With this tree, I hit you. {open + Shirie}

[greenlightning]

Shirie merkte de zwakte in carmen op en zoals het haar betaamde, liep ze terug. Ze was eigenlijk te trost en te koppig om zoveel moeite te besteden aan iemand die toch neit lusiterde, maar dit was carmen. Dit was de verloofde van Miquel en de toekomstige zus van Tyra. Er was geen adnere keus dan gewoon te gaan en haar ego opzij te zetten. Ze legde zacht haar ahdn op Carmen schouder en schudde langzaam ahar hoofd.
'Je begint te begrijpe wat ik bedoel, al zegt je hoofd nog steeds nee. Je hart weet dat ik gelijk heb, al schreeuwt je hoofd van nee. Jij luisterd niet naar me. Niet echt,m aar hier wel.'
Ze legde zacht haar hand op Carmens hart en slaakte een diepe zucht.
'Je meot je laten helpen, wil ik tot je doordringen. Dus ik laat het hier maar bij. In elk geval, je kan beter even gaan zitten. je bent lijlbleek.'
Ze gaf Carmen een zachte druk op haar schouder, hoewel ze meer kracht zou gaan zetten, als het meisje zou blijven protesteren. Ze wilde net dat Carmen iets overkwam. Nooit. |Maar ze werd op dit moment helemala gek van die koppigheid. Ze vroeg zich af hoe Miquel hiermee leefde. Die moest toch minstends even koppig zijn...

[Madjic]

"Dan doe ik dat onbewust, want het is niet de bedoeling. Ik snap dat je graag gelijk hebt, maar soms moet je je ongelijk toegeven. Ik zal ze uiteindelijk wel gaan misseb, ooit, maar ze nodig hebben zoals jij beschrijft betwijfel ik me." Ze raakte geirriteerd omdat Shirie simpelweg geen idee had hoe ze over haar ouders dacht en andersom. Ze wilde niet dat haar kinderen op een dag bij opa en oma gingen logeren en vervolgens terug kwamen en bleek dat ze een vloek naar hun hoofd gesmeten hadden gekregen. Ze wilde niet dat hun bezoekjes hetzelfde waren als de bezoekjes die zij bij haar eigen grootouders had gehad.

Ze deed een stap naar achteren in de hoop dat Shirie haar los zou laten. "Nier hier in het natte gras. Ik heb geen zin om een longontsteking op te lopen." Ze glimlachte, maar meer uit beleefdheid dan uit vreugde. "Sorry, maar ik word een beetje misselijk als ik aan die toekomst denk. Het is te... eng."

[greenlightning]

Shirie liet haar wegstappen en leit haar arm zakken. Ze haalde diep adem en zuchtte vervolgens. Ze schudde langzaam haar hoofd. Waarom wilde Carmen eht niet inzien? Waarom wilde ze niet inzien dat ze haar ouders niet als persoon moestb zien, maar als de functie die ze hoorden te vullen? Ze begreep het niet. Ze begreep Carmen in het algemeen niet. Het ene moment leek ze zo lief en het volgende moment...
Ze deed zelf ook een stap achteruit en schudde langzaam haar hoofd.
'Daar kan ik je niet mee helpen,' zei ze. Als ze zakken had gehad, zou ze haar handen daarin hebben verborgen, maar die had ze niet. In plaats daarvan sloeg ze haar armen over elkaar en stapte nogmaals achteruit.
'Weet je? Je zoekt het wat mij betreft maar uit. Misschien dat Mik je kan helpen, maar eerlijk gezegd begrijp ik niet eens hoe hij je kan uitstaan.'
Ze draaide zich om en liep langzaamw eg, terwijl er een gevoel van pijn en verraad in haar binnenste broeide. Ze had Carmen tegen haar ouders beschermd. Haar geholpen toen ze was vergioftigd en Miquel altijd geholpen als het om Carmen ging, maar nu kreeg ze dit... Als Shirie ergens neit tegen kon, dan was het ondankbaarheid. En wat haar betrof, was Carmen het ondankbaarste schepsel op deze wereld. Een grote ergenis maakte zihc van haar meester. Dit was meer dan gewoon beledigend. Dit was ronduit kwetsend en Shirie liet zich niet kwetsen. Nooit meer. Bij deze was carmen... een vijand geworden.

[Madjic]

Carmen opende haar mond om iets te zeggen, maar bedacht zich vrijwel meteen. Ze staarde nar de grond en voelde zich steeds misselijker worden. Als Shirie nou eens duidelijk zou zijn zou ze misschien begrijpen wat het meisje haar duidelijk probeerde te maken. Maar in plaats daarvan bleef ze koppig dezelfde woorden herhalen, alsof het zo dood normaal was. Waarom zag ze niet dat wat er ook was met haar ouders of wat Shirie er ook over te zeggen had, ze de herinneringen van wat er in haar leven gebeurd was niet kon verwijderen of veranderen. Carmen was geworden wat ze was geworden door Miquel, voor een erg groot gedeelte tenminste. En ze had zich vaak genoeg hetzelfde afgevraagd als Shirie nu deed, maar ondanks dat was ze nu waar ze was.
"Door Miquel is me dit alles overkomen en hij... en jij en de andere, hebben me altijd red net voor ik het opgaf of dat mijn lichaam het opgaf. En mijn ouders voelde daar niets bij. Zelfs hun ouderlijk gevoel kwam niet naar boven om medelijden te hebben of om me te helpen. Elke keer dat hun pogingen mislukte, probeerde ze gewoon iets anders. Ik zie niets anders dat het persoon dat ze zijn omdat ze dat me nooit getoond hadden. Ze zijn nooit ouders voor me geweest. Maar een soort van dictators." Ze bleef naar de grond kijken. "En ondanks wat mij was gebeurd bleef Miquel bij mij, of andersom. En via hem heb ik jou en Joey en andere ontmoet. Ik kreeg serieus een leven." Ze bleef verdrietig naar de grond kijken. "Sorry dat ik het niet begrijp je bedoelt en het zie zoals jij." Ze sloot haar ogen en draaide zich om, ze begreep dat Shirie niets meer met haar te maken willen hebben en ze had nu niet de energie of de behoefte om het gevecht aan te gaan. 'Het is nog te vers.' Zei haar hoofd zwijgend.

[greenlightning]

Shirie draaide zich een moment om en schudde haar hoofd.
'Als je neit wil eindigen zoals je ouders, of zoals zij voor jou hebben bedoeld, meot je misschien minder als vijandehn behandelen en inzien dat sommigen je werkelijk alleen maar willen helpen. Als je dat neit kan.. ga je jezelf heel ongelukkig makne en heel eenzaam. Van mij heb je geen last meer voortaan, maar er zijn er meer die een lichtere grens hebben nog dan ik. Misschien moet je beter op hje woordne en daden gaan passen, hoe je je ook mag voelen.'
Ze draaide zich weer om, zodat ze emt haar rug nar Carmen toestond en twijfelde een moment voer deze woorden. Niet alleen waren ze vals en misschien wat onrechtvaardig, al waren ze volledig gemeend, ze zouden ook twee mensne heel erg kwetsen. Ze telde Carmen neit meer mee, want haar gevoleens interesseerde haar niet meer. Ze snoof even en sprak de woorden vervolgens toch uit. Zij wisten dat ze van hen hield, wat ze ook zij.
'Als je zo door gaat, eindig je als Teresia. Eenzaam en alleen, verstoten door vrienden, familie en geliefden. Ook Miquels geduld is neit eindeloos, net zomin als dat van je adnere vreinden. Zelfs neit dat van Will.'
Toen liep ze verder, hopend dat Teresia haar zou begrijpen.

[Madjic]

Carmen sloot haar ogen en bleef even roerloos staan. Ze wist niet hoe ze erop moest reageren, ze wist niet eens of ze wat wel wilde. Ze wist dat ze nooit zo zou worden als haar ouders, ze zou haar kinderen nooit aanvallen!
Maar wat bedoelde Shirie nou met Teresia? Ze snapte het niet, Teresia had William toch? Hoe kon die nou weer ongelukkig zijn? Ok, ze hadden behoorlijk wat heuvels in hun relatie, maar toch ging het zowel zij wist wel goed.
"Ik zal niet zo doorgaan, want hier eindigt het. Ik zal mezelf wel weer vinden als ik mijn rust terug heb. Als ik niets meer herleef in mijn dromen. Dan komt het wel weer goed." Ze wilde, diep in haar hart, iets kwetsend tegen Shirie zeggen, zoals haar woorden Carmen raakte. Maar eigenlijk kon ze dat niet. "William is niet zoals jij. Hij is niet zo licht geraakt en hij weet hoe het is om verraden te worden door je familie, net als jij. Maar hij beoordeelt mensen niet door een gesprek." Fluisterde ze en liep weer verder. De vraag waarom ze over William begon bleef in haar hoofd zitten, maar kwam er niet uit.

[greenlightning]

'William is ook maar een mens.' Dat waren haar laatste woorden tegen Carmen en ze zorgde ervoor dat deze ze ook hoorde. Ze wist niet af van Teresia en William, dat was duidelijk. Ze wist neit dat ook hij een grens had bereikt met wat hij aankon. Hij was sterk als een rots, leifdevol als een engel en ook even geduldig, maar ook hij had een grens en bij Teresia had hij dat bereikt. Ze verwachtte niet dat William Carmen achter zou laten, maar je wist het nooit zeker. Niet als William eraan ten onder kon gaan. Dat zou ze eprsoonlijk ook nooit toestaan, maar dat was ee zorg voor later. Ze zou het altijd van WIlliam horen als die zich nar voelde. Maar hij hoefde niet te weten wat ze dacht van Carmen op dit moment. Zelfs als het blijvend was, dan zou ze eht nog niet snel besrepekn. Hij had al genoeg zorgen aan zijn hoofd.
Op haar gemak liep ze weg, denkend aan alles van deze morgen. Het lefiste zou ze opnieuw haar yoga oefeningen doen, maar ze moest de gevoelens neit onderdrukken. Ze moest gewoon de agressie kwijt en dat zou wel lukken voer de hele dag. Er was tijd zat...