[Joey&Amber] -- My everlasting love

[» Aline.]

Amber werkte een beetje tegen toen hij haar kin pakte en haar hoofd naar hem toe wendde, maar liet het uiteindelijk toch toe. Ze keek eerst naar opzij, maar na een paar seconden keek ze hem recht in zijn ogen. Ze kon een lichte glimlach niet weerstaan en maakte een geluidje dat het midden hield tussen een lach en een snik. 'Waarom ben je altijd zo lief?' zei ze. Als ze de normale Amber was geweest was het waarschijnlijk een grappig overkomende opmerking geweest, maar nu klonk het eerder wanhopig. Ze was zich pijnlijk bewust van zijn liefkozende vingers die de tranen van haar wangen veegden en een onzichtbaar, maar een voor haar duidelijk voelbaar brandend spoor op haar huid achterlieten. De aanraking van zijn handen op haar schouders werd haar bijna te veel.

En na een tijdje - hoe lang wist ze niet; seconden, minuten, uren? - werd het haar inderdaad ook te veel en sloeg ze in een plotselinge beweging haar armen om hem heen en begroef haar gezicht in zijn shirt, ergens ter hoogte van zijn schouder. Het voelde veilig, in zijn armen, tegen hem aan. Ze snoof de geur van hem diep op en ondanks haar verdriet overspoelde een gevoel van geruststellend geluk haar. Ze liet zuchtend haar adem ontsnappen en toen ze weer een beetje gekalmeerd was, keek ze op. Amber merkte hoe dicht ze nu tegen hem aan stond, en toen ze hem weer in zijn ogen keek, wist ze dat ze nog nooit zo naar een jongen had verlangd - zelfs niet naar Devon, zeker niet naar Troy. Ze kon zich echt niet herinneren ooit zoveel om een jongen te hebben gegeven.

En toen, zonder er bij na te denken, ging ze iets op haar tenen staan, sloeg haar armen om zijn nek en plaatste haar lippen op de zijne. Het was alsof ze in een waas van illusie verkeerde, een droom, al was het dan wel een droom waarin ze diepgelukkig was. Wat wilde ze de laatste tijd nou meer dan dit? Op dit moment besefte ze eigenlijk niet eens waar ze mee bezig was.

[greenlightning]

Joey wilde glimalchen, maar het lukte niet. Er klopte iets niet met haar stem. Er klopte iets niet met haar hele houding en brandde zelf tranen in zijn ogen. Hij keek haar aan en zocht naar antwoorden, die hij niet vond. Ze keek zo... zo vreemd naar hem. Zo.. verwarmend en verkillend tegelijk. Hij wilde haar om antwoorden vragen, maar zijn mond bewoog niet. Hij keek haar enkel aan, tot ze zich tegen hem aan klampte. Met dat enekle gebaar, wiste ze ales uit, waardoor hij niks anders kon doen dan zijn armen om haar heen te slaan en haar te berschermen, tegen wat hyar dan ook dwars zat. Hij wilde haar beschermen en voelde gevoelens die er niet mochten zitten,. Geveoelens die er niet thuishoorde. Nog erger, beelden die er neit thuishoorden, want ondanks zijn armen om het elvie meisje, zag hij nekel Natasha. Hi jzag haar vor zich en bijna was het alsof zij in zijn armen lag.

Toen ze zich van hem wegduwde, liet Joey dat toe en keke haar aan. Hij wilde glimalchen en vragen of eht beter ging, maar voor zijn lippen zelfs maar kurlden, voelde hij haar lippen op de zijne. Dit ahd hij neit zien aankomen en daarbij... verwarde duizenden gevoelens hem. Angst en leifde streden om voorang, want op dat moment, wist hij niet meer of hij nou wel of niet met haar wilde zoenen. Wat hij wel wist, was dat eht niet kon.
Langzaam liepen de tranen over zijn wangen, terwijl hij haar zacht naar achter duwde. Hij had de zoen niet beantwoord en wist dat hij dat ook niet kon. Hij keek haar een moment aan en boog zichvoorover, zijn lippen zacht getuit.. en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Vervolgens tro k hij haar opnieuw tegen zich aan, teriwjl de tranen bleven lopen.
'Je weet dat ik dit neit kan,' fluisterde hij. Meer kon hij neit zeegn. Meer wist hij ook neit te bedenken. Vooral niet, omdat zijn lippen nog steeds naar Amber zouden smaklen en hij zijn lippen neit af durfte te likken, uit angst dat het te prettig zou zijn.

