With this tree, I hit you. {open + Shirie}

[greenlightning]

Shirie ontweek zijn slagen, met een blinddoek om. Ze trainde zichzelf altijd op zware wijze, maar dit was de meest riskante tot nu toe. Ze ging altijd tot het uiterste en kon er neit mee elven als ze niet ales had egeven wat ze had. Ze wist dat ze kon sterven. Vandaag. Nu. Maar het deed er niet toe.
Ze luisterde naar het zwiepen van de takken, voor op haar afkwamen. In een enkele seconde sprong ze en gleed met haar rug boven de tak langs, voor ze op haar ahnden landde en zo bleef staan. Ze wachtte en luisterde, geloofde in haar eigen kracht en haar instinct, zoals ze altijd haar leven had doorgelopen. Ze ahd niemand duie haar de weg wees. Ze was op zichzelf aangewezen en dit was een van die moment waarop ze zichzelf bewees, dat dat vertouwen in zichzelf niet ongegrond was.

Twee takken kwamen op haar af. Een grote van lings, en een dunne van boven. De linkse kwam eerder en ze liet zich door haar armen zakken, waardoor de dtak over haar heen schoot. Ze rolde opzij, om de tak van boven te ontlopen en bleef gehurkt zitten, Pas toen beide takken zich terug trokken, kwam Shirie overeind. Ze zag niks, maar wist precies waar ze waren. haar gehoor was sterker dan dat van welk mens dan ook.
Haar vastgebonden haren zwiepten in de wind, maar niet voor haar gezicht, op de twee opstandige plukjes na, die uit de strik waren losgeschoten. Ze bond haar haren altijd vast met een haarlint als ze aan zoiets begon. Ze droeg niks dan een strak topje dat haar buik tot haar navel bedekte en een strakke korte broek. Ze verwachtte neit dat iemand haar kon zien, anders ahd ze misschien haar slanke benen en buik bedekt, maar nu ging eht erom dat er geen stof kon blijven haken aan de zwiepende takken, want als de boom haar kreeg...
Die zin maakte ze neit af.

'Trust in you. Trust in me.
We are made for eachother,
but time is against us.
Trust in you, trust in me.
There's nothing to bother,
or to fiond in dusk.'

Je kon het nauwelijks zingen noemen, al klonk het zuiver en mooi. Het ahd weinig melodie. Het klonk eerder als een gevoeleig gedicht dan een lied. Ze ontweek de volgende reeks aanvallen van de boom met meerdere flikvlakken achterwaards, waardoor de boom zich draaide en zich klaar maakte voor een enorme klap. De boom kwam met zoveel kracht omlaag, dat de grond begon te trillen. Shirie bleef stil zitten en wachtte. Ze ahd weinig tijd, maar haasste zich niet. Dat deed ze niet. Ze wachtte met een geduld dat ze normaliter niet bezat.

'Truth for you, truth for me.
I will tell you all I feel,
if you promise me to keep me free.
So my heart can heal.
truth for you, truth for me.
We are the soulmates,
for wich songs are written you see,
and it makes me afraid.'

Op het laatste moment dook ze weg, rolde door en wist perfect stabiel op haar voeten terecht te komen. De boom kwam langzaam weer overiend en verroerde zich niet. Met een diepe zucht trok Shirie de blinddoek af en hijgde licht. Het was beangstigend om te weten dat je elk moment kon sterven.

[Madjic]

Tegen de kou van de morgen had Carmen een dikke coltrui aangetrokken en met een spijkerbroek en laarsen aan liep ze over het natte gras. Ze had nogsteeds wat blauwe plekken en wondjes over haar lichaam en met name op haar gezicht en hoofd, maar het ging allemaal wel weer. De gedachte aan de mensen die haar geholpen hadden deed haar zich een stuk beter voelen. Ook al had ze het allemaal niet echt meegekregen, ze had het allemaal van Roc moeten horen.
Maar de rede waarom ze nu al buiten was lag bij ongeveer het zelfde. Want ookal was ze blij met de mensen die haar geholpen hadden, die nacht bleef zich in haar dromen herhalen. Elke nacht werd ze gillend, huilend en badent in het zweet wakker. Ze kon de pijn van de vloeken bijna voelen. En ze werd steeds banger m te gaan slapen.
Vanmorgen had ze op het punt gestaan om gewoon naar de jongensslaapzaal te gaan en bij Miquel in bed te kruipen, in de hoop dat hij de boze dromen kon verjagen. Maar na enkele treden had e zich bedacht en was ze naar buiten gegaan. En dat had ook geholpen, de frisse ochtendlucht in haar longen verjoegen de nare gedachtes en maakte haar stukken vrolijker.
Ze sloeg haar armen over elkaar en keek naar de wilg in de verte, die stukken wilder was als normaal. Ze fronste haar wenkbrauwen en begon haar weg ernaar toe.

