|
|
Post by summerstruck on Aug 26, 2008 15:31:45 GMT 2
Hannah was op de grond in de gangen gaan zitten. Ze leunde met haar rug tegen de muur aan en nam niet de moeite om haar benen in te trekken voor de voorbijkomende leerlingen. De meeste liepen gewoon langs haar en anderen stapte simpel weg over haar heen. Was ze dan zo onzichtbaar geworden? Een troebel vlekje op ieders netvlies? Een hoestbui waarmee je wekenlang liep maar het niet de moeite vond om daarvoor naar de ziekenboeg te gaan? Ze had haar handen naast haar gelegd, plat op de koele vloer. Ze was nog niet zo ver weg dat haar gevoel uitgeschakeld was; ze bestond dus toch.
Hannah wist niet goed of ze hier nou blij van moest worden of verdrietig. Ze liet zichzelf nog een stukje onderuit zakken, zodat ze nog meer in de weg lag maar besteedde er verder geen aandacht aan. Ze was liever een onvermijdelijk obstakel dan iets waar je makkelijk om heen kon lopen; negeren. Iets. Dus ze was nu zover dat ze zichzelf als ding ging beschouwen. Alleen haar hoofd had nu nog aanraking met de muur. De rest van haar lichaam lag al uitgespreid op de grond. Het begon rustiger te worden. Misschien was er een les begonnen? Of de lunch? Hannah nam geen aanstalten om op te staan maar liet haar ogen een stukje dichtvallen. Zo voelde het dus, om te bestaan maar nergens te zijn.
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 29, 2008 9:17:16 GMT 2
Lewis vervloekte zichzelf, nu al meerdere malen, voor zijn talent om te lang in bed te blijven liggen en de tijd te vergeten. Nu was hij ook al boos op zichzelf, op het feit dat als hij haast had, hij juist ging treuzelen, struikelen en in alle geheime vallen van Zweinstein trapte.
Met twee treden tegelijk sprong hij de trap op, nadat hij net vast had gezeten in de traptrede die je wel zag, maar die er niet was.
Toen hij boven was, kwam een ander idee in hem op. Waarom wou hij nog zo graag op tijd zijn? Hij was nu al minstens 10 minuten te laat, en dat was voor Anderling rede genoeg om hem eruit te sturen. Hij kon net zo goed niet gaan.
Doordat hij nog steeds snel liep, en nu in gedachten verzonken was, zag hij het meisje van zwadderich dat languit op de grond lag, niet. Zijn voet haakte achter haar enkel en zorgde ervoor dat hij omdenderde. Met een verbaasde gezichtsuitdrukking kwam hij overeind en staarde haar een moment zwijgend aan, waarna hij overeind veerde en haastig naar woorden zocht. "Ik- Sorry. Ik zag je niet".
|
|
|
|
Post by summerstruck on Aug 30, 2008 13:30:46 GMT 2
Hannah had haar ogen opengedaan toen plotseling iets tegen haar enkel leek te duwen. Haar hoofd vloog omhoog en ze was nog net op tijd om te zien hoe de jongen, die over haar gestruikeld was, op de grond neerkwam. Ze liet haar hoofd weer naar beneden vallen en die kwam met een klap op de stenen vloer terecht. Auw. Ze was vergeten dat de vloer zo hard was. Haar hoofd bonkte nog pijnlijk na toen ze haar aandacht weer op het gewelf boven haar vestigde. Ze hoorde hoe de jongen overeind kwam.
Toen hij sprak, duurde het even voordat Hannah doorhad dat hij het tegen haar had. Ze werd nu al zo lang genegeerd dat het haar bijna verbaasde dat ze onderhand niet onzichtbaar was geworden. "Oh, dat geeft niet hoor." zei ze zonder hem aan te kijken. Ze kon het niet helpen toen ze er zachtjes aan toevoegde: "Niemand ziet me." Het viel haar mee dat de Huffelpuffer tenminste nog sorry had gezegd. Gezien de stand van zaken tussen Huffelpuffers en Zwadderaars. Maar ja, waarschijnlijk had ze het ook fijn gevonden als hij haar verrot had gescholden. Het zou voor hetzelfde zorgen: dat kleine beetje hoop dat ze niet helemaal verteerd en verzwolgen was door deze lege gangen. Ze wist niet zeker of de jongen nog bij haar stond toen ze zei: "Je bent te laat voor je les. Iedereen is al naar zijn lokaal."
