[Joey&Amber] -- My everlasting love

[» Aline.]

Je kon wel merken dat de koude tijd van het jaar naderde. Slechts af en toe brak de zon nog door het donkere wolkendek heen, en de temperatuur was al aanzienlijk gedaald. Toch was deze dag wel erg somber vergeleken met de rest van de week. Een scherpe wind woei over het terrein van de school en zorgde ervoor dat de meeste leerlingen binnen bleven, vooral omdat donkere wolken zich samenpakten en de voorbode voor een flinke regenbui leken te vormen.

Amber trok zich er echter vrij weinig van aan. Sterker nog, ze had de donkere wolken niet eens opgemerkt. Dat de zon niet meer scheen wel, maar dat kon haar niet zo erg veel schelen. Ze was nu toch niet echt in een zonnige bui.
Met haar armen over elkaar geslagen stond ze op ongeveer drie meter afstand van de watergrens. Ze keek uit over de grote vlakte water, die rimpelde door dezelfde wind die ervoor zorgde dat Amber haren naar opzij geblazen werden. Amber scheen het geen probleem te vinden dat flinke lokken haar enigszins het zicht benamen.

Ze haalde even diep adem en hief hierbij haar schouders hoog op, waarna ze zuchtend de adem liet ontsnappen. Ze draaide haar bovenlichaam een kwartslag, zodat ze het kasteel achter zich kon zien, en merkte op dat het erg verlaten was. Mooi zo. Ze had op dit moment toch niet erg veel behoefte aan gezelschap, vooral niet als ze zich dan weer als de normale Amber moest gedragen; vrolijk, praatziek, maf.
De laatste tijd voelde ze zich namelijk niet de normale Amber. Al tijden koesterde ze verliefde gevoelens voor haar vriend Joey, die maar niet over gingen.
Ze draaide zich weer richting het meer en was blij dat ze even echt alleen kon zijn. In de leerlingenkamer zou het beslist opvallen als ze erg rustig zou zijn, daarom was ze naar buiten gegaan.

[greenlightning]

Persoonlijk had hij ook veel zorgen aan zijn hoofd. Hij wist dat er veel mensen waren die zijn vriendin zagen zitten, net zoals ze dat deden bij Shirie, maar dit was heel adners. Gister had een jongen Shirie bijna verkracht. Joey zou te laat zijn geweest. Maar gelukkig kon hij nog wle helpen om het geheugen van de jongen te wissen, zodat deze geen idee meer had wat Shirie hem ahd aangedaan. Hij dankte in stilte haar talent in vechten. Hij moest er neit aan denken dat ze neit voor zichzelf kon zorgen... Wat zou er gebeuren>? Hoe vaka zou ze al zwanger zijn geweest? Hoe vaak al zou ze misbruikt zijn geweest?
De geadchtes staken in hem en verlamden hem, teriwjl koude handen van angst zijn keel leken dicht te knijpen.

Vanmorgen ahd hij weer meoten horen hoe een jongen opschepte over Natahsa en wat hij wel niet emt haar zou doen. Hij had er net ene paar uur strafwerk opzitten, omdat hij de jongen knock out had geslagen. Hij had niet echt zijn dag. Gelukkig werkte het weer mee, want boos voelen met slecht weer was veel beter dan je slecht voelen op een prachtige dag. dan zou alles alleen maar vervelender zijn. Dus de wind die zijn warrige haren verwarde, deed ook iets van de onrust in zichzelf zakken. Hij sloot zijn ogen en stopte. Hij luisterde naar de wind en ademde diep in en uit. Hij hoorde niks anders dan de wind en de kleine golfjes die het water braken. Hij zag niks dan de rust in zijn hoofd, die alngzaam weerkeerde. Hij zou graag bij vrienden zijn, maar vreesde dat hij niet zo zou zijn zoals ze hem graag zagen. Hij hield er neit van om mensen teleur te stellen.
De stitle duurde voort en langzaam maar zeker leek hij weer tot zichzelf te keren. Langzaam. Heel alngzaam.