And I give up forever to touch you,
`cause I know that you feel me somehowe.
You`re the closest to haven that I`ll ever be
and I don`t wanna go home rightnow.
And all I can taste is this moment,
and all I can breath is your life. And sooner or later it`s over,
I just don`t wanna miss you tonight.

And I don`t want the world to see me,
`cause I don`t think that they`d understand
When everything is made to be broken,
I just want you to know who I am.

Ze glimlachte bij de gedachte aan Miquel terwijl ze het liedje zacht zong. Onmogelijk was het om de brandende tekst niet uit te spreken, al wist ze niet waarom. Het gaf haar altijd al een fijn gevoel. Pas toen ze iemand bij de wilg zag staakte ze het liedje en begon ze harder te lopen.
Eerst dacht ze dat het persoon in gevaar was. Maar toen ze Shirie zag springen en de takken zag ontwijken veranderde ze van gedachte en ging ze weer rustig lopen. Ze bleef zelfs op een eindje staan en wachtte tot Shirie klaar was voor ze verder liep.

[greenlightning]

Shirie had het leidje van Carmen al gehoord en toen ze zich omdraaide, speelde er ene glimlach om haar lippen.
'Wat zijn we vroeg wakker vanmorgen? Had je nu niet bij je vriendje meoten liggen? Of is Anderling net zo streng als Balling?'
Ze ahd alles gehoord van Devon en Joey en ahd zich een ongeluk gelachen. Ze wist zeker dat als zij bij William of James wilde slapen, ze dat zonder problemen voor elkaar zou krijgen. Maar ja, dat was zij. Zij kon alles. Zij kreeg alles voor elkaar.
Langzaam leit ze haar blik over Carmen heen gaan, nu alles aan haar kalm en rein was. Ze rook fris, ondanks het zweet dat haar strakke shirtje extra ana haar huid deed plakken. Haar zware ademhaling vormde woljkjes in de vroege morgen en eht vage zonlicht kleurde alles met een zachte oranje teint. Ze zag de zorgen op Carmens gezicht en dewallen onder diens ogen. Ze zuchtte licht. Tyra ahd haar alles verteld over de aanval en ze schudde langzaam haar hoofd, voor ze zich omdraaide.
'Soms vraag je je af waarom je eigen ouders zo anders zijn dan de ouders van je vreinden,' zei ze zacht. Haar moeder had haar nooit aangevallen, maar haar wel veroordeeld en de rug toegekeerd toen har stiefvader haar bijna had gewurgd. Ze kende carmens pijn, maar toonde geen emoties als dat niet nodig was. Toch had haar stem een zachte klank, die haar medeleven toonde, ondans haar lichaamstaal.
Ze rekte en strekte haar lichaam, boog zich volledig voorover en vervogens achterover, zxodat ze met haar ahdenn de grond raakte, terwijl haar rug bijna plat tegen haar benen aan lag. Ze kwam langzaam weer overeind en nam een yoga houding aan, waarbij ze haar hadenn tegen elkaar plaatste boven haar hoofd en op een been gin staan. Ze stond in volmaakt evenwicht, zoals ze haar geestasltijd wilde houden, wat er ook op haar pad kwam.
'Doe je mee?' vroeg ze, met haar rug naar Carmen toe. 'het ontspant en helpt jezelf terug te vinden als je neit alnger weet wie je bent. Als je twijfelt over je ouders, je geliefden of jezelf, meot je zoeken oin jezelf naar de antwoorden.'

