I need tot tell you... {shirieXWilliam}

[greenlightning]

Zacht vielen de steentjes omlaag en plonsden geluidloos is het onzichtbare water. Haar blik volgden hen, terwijl ze uit het zicht verdwenen. Ze wensde dat haar zorgen en twijfels vedwenen zoals die steentjes deden. Dat haar geovlens voor William verdwenen, nu er gevoelens voor James waren, of andersom, zodat ze van William kon houden en alleen van hem. Ze wensde dat ze niet zo bang was. Dat ze neit hoefde te vrezen en...
Ze slikte een lichte krop weg. Ze wenste nu, dat haar moeder haar meoder neit was. Ze wenste dat ze was opgegroied bij haar tante, die zovele meer op haar leek dan haar echte meoder deed. Ze wenste dat ze nooit de littekens had gekregen die ze ze ahd. Dat ze neit hoefde te zijn zoals ze was...

Haar blik gleed over de lege brug. Het was laat. Of eigenlijk, lata om heir te zijn. Iedereen zat in de grote zaal te dineren. Maar Shirie ahd geen honger. Er zat een knoop in haar maag die er neit uit wilde. Ze kon zo niet verder gaan. Ze kon niet op deze manier... ze wilde dit niet. Ze wilde haar ahrt sluitene n hen alltwee verbannen., maar dat loste even weinig op. Ze wilde neit deze gevoelens hebben voor twee jongens. Nooit eerder had ze dit gehad. Nooit eerder... Of eigenlijk.. nooit op deze manier. Ze ahd gevoelens gehad voor WIll toen ze emt Tom had, maar dat was haar vriendje. Er was geen dilemma. Nu wel. Nu had ze de kans om iets met hem te beginnen, en plotseling was daar James. Wat moest ze hier nou mee? Ze hopte dat hij kwam, al voelde ze zich schuldig dat hij voor haar eht diner zou moeten missen.

[Madjic]

Hij zag dat de brug waar ze op hem wachtte dichterbij kwam. Hij liep er rustig naartoe, terwijl zijn hart steeds sneller begon te kloppen en het zijn oren begon te vullen. Hij kon er niets aandoen dat hij het voelde, maar op de een of andere bleef hij er heel rustig onder. Net zo rustig als toen met Teresia. Hij had geen haast en had eigenlijk niet heel erg veel verwachtingen. Hij kende Shirie en hoe ze was. De zoen had niets kunnen betekenen en misschien ook weer wel.
Voor hem was het wel veel geweest. Het was alsof zijn hart opensprong en eindelijk kreeg wat hij al die tijd gewilt had. Het gevoel dat ze hem al die tijd al gegeven had, was weer naar boven gesprongen en vroeg al zijn aandacht. De lessen liepen niet meer zo voorspoedig als ze gedaan hadden, zijn aandacht was bijna nooit bij de leraar. En het amusante van dat alles was, was dat zijn vrienden dachten dat hij gewoon weer helemaal gek van Teresia was.

Hij voelde hoe zijn benen het trape naar de brug beklommen en zijn hand even over de stenen ingang ging. Het koude steen voelde verkoelend aan tegen de warmte die zijn kloppende hart hem gaf, die zij hem gaf.
Hij vervolgde zijn weg de brug verder op en stopte zijn handen in zijn zakken. Hij zag haar... hij zag een gedaante waarvan hij zeker wist dat zij het was. Al kon hij onmogelijk het gevoel verdrijven dat in hem roerde.
Waarom moest dan precies op de plek afspreken waar hij voor het eerst met Teresia gezoent had?

[greenlightning]

Shirie hoorde hem aakomen en voelde een glimlach groeien. Ze kon neit anders dan blij zijn als ze hem zag., Ondanks dat de angst in haar groeide, groeide ook de vlinders. Nu was hij hier, en hoe was het mogelijk dat er ooit eena dner was geweest dan Will? Ze kende hem nu al zo'n tijd en al die tijd hield ze zoveel van hem... Ze was altijd blij voor hem geweest, maar het gevoel van geluk toen het uitging tussen hem en zijn vriendin zou ze nooit vergeten. Ze huilde voor hem, maar kon het uitschreeuwen van geluk. Hij was vrij, net als zij. Het was alsof eht lot hen ahd samen gebracht en plotseling.. plotseling was dat alles weer verdwenen. dat was neit mogelijk. Hoe kon het mogelijk zijn?

