Win or lose, their life depends on it.

[Madjic]

Roc gooide het glazen deurtje van de kassen met een klap dicht. Zijn ademhaling racete door zijn keel, terwijl hij door het glas iets in het donker probeerde te onderscheiden. Maar hij zag, tot zijn opluchting niets. De felle lichtstralen die hen net nog om de oren hadden gevlogen waren niet meer te zien. Hij draaide zich om.
June lag naast Carmen op de grond, beide zwaar ademend. June zag er nog wel redelijk uit, maar Carmen was vrij zwaar gehavend en leek het niet op te kunnen brengen om iets anders te doen dan op de grond te liggen. Ze had haar ogen gesloten en haar wang tegen de grond. Over haar hoofd glinsterde rood bloed, dat ook in vlekken op haar kleren zat. June had behoorlijk wat schrammen en haar kleren waren kapot. De rest van de schade was meer geestelijk, angst was in haar ogen af te lezen.
Roc liep naar ze toe en knielde bij Carmen neer. “Je moet wel wakker blijven.” Zijn stem trilde en een trillende hand legde hij op haar schouder. Maar hij werd door angst gevat toen ze niet op hem reageerde. “Carmen!” Riep hij en schudde haar door elkaar. Ze opende haar ogen een beetje en keek hem met een afwezige blik aan. Ze raakte steeds verder van hen verwijdert. De schrok en het bloedverlies maakte dat ze zich zwak en duizelig voelde. Roc liet zijn adem opgelucht uit zijn longen ontsnappen.

Een felle blauwe lichtstraal raakte het glazengebouw. Eerst trilde de ramen, huivert alsof ze bang waren voor de klap die komen ging. Maar na minder dan een seconde sprongen ze. De glasscherven schoten als pijlen naar binnen. June gilde toen meerdere scherven haar huid doorboorde. Roc dook over Carmen heen en ving de klappen op zonder een kick te geven. Hij keek over zijn arm heen en zag ze. De drie mannen in pak, twee stonden wat krommer dan der andere, die er op zijn beurt weer recht en statig uitzag. Aan zijn zij ston d een vrouw in een zwarte mantel. De vrouw en een van de oudere mannen hadden hun stok nog voor zich terwijl ze de drie leerlingen naderde.
Ze hadden geweten waar ze zouden zijn en zorgde ervoor dat ze geen nergens heen konden. Ze waren te ver van het kasteel om hulp te halen of alarm te slaan.
De leerlingen konden niet anders dan machteloos toezien hoe de volwassenen hen naderde. Ze hadden de energie of kracht niet meer om weg te rennen. Carmen was opnieuw weggevallen en June’s been was doorboort met glas. Enkel Roc leek nog wat van energie te hebben en hield zijn stok gereed.
Ze bleven vlak voor het verwoeste gebouw staan. “Stomme kinderen.” Zei een van de oudere mannen minachtend. “Waarom doen jullie deze moeite als jullie er niets mee opschieten. Jullie stellen het onvermijdelijke enkel uit. Als jullie niet zo moeilijk hadden gedaan dan zouden jullie nu weer in jullie bedden liggen, zoals jullie horen te doen. Denk eens aan jezelf en geef haar aan ons! Het is niet jullie taak om voor haar veiligheid te zorgen, dat behoort ze zelf te kunnen doen.”
“En als ze dat niet kan, dan heeft ze geen recht meer om te leven.” De stem van de vrouw kon beheerst maar haat en woede leken als een ondertoon de sfeer te creëren.

