|
|
Post by melien on Sept 19, 2008 17:20:17 GMT 2
De hemel was een donker blauw. De meesten zouden wel slapen, maar er was geen betere tijd om de maan te zien. Twee bruine ogen keken naar de maan. Maar niet vanuit de astronomie toren. Ook al was het nog zo laat, koud was het niet. Eigenlijk was het de perfecte avond, en langzamerhand kwamen er ook steeds meer sterren tevoorschijn aan de hemel. Stilletjes kwamen haar voeten weer op de stenen vloer van de astronomie toren. Er was geen betere tijd om even te vliegen dan als er niemand meer buiten zou zijn. Een glimlach was op Joanna's gezicht gekomen. Vliegen deed haar altijd goed, ook al deed ze het alleen maar in het geheim. Haar blik ging door de verlaten ruimte. Alles was nog zoals daarnet, zonder ook maar iemand in de buurt. Rustig zette ze haar bezem aan de kant. Opnieuw ging ze op de brede, stenen vensterbank zitten. Het was haar lievelingsplek. Terwijl ze naar de maan keek spookte weer de tekst van het ene liedje door haar hoofd. Rustig haalde ze haar mp3 speler uit haar broekzak en stopte de oortjes in haar oren. Ze zocht het goede liedje op. Haar blik ging opnieuw naar de maan. Terwijl ze wegdroomde en er een gelukzalige glimlach op haar gezicht verscheen - wat niet vaak voor kwam - zong ze zachtjes met het liedje mee. Alle andere geluiden buitensluitend. "Hurry up and wait
So close, but so far away
Everything that you always dreamed of
Close enough for you to taste
But you just can't touch
You wanna show the world but no one knows yours name yet
Wonderin' when, where and how you're going to make it
You know you can if you get the chance
In your face and the door keeps slamming
Now you're feeling more and more frustrated
And you getting all kinda impatient
Waiting, we live and we learn
To take one step at a time
There's no need to rush
It's like learning to fly, or falling in love
It's gonna happen when it's supposed to happen
And we find the reasons why
One step at a time"
(one step at a time - Jordin Sparks) |
|
|
|
Post by Krista - on Sept 19, 2008 18:47:13 GMT 2
Hij wist niet meer echt waarom hij hierheen was gelopen, maar het was alsof zijn benen een eigen wil hadden gekregen. Misschien had hij gewoon behoefte aan rust, en was de astronomietoren een goed punt om dat daar te krijgen. Of misschien had hij behoefte aan adrenaline en wou dat krijgen door zijn voeten in de donkere lucht te laten bungelen. Alhoewel.. je zou genoeg adrenaline kunnen krijgen van een hijