Perfect place, for us | Reena x Myron

[Lisa ..]

Haar vingers over zijn boek kietelde. Hij grijnsde en trok zijn buik in als reactie. Zijn arm hield haar nog steeds dicht tegen haar aangeklemd en zijn andere hand speelde nog steeds met een paar plukken van haar haar. Haar woorden deden zijn verlangen naar haar alleen maar stijgen. Ergens vond hij haar woorden niet echt Reena-achtig. Sinds het hele gedoe met die Hadis-figuur... Hij schopte zijn gedachten in zijn hoofd. Nadenken was nu zo zonde van de tijd.
'Ik wist het wel. Je bent echt degene die het verdient. Opkomen voor je eigen wil, ik zal naast je staan.' Hij kon nog wel meer zeggen maar wist dat het toch nergens op zou slaan. Dat ze het nu zo zei deed hem gewoon veel goeds. Hij vond het afschuwelijk om haar zo te zien 'lijden'. Zijn hand liet haar haar los en gleed via haar rug naar haar zij om tenslotte op haar buik te eindigen. Met zijn arm om haar heen draaide hij haar iets naar hem toe en keek een enkel moment haar aan. Het enige wat Myron kon doen was met een soort 'trotse' glimlach naar haar te kijken. Daarna zoende hij haar, alles wat daarvoor door zijn hoofd schoot negeerde hij. Op dit moment was alleen Reena belangrijk.

[greenlightning]

Reena wilde antwoorden dat ze het inderdaad verdiende, maar zo snel als het zelfvertrouwen was gekomen, zo snel verdween het weer. Ze zocht naar woorden en opende een paar maal tevergeefs haar mond. Ze voelde nieuwe tranen komen en zocht naar de gevoelens van eerder. De gedachte dat ze alles kon wat ze wilde. Dat ze alleen hem nodig had en dat de rest van de wereld het maar lekker mocht uitzoeken. Waar waren die gevoelens nu? Waar was het gevoel dat ze de wereld aankon? Waar was haar droom? Haar toekomst? Waar was... Myron.
Zodra zijn handen haar aanraakten en haar naar zich toe trokken, zijn blik de hare ontmoette, ze zijn glimalch zag en uiteindelijk zijn lippen op de hare voelde, keerde ze terug. Ze beantwoordde zijn zoen en legde haar hand in zijn nek om dichter bij hem te zijn. Ze blies langzaam haar adem uit via haar neus en genoot van zijn warmte. Zijn hand lag op haar buik, warm en vertrouwd en plotseling wilde ze niet meer zo ver van hem weg zijn. Ze wilde niet meer van hem gescheiden zijn. Ze wilde hem vragen om meer te doen. Om zich uit te kleden en de liefde te bedrijven zoals ze alleen etm hem zou kunnen. Zichzelf bewijzen dat ze inderdaad alles kon wat ze wilde en dat hij hetzelfde voelde en wilde als zij. Maar ze zei niks en zoende hem. Woorden zouden betekenen dat ze het moest stoppen en dat wilde ze niet. Ze hadden tijd zat. Ze hadden alle tijd van de wereld. Want hij was van haar en zij van hem. Voor altijd! Zelfs de twijfel in haar hart, kon de warmte niet verdrijven die haar vulde bij die gedachte.