[» Aline.]

Het voelde alsof ze zweefde en alleen zij en Joey nog telden. Het voelde als een droom die uitkwam. Het voelde te goed om waar te zijn. En dat bleek het ook te zijn. Want ze werd weer bij positieven gebracht door de lichte druk waarmee Joey haar van zich af duwde. Op dat moment realiseerde ze zich wat ze gedaan had. De tranen, die onbewust waren gestopt te lopen toen ze zich voor een kort moment zo gelukkig had gevoeld, begonnen weer over haar wangen te glijden. Ze wist zeker dat Joey boos zou worden, maar in plaats daarvan bracht hij zijn mond weer naar haar hoofd. Amber sloot haar ogen toen ze zijn lippen op haar voorhoofd voelde, en de plaats waar zijn mond haar huid had geraakt bleef nog een tijdje nagloeien. Ze liet het slap toe dat hij haar weer tegen zich aantrok, zich nog niet half bewust van de gevolgen van het gebeurde.

Amber wist niet wat ze liever had gehad; of hij boos was geworden, of dat hij zo lief reageerde, zoals nu. Ze voelde zich schuldig en zijn woorden maakten dat gevoel alleen maar groter. Hij had gelijk. Hij kon dit niet, en zij zou het ook niet moeten kunnen, hoe goed het ook mocht voelen. Ze maakte zich voorzichtig maar dwingend los uit Joey's omarming en deed een paar stappen achteruit. 'Het - het spijt me zo...' Net zoals eerder schoot haar stem uit en hoewel ze nog zoveel meer had willen zeggen, hield ze haar mond verder.

Ze schudde langzaam haar hoofd, alsof ze daarmee de afgelopen ogenblikken ongedaan kon maken, alsof ze de waarheid daarmee kon ontkennen, en liep nog een paar stappen achteruit. Uiteindelijk draaide ze zich om en liep door, zonder doel. Een paar tientallen meters van Joey vandaan liet ze zich vlak voor de watergrens op de zachte grond ineenzakken. Ze veegde de tranen van haar wangen, wat niet veel uitrichtte gezien het feit dat ze maar bleven stromen. Ondertussen vervloekte ze zichzelf. Hoe had ze dit zo ver kunnen laten komen? Het ergste vond ze nog dat, hoewel ze wist hoe verkeerd ze bezig was geweest, ze niet echt spijt van de kus zelf had.

[greenlightning]

Joey leit haar met tegenzin gaan en staarde haar aan, teriwjl zijn lippen brandden. Met tegenzin likte hij ze af en slaakte een diepe zucht. Dit was een van demomenten waarop hij werkelijk net wist wat hij moest doen. hij dacht aan wat Devon zou doen, maar schudde die gedachte direct van zich af. Zo was hij neit.. Hij zou nooit zo hard kunnen zijn. Hij dacht aan Shirie en wisty dat hij neit sterk genoeg was om weg te lopen. Dat kon hij niet. Maar moest hij dan blijven staan?
Hij dacht aan Natasha en aan Myra, hij dacht aan Ace en Miquel, hij dacht aan iedere vriend en vriendin die hij had, zoekend naar een manier om heirmee om te gaan, maar uiteindelijk paste geen van die dingne bij hem.

Hij haalde diep adem en liep langzaam op haar af. Hij kon enkel zichzelf zijn, al had dat hem in de problemen gebracht. Hij kon neit adners dan zichzelf zijn. Nog steeds niet. Hij weigerde. Dit moest hij doen... als zichzelf.
De afstand tussen hen slinkte en uiteindelijk stond hij achter haar. Hij voelde har tranen praktisch en merkte dat de zijne ook nog liepen. Hij wreef de oude eerst weg emt zijn pols, voor hij zich naast haar liet neerzakken. Voorzichtig legde hij een arm om haar heen, maar wist niks te zeggen. Hij bleef zo zitten, hopend dat eht troostend was en niet gewoon zwaarder dan het al was. Hij wilde haar vanalles zeggen. Dat het neit erg was, dat ze wel een beter zou vinden, dat ze nog steeds vrienden zouden blijven. maar hij wist neit wat ze wilde horen. Misschien wilde ze juist dat hij wegging en uit haar buurt zou blijven. Die gedachte was een steek in zijn hart. Hij wilde haar niet kwijt... niet als vreindin. Daarvoor was ze hem veel te dierbaar.
'ooit...' sprak hij zacht, terwijl hij naar haar rug keek. '...hadden Shirie en ik deze zelfde situatie.' Hij wist neit waarom hij dit aan Amber vertelde, want buiten Shirie en hijzelf, wist niemand dat.

[» Aline.]

Het was alsof iemand een verbinding in Ambers hoofd had doorgeknipt, want al had ze zoveel om over na te denken, ging er geen enkele gedachte meer door haar hoofd terwijl ze voor zich uit staarde. Enkel een verdoofd gevoel vulde haar hele lichaam, een gevoel dat niet te omschrijven viel met welke emotie dan ook - ze voelde eigenlijk niets. Op deze manier zou ze zich voor de werkelijkheid kunnen afschermen, en als Joey niet op haar af was gekomen, had ze daar nog een hele tijd kunnen blijven zitten.

Ze merkte pas dat Joey naar haar toe was gekomen, toen hij naast haar ging zitten en een arm om haar heen sloeg. Ook al was de verleiding zo groot om haar hoofd tegen de zijne aan te leggen en zich te nestelen in zijn beschermende armen, toch deed ze het niet. Zijn aanraking had haar weer teruggevoerd naar de werkelijkheid en het schuldgevoel dat haar overspoelde maakte dat deze aanraking tegelijk troostend en gewenst, maar ook ondragelijk was.
Amber zocht naar woorden om te kunnen zeggen wat ze hem wilde vertellen, maar kon ze niet vinden. Op dat moment hoorde ze de stem van Joey. Pas na enkele momenten drong de betekenis van wat hij gezegd had tot haar door. Langzaam draaide ze haar gezicht naar hem toe en tot haar verbazing zag ze dat ook hij huilde of gehuild had. Een steek van pijn voelde ze bij deze constatering dat ze hem kennelijk verdriet had gedaan.

Ze probeerde zich voor te stellen hoe het was geweest toen Joey en Shirie in deze situatie hadden gezeten. Het was raar, want ze had Joey en Shirie altijd gezien als hét voorbeeld van een jongen en meisje die een uitsluitend vriendschappelijke relatie hadden. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar kon weer geen woorden vinden om haar gevoelens en gedachten te uiten. Daarom keek ze hem gewoon met een afwachtende blik aan, tot hij zijn verhaal zou vervolgen.
Ondertussen draaide ze haar gezicht langzaam weer van hem af en keek naar het water, dat de donkere wolken weerspiegelde.

[greenlightning]

Joey verwachtte geen antwoord, maar merkte haar blik op, ondanks dat hij deze neit beantwoordde. Het was te zwaar om haar nu in de ogen te kijken en de pijn te zien die hij had aangericht. Hij... alsof hij ooit iemand ahd willen kwetsen. En toch...
Zijn gedachten gingen terug naar die vreemde dagen. Die dagen waarin niet alleen zzijn relatie met Natasha en zijn vriendshcap met Shirie op het spel had kunnen staan, maar ook de dagen dat hij voor was vreemdgegaan. Het ahd niet als vreemdgaan aangevoeld en in theorie was dat eht ook niet. Het was een zoen geweest... maar het ahd wel zijn relatie gered.
Hij ademde een aantal maal hiel diep in en uit, voor hij begon te vertellen.