'Hey jij,' glimlachte ze, terwijl ze met haar rug tegen de reling aan ging zitten, een knie opgetrokken, de anderen bungelend odner zich. Ze droeg een warme jas, al ahd ze die grotendeels open gerists. Ze droeg een petje, met een halve klep, die haar bruine lokken alleen maar beter deed uitkomen. Het was een cadeautje geweest van Tom, maar dat wist William niet. Tom was weg, dus er was geen reden meer waarom ze de pet neit zou dragen.
Haar gevoleens voor hem verzamelden zich en ze wist dat het veel moeite zou kosten om haar belofte aan James vol te houden. James...

[Madjic]

William glimlachte beheerst en knipoogte. "Hey jij terug en een goedeavond." Hij bleef voor haar even staan, maar bukte zich toen toch om naast haar te gaan zitten. Hij legde zijn handen op de spijkerbroek, waarvan op de rechterknie en klein scheurtje zat.
"Dus, naar mijn eigen hart luisteren is niet zo heel moeilijk. Die kan de laatste tijd maar enkele dingen schreeuwen. Maar naar die van jou luisteren gaat een stuk moeilijker. Dus of je moet het me vertellen of ik moet mijn oor op je borstkas drukken om hem misschien te horen. En hoe graag ik dat ook zou doen, dat doe ik niet zonder toestemming." Zijn gezicht stond rustig, maar aan zijn stem was te horen dat hij erg blij was haar te zien en dat het gevoel van geluk hem had teruggevonden.
Hij keek even voor zich uit en de glimlach groeide terug op zijn lippen. "Dus waaraan dank ik de eer van een briefje en de uitnodiging om hier te zijn en jou te zien?" Hij keek haar zijdelings even aan, maar liet het daarbij.

[greenlightning]

Shirie lachte om hem en voelde zich, zoals ze zich altijd voelde als hij er was. Ze trok ook haar tweede been op en keek naar de lucht. De zon was al volledig onder en de maan glom als een lichte bol door de flarden van wolken. Hij was nog neit volledig, maar het scheelde niet veel. Morgen zou weer veranderen en plotseling was ze bang. James wist dat neit van haar en eigenlijk wilde ze ook niet dat hij dat te weten kwam. Maar william wist het. Hij wist alles van haar. En toch accepteerde hij haar voor wie ze was.
Glimalchedn haalde ze haar schodeurs op.
'Ik weet niet meer waarom ik dat schreef, behalve dat ik je echt graag weer wilde zien. Het is.. zo vreemd om nu naar je te kijken. Alsof... alleen vrienden zijn neit meer genoeg is.'
Ze voe;de haar hart klopen, teriwjl ze haar blik naar hem terug liet gaan en glimalchte.
'De voornaamste reden, waarom ik wilde dat je naar mijn hart luisterd, is omdat ik neit weet wat mnijn hart zegt., Het praat in een taal dat ik neit begrijp, alsoif het me met opzet probeert te verwarren. Weet je wat ik bedoel?'
Het klonk als onzin, maar een betere uitleg kon ze er niet voor geven. Het was wat ze zei. Ze wist neit meer wat haar hart wilde. Nu wilde ze WIll, voor eeuwig bij zich, maar wat straks? Wat... Wat als ze James weer zag? Wat als ze hen beiden zag? Wat dan? Voor wie zou ze uiteindelijk kiezen?

[Madjic]

William keek haar verbaasd aan. "Nou, nee niet echt. Maar ook weer wel." Hij keek serieus en streek met zijn hand over de bodem. "Ik denk dat ik het ken, maar waarschijnlijk wat anders dan je bedoelt." Hij keek naar haar en glimlachte zacht. "Het is jammer dat er geen taalcurcus bestaat voor de taal waarin je hart soms spreek. Maar hij word vast ineens duidelijk of anders moet je het heft in eigen handen nemen en zelf je keuzes maken. Je hoofd gebruiken in plaats van je hart." Hij keek weer weg, ditmaal naar de sterrenhemel. "Of een hogere macht je weg laten leiden, maar dat klink ook weer zo.... zwamdrift-achtig." Hij lachte zacht en schudde zijn hoofd. Hij wist niet wat er in Shirie omging, al wou hij dat wel."
Die keer dat hij zelf niet wist wat zijn hart vertelde ging het om Teresia. Of hij vertrouwen moest houden dat het beter zou gaan of er een punt achterzetten en verder gaan met zijn leven. Uiteondelijk had hij zijn hoofd laten kiezen, omdat hij niet wist wat zijn hart wilde. En daarom koos hij wat eigenlijk het beste voor zichzelf was. Hij wist dat hij haar niet kon helpen als hij juist door haar zelf onzekerder werd.
Hij keek Shirie opnieuw aan, met een hernieuwde serieuze blik. "Maar je moet je vooral niet door andere laten beinvloeden, vooral niet als het om je hart gaat die niet duidelijk is. Je moet dan zelf de keuze zien te maken." Hij wilde heel graag haar hand pakken of haar omhelzen, maar hij dacht dat het daar nu niet het juiste moment voor was en het was misschien een beetje gevaarlijk hier. "Maar als ik vragen mag, maar is je hart niet duidelijk over? Ik zal mijn mening voor me houden, anders spreek ik mijn eigen advies straks nog tegen.