Roc huiverde even bij de stem. Vanaf het eerste woord dat ze deze avond had gesproken wist hij dat ze in gevaar waren, maar de andere leken hoop te hebben dat ze de waarheid spraken. Hun beloftes voor een verzoening met hun dochter leken hem te mooi om waar te zijn en helemaal niets voor de familie Loir.
Hij kwam overeind en hief zijn stok, nu samen met June, en wees deze naar hun vijanden. “Nooit.” Siste hij met zijn kaken op elkaar en vuurde een lamstraal op de vrouw af. June deed non-verbaal een ontmantelings spreuk op een van de andere mannen. De vrouw ontweek de lamstraal, maar June spreuk raakte doel. Maar de man lachte en haalde een andere stok tevoorschijn. In een keer veranderde zijn geamuseerde blik en richtte hij zich naar voren op. “Dwazen!” schreeuwde hij en richtte zijn stok op het ravenklauwmeisje. Ze gilde het uit en haar lichaam begon te schokken. Roc wist de spreuk die op hem afkwam nog net te onderscheppen en vuurde Gommibommi terug. De vrouw werd naar achteren geworpen door en viel een eindje verder op de grond.
Roc viel half omver toen Carmen ineens gillend omhoog kwam. Haar ogen waren wijd open naar de hemel gericht, gevuld met angst en pijn. Even leek het licht van haar ziel weer fel te branden, maar dat licht doofde weer snel. De jongen zocht naar de oorzaak en zag toen Derrin Loir, Carmens vader, met een strak gezicht zijn stok op Carmen wees. Maar toen hij op de man wilde reageren liet hij zijn stok vallen en hoorde hij een doffe plof. Opnieuw ging zijn blik naar Carmen, die nu als een lappenpop op de grond lag, een dun straaltje bloed gleed langs haar mondhoek haar mond uit. Zijn hart stond even stil toen hij naar haar keek, vervolgens werp hij zich woedend schreeuwend op de man.

[» Aline.]

[Heftig xP dit wordt lang niet zo'n lange post als de jouwe hoor XD]

De duisternis was al lang over het terrein van de magische hogeschool gevallen, maar toch was het nog niet stil op het terrein - en dat terwijl het toch verboden was voor leerlingen om zich in de late uurtjes buiten het kasteel te bevinden. Er waren nou eenmaal sommige van die leerlingen die zich weinig aantrokken van regels, ongeacht wat de gevolgen van hun daden konden zijn.
Chris grijnsde breed naar Amber, al kon ze dat nauwelijks zien in het donker. 'Dat beest horen we voorlopig niet meer,' zei Chris lachend, met het beeld van een verschroeide staart en een razendsnel wegrennende mevrouw Norks nog vers op zijn netvlies gebrand. 'Inderdaad. En hopelijk onze geliefde Vilder ook niet, nu hij natuurlijk dag in dag uit aan het ziekenbed van zijn pokkebeest moet zitten,' zei Amber. Als dat eens waar kon zijn...
Toch was het een mooie ontsnapping van hen geweest, vond Amber. Ook op haar gezicht stond een brede glimlach.

Ze slenterden over het terrein van de school, en zonder dat dit hun bedoeling was belandden ze op de weg richting de Kruidenkassen. Toen plotseling een lichtflits de hemel verlichtte en het geluid van brekend glas klonk, sprong Amber van schrik een stuk in de lucht. 'Verdomme, wat was dat?' riep Chris, die van de schrik vloekte. Uit reflex had hij zijn toverstok getrokken, die hij beschermend voor zich hield. Hij keek richting Amber, al wist die natuurlijk net zomin als hij wat - of wie - dit geluid en het licht had veroorzaakt. Amber keek even naar de getrokken toverstok van Chris en voorzichtig pakte ze ook de hare. Het was niet bepaald zuivere koffie dat iemand midden in de nacht de Kruidenkunde kassen vernielde, maar toch wisten Amber en Chris allebei dat ze niet terug naar de leerlingenkamer zouden kunnen gaan zonder eerst ervan op de hoogte te zijn wat er aan de hand was.

'Geen... idee,' antwoordde Amber, een beetje laat, nog steeds met haar blik op de Kruidenkunde kassen gericht, al kon ze daar in het donker al niet meer dan een vage omtrek van zien. Af en toe zag ze nog een lichtflits. 'Kom,' zei Chris, waarna ze beiden in beweging kwamen en richting de kassen liepen. Voorzichtig, dat wel, want ze wilden er eerst zeker van zijn dat het niet al te gevaarlijk was.
Toen ze dichtbij genoeg waren, zagen ze twee gedaantes in gevecht met iemand - of meerdere mensen - die zich in de kassen bevond, maar die Amber en Chris vanuit hun positie niet konden zien. 'Wie zijn dat?' siste Amber zachtjes naar Chris. Ze zagen duidelijk dat het geen leerlingen waren, maar welke leraren waren nu midden in de nacht uit bed om strijd te gaan leveren met - wie dan ook maar?

[greenlightning]

Haar weg voerde haar langs de kruidentuin. Ze wist dat wat ze zocht hier niet te vinden was. De sterke kruiden stonden binnen, in de kassen. Ze wist niet zeker welke ze moest hebben, maar dat gaf niet. Ze had de tijd.
Miquel had zijn plannen duidelijk gemaakt over een bepaalde stunt, waar Tyra hem niet vanaf kon houden. Helaas. Als die jongen iets in zijn kop had... maar ze vergaf het haar tweelingbroer. Zo was hij nou eenmaal. Het beste wat ze kon doen was erbij staan met middeltjes om hem weer bij elkaar te vegen. Ze had het shirie verteld en die had grappend gezegd dat ze gewoon lijm en plakband moest nemen, voor ze haar een paar kruiden aanwees uit een boek. Het had geholpen. Ze herkende vele kruiden van thuis. Nu moest ze die zelf maar zoeken. Gewapend met een snijmesje en een boek over kruiden, stond ze voor de kassen. In gedachten telde ze af, twijfelend, tot ze besloot om er maar gewoon een in te lopen.

Onzichtbaar voor het meisje, liep een schaduw. Klein, knap, en zwart, met niks anders dan kwade gedachtes, riekend naar wraak. Ze had nog een rekening te vereffenen met deze prinses. Kyra walgde van de titel alleen al en zolang ze hier was.. was ze veilig voor de toorn van het koningshuis. Ze zou haar zo te grazen nemen, dat Tyra niet eens naar haar vader zou durven lopen. Miquel zou nog gevaarlijk kunnen zijn, maar zijn zusje was dat niet. Ze was lief en zachtaardig, maar vooral zwak.
Een zacht gegrinnik klonk uit haar keel en ze sloop de prinses achterna. Zij merkte het schouwspel dan ook later op dan Tyra en staarde verbijsterd naar wat er gebeurde.

Tyra had het boek en het mesje uit haar handen laten vallen. Haar ogen gleden over het lichaam van June en over dat van Carmen. Ondaks dat June toch wel soort van een vriendin was, koklte een kille haat door haar lichaam bij het zien van Carmen. Of het de tweeling band was, of gewoon om carmen zelf, dat wist ze niet, maar toen ze haar ogen op de mensen wendde, schoten ze vuur en fonkten van niks dan haat. Haar vuisten balden zich, teriwjl ze zich naar hen omdraaide, en langzaam de toverstok tevoorschijn haalde.
'Niemand,' siste ze, op een heel on-tyra achtige manier, 'raakt de verloofde van mijn broer aan.'
Met een enekle ebweging schoot ze een spreuk af op de man die het dichtste bij haar stond. Ze was goed in richten, maar haar spreuken miste vaak de kracht. Deze zat er nu wel in. Woede gaf kracht.
Achter haar stapte Kyra het licht in en grijsnde opgewekt.
'hey ze gaan dood!' zei ze lachend en wierp een blik op Tyra. 'Wil je met ze meedoen? Ik wil wel helpen.' Haar stem droop van het sarcasme en ze keek verwachtingsvol naar het gezicht van Tyra, hopend op een leuke reactie, maar deze kwam niet. Toen Tyra haar hoofd omdraaide naar het tweede meisje, verdween de lach van diens gezicht. Nooit had ze iemand zo kwaad gezien... nooit iemand die zo overtuigdend kon overkomen. Ze vreesde voor een moment werkelijk dat ze zou sterven, enkel en alleen door Tyra's blik. Kyra was nooit bang, maar kippevel bedekte ditmaal haar armen.
'je helpt mij nu mee,' siste Tyra naar het meisje,' tot er dood bij neervalt. Al zal ik niet zoveel mazzel hebben, vrees ik.'
Ze draaide haar hoofd weg, neit kijkend of Kyra haar gehoorzaamde, vertrouwende op haar geboorterecht en hief haar stok opnieuw op naar de mensen voor haar.
'Vertrek, of sterf.'
Naast haar had Kyra ook haar stok getrokken, klaar om te strijden, met heel wat meer kracht dan Tyra zou kunnen en met overtuiging dat ze zou moorden, zonder het aura van haat om zich heen.