[Madjic]

"Geen idee. Ik wilde het wel, maar besloot toen maar naar buiten te gaan. Misschien morgen naar Miquel." Zei ze rustig en glimlachte. Ze forceerde hem toen Shirie over ouders begon en haalde houterig haar schouders op. "Ik zou het niet weten, ik heb geen ouders mee. Die zijn verloren geraakt in de tijd." Haar stem klonk even kil en koud, maar ze hervatte zich terwijl ze toekeek hoe Shirie bewoog. Ze negeerde de medelijden, want die wilde ze eigenlijk helemaal niet. Het was gebeurd en het liefste wilde ze het vergeten. Het was gewoon weer een van de pogingen van haar ouders. "Het is niet alsof dit erger was dan de vergiftiging." Mompelde ze en kuchte even.
De effecten van het vergif waren inmiddels uit haarlichaam verdwenen, behalve de vage wantrouwens bij welk drinken dan ook. Maar dat was het dan. Ook die herinnering had ze uit haar geheugen geprobeert te bannen, niet geheel met succes.

Ze schudde haar hoofd. "Nee dank je. Ik heb het koud genoeg zonder dat ik een natte kont krijg." Ze grinnikte zacht en hield haar hoofdschuin nu ze terug dacht aan het eerste wat Shirie zei. "Heb er eigenlijk niet veel van gehoort, van het Banning gedoe. Ik heb enkel een rode streep van William woede gezien, maar dat was het. June leek veel te gelukkig om zich wat van hem aan te trekken, maar wilt er aan de andere kant niets over vertellen. Wel flauw aangezien ik haar nog heb geholpen."

[greenlightning]

Shirie grinnitke zachtjes, niet in het misnte gestoord uit haar concentratie. Ze bewoog zich even soepel als normaal tilde het been dat ze had opgetrokken om en strkete het uit, zover dat het het recht tegen haar buik op omhoog hield. Het was goed dat ze een broekje aanhad dat eht rekken aankon. Ze bleef even zo staan en draaide zich op haar ene voet om, om vervolgens haar been te laten zakken en ahar andere been omhoog te tillen. Ze voerde hetzelfde ritueel uit, tot ze weer met haar rug naar Carmen toe stond. Ze liet haar been weer zakken en ademde diep uit.
'Devon heeft me genoeg verteld en daarna Joey. Ik geloof dat ze er een zooitje van hebben gemaakt, maar het is lang geleden dat ik Devon zo gelukkig heb egzien. Ik ben blij dat June hem inmiddels genoeg vertrouwd en dat hij dta vertrouwen neit beschamd heeft. Hij zou een ernorm probleem met me hebben gehad, maar dat weet hij. Ik gun WBilly echt de lol neit om Devon te straffen. dat is mijn taak.

Ze glimalchte, niet dat Carmen dat kon zien. Ze liet zich opnieuw achterover zakken tot op haar handen en zette haar voeten tegenelkaar, zodat ze een driehoek vormden in de lucht. Ze trok haar ene hand in en hield die voor haar borst. Ze ademde langzaam en diep in en uit, terwij lze haar ogen sloot. Opnieuw satond ze voleldig in evenwicht, ondanks dat ze ballanceerde op een arm. Ze voelde dat alles om haar heen kalmeerde en dat niks haar van haar stuk kon brengen. Geloof in jezelf was het veiligste gevoel dat je kon hebben.
'Laat je net afschrikken door deze houding,' zei Shirie zacht,' er zijn veel eenvoudiger yoga houdingen, maar die werken voor mij niet meer. Ik moet mezelf altijd tot eht uiterste laten gaan. Ik begrijp dat je nu alles beha;lve in evenwicht bent. Juist vanwege het verlies van je ouders, is eht belangrijk om jezelf terug te vinden. Acceptatie en teogeven zijn de eerste stap voor genezing. Verwacht neit dat tijd heelt. Want dat doet het niet. Tijd bedekt de wond, als een alding stof, waardoor eht kan gaan etteren. Gun jezelf de kans om te genezen. Ik kan je helpen.'
Ze keek haar niet aan, met haar gezicht naar het meisje toe, maar met de ogen gesloten, plotseling een stuk kleiner, aangezien ze maar anderhalve meter boven de grond uitkwam op het moment.