[greenlightning]

Shirie glimalchte om alles wat hij zei en sloot haar ogen. Vanbinnen huilde ze, opmdat ze wist wat haar hoofd haar vertelde. Haar hoofd liet haar alles zien, alles weten en begrijpen... het vertelde alles, maar neit hoe ze voor Will kon kiezen. Ze wilde niet naar haar hoofd luisteren. Haar hoofd maakte alles nog ingewikkelder!
Haar verstand zei dat WIlliam de beste voor haar was, maar dat als eht uit ging tussen hen, ze misschien de vriendschap voorgoed zou verliezen. Dat was het neit waard. Aan de andere kant schreeuwde het dat James nooit goed voor haar zou zijn en dat als ze voor hem koos, ze de kans op WIlliam voorgoed zou verliezen! Zelfs als ze ooit weer samen single waren, zou hij nooit meer voor haar kiezen, omdat hij wist dat ze waarshcijnlijk toch weer voor een ander koos!

Traag opende ze haar ogen en keek naar hem op. Klein als ze zich voelde, drong de behoefte zich aan om zich aan hem vast te klampen. Hij was er altijd. Hij was er al toen Tom haar nog ongelukkig maakte... Hij was er, toen ze alleen was. Hij kwam naar haar toe, als ze zich eenzaam voelde. As hij zich naar voelde, nmam hij haar in vertrouwen. ZOu leifde dat alleen amar versterker, of juist breken?
Ze slaakte een zucht, zacht en vermoeid.
'Ik ben nog nooit zo bang geweest als nu,' fluisterde ze. 'Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat er geen goede beslissing bestond zoals nu. Nooit eerder heb ik geen mogelijkheid gezien. Ik...' Ze sloot haar ogen en draaide haar hoofd weg, voor ze ze weer opende. Ze kon hem neit aankijken.
'En ik heb nog nooit gevoelens gehad voor ene jongen als voor jou. Nog nooit iemand die me op elk vlak gelukkig lijkt te maken en ik ben bang eht kapot te maken. Ik ben bang dat alles wat wij hebben opgebouwd in tijd van vriendhscap, te verbreken. Niet alleen als we een relatie zouden beginnen, maar ook als we het neit zouden doen. Want als we het neit doen... is er en adner die me wel zover krijgt. Een jongen die gewvoelens opriep zoals ik nooit eerder heb ervaren. Een jongen... die werkelijk alles lijkt te zijn wat ik heb gewild en die zo vreselijk slecht voor me gaat zijn.'
Ze kon er neit omheen draaien. Liegen kon ze al niet, maar nu was eht tijd voor de harde waarheid. Ze ging neit doen alsof er een jongen was die liever was dan hij, of die ze meer vertrowude, waar ze verliefder op was dan op hem... Maar hie maakte ze duidelijk wat hem zo aantrekkelijk maakte?
'Ik weet, dat hij de ware niet is. Ik weet dat we waarschijnlijk nog korter bij elkaar zij ndna ik met Tom was en dat we met oorlog uit elkaar gaan. Ik wete dat hij neit leif is, en zelfs niet knap. In elk geval, lang neit zo kna[ als jij. Maar misschien is dat het juist. Misschien ben je te perfect. In elk geval... te perfect voor mij.'
Ze zweeg en voelde tranen branden in haar ogen.
'Geluk is neit aan mij besteed. Als ik ooit voor jou kies... zal ik alles verliezen aan jou. En dat is het me niet waard. Maar.... na deze woorden... wil je me uberhaupt ooit nog zien?'