'Shirie en ik staan zo dicht bij elkaar.. dat het soms voelt alsof we een zijn. Een ziel, twee lichamen. Alsof ze uit mij is gescheurd, heel lang geleden. En dat deed pijn. Ik heb ooit Miquel ditzelfde over Tyra horen zeggen en op dat moment besloten Shirie en ik dat we tweeling waren. Het is antuurlijk neit eits dat je besluit, maar voor ons was het zo. Het was belangrijk.'
Hij zweeg even en slikte een krop door.
'maar dit soort gevoelens, waren verwarrend voor ons beiden. Zij heeft nooit liefde van haar vader gehad, en ik neit van mijn moeder. Het was een dubbel gemis dat we in elkaar terug vonden. shirie heeft me ooit bedankt, omdat ik haar van een eenzaamheid heb gered... en ik heb haar op mijn beurrt daarvoor bedankt. Alles leek zo eenvoudig. Een leifde.. dieper dan wat dan ook. Liefde die niemand adners ooit zou begrijpen en op dat moment.. wij ook niet.
Natasha en ik gingnen net een ajar met elkaar, toen het gebeurde. Shirie en ik zaten bij elkaar. Shirie was kapot. Ze was net weggelopen en voelde zich eenzaam. Ik zat bij haar en had mijn arm om haar heen geslagen. We zaten daar, zonder een woord te spreken, in dat ernome, lege huis. We staarden voor ons uit, terwijl Shirie onzichtbaar en in stilte huilde. Ik kon niks zeggen, maar mijn hart bloedde voor haar en ondanks dat er bij haar geen tranen kwamen.. kwamen ze bij mij wel.'
Hij zweeg opnieuw. Zijn blik gleed af naar de grond. Hij had zic nooit echt schuldig gevoeld voor die dag. Dat kon hij ook neit, want ergens ahd hij het gevoel, dat het nodig was geweest, om alles tussen hen duidelijk te maken.
'In een enkel moment, veranderde alles tussen ons. Ze draaide haar hoofd om naar mij en ik naar haar/ Alsof we elkaar aanvoelden. We zagen elkaar en pas op dat moemnt, drong eht werkelijk tot me door wie en wat ze was. Het mooiste en leifste meisje dat ik ooit had ontmeot en daarbij.. de eprsoon die me van allemala het dierbaarste was.
"Ik zou niet weten wat ik zonder je moest," zei Shirie toen en ik knikte enkel. Ik had geen woorden om dat gevoel dat ik toen ahd uit te leggen en plotseling... hoewel we heel alngzaam naar elkaar toe bogen.. zoende we.'

Even bleef eht stil en toen begon hij te lachen.
'Het was verschirkkelijk. Het smaakte vies, het voelde raar en ik weet neit wie van ons tweeen eht eerste achteruit deinsde, maar shirie zat plotseling een heel eind bij me vandaan.' lachend schudde hij zijn hoofd. 'We keken elkaar aan, op een ongemakkelijke maneir, tot ik zacht zei; "shier, het is neit dat je niet goed zoent, maar dat was..." Waarop zij mijn zin afmaakte met: "verschikkelijk". Op dat moment begonne we te lachen en was het weer zoals eerst. We waren vijftien en erg in de war. Ondanks dat het ons goed heeft gedaan en we nu weten wat we van elkaar zijn.. heb ik het Natsha nooit verteld.'
Ditmaal keek hij naar Amber, vluchtig. 'Het was alsof ik met mijn zusje had gezoend, maar ik weet neit of Natsha het op dezelfde maneir zou zien als wij deden.'
Er lagen twee stille vragen achter. Of ze niks wilde vertellen over de zoen die zij aan Joey adh gegeven, en niks over de zoen tussen shirie en joey.

[» Aline.]

Amber keek nog steeds uit over het meer toen Joey weer begon te praten, en ze bleef dat ook doen. Het was al moeilijk om Joey's aanwezigheid en zijn arm om haar heen te kunnen verdragen, maar hem aankijken zou het alleen maar erger maken. Dankbaar met deze mogelijkheid om even aan haar eigen gedachten te ontsnappen, luisterde ze aandachtig naar het verhaal dat Joey vertelde over hem en Shirie. Toen hij allang gestopt was met praten, bleef Amber nog steeds roerloos voor zich uit kijken.

