Gewoon samen {rachXXDrac}

[greenlightning]

Draconic geloofde dat ze zou komen. Ze moest wel komen! Als hij er nog meer emotie in ahd gegooid, dan was eht smeken geweest. Hij kon neit alnger zonder haar. Het voelde alsof hij uit elkaar werd gerukt. Elke dag weer zag hij de gelukkige koppeltjes en vroeg zijn broertje naar haar. Nooit kon hij antwoorden op zijn vragen hoe eht met haar ging en als hij nog meer leifde zag, zou hij over zijn nek gan. Hoe erg hij het zijn vrienden ook gunde, de pijn van de eenzaamheid maakte hem ziek.
Waarom hij voor de keueken ahd gekozen wist hij niet meer. Of eigenlijk, hij wist neit waarom zijn hand eht woord keuken ahd opgeschreven, teriwjl hij bij het meer had willen zeggen. misschien vanwege de knagende honger. Hij had aan niks anders dan eten gedacht, naast haar, en het verkeerde gestuurd. Het stomme was, dat hij eht pas bedacht, toen hij al richting de keuken liep. Er viel nu weinig aan te doen. Het beste ervan maken en...

Met een diepe zucht staarde Draconic door het doodse hol dat de keuekn was. Het was er licht en de huiselven schoten rond en rond. Het was al laat, maar voor een huiself was het werk nooit klaar. Na een overtuigende preek wist hij echter de meesten wel buiten een straal van vijf meter te houden. Het was een beperkte privacy, maar hij moest het er maar mee doen.
Uit eht niks toverde hij een tafellaken tevoorschijn, sommeerde een paar kaarsen en stak ze aan. Vervolgens schreeuwde hij een bestelling naar de huiselven en nam plaats op een kruk. Het was oncomfortabel en alles behalve romantisch, maar...
Met een glimalch knipte de jionge in zijn vingers en het licht ging uit. Het kaarslicht gaf de keuken de sfeer die eht nodig had en de geluiden van paniekerige huiselven op de achtergrond was de perfecte muziek. Lachend trok hij de kurk uit een fles wijn die hij in een rek vond. Misschien dat eht toch nog iets werd. Als ze maar kwam...

[Merel]

[/i]

Ze zong vrolijk en vond het een toepasselijk nummer. Ze bleef het stukje herhalen omdat het het enige stukje was dat ze eigenlijk kende. Terwijl ze het nummer zong dacht ze even terug aan niet zo lang geleden. Bij die gedachte keek ze meteen weer naar haar hand en de prachtige ring. Ze had hem altijd om. Letterlijk altijd. Ze vond hem te mooi, en los van dat, was hij gewoon te veel waard voor haar. En dat bedoelde ze niet in geld, maar in liefde. Ze dacht terug aan toen in het Café en werd helemaal warm en nog vrolijker van binnen. Ze hield echt heel veel van hem.
Toen ze Draconic zo zag zitten bij het kaarslicht moest ze wat lachen. Ondanks alles vond het het super. Toen ze het briefje had gelezen had ze de Keuken wel een wat rare plaats gevonden. Maar ach wat kon het haar schelen? Zolang ze samen met hem was.. Ze rende naar hem toe om hem te omhelsen. Zo blij was ze om hem weer te zien.[/ul]

[greenlightning]

Met de vaardigheid van een man die vaak wijn dronk, schonk hij twee glazen vol. Hij neuride zacht ene leidje, waar hij niet meer van wist hoe hij het kende en ontedkte dat het kwam doordat iemand achter hem zong. Hij draide zich om, net optijd om de fles neer te zetten, voor hij Rachanna in izjn armen kon opvangen.
'Dag liefste vrouwe,' lachte hij, teriwjl hij neit wist of hij haar moest doodknuffelen, zoenen of gewoon ter plekke de leifde moest bedrijven en besloot daarom maar geen van dat ales te doen. Hij liet duwde haar zacht van zich af, terwijl zijn handen op haar heupen bleven rusten en keek naar haar, zoals alleen hij haar kon zien. Ze was op elke manier prachtig, en niet alleen qua uitelrijk. Hij kende haar, zoals niemand haar kende, daar was hij van overtuigd. Al zoalng hield hij van haar, al zoveel jaren, maar sinds ze zijn verloofde was, leke eht alsof hij helemaal neit meer zonder haar kon.

'Ga toch zitten, mijn lief,' glimalchte hij en klopte op de kruk schuin naast hem. 'Ik heb deze shique plaats voor je gereserveerd, speciaal om samen te zijn.' Hij lachte en leit zijn hoge heren houding varen. 'Nee, sorry. Ik dacht met mijn maag toen ik het briefje schref. We kunnen weer gaan als je wil. Ik heb de schade hier beperkt, maarhet is niet mijn meest romantische daad tot nu toe geloof ik.'
Hij was zoiezo niet romantisch, herinnerde hij zichzelf. hij was een lompe boer die altijd de verkeerde dingen zei. Hij wenste dat hij de stem had om te zingen, dat hij een instrument bespeelde, dat hij kon dichten... maar elk gedicht dat hij had gemaakt, had hij uit pure fristratie weer verbrand. Niet alleen was het slecht, het zou nooit goed genoeg zijn voor een meisje zo perfect als zij.

{slijm slijm, bah drake is een kwijlbal XD}