[Merel]

Ooc: Laten we er alleen even geen gewoontes van maken dat er mensen half dood gaan. Zoals nu Carmen en June en eerder Draconic. Als er meer Drama moet komen zorgen we er wel voor en dat is al in gang.. *Pookt Mariël en Jade die versteent zijn* Zijn niet voor niks specials xD

[/color][/size][/center]
Kélian had zijn zus de leerlingen kamer zien verlaten. En eigenlijk omdat hij zich verveelde, besloot hij eens achter haar aan te gaan. Niet omdat hij haar van iets verdacht ofzo, of dat hij haar niet vertrouwde. Nee gewoon voor de lol. Je weet maar nooit.. Misschien kwam er nog wel iets leuks uit! Dus vandaar dat Kélian zijn mantel om had geslagen, zijn toverstok had gepakt en achter Kyra aan was gegaan.
Toen hij buiten over het terrein liep, kwam hij tot de conclusie dat het een heerlijke avond was. De maan was goed te zien, maar was niet helemaal vol. Er waaide een windje maar dit stelde gelukkig niet zo heel veel voor. Het was droog, dat was een pré, en je kon de sterren zien. En omdat hij nogsteeds achter Kyra aan liep belande hij uiteinderlijk in de kassen. Wat hij daar uiteinderlijk allemaal zag vond hij echt verbázend. Het leek wel een óórlog. Wat was er aan de hand? Er waren verschillende mensen in Mantels. Vast wel bekende van hem, maar daar zat hij niet meer. Hij keek meer naar de anderen die daar lagen.. Ze leken half dood te bloeden ofzo. Vast een paar Grifjes die de held uit wouden hangen? Pas toen Kyra met Tyra begon te praten keek hij weer op van alles wat er gebeurde. Hij trok ook zijn toverstok en richte die op Tyra. Hij stapte uit het licht en ging naast Kyra staan. "Zusje toch.. Je gaat toch geen moorden plegen zónder mij?" Zei hij alsof hij nu heel erg beledigd was.

×× Aylin
&&
×× Flora
&&
×× Tristan

Aylin, Flora en Tristan waren die avond alle drie door het kasteel aan het spoken. Aylin en Flora hadden samen wat afgesproken, en Tristan was zich aan het vervelen. Ze liepen nu op de derde verdieping toen ze bij een T-Splitsing kwamen en pardoes tegen elkaar opliepen. Ze vielen alle drie achterover. Eerst waren ze verbaast, pas toen ze erachter kwamen wie het waren schoten ze in de lach. Tristan stond als eerste op en hielp beide meiden overeind. Ze liepen naar de ramen toe en gingen in de vensterbanken zitten en waren fluisterend wat met elkaar aan het praten. Pas toen Flora buiten wat ongewoons opmerkte, stopte ze met praten en keken alle drie naar buiten. Ze zagen allemaal lichtflitsten uit de kassen komen, dit betekende vast niks goeds. Ze zagen van alles. Ineens zagen ze twee gedaantes in het duister. Amber en Chris. En tot schrik van Aylin, gingen zij ook richting de kassen en de flitsen. Niet veel later zagen ze Tyra verschijnen. En dit keer tot Schrik van Tristan, ging deze ook naar de kassen. Ook zagen ze twee gedaantes die moeilijker te onderscheiden waren. -dit waren Kyra en Kélian- Ze keken elkaar even aan, grepen toen hun toverstok en besloten er ook achteraan te gaan.