Ze was Joey dankbaar om zijn poging haar te troosten of een gemakkelijker gevoel te geven en liet dan ook niet merken dat het niet dit effect had. Het was dan wel dezelfde situatie geweest, maar de omstandigheden waren zo verschillend. Shirie en Joey waren niet verliefd geweest, maar gewoon hele hechte vrienden die een fout maakten. En bij die ene zoen was het gebleven, omdat ze allebei beseften dat ze op dat vlak niet bij elkaar hoorden.
Amber zoog een grote teug lucht naar binnen en liet haar adem met een zucht ontsnappen. Ze besefte dat dit een heel andere situatie was. Amber had het niet vreselijk gevonden om Joey te zoenen - integendeel. Maar uit zijn verhaal maakte ze op dat Joey dat wel had gevonden - waar ze hem het volste recht toe gaf. Hij had immers al een vriendin en zat helemaal niet op haar te wachten...

Zo verstreken enkele ogenblikken, terwijl Amber de betekenis van dit verhaal tot zich door liet dringen. Ze hoefde nu niet meer bang te zijn dat Joey de vriendschap zou verbreken, besefte ze met grote opluchting. Maar alsof ze had verwacht dat hij plotseling voor haar zou hebben gekozen, voelde ze zich alsnog erg verdrietig. Hij had haar wel afgewezen... Al had ze het met gezond verstand natuurlijk maar al te goed aan kunnen zien komen.

Amber kon de verleiding om weer naar zijn gezicht te kijken toch niet weerstaan. Ze draaide haar hoofd in zijn richting en ging even met haar blik over zijn gezicht, alsof ze naging of alles nog hetzelfde was als hiervoor. Haar blik bleef net iets te lang hangen op zijn lippen, die ze even daarvoor nog met haar eigen lippen aangeraakt had. Snel keek Amber weer voor zich. 'Dat... had ik nooit van jullie gedacht,' hoorde ze zich zelf schor zeggen. Ze had hem zoveel willen vertellen, maar tot haar eigen verbazing kwam er alleen een redelijk voor de hand liggende opmerking uit. Amber voelde sterk de behoefte om met iemand anders dan Joey te praten - dit was veel te moeilijk. Ze wenste uit alle macht dat in plaats van Joey een vriendin naast haar zou zitten; Aylin, Lucy, Flora, Shirie... Het liefst die laatste, die zou haar het beste begrijpen. Lucy zou haar absoluut niet begrijpen, dacht Amber, en haar gedachten dwaalden af naar Lucy. Ze vroeg zich af hoe haar prettig gestoorde vriendin in deze situatie zich zou handhaven. Alleen kwam zij gewoon nooit in dit soort situaties terecht. Amber keek voorzichtig vanuti haar ooghoeken naar Joey.

[greenlightning]