[» Aline.]

Amber voelde zich niet vaak zoals nu. Op dit moment verbaasde het haar zowat dat ze niet in tranen uitbarstte, net zoals het haar verbaasde dat ze zich überhaupt zo voelde. Waar het door kwam? Ze wist het niet. Of eigenlijk, wist ze het wel, maar wilde ze het naar zichzelf toe niet echt toegeven. Ze liep al weken, maanden - jaren? zo voelde het wel - rond met deze gevoelens, maar had zich nog zelden zo slecht gevoeld. Waarschijnlijk kwam het door gisteravond, toen ze nog eens hard met haar neus op de feiten was gedrukt. Sorry, meneer. Ik lag net in het verkeerde bed.
Het verkeerde bed. Natuurlijk was het de waarheid, dat wist Amber maar al te goed. Toch had deze opmerking haar meer geraakt dan ze op dat moment doorhad - toen zag ze de lol van de hele situatie nog in. Want grappig, dat was het ook geweest. Maar nu kon ze dat even niet zien.

Amber veegde even een grote lok haar uit haar gezicht en ging met haar hand over haar wang. Het was koud, maar dat deerde haar niet. Een liedje spookte al de hele dag door haar hoofd. Voor de zoveelste keer speelde het refrein zich af in haar hoofd.

Who doesn't long for someone to hold
who knows how to love you without being told
somebody tell me why I'm on my own
if there's a soulmate for everyone

[/i][/size]

En wat als die ''soulmate'' bezet is?

Ze liet haar armen langs haar lichaam hangen en zwaaide er even mee in de wind, alsof ze met deze beweging haar zorgen van zich af kon wapperen - snel genoeg kwam ze erachter dat dit natuurlijk niet zo was.
Alsof ze aanvoelde dat Joey zich vlakbij haar bevond, draaide ze haar hoofd om en zag een eindje verderop een gestalte van een jongen. Ze hoefde niet lang na te denken om hem te herkennen.
De laatste persoon die ze op dat moment tegen zou willen komen.

[greenlightning]

De vorge avond zat nog in zijn netvlief gekliefd. June en Devon in bed, hij die bij Amber belandde... Het vreemde was, dat teriwjl hij er nu over nadacht, het dankzij Natahsa was dat hij weggeaan. Als zij er neit was geweest, was hij misschien wel gebleen. Het zou zwak ijn geweest, maar wel erg gezellig. Ze was een geode vriendin en de geovelens die ze in hem losmaakte, onderdrukte hij wel. dat was niet moeilijk. Vooral neit als Natasha wel in de burut was. Het enige probleem... hij kon het er niet over hebben met zijn vriendin. Hij wist neit zeker hoe ze zou regren. Waarshcijnlijk gekwetst en dan zou ze hem terug pakken, door gewoon emt een jongen te zoenen. Willekeueig. Ze ozu hem boos aankijken zeggen: 'En, hoe voelde dit? Leuk he?' en dan weglopen. Of iets dat erop leek. Althans, zo zag hij het voor zich. En dat teriwjl hij nooit vreemd zou gaan. Nooit. Maar Amber was zo.. zo...

Hij draaide zich om, om oog in oog te staan met Amber. Zo verdrietig... Hij herkende die blik. Dezelfde blik die hij zovaka bij Myra ahd gezien, als die zich huilend tegen hem aan had gevleid en al haar probelemen en pijn had opgebiecht, of Shirie, die altijd maar tegen haar tranen vocht... Hij kende die gepijnigde blik, al begreep hij neit zozeer waarom ze zo naar hem keek. Misshcien omdat ze zich betrapt voelde?
'Hey,' ze hij, met een geforceerde glimalch en stak zijn hand op, terwijl hij de ander in zijn broekzak stopte. Hij iwlde naar haar toe lopen, maar het kostte hem vele moeite om daad werkelijk te bwegen. Alsof hij eigenlijk neit naar haar toe moest gaan. Alsof een onzichtbare kracht hem tegenwerkte... Maar toen hij eenmaal liep, voelde het alsof hij door de wind werd voortgeblazen. De afstand werd zo snel; kleiner, dat er kippevel over zijn armen liep.
Hij glimaclhte licht toen hij voor haar stond.
'Waarom zo treurig?' vroeg hij, teriwjl hij met zijn hand over haar wang wreef, zoals hij ook altijd bij Myra en Shirie deed.

