid die Julia uitstraalt? Maar weet mijn kleine vriend, dat Julia niet een vrouw is die alle harten steelt. Nee, Jullia is in iedere schone dame. De onschuld zelf schuilt in een glans van hun ogen en een glimlach op hun mooie lippen." Hij legde beide handen op Colins schouders. "Maar sommige dames moet je met rust laten, want die zijn al geclaimt door een andere man. En dan zijn ze meestal niet meer te veroveren." En subtiele en poëtische manier om te zeggen dat Carmen inderdaad al bezet was.
"Maar jij, Benvolio, hebt nog een jonge ziel. Gij bent voortbestemt om de wereld te vullen met vele romances." Sprak hij tegen de jongen op theatrale toon.

[Krista -]

"Waauw" bracht Colin verbaasd uit en bleef vol ontzag naar Jim staren, alsof hij zojuist iets ontzettends knaps had gedaan zondertoverstok. "Wauw" herhaalde hij nog een keer en knipperde met zijn ogen, om zichzelf ervan bewust te maken dat hij niet droomde. Hij was gestopt met op en neer springen en staarde Jim nu alleen nog maar aan op een manier waarop een meisje naar een prachtige man keek, maar wist dat ze onbereikbaar was. Niet dat Colin op Jim viel, maar hij had ontzettend veel bewondering voor deze Griffoendor.
Plotseling, vanuit het niks klikte hij met zijn camera zodat Jim verblind werd door de flits van de camera.

[Madjic]

Jim glimlachte ene beetje trots en klopte de jongen op zijn schouder. "Je hebt goede smaak." Vervolgens viel hij half achterover en sloeg zijn handen voor zijn ogen. "Geachte jongen. Het lijkt wel of je straalt met het licht van onze zon aan de hemel!" Hij schudde zijn hoofd toen hij zijn ogen weer opende. Hij zag nog wel behoorlijk wat vlekken die zijn zicht vertroebelde. "Carmen, let op dat hij niet jat. Je weet het maar nooit met die brutale jeugd van tegenwoordig." Zei hij, nu eindelijk uit zijn rol als poët.