Joey knikte langzaam, niet helemaal gerustgesteld door haar antwoord, maar hij besloot om Amber maar gewoon te vertrouwen. Misschien dat ze zich schuldig zou voelen, maar ze zou haar nieuwe vriendschap met Natasha hopelijk niet op het spel willen zetten. Hij slaakte een lichte zucht en staarde voor zich uit.
'Natuurlijk was de situatie met Shirie heel anders. Bij ons was het gewoon verwarrend en een groot misverstand. Dit is...' Hij schudde zijn hoofd en keek Amber aan met wanhopige tranen in zijn ogen.
'Als ik geen vriendin had gehad... zou je mijn droomvrouw zijn geweest. In deze periode dat ik zonder haar was, leek eht alsof er een gat de plaats van mijn hart had ingenomen. Ik voelde me kouder en eezamer dan ik ooit had gedacht te kunnen. Zelfs mijn tijd zonder Shirie was niet zo ondragelijk.'
Hij liet zijn blik zakken. Schuldgevoel golfde door hem heen. Ergens vreesde hij dat hij het zelf had uitgelokt. Zijn stem werd steeds zachter.
'En toen ontmoette ik jou. Vanaf het eerste moment... Ik kan niet beschrijven wat ik dacht en voelde. Je lijkt... zo vreselijk op haar. In de dingetjes die je doet. De manier waarop je praat en hoe we gewoon kunnen lachen en praten en stoeien... Je verving niet alleen de leegte, maar leek af en toe ook zo te zijn als ik wenste dat je was... dat ik me af en toe afvroeg of je haar niet was. Dat je me voor de gek hield en me gewoon uittestte, terwijl je eigenlijk mijn meisje was.' Hij grinnikte vreugdeloos. 'Maar natuurlijk was jij jij en niet mijn meisje. Toch zijn er momenten geweest waarop ik zelf de neiging heb moeten onderdrukken om... te doen wat jij deed. Ik kan niet ontkennen dat er gevoeens zitten Amber. Ik zou nooit tegen je kunnen liegen.' Hij kon haar niet aankijken. 'Maar ik hou van een ander.'

[» Aline.]

De tranen liepen nog steeds over haar gezicht terwijl ze voorzichtig opzij keek naar Joey. Zijn woorden waren zo lief, zo goedbedoeld... En toch voelde ze zich er absoluut niet beter door. Voortdurend schoten er als, als zinnetjes door haar hoofd. Als hij niet op deze school was gekomen, als hij niet het vriendje van Natasha was geweest... De laatste zin kwam hard aan, maar toch wist ze dat het de waarheid was. Ze keek Joey aan en moest tussen de tranen door even lachen, al klonk het meer als een wanhopige kreet.

'Je bent veel te aardig voor mij. Je zou boos op me moeten worden,' zei ze vervolgens. Ze begreep zelf niet helemaal waarom ze het zei, omdat ze juist zo opgelucht was dat Joey dat niet was. Stel dat hij wel boos was geworden... dan had Amber het gebeurde zich alleen nog maar meer kwalijk genomen, voor zover dat al mogelijk was. Amber haalde even een flinke teug lucht binnen en zonder er goed bij na te denken, begon ze te praten. Eigenlijk wilde ze het er nu helemaal niet over hebben, eigenlijk wilde ze het hem allemaal überhaupt niet vertellen, maar ze kon gewoon niet anders. Hij was zo lief en begrijpend...

'Het spijt me zo ontzettend, ik-' even slikte ze, '- ik weet niet wat me bezielde. Nou, eigenlijk ook wel natuurlijk. Ik bedoel...' Maar ze deed geen verdere pogingen om uit te leggen wat ze eigenlijk bedoelde. Ze keek weer opzij naar Joey. 'Heb je het al die tijd niet doorgehad? Sinds onze eerste ontmoeting?' Ze kon het zich nauwelijks voorstellen dat hij nooit iets had gemerkt. Was hij dan zo blind voor hints die zonder woorden werden gegeven... Hoe duidelijk had ze moeten zijn?

Amber stond op en liep een paar meter vooruit, waar ze even bleef staan en met haar hand over haar voorhoofd wreef. Maar al snel draaide ze zich weer om naar Joey. 'Het is niet van de laatste tijd ofzo, Joey. Ik weet dat ik nadat onze eerste ontmoeting ook nog wat heb gehad met Troy, maar wat was dat nou helemaal?' Ze zuchtte even en ging weer met haar hand over haar hoofd, terwijl ze geschikte woorden zocht om haar gevoelens mee te beschrijven. 'Dat was eigenlijk een korte opvlieging, maar de echte gevoelens, die had ik al die tijd voor jou! Ik - ik bedoel...' Amber veegde ruw met haar hand over haar gezicht en sloeg haar armen daarna om zich heen, terwijl ze met opzet overal naar keek behalve naar Joey. Haar blik volgde de omtrek van Zweinstein, dat zich ergens achter Joey bevond. Ze probeerde haar gedachten leeg te maken maar slaagde hier allerminst in. Ze zuchtte nog eens diep.