|
|
|
|
Post by Krista - on Aug 31, 2008 14:11:09 GMT 2
Lewis streek nerveus over de jas waar het embleem van Huffelpuf opgenaaid was en keekeven opzij naar Hannah. Ergens wa hij opgelucht. De gewoonlijke zwadderaar zou boos op hem zijn geworden omdat hij niet uit zijn doppen keek. Zij was.. ze was anders. Hij versmalde zijn ogen even en opende ze dan weer, waarna hij haar weer nieuwsgierig aan keek zonder iets te zeggen.
Pas toen hij door had dat ze iets gezegd had kwam hij tot de ontdekking dat hij voor gek stond aangezien hij haar aan had gestaard alsof ze een dier in de dierentuin was.
Hij fronsde zijn wenkbrauwen en haalde zijn schouders op "Ik zie je toch?". Hij zweeg vervolgens weer, aangezien hij niet echt goed wist hoe hij zich moest gedragen in deze situatie. Hij haalde zijn schouders weer op toen ze melde dat de les al begonnen was. "Dan denk ik dat ik maar hier blijf" zei hij en kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. "of naar de leerlingenkamer gaan" voegde hij er dan onzeker aan toe. Misschien wou Hannah niet dat hij hier bleef.
|
|
|
|
Post by summerstruck on Sept 1, 2008 9:42:55 GMT 2
Hannah ging langzaam rechtop zitten. De stenen vloer lag opeens niet meer zo lekker. Hij was zo... hard. Ze legde haar handen op haar knieën toen ze eenmaal in kleermakerszit op de grond zat. De stilte tussen haar en de jongen leek eindeloos te duren tot hij uiteindelijk gewend leek te raken aan haar rare vertoning. Ze keek voor de eerste keer op en voelde haar gezicht langzaam rood worden. Deze jongen had ze wel vaker gezien onderweg naar haar lessen. Hij had haar altijd aardig geleken, en hij had het hierbij bewezen.
"Dank je." zei Hannah uiteindelijk maar, bij gebrek aan passende ideeën hoe ze hierop moest reageren. Ze had een hele overvloed aan woorden moeten inslikken in ruil voor die twee, kleine, nietszeggende woordjes. Toen de jongen zei dat hij bereid was om hier ook te blijven - haar gezelschap te houden? - reageerde Hannah al voordat hij helemaal uitgepraat was. "Oh wauw, ok!" zei ze iets te enthousiast. Zeker toen het tot haar doordrong dat de jongen nog niet uitgesproken was geweest. "Ja, goed idee. Ik moet nog veel huiswerk maken dus ik ga ook maar..." Haar gezicht was weer beschamend rood geworden maar ze toonde nog geen initiatief om op te staan. Zodra hij buiten haar gezichtsveld was verdwenen zou ze zich weer op de grond laten zakken.
OOC: Happy B'day! ;D
|
|
|
|
Post by Krista - on Sept 21, 2008 10:52:50 GMT 2
"Ja.. eh. dus" bracht Lewis stamelend uit en voelde dat hij ook een blos op zijn wangen kreeg. Hij richtte zijn aandacht op zijn schoenen.
Hij was nooit erg handig geweest met lange stiltes, en hij merkte dat hij nu weer tegen hetzelfde probleem aanliep als altijd. Niet wetend wat je moet terug zeggen.
"Ik.." begon hij terwijl hij heftig met zijn handen wapperde, alsof hij daarmee hoopte dat hij er een antwoord mee kon krijgen. Hij stopte er vrij snel weer mee, zich bewust van zijn debiele houding.
"ik kan ook nog even blijven?". Het was geen mededeling, meer een vraag, alsof hij op Hannah's toestemming wachtte. Onzeker bleef hij haar aan staren en verstarde in een houding als een standbeeld.
|
|
