|
|
Post by Lisa .. on Sept 7, 2008 14:34:28 GMT 2
Myron glunderde nog steeds. Hij had Reena net opgetild en haar totaal geen kans gegeven, gegund om ook maar iets er tegen te doen. Hij stak plagend zijn tong uit en begon het op een lopen te zetten. Hij wist niks te zeggen maar wist wel dat hij niks hoéfde te zeggen. Zijn hart klopte in zijn keel, maakte sprongetjes en nog meer van dat soort gekke dingen. Verder vergat hij ook de omgeving om zich heen totaal en kon hij amar een 1 ding denken.
Het krot, voor de een een nachtmerrie, voor de ander een plaats van rust, kwam steeds dichterbij en aangekomen bij de deur bleef Myron stil staan en keek Reena voor de zoveelste keer aan. 'Tja, ik heb me handen vol, dus..' Hij doelde er eigenlijk op of ze de deur wilde openmaken, hij kon moeilijk haar laten vallen om een deur te openen. Hij bleef haar aankeken en moest moeite doen niet helemaal weg te dromen bij haar ogen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 7, 2008 15:29:00 GMT 2
Reena opende haar ogen emt tegenzin en wierp hem een plagende blik toe.
'Nou zeg. Dan ben ik niet zwaar, maar wel te zwaar om me met een arm vast te houden? Wat ben jij nou voor een man?'
Ze lachte en wrong zich zachtjes los. Zodra haar voeten de grond raakten, was ze terug in de echte wereld. Het was naar, maar desondanks was Myron nogsteeds bij haar. het was alsof ze wakker werd, maar de droom door bleef gaan. Ze opende de deur en stapte naar binnen.
Het was er koud en bedompd, maar beter dan buiten in de regen. De jas was veel te groot en hing over haar schodeurs, zwaar door de regen. Ze was neit sterk, maar weigerde hem af te doen. Ze knielde neer bij de open haart en stak hem aan, met een enkele spreuk, waar ze neit eens haar stok voor tevoorschijn haalde.
Ze ging op haar knieen zitten, met de jas over haar schoduers en was klein, maar veilig. Ze draaide zich half om naar Myron en keek hem aan, met die grote blauwe ogen van haar en glimalchte.
'Beter dan de regen. Beter dan de drukte. |Vind je niet?'
Haar ahren kleurden brons en goud in het flikkeren van het licht, afkomstig van de haard.
|
|
|
|
Post by Lisa .. on Sept 10, 2008 18:20:39 GMT 2
'Ik hou toch zoveel van jou manier van complimenteren.' Grijnzend stak hij zijn tong naar haar uit en hielp haar weer op haar eigen benen staan. Daarna volgde hij haar naar binnen, weg van de regen en de kou, ook al was het in het krijsende krot nou ook niet echt bepaald warm. Hij ging met zijn handen langs zijn armen om zo het teveel aan water op de grond te laten kletteren, wat behoorlijk wat was. In de eerste kamer bleef hij staan kijken hoe Reena het vuur aanstak, met zijn doorweekte jas op haar schouders.
De droge kamer pastte totaal niet bij hoe ze er allebei bij liepen maar dat was totaal niet interesant. Het enige wat Myron deed was naar haar kijken, iets leunend tegen de deurpost, alleen maar kijkend hoe mooi ze was in de gekleurde gloeden die van het vuur afkwamen.
Haar stem haalde hem uit zijn gedroom. Zacht knikte hij. 'Al maakt het niet, als ik met jou ben.' Zijn lichaam kwam in beweging en ging naast haar op zijn knieeën zitten. Hij keek haar aan en het had hem niet geintereseerd of ze nu hier alleen waren of in een drukke winkelstraat. Al was dit veel beter.
Hij boog naar voren, wachtte misschien een tel en zoende Reena daarna.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 10, 2008 18:47:20 GMT 2
Reena keek naar hem, terwijl hij nar haar keek. Ze voelde de blik en wist dat eht goed zat. Ze was neit arrogant en vaak zelfs neit eens tevreden over zichzelf, maar op dit moment voelde ze zich mooi. Ze moest wel, want hij vond haar mooi. Ze kon voelen dat hij haar mooi vond en het ded haar goed. Zo goed...