[Madjic]

Williams hart leek even te stoppen en jaloersie en een gevoel van verraad doemde in hem op. Een andere jongen? Hij schudde zijn hoofd, de verwarrende gevoels verdwenen. Hij wilde er niet boos over zijn, want hij had kunnen weten dat dit ook had kunnen gebeuren, ook al vnd hij het helemaal niet leuk. Maar snapte wel wat ze bedoelde, net zo verliefd als hij op haar was, was hij bang haar kwijt te raken op elke vlak dat er nog meer was. Maar betekende dat dan juist niet dat ze dat niet gingen laten gebeuren, als ze er beide bang voor waren?
William glimlachte naar Shirie en schudde zijn hoofd. "Laat me dan nu een vriend voor je zijn en me even laten vergeten hoe geweldig ik je vind." Zei hij rustig en sloeg een arm om haar heen om haar vervolgens tegen zich aan te trekken.
"Je raakt me niet kwijt, wat je ook zou kiezen of wat er ook gebeurd. Ik ken de angst waarover je spreekt, ik hem hem zelf ook. Maar aan de andere kant weet ik dat ik een vriendin als jou niet zomaar uit mijn leven laat verdwijnen. Dat gebeurde toch ook niet toen je boos op me was, toen ik zo stom heb gedaan vanwege June? Toen kwam je ook toen ik je nodig had, toen overwon je de woede tegen mij ook. En ik weet zeker dat je dat weer kan en dat ik dat ook kan." Hij sprak zacht en keek haar zacht aan. "Als je voor die andere kiest wil ik maar een zekerheid hebben, en dat is dat ik wil dat je gelukkig bent. Want dan kan ik dat ook zijn." Dat laatste was niet geheel waar maar hij wilde niet dat ze zich daardoor beinvloed zou voelen. Zelfs al zou zijn hart breken, ze mocht daar niets van weten, onder geen beding. Hij zou haar best vriend zijn en alles wat hij voor haar voelen aan de kant schuiven, zoals hij al die tijd al gedaan had.
"En als je werkelijk denkt dat ik te perfect ben voor jou? ..." Hij schudde zijn hoofd. "Nee Shirie, dat is gewoon niet waar. Niemand is perfect, iedereen eheeft wel iets waar ze niet tevreden over zijn. EN die daar heb ik er ook genoeg van. Misschien dat jij ze niet ziet of dat jij ze nog nooit gezien hebt, dat weet ik niet. Maar ze zijn er. Het is alleen de kunst om met elkaars en vooral je eigen fouten te leven."
Een van zijn grootste fouten was dat hij het niet wilde en kon accepteren dat hij zo'n diepe haat voelde voor een jongen die in werkelijkheid zijn halfbroer was. Of de haat tegen de vader van die jongen, want dat was ook zijn vader. De vader die zijn eigen moeder in de steek had gelaten voor het leven dat hij voor hen verborgen had gehouden.
Hij glimlachte zwak en legde zijn hoofd tegen die van haar aan. "Ik wil en zal je altijd zien. Als ik mijn ogen sluit of als ik s'avonds droom. En ik zal er altijd zijn als je me nodig hebt, wat er ook is en hoe ver je ook weg bent. Ik wil alleen dat je dat begrijpt en me dan ook roept. Want ik ken een meisje die dat niet deed en daarom is zij nu ongelukkig. Daarom is het nu uit maar haar vriendje." Hij had het over Teresia en hij hoopte dat ze dat begreep. Want het was welkelijk uit gegaan omdat ze hem niet vertrouwde als ze wegging en in de problemen was. Ze vroeg hem niet om hulp en kwam enkel bij hem als ze gelukkig was maar niet op haar ongelukkige momenten.

[greenlightning]

Shirie keek hem aan en voelde een schok bij zijn woorden. hij had gevoelens voor haar! Echte gevoelens voor haar! Zijn arm was warm en toen hij haar tegen zich aantrok kon ze de tranen neit langer bedwingen. Ze liepen over haar wangen, toen ze haar hoofd tegen zijn borst vleidde en met haar hand een of andere grip in zijn shirt leek te zoeken. Het was alsof ze opnieuw op het punt stond om alles te verliezen.
'Je weet dat ik er altijd zal zijn en je altijd boven wie dan ook zal verkiezen. Zelfs al is het niet op die manier...' Ze wenste dat ze hem kon laten voelen wat ze voelde. Ze kende de woorden niet. Ze kende geen woorden die hem duidelijk konden maken wat ze vreesde en waar ze tegen vocht. Ze wilde hem alles vertellen. Alles laten weten, maar op dat moment kwam enkel het leidje in haar op, dat ze had bedacht toen ze bij James was en nu besefte ze, dat eht nogsteeds van toepassingwas. Ze geloofde neit dat hij voor eeuwig bij haar zou blijven, net zomin als William dat zou hebben gedaan.

'I walk a lonely road,
the only one that I have ever known.
I don't know where it goes,
but it's only me
and I walk along.

I walk this emptie street,
on the boulevard of broken dreams.
When the city sleeps,
I'm the only one and I walk along.
I walk alone,
I walk along.
I walk alone,
I walk...

My shadow's the only one that walks beside me.
My shallow heart's the only thing that's beating.
Sometimes I wish someone of you will find me.
Till then I walk alone...'

Ze zweeg weer en staarde voor zich uit, terwijl de tranen koud op haar wangen lagen.
'Iedereen verlaat me. Als ik van iemand hou, weet ik dat die me vroeg of laat achtrelaat. Of ik laat hen achter. Ik ben.. gewoon te bang om iemand echt in mijn hart te sluiten. vriendschappen zijn zoveel makkelijker te houden dan relaties. Miquel is verloofd en ook Draconic... Hoe wisten zij dat ze de ware hebben gevonden? Hoe weet je zoiets? Ik zou het niet weten. Ik zie geen nieuwe vriendjes..' Hij keek WIlliam aan, terwijl haar ogen donker waren van verdriet,' ik zie nieuwe exen.'
het was eruit. nu wist hij het. Nu wist hij.. waarom ze hem neit als vreindje wilde. Want ondanks dat ze een relatie zag, ze zag het einde ervan nog duidelijker. En ze weigerde William te verliezen.

[Madjic]

William keek haar met een zachte blik aan. Zijn hart brak voor haar en hij veegde met een trillende hand de tranen van haar wangen. "Je zult nooit alleen zijn, ik beloof je dat ik er altijd voor je zal zijn. Als er nu iets gebeurt en er komt een einde aan, dan zal de rol van vriendje vervallen. Maar ik wil niet zomaar je vriendje zijn, ik wil ook de rol die ik al behaalt heb houden. Ik wil je vriend blijven, wat er ook is en wie er ook in je leven komt. Over dertig jaar wil ik nog degene zijn die je schrijft of bezoekt als je problemen hebt." Hij drukte en kus op haar voorhoofd, een met gevoelens van liefde die de vriendschap met zich meebracht.
"Ik weet niet hoe ze het ebben kunnen weten dat dat persoon degene was wie ze voor eeuwig bij zich wilde hebben. Persoonlijk weet ik niet hoeveel ik het met Miquel eens ben, maar ik hou me erbuiten. Ik denk dat het iets wat ze die van binnen voelen, iets dat ze niet kunnen beschrijven. Niemand heeft ooit gezegd dat de ware vinden een makkelijke taak is, maar iedereen heeft hem gekregen en iedereen heeft iemand die op hen wacht aan het einde van de weg. En voor de een is de weg korter als voor de andere. Soms zit er een pauze, als een hotel of wegrestaurant, maar altijd er is er een eindje.Maar niemand gaat die weg alleen, er zijn altijd mensen die je op je weg helpen. Soms telkens andere en soms steeds dezelfde." Hij zweeg even en keek haar recht in haar ogen haar. De blik beschreef de wil om haar te helpen en de warmte van vreidnschap die hij voelde. De werkelijke gevoelens van liefde lagen ergens achterin beschreven. "Je bent een goed persoon en je bent geboren om van het leven te genieten. Die ware duikt wel op als de tijd daar is. Wie weet is het wel iemand die je al heel lang kent of anders iemand die net nieuw is. Je moet gewoon blijven onthouden dat het wel komt. En ondertussen zijn ik en andere er om je gezeldschap te houden en te helpen op je weg." Hij sloeg zijn andere arm ook om haar heen en hoopte dat haar woorden har zouden troosten. Hij wilde dat ze weer geloof in zichzelf kreeg en haar zag zoals hij haar zag.
"Ik weet dat je denkt dat sommige jongens je zien als iets om te gebruiken, maar zet dat alsjeblieft uit je hoofd. Het is niet waar, niet voor de meerderheid van de jongens. En als je er een tegen komt die dat wel denkt en dat je ook duidelijk maakt. Roep me, want ik zal hem spijt laten krijgen van alles wat hij dacht en zei. Niemand zal je kwaad doen zolang ik in de buurt ben." Hij zei het zacht, alsof hij dacht dat er andere waren die hem niet mochten horen. Maar in zijn stem was ook zelfvertrouwen en woede te horen, woede voor hen die nog niet gekomen zijn en misschien wel nooit zouden komen. Maar als ze zouden komen, dan dou hij klaar zijn om ze de nek om te draaien. Hij kende nu al iemand die zijn menig over haar had moeten veranderen omdat William hem bijna gewurgt had.