Gelukkig waren ze snel buiten. Ze rende zo snel ze konden over het terrein heen naar de kassen toe. Flora en Aylin rende voorop terwijl Tristan zo nu en dan wat onzeker om zich heen keek. Eigenlijk vertrouwde hij het niet hélemaal. Daarom hield hij voor de zekerheid de rest van het terrein ook maar in de gaten.. Tja je wist maar nooit hé. Aylin en Flora waren inmiddels erg dicht bij de kassen. De deur stond nog open dus ze rende naar binnen. Ze hadden er echter niet helemaal rekening mee gehouden dat Amer en Chris, die ze hadden zien lopen, niet verder naar binnen waren gegaan. [dat denk ik omdat ze niet alles konden zien (A) ] Ze knalde vol tegen ze aan en belande voor de tweede keer die avond op de grond.

Tristan daarin tegen liep er wat behoedzamer heen. Hij stapte door een van de gebroken ruiten heen, en keek om zich heen. Hij was stomverbaast door alles wat hij zag. Er stonden meerderen mensen in pakken. Wat waren dat voor mensen? Volwassenen? Van het Ministerie? En daar lagen verschillende leerlingen als hij het goed zag.. En die zagen er niet al te best uit. Daarbij stond een jongen die hij wel herkende.. Roc.. Als hij zich niet vergisde. Niet ver van hem vandaan stonden Amber en Chris, en lagen dus Aylin en Flora. En dan had je nog Tyra en achter haar stonden Kyra en Kélian. Het enige wat Tristan nog gehoord had was dat Tyra zei "Vertrek of sterf". Dit vond Tristan eigenlijk geen woorden voor haar. Maar goed, omtrekt de omstandig heden zette hij zijn gewoontes en gedachtes even van zich af. Pas toen Kélian iets zei over moorden, liep Tristan snel naar Tyra toe en ging naast haar staan met zijn toverstok op de Parks gericht. "Dat dacht ik dus even niet." Gromde hij bijna. Niemand mocht Tyra pijn doen. Daar zorgde hij wel voor.[/ul]

[Madjic]

((*kijkt naar Carmen en June* Hm denk dat je daar iets te laat mee bent XD))


Het duurde lang voor de volwassen doorhadden dat er meer leerlingen waren dan ze verwacht hadden. Chris en Amber waren hen nog helemaal niet opgevallen. Pas toen Tyra werkelijk begon met praten leek het hen duidelijk te worden dat ze meer bezoek hadden.
Met een simpele spreuk werd de woedende Roc naar achteren geblazen en kwam hij een klein stukje van Tyra, Tristan, Kélian en Kyra vandaag op de grond terecht. Hij kreunde en draaide zich op zijn zij. Hij keek naar de andere met een hopevolle blik, ze stonden er niet langer alleen voor.
Hij kwam min of meer overeind en keek naar Tyra. "Ze willen haar meenemen, ze hadden ons in de val gelokt." Zei hij met een bittere stem en ging moeizaam staan. Als hij niet beter wist, zou hij nog bijna medelijden met de ouders van Carmen krijgen. Want Tyra leek op oorlogspad. Hij keek even naar Kyra en onbewust vroeg hij zich af of de zwadderaar werkelijk ging helpen. En als ze dat wel zou doen, wist hij zeker dat ze dat meer uit angst zou doen dan om werkelijk iemand te helpen.

Ellena keek naar de andere, in haar ogen, kinderen die ineens uit alle hoeken tevoorschijn kwamen. "Wat zijn jullie voor leerlingen? Jullie horen niet meer buiten jullie leerlingenkamers te zijn!" Ze keek iedereen even aan, maar haar blik bleef op Tyra hangen en de woorden die ze sprak bleven in haar oren steken. Ze keek niet eens om toen haar vader door de spreuk van de prinses geraakt werd. "Ergens had ik gehoopt dat ik meneer zelf nog zou zien, maar zijn zusje is net zo goed. Je kan vast wel aan je broer doorgeven dat zijn toekomstige huwelijk niet doorgaat." Haar stem klonk weer wat rustig maar met een onheilspellende ondertoon. Ze liet niet achterwege dat ze een enorme haat jegens Miquel voelde, het was uit haar hele zijn op te maken. En dan vooral met de minachtige toon die bij 'broer' erbij kwam.
Opnieuw zonder een woord te zeggen richtte Derrin zijn stok op Carmen, maar ditmaal vloog ze langzaam hun kant op. Hij leek even naar June te kijken, alsof hij ook haar wilde meenemen. Maar hij liet haar onbewogen liggen.
Toen hun dochter bijna bij hen was keek Derrin naar Ellena. "We moeten gaan voor ze denken dat ze iets kunnen doen.
En het lijkt me niet verstandig om af te wachten om te kijken wat het het zusje doet in naam van haar broer." Hij keek niet op of om naar Tyra toen hij het over haar had. Hij was niet eens geintereseerd in de andere die daar allemaal waren.