[Madjic]

Carmen grinnikte. "Je kan het hem niet ontnemen om Devon niet te mogen. Het is hetzelfde als dat Roc eerst een behoorlijk hekel had aan Miquel, al kon die het beter inhouden dan William. Hij is de laatste tijd echt een enorme heethoofd, maar hij lijkt geen behoefte te hebben om iemand mee te delen waarom dat zo is. Hij is een gesloten boek aan het worden.
Maar wat Devon en June betreft, ik denk dat het allemaal wel goed is. June is nog nooit zo... energiek geweest, of zo hartelijk. Soms vraag ik me af wat voor verboden spreuk die jongen wel niet heeft gebruikt." Ze wilde lachen, maar het kwam er niet uit. Ze voelde zich helemaal niet vrolijk meer, maar dat hield ze nog een beetje verborgen.
"Shirie, ik heb mezelf afgesloten van mijn ouders, dus ik zou het geen verlies willen noemen. Dan eerder is het nog een verlossing. Ik heb helemaal geen behoefte aan genezing want die heb ik iet nodig. Het gebrek aan slaap komt daar echt niet door. Dat is mijn eigen hoofd die spelletjes met me aan het spelen is." Ze vormde een grijns op haar mond. "En die me tot het uiterste drijft." Ze sloeg haar armen over elkaar heen. "Ik heb geen yoga of gekke houdingen nodig om tot rust te komen. Dit ais al meer dan genoeg. Mijn hoofd leeg en me geen zorgen maken over de mensen aan wie ik niet wil denken. Dat jij dat verstoord kan ik niet verhelpen." Het klonk niet als een beschuldiging, maar eerder als een pesterijtje. Shirie zou het niet verdienen om beschuldigt te worden, want het was toch haar eigen schuld. De waarheid vervormen was nu haar enige verdediging.

[greenlightning]

Shirie glimalchte, en ditmaal zichtbaar voor Carmen, teriwjl ze haar ogen opende haar haar wenkbrauw optrok, wat er vreemd uitzag van onderste boven. Ze liet zichachterover zakken en viel alnguit op het koele en natte gras. Ze bleef even liggen, voor ze emt een lichte slinger zichzelf weer overeind wist te krijgen. Ze schudde haar hoofd en keek Carmen aan.
'Het gaat niet om de mensen die je ouders zijn, carmen, maar om het feit dat je helemala geen oduers meer hebt. Geen vader, geen moeder... Je wilt eht zelf neit inzien en dat geeft neit. Dat komt wel. Misschien dat je zelf een paar jaar nodig hebt om te ontdekken hoe je moet genezen. Ik heb het in elk geval inmiddels geleerd.'
Ze sprong en roldevervolgens een paar mal als een bal over de grond, voor ze weer soepel overeind kwam. Ze rekte zich uit, in elke windrichting, maakte zich klein, en maakte zich groot. Ze glimalchte opneiuw naar Carmen, teiwjl ze zich losschudde.
'Je komt er wel overheen. Zodra je eenmaal hebt teogegeven dat het je wel degelijk wat doet, meer dan je ooit zou willen teogeven. Niet dat het geeft.'
Ze liep langzaa van carmen weg, met haar armen achter haar hoofd, tevreden en onderwijl pratend.
'Maar je komt er op een dag achter. Leer ermee elven. Ik heb altijd gelijk. En daarbij...' Ze draaide zich om naar Carmen. '... ik was precies zo, toen ik net van huis was weggelopen en ahd gezworen dat ik geen moeder meer had.' Ze knipoogde en lep verder, hoerwel ze regens verwachtte dat Carmen haar zou volgen. Dat hoopte ze, want Miquel kon veel, maar dit soort gevoelens begrijpen.. dat was onmogelijk voor hem.

[Madjic]

Carmen kuchtte en schudde haar hoofd. "Nee, Shirie. Ik heb letterlijk geen ouders meer. Ze hebben me onterft, uit huis gezet en mijn naam van de stamboom geveegd. Ik besta niet meer voor hen, ik heb echt geen ouders meer. En hoewel het een vreemd gevoel is ben ik er blij om. Di betekend dat ik me geef zorgen hoef te maken om wat ze waarvan denken of wat dan ook. En ik heb geluk dat ik zelf een kluis heb bij goudgrip waar ze niet bij kunnen, want anders had ik geen geld gehad en zou ik nog van Miquel afhankelen zijn om naar shcool te kunnen." Ze liep SHirie niet achterna maar bleef staan waar ze stond. "Zie je nou waar we verschillen hierin? Het feit dat ze me half vermoorden is wel genoeg denk ik." Ze schudde haa rhoofd. "Maar ik heb geen zin om over ze te praten of denken. Ze zijn het niet waard. Heel soms moet je gewoon weten welke mensen er niet toe doen."
Heel zeker wist ze niet of ze werkelijk van haar ouders af was, maar ze geloofte het wel graag. Nu hadden ze gezegd dat ze er alleen voor stond, maar wie weet dachten ze daar over een tijdje wel anders over. Misschien dat haar grootmoeder nog even kwamen kijken hoe het was. Ze was eigenlijk de erfgename, dus zomaar konden ze haar niet verwaarlozen. Gelukkig kreeg ze van Xander nog wat informatie over haar ouders en hoe het met hen ging.

[greenlightning]

Shirei stopte en zuchtte even diep. Ze draaide zich om en besl;oot om het nog een kans te geven.
'Carmen., luister nou voor één keer echt naar wat ik zeg. Het gat neit om hén. Die twee die je hebben opgevoed., je hebben verbannen en onterfd en alle dingen die ze je aangedaan hebben... ik snap het. je haat ze, en je bent nu van ze af., Ze laten je emt rust. Je hebt een verloofde met wie je een egzinnetje gata opbouwen. Ik weet het.'
Ze slaakte een diepe zucht en onderdrukte haar eigen pijn, toen ze glimalchte.
'Maar je bent wel een váder en een móéder kwijt. Zij zijn een deel van je leven. Niet de mensen zelf, neit de gezichten, neit de gevoelens, maar de mensen uit wie jij geboren bent. De man die je meoder bevruchtte en de vrouw die ter wereld zette. Je kan het nu ontkennen, maar de pijn haalt je in. Je kan het beter zo snel mogelijk erkennen.'
Ze sprak uit ervaring. Voor jaren ahd ze ontketn dat haar moeder nog eits betekende voor haar. Niet zij als persoon, maar als moeder zijnde. Ze had dankzij haar vader ingezien wat eht betekende dat ze er neit zou zijn en dat zou ze nu ook aan Carmen duidelijk maken .Niet om haar te kwetsen, neit om haar gelij kte aheln, maar omdat ze zelf wist heovele pijn de waarheid kon doen als die je inhaalde.
'Als jij trouwt met Miquel, zal je moeder niet helpen met het uitkiezen van je trouwjurk, en zal je vader je neit naar het altaar begeleiden om je weg te geven. Je zal je kinderen nooit aan je ouders kunnen tonen en zij zullen ze nooit oma of opa kunnen noemen. Ondanks hoe vreselijk die mensen zijn, je bent je vader en meoder kwijt. Misshcien dat je dat maar eens tot je door meot laten dringen, in plaats van te vluchten van de pijn.'
Zij vluchtte niet meer. NOoit meer.

[Madjic]

Carmen kreunde geergerd. "Ja en jij denkt werkelijkd at ze toestaan dat ik met hem trouw? Ze zullen nog liever in azkamban dan dat te laten gebeuren. EN ik wil al helemaal niet dat mijn kkinden die mensen opa en oma kunnen noemen. Dat willen ze zelf niet eens!" Ze keek het meisje ernstig aan. "Shirie, Miquel is minderwaaridg voor en zijn nageslacht dan net zo erg. Het is een mengeling tussen een mislukt familielid en een of andere minderwaardige knul." Ze schudde haar hoofd. Ze wist dat haar ouders, zoals ze nu waren, die kinderen niet bij hen in de buurt wilde laten komen. "Als ze zouden veranderen zou ik het wel willen proberen, maar ik ben bang dat dat niet zal gebeuren. En dan zal ik wel zien wie mij weggeeft en mij helpt mijn jurk uit te zoeken. Tyra zou me daarbij kunnen helpen, of wat dan ook." Ze legde haar hand op haar voorhoofd en sloot haar ogen. Ze wilde eigenlijk helemaal niet aan denken dat ze werkelijk ging trouwen, eigenlijk was ze er doodsbang voor. Zoals Miquel was toen hij het haar wilde vragen. "Ik heb mijn ouders niet nodig om te trouwen." Ze opende aar ogen. "Desnoods brengt Xander me maar naar het altaar." Terwijl ze dat zei voelde zich een beetje misselijk worden. De hand op haar hoofd legde ze onopvallend op haar buik, samen met de andere.