Ze glimalchte, terwijl ze zich nog eits verder in de jas verstopte, die inmiddels warm was van haar lichaam. Ze volgde hem emt haar ogen, toen hij anderde en zich nast ahar neer liet zakken. Ze knikte.
'Met jou.' Ze ahd het niet over zichzelf, maar had wel bevestigd gekregen wat ze wilde weten. Hij voele voor haar wat zij voor hem voelde. Hij voelde eht ook! De zoen was het laatste bewijs. Ze had zich ongemakkelijk gevoeld, vechtend tegen eht verlangen hem te zoenen, maar hij nam eht weg door haar te zoenen. Ze beantwoordde de kus zonder twijfel en legde haar hand op de zijne. Dit had ze al zolang gewild...
|
|
|
|
Post by Lisa .. on Sept 15, 2008 18:48:20 GMT 2
Zijn hoofd was leeg, zijn gedachten waren even opgehouden met door zijn hoofd spoken, hij kon maar aan een ding denken. De regen buiten, die kletterde op het dak, de kale en normaal gesproken griezelige ruimte, hun doorweekte kleren, het leek allemaal zo onbelangrijk. Hij zat op zijn knieeën, voorover leunend op zijn handen die plat op de vloer stonden. Haar hand voelde zacht aan.
Van binnen kon hij zichzelf wel slaan, waarom hij het steeds uitstelde. Maar dat maakte misschien juist dit moment nog perfecter dan dat het al was. Langzaam opende hij zijn ogen en eigenlijk onbewust onderbrak hij de zoen. Zijn ogen keken haar aan en een moment wist hij niks te zeggen. Ergens voelde hij dat hij moest opbiechten dat hij al sinds hun dronken bui meer voelde dan hun hechte vriendschap maar kon de juiste woorden niet vinden. 'Reen.' Maar verder dan dat kwam Myron niet. Hij liet zich naar achter zakken en ging zitten, naast haar en haar gewoon aankijkend, omdat hij niet veel beters wist.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Sept 15, 2008 19:05:05 GMT 2
De warmte van hen beiden. Alles leek verdwenen te zijn. De regen creeerde een muur tussen hen de buiten wereld. Een muur die alle geluiden deed verstommen. Niks dan eht geknapper van het haardvuur en het kloppen van haar eigen hart. Ze voelde dat hij voelde wat zij voelde en voor het eerst sinds tijden geloofde ze weer. Ze geloofde weer in zichzelf en de liefde. Liefde kon alles overwinnen. Dat kon neit anders. Hij moest wel de persoon zijn van wie ze ozu blijven houden! Hij zou haar ouders er wel van overtuigen dat ze niet bij Hadis hoorde maar bij hem! Dat moest wel. Hij was het, hij moest het zijn! De ware...
Volledig in haar vijftienjarige fantasie verdronken, genoot ze van alles aan hem, terwijl zijn jas van haar afgleed, zonder dat ze eht koud kreeg. Ze opende haar ogen wat teleurgesteld toen hij de kus verbrak. Ze wilde neit dat het over was, maar ondanks dat ze eits verder uit elkaar waren, was de sfeer hetzelfde. Ze glimalchte ligt en hield haar hoofd wat schuin, teriwjl ze naar hem keek. Toen hij haar naam zei, zoals hij dat zei, sloot ze haar ogen en schudde haar hoofd. Ze hoefde geen woorden. Ze wist eht wel. Ze begreep het.
'Het spijt mij ook,' fluisterde ze en legde haar hoofd tegen de zijne. Haar ogen sloten zich als vanzelf. Ze voelde lle zorgen verdwijnen en wist dat ze veilig was, hier bij hem. Hier met hem. Samen.
|
|
|
|
Post by Lisa .. on Sept 22, 2008 7:30:26 GMT 2
Natuurlijk wist ze wat hij bedoelde. Waren ze nou beste vrienden geweest of niet? Hij hoefde niet alles met woorden duidelijk te maken, een enkele blik kon al genoeg zijn. En in deze situatie, tja, ze snapte gewoon waar hij het over had. Nog steeds begreep hij niet waarom hij dit zolang heeft kunnen uitstellen. Maar ineens drong het beeld weer door dat Reena 'verloofd' was, hoewel hij eigenlijk een hekel aan het woord zelf had gekregen, alleen maar door haar situatie. Ineens was hij stomgeslagen en wist neit of ze hier wel goed aan deden. Hij wilde ten slotte echt niet dat er nog meer met Reena's leven werd bemoeid, als er iemand de vrijheid verdiende was zij het.
Even keek hij weg van haar en voelde zich zo dubbel. Het was allemaal zo goed, en ze paste gewoon perfect bij elkaar. Maar aan de andere kant voelde hij zich schuldig, dat het misschien alleen maar erger zou worden, alleen maar dankzij hem. Hij knikte kort en legde daarna zijn arm over haar heen terwijl hun hoofden tegen elkaar lagen. 'Het hoeft niet, we begrijpen elkaar.' In zijn stem was ver weg iets van twijfel te horen, maar daar konhij gewoon niks aan doen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 19, 2008 21:30:51 GMT 2
Reena knikte.
'Wij begrijpen elkaar.' Ze liet haar hoofd tegen zijn borst rusten en sloot haar ogen. Ze hoorde de twijfel in zijn stem, maar negeerde die, zoals ze de gevoelens van angst en twijfel in haar eigen hart onderdrukte. Ze wilde gelukkig zijn en dat kon ze met hem. Dat wist ze. Dat zou altijd zo zijn en altijd zo blijven. Hij was inderdaad haar beste vriend, altijd al geweest. Ergens was eht eng om met hem zoeits als een relatie aan te gaan, maar waarom voelde het zo veilig en vertrouwd, als het zo slecht was? Het kon neit slecht zijn. Geen enkele jongen had haar laten voelen zoals hij. Dat kon ook niet. Niemand vertrouwde ze zoals ze hem vertrouwde. Ze glimalchte en keek langzaam op.
'Waarom kan het nou nooit eens eenvoudig zijn? Waarom ben ik neit gewoon een meisje en jij gewoon een jongen?'
|
|
|
|
Post by Lisa .. on Oct 31, 2008 19:49:10 GMT 2
Het enige wat hij deed was zacht met zijn hoofd knikken. Zijn arm trok haar iets dichter tegen hem aan. Zijn gedachtes bleven in zijn achterhoofd spoken, tegenover de gevoelens en de warmte die door zijn hele lijf gingen. Ze waren beste vrienden, dan konden ze ook hier gewoon over praten. 'Dat zal wel net zo'n vraag zijn als waarom de aarde rond is en geen driehoek.' Hij lachde flauw en speelde iets met haar haren. 'Reen, ik weet, ik voel gewoon dat we het op z'n minst een kans moeten geven. Maar dan moet er eignelijk wel iets gebeuren. Stilhouden is ondoenlijk.' Het was misschien stom om te zeggen, stom om het moment te verpesten maar het moest eruit. Het woord verloofde kon hij in ieder geval niet zeggen, het woord stond zo'n beetje bovenaan in de lijst van woorden waar hij een hekel aan had. Waarom konden ze ook gewoon niet weggaan, of iets anders?
|
|
|
|
Post by greenlightning on Oct 31, 2008 21:07:02 GMT 2
Reena keek met grote blije blauwe ogen naar hem op en lachte zacht. Ze aaide over zijn buik, voor ze besloot dat zijn shirt vervelend was en haar vingers onder zijn shirt kropen. Ze hoopte dta haar vingers niet koud waren en aaide vervolgens over zijn huid.
'We hoeven eht ook niet geheim te houden. Hadis is al een jaar van school af en zijn vrienden ook. Verder kan ik me neit voorstellen dat iemand hem erover zou vertellen want erg geliefd was hij niet. Daarbij...' Ze zoende hem zacht op zijn kin. '... wil ik het helemala neti geheim houden. Zelfs als hij erachter komt.. dan zorg ik wel dat hij je niks doet. Ik heb geen zin meer om mijn leven te laten leiden doro hem of mijn ouders of wie dan ook. Ik wil alleen jou. Voor zolang als het kan. Zolang als...' Ze zweeg even en dacht na. Zeggen dat ze emt hem widle trouwen was vreemd. Ze kon niemand adners bedenken met wie ze dat wilde. Ze was pas vijftien, maar haar leven draaide tenslotte al bijna een jaar om trouwen en kinderen krijgen. Ze wist neit beter dan dat ze zou trouwen zodra ze zeventien was. En nu dact ze alleen maar aan hem in combinatie emt het eerste.
|
|