June opende haar ogen half en zag Carmen nog wegzweven. Ze kwam moeizaam overeind en keek wanhopig om haar heen. "Help!" Riep ze toen, voornamelijk naar Tyra en Kyra, die eruitzagen alsof ze het wel aankonden om uberhaubt nog iets te doen.

[» Aline.]

Chris en Amber zouden zich liever niet in het strijdgewoel mengen, maar helaas zagen ze Aylin en Flora van achteren niet aankomen. Toen de twee tegen hen op botsen, stootte Amber een hoge gil uit en viel languit op de grond. Chris wankelde ook en wist zijn evenwicht niet te behouden, waarna hij half over Amber heen viel. Voor de tweede keer die avond vloekte Chris luidkeels. Hij keek om zich heen naar degene die er voor had gezorgd dat hij en Amber om waren gevallen, en voelde zich zowel opgelucht als enigszins geïrriteerd toen hij Flora en Aylin herkende. 'Jullie weer...' zei hij, maar kon het in deze situatie niet opbrengen om een spottende lach op zijn gezicht tevoorschijn te krijgen.

Amber liet door de schrik haar toverstok vallen en kreunde even toen Chris ook nog op haar buik viel. Ze krabbelde onder hem vandaan en tastte de vloer in het donker af naar haar toverstok, die ze gelukkig snel vond. Ze griste hem van de grond en richtte hem meteen op de twee volwassenen. Pas toen ze voor zich de bebloede leerlingen zag liggen, drong de ernst van de situatie echt tot haar door. Amber zag net op tijd hoe Carmen van de grond getild werd door de spreuk van een van beide volwassenen - ze had geen idee waarom ze Carmen, June en Roc aangevallen hadden, maar het kon nooit met al te goede bedoelingen zijn.
Amber keek opzij naar Tyra, Tristan, Kélian en Kyra en vroeg zich af wat al deze mensen hier mee te maken hadden. Ze draaide haar hoofd een kwartslag en keek even naar Chris, Aylin en Flora. Wat moest iedereen hier toch? Amber had geen idee, maar ze wist wel dat het voor Carmen nooit erg goed zou kunnen zijn als ze meegenomen werd door deze mensen. Amber richtte haar blik weer op de twee onbekende figuren, en richtte haar toverstok op degene die Carmen liet opstijgen. 'Expelliarmus!' schreeuwde ze, al wist ze maar nauwelijks waar ze eigenlijk mee bezig was.

Chris keek vol ongeloof naar Amber. Waar was ze mee bezig? Hij hief zichzelf snel overeind en controleerde of zijn toverstok de val had overleefd - gelukkig wel - en deed onhandig een paar stappen richting het groepje leerlingen, waardoor hij nog net zag hoe het lichaam van Carmen in de richting van de twee volwassenen bewoog. Hij begon met de seconde minder van de situatie te begrijpen. Chris' blik dwaalde af naar de twee gewonde leerlingen die in de kas lagen. Hij slikte even toen hij het bloed zag, dat duidelijk veroorzaakt was door de vele scherven die om June en Roc heen lagen. Hij hoorde June tussen al het tumult door om hulp riepen, en onhandig rende hij op hen af, al had hij nauwelijks een idee wat hij moest doen. Pas toen merkte hij dat ook Tyra, Tristan, Kyra en Kélian hier waren - wat hadden die er nu weer mee te maken? Hij hield zijn toverstok in de aanslag en zijn blik verplaatste zich steeds tussen Kyra en Kélian, June en Roc en de onbekende volwassenen.

[greenlightning]

Woede.... kille, brandende, pijnlijke woede borrelde in haar binnenste. Wat zeiden ze over haar broer? Wát zeiden ze over haar broer? Ze balde haar vuisten en moest op haar liop bijten om het niet uit te schreeuwen en de zwaarste spreuken uit te spreken die ze kon bedenekn.
'Mijn broer... jullie zouden je vereerd meoten voelen. niet alleen dat Miquel met jullie dochter wil trouwen, maar ook dat jullie uberhaupt een dochter als Carmen hebben! Miquel maakt haar tot iets wat ze altijd wilde zijn en gunt haar een elven dat jullie haar ontnomen hebben. Nooit. Nooit zullen jullie zo over mijn broer spreken!' Dat laatste schreeuwde ze wel. Ze wensde nu dat Miquel hier was. Die zou zeker weten wat hij moest doen. waarom was hij hier niet? Voelde hij de breoder band niet? Voelde hij neit hoe hard ze hem nodig had?

Toen Carmen zweefde, en op haar ouders afvloog, stopte Tyra's hart. Ze wilde iets roepen, maar Kyra was haar voor. Het meisje nam het geen woorden maar daden beleid van de Parks letterlijk, en trok een sprint richting Carmen. Ze had geen idee waar doit over ging, ze had geen idee wie deze mensen waren, ze ahd geen idee over welk huwelijk ze het hadden, maar ze had zich voorgenomen dat ze ging helpen, en dat zou ze dus ook. Het ging neit om Tyra, of om die meisjes, wie ze ookalweer waren... ze wist dat ze hen neit mocht, maar neit meer waarom. het ging er neit om. ls iemand de medeleerlingen zwart maakte, of misahndelde, of vermoordde... dan was zij dat. Zij, of haar broer, of zus.. of iemand adners die ze mocht en die ervan zou genieten, maar deze mensen neit. Dat weigerde ze.
Haar handen raakten Carmens arm en verbraken daarmee de spreuk. Het kon haar neit schelen of carmen op de grond zou vallen. Haar gezondheid kon haar in het algemeen nikss schelen. Ze stak haar hand uit emt de toverstok en sprak in haar hoofd haar favorite spreuk uit.
Imperieus, dacht ze en nam het bevel over in het hoofd van vader, aangezien die lichamelijk streker zou zijn dan de moeder. Ze voelde eht verbond tussen die twee en verstevigde haar grip. Hij zou niet ontsnappen en al helemaal niet tegenstribbelen. Hij kon het vergeten. In gedachten dwong hij de man om de vrouw een stoot vol in haar gezicht ge geven, gaf er extra kracht achter, tot ze zeker wist dat hij geen kant op kon. Zer glimalchte.

Tyra Staarde het meisje verbijsterd na. Ze had Kyra wel opdracht gegeven om te helpen, maar zo fanatiek had ze het neit verwacht. Ze stond met open toe te kijken hoe Kyra haar stok uitstak en vervolgens -vor eht oog- niks meer deed. het was alsof ze er alleen maar stond om de schijn hoog te houden. Alsof ze... overliep? Een moment lang was ze bang dat Kyra haar ahd verraden, tot ze Kelian achter zich ontdekte. Ze had hem neit gehoord, en schrok van hem, maar de woede keerde onmiddelijk terug.
'Jij, nutteloos excuus voor een tovenaar. draai je stok eens veertig graden naar links, want als je mij raakt, zweer ik je dat je er niet als man vanaf komt. Je werkt maar mee, tenzij je de echte wraak van je prinses wil meemaken.'
Opnieuw schoten haar ogen vuur. Haat, diep en kolkend schoot door haar heen en op dat moment ontdekte ze Tristan. dat ahd op geen slechter moment kunnengebeuren, want elk teken van woede en autoriteit was verdwenen en ze was weer eht levie, verlegen en verleifde meisje als altijd. Ze keek hem aan en voedle haar ahrt kloppen, terwijl haar wangen rood werden. Wat zou hij wel niet denken van haar?