[» Aline.]

Amber zag dat Joey haar kant op kwam en wist niet zeker of ze hier blij mee was of juist helemaal niet. Aan de ene kant deed ze niets liever dan in Joey's aanwezigheid verkeren, maar aan de andere kant was het zo moeilijk om bij hem te zijn. Vooral nu, nu ze zich zo voelde. Bij iedere stap die Joey dichterbij kwam voelde ze zich onzekerder worden. Ze snapte niets van zichzelf - sinds wanneer was ze onzeker? Dat was ze nog nooit geweest, zelfs niet - of eigenlijk vooral niet - bij jongens.

Amber nam niet eens de moeite om Joey terug te begroeten, want ze had zo'n vermoeden dat haar stem dan zou overslaan. In plaats daarvan knikte ze kort naar hem en probeerde uit alle moeite een kleine glimlach op haar gezicht tevoorschijn te toveren, wat maar nauwelijks lukte. Ze slikte even toen Joey zijn hand naar haar wang bracht, en sloot haar ogen toen hij haar gezicht aanraakte. De warmte vanuit zijn hand leek zich over haar hele lichaam te verspreiden. Pas op dat moment merkte ze hoe koud ze het eigenlijk had. Ze sloeg haar armen weer om zich heen en wendde haar blik van Joey af. Uitkijken over het meer was een stuk rustgevender.

Door alle gedachten die door haar hoofd spookten, vergat ze zelfs helemaal te antwoorden op Joey's vraag - bovendien had ze er geen antwoord op durven geven. Hoe moest ze haar gevoelens ooit onder woorden brengen? Amber was veel te bang om hun vriendschap te verbreken, en dat zou ze nooit kunnen. Nooit.

Ze was zich maar al te veel bewust van zijn aanwezigheid en keek uit haar ooghoeken even naar hem. Het viel haar op dat hij er zelf ook niet al te vrolijk uitzag. Ze zuchtte even onmerkbaar en richtte haar blik weer op de vlakte van water.

[greenlightning]

Haar blik ontweek hem, merkte hij op en hij zuchtte langzaam en diep. Hij respecteerde haar wens, terwijl hij in gedachten zocht nar wat hij had fout gedaan. Ze waren te goede vrienden om te geloven dat ze hem gewoon iets neit wilde vertellen/. Dus het had met hem te maken. Maar wat dan?
Als het op dit vlak aankwam, was Joey blind. Hij zag neit dat meisjes op hem vielen, net zomin als hij zag hoe ze naar hem keken en met hem flirten. Hij wist het onbewust, maar bewist drong eht neit tot hem door. Langzaam volgde hij haar bli ken keek over het water uit. met de donerke wolken op de achtergrond was het zo prachtig.. bijna romantisch. Hij vroeg zich af waar Natasha nu was en op dat moment keek hij weer naar Amber. Hij liet zijn hand zakken en legde die op de hare. ZAcht agf hij er een kneepje in.

'Het spijt me.. als ik iets heb gedaan. Gaat eht over gister? Ik bedoel.. dat bij jou in bed? Ik wilde je neit laten schrikken. Als ik had geweten dat je je er naar over voelde...'
Hij had het onderwerp dan misschien goed, de invalshoek had niks verkeerder kunnen zijn. Hij was abng dat eht voor haar ahd gevoeled alsof hij haar had aangerand, in plaats van vreindshcappelijk een foutje ahd gemaakt.
'Het spijt me echt. Je bent me te dierbaar om je opzettelijk pijn te doen. Dus...'
Hij zweeg, niet wetend wat hij moest zeggen. Hij vond het vershcirkkelijk als iemand gekwetst was. Vooral als het een meisje was die hem zo dierbaar was als Amber. Ze was op zoveel manieren belangrijk voor hem, dat hij iwst dat hij er alles aan zou doen om de vriendschap te redden.

[» Aline.]

Ambers hart sloeg een slag over toen Joey haar hand aanraakte. Ze voelde hoe hij een zacht kneepje in haar hand gaf en kon de verleiding niet weerstaan om even met haar duim over zijn hand te bewegen. Het was een lief gebaar, vond Amber - Joey was ook altijd zo lief. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar hem toen hij begon te praten en kon zichzelf wel voor het hoofd slaan toen ze hoorde wat hij dacht over de oorzaak van haar verdriet. Hoe kon hij dat nou denken...? Amber zou haast medelijden met hem krijgen dat hij zich er zo schuldig over voelde. Hij begreep het helemaal verkeerd. Zou hij het ooit kunnen begrijpen, zonder dat ze het letterlijk zei? Amber betwijfelde het.

Ze draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem met een zachte blik aan, al was er geen spoor van een glimlach op haar gezicht te bedenken. 'Nee, Joey,' zei ze - en natuurlijk sloeg haar stem over, zoals ze al verwacht had. Ze bracht snel haar vrije hand naar haar mond en deed alsof ze moest hoesten. Zodra ze het idee had dat ze haar stem enigszins in de hand had, zei ze: 'Dat is het niet... Voel je daar alsjeblieft niet schuldig om.'
Ze wilde het wel uitschreeuwen wat ze voor hem voelde, maar kon het niet. Het gezicht van Natasha verscheen voor haar geestesoog en voor de zoveelste keer realiseerde ze zich dat hij bezet was. Verboden terrein. Ze liet met een zucht de adem tussen haar lippen door ontsnappen en wendde haar blik weer van hem af, dit keer niet naar het meer maar naar de grond. Hoe kon ze hem ooit vertellen hoe ze zich voelde, en waarom ze verdrietig was? Amber wist dat, als ze dat zou doen, ze heel wat op het spel zou zetten en dat was juist wat ze zo nodig wilde voorkomen.

[greenlightning]

'Maar wat is er dan?' vroeg hij, nu hij haar aandelijk kon aankijken. Zijn lichte blauwe ogen zochten haar gezicht over, zoekend naar een aanwijzing. Waarom was ze zo verdrietig? Hij wilde neit dat ze verdrietig was! Ze.. ze moest blij zijn. Niet geowon blij doen, maar werkelijk blij zijn. Dat ze zich voelde zoals ze zich altijd toonde.
'Ik.. hoop echt dat je niet tegen me liegft,' zei hij zacht. 'Als eht wel mijn schuld is, spaar me dan niet. Als ik je ooit iets aandoe, dan wil ik het ook weten. Ik bedoel.. ik zou je nooit pijn willen doen. Daar ben je mijn lieve vriendinnetje toch voor?'
Hij glimalchte leif naar haar en nam het wrijven over zijn hand alleen maar op als lief. Ze was ook lief en de vlinders kriebelden prettig, maar zacht. Hij wist dat ze niet sterker zouden worden, zoalng hij emt Natsaha was. Dat kon niet. Dat kon niet.
My heart isn't big enough... for two, dacht hij en hij glimlachte.

Plotseling zag hij Devon voor zich. De jongen ahd zich naar hem omgedraait, die volgende morgen en gegrijnsd.
'Je hebt geen idee wat je al die meisjes aandoet, of wel? Juist dat onbereikbare, dat leive dat je bezit... je maakt ze gek, Kenneth.'
Hij had er nooit bij stil gestaan. Nooit. Hij ging er altijd vanuit dat meisjes gewoon op hem vielen, omdat ze dat wilden. Niet omdat hij daar iets aan deed. Wat kon hij gedaan hebben/ Hij was gewoon hij. De... nuttelose en gestoorde Joey, waar enkel Natasha voor viel. Echt voor viel en waar enkel Myra en Shirie van hielden. En Amber nu. Misschie was ze hem daarom zo dierbaar. Omdat zij ook van hem hield, al was hij.. gewoon hij. Devon had hem duidelijk gemaakt dat er een meisje was dat hem leuk vond, maar hij had niet het kleinste vermoeden dat die persoon Amber kon zijn.

[» Aline.]

Amber keek nog steeds naar de grond, naar hun beide voeten. Ze tilde haar ene been op en veegde met die voet over de neus van haar All Stars, waar wat aangekoekte modder op zat. Toen ze het eraf had weten te krabben, zette ze haar voet weer neer en zuchtte even. Dat excuus om Joey niet aan te hoeven kijken had ze nu benut. Toch wilde ze wel zijn gezicht zien. Ze hief haar hoofd langzaam op en keek hem recht in zijn mooie ogen. Amber wilde hem zoveel vertellen, alles wat ze nu voelde. Hij vroeg haar er immers naar, en ze wilde hem graag laten weten wat de waarheid was. Ze kon niet tegen hem liegen, maar kon de woorden nog steeds niet over haar lippen krijgen.

'Ik - Oh, Joey...' stamelde ze. Uit alle macht probeerde ze het tegen te houden, maar ze kon de warme tranen die over haar wangen biggelden niet weer terug dwingen. Ze knipperde even met haar ogen, waardoor er nog een traan uit haar ooghoek ontsnapte. Snel haalde ze haar hand uit die van Joey en veegde even over haar gezicht. Ze draaide haar bovenlichaam iets weg van Joey, zodat hij niet zou zijn dat ze huilde - al had hij dat natuurlijk allang kunnen zien, en anders wel merken aan haar gedrag. Ze verwenste zich erom dat ze haar emoties niet in bedwang kon houden. Het laatste waar ze nu behoefte aan had, was dat Joey dacht dat ze zwak was, of een huilebalk. En ze wilde al helemaal niet dat hij zichzelf de schuld gaf - hij zat op een geheel verkeerd spoor zonder het zelf door te hebben, en Amber kon er eigenlijk niet bij dat hij haar gevoelens zo verkeerd kon interpreteren. Had ze dan niet zo vaak stille hints gegeven, al die tijd dat ze hem inmiddels kende?

Ze veegde ruw met de rug van haar hand langs haar gezicht. Zonder Joey aan te kijken mompelde ze zachtjes: 'Sorry.. Het is niet wat je denkt...'

[greenlightning]

'hey, Amber!' zei hij, met wat stemverheffing, maar zonder de liefheid te verliezen. Hij iwlde haar vastpakken, maar toen ze zich van hema fdraaide, voelde hij alleen amar meer pijn en onzekerheid. Waarom was ze nou zo verdrietig?
Langzaam nam hij haar schouders in zijn handen en deed zelf de stap opzij, zodat zij zich neit hoefde te draaien. ZAcht legde hij zijn hand onder haar kin en duwde die omhoog, zodat ze hem aakeek, voor eht eerst weer. Het voelde alsof ze zich zo vreselijk van hem afsloot als ze hem niet aankeek. Met zijn andere hand wreef hij zacht de tranen van haar wangen en van onder haar ogen vandaan. Hij keke har aan, zwijgend, alsof alle woorden waren verdwenen.

Het duurde lang, voor zijn gevoel wel uren, voor hij zijn stem leek terug te vinden. Er zat een krop in zijn keel, die hij altijd kreeg als hij iemand verdrietig zag, om wie hij gaf. Hij haalde diepa dem en blies langzaam uit, voor hij zachtjes zei: 'Waarom wil je me niet vertellen wat er is? Zo kan ik je niet helpen... en ik wil je helpen.'
Hij wilde neit dat ze verdrietig was en als hij iets kon doen om haar gelukkig te maken, dan zou hij het zeker doen. Dit wist hij zeker, aangezien hij neit wist wat ahar werkelijk gelukkig zou maken.