Darkness pierced only by moonlight {Eric&&Joanna}

[melien]

Het ritmische bonken van Eric's voet ontging Joanna niet. De stilte was aangenaam. Overdag zou ze zich er misschien aan geërgerd hebben, maar dan zou ze daar ook niet zitten. The night stretches your mind.. schoot het door haar heen. Maar tegelijkertijd kwam weer de melodie in haar hoofd van dat ene liedje. Dat ene liedje dat nog steeds niet af was.
Waarom wist ze niet, maar ze begon het liedje zachtjes te zingen. Het ging als vanzelf. De woorden kon ze niet tegen houden, zelfs al zou ze het willen. Haar blik wendde ze af van de maan. In plaats daarvan keek ze nu naar beneden. De hoogte deed haar niks. Niet op dat moment in ieder geval.

"I've always been the kind of girl
That hid my face
So afraid to tell the world
What I've got to say

But I have this dream
Bright inside of me
I'm gonna let it show
It's time to let you know
To let you know..."

[Krista -]

Hij keek even op toen hij het zachte gezang van Joanna hoorde en dacht een seconde dat het een uil was. Maar een uil zou nooit zoiets moois, zo'n zoet en lief geluid kunnen produceren. In ieder geval kon zijn uil dat niet. Het krassen van het beest bezorgde bij hem alleen maar kippenvel.. Alhoewel, dat deed Joanna nu ook. Alleen was het hier in een positieve zin.
Hij staarde haar een moment aan, alsof hij in shock was, maar hij was alleen maar onder de indruk. Het schijnsel van de maan deed haar nog veel knapper lijken dan ze al was. Hij zocht naar woorden maar kwam niet echt verder dan het schrapen van zijn keel. Het zou nu het perfecte moment zijn, eigenlijk, maar hij was bang voor een afwijzing. Twijfelend staarde hij haar aan. Zou hij het nu moeten doen of niet?

[melien]

Het leidde haar af. Het zingen leidde Joanna af. En dat was maar goed ook. De weg die haar gedachten insloegen vond ze maar een beetje raar. Het voelde raar om ineens dat te denken wat ze al die jaren niet had toegelaten. Waarom riep hij die gevoelens bij haar op?

"This is real, this is me
I'm exactly where I'm supposed
to be now
Gonna let the light shine on me
now I've found who I am
There's no way to hold it in
No more hiding who I want to be
This is me

Do you know what it's like
To feel so in the dark
To dream about a life
Where you're the shining star

Even though it seems
Like it's too far away
I have to believe in myself
It's the only way"

Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Eric. Het zorgde echter voor de nodige kriebels en vlinders in haar buik. Totaal geen onprettig gevoel. En toch maakte het haar onzeker. Zelfs met het maanlicht dat haar zekerheid en veiligheid gaf. Om wat voor reden dan ook. Ze verstomde. Waarom was ze nou weer aan het zingen? Het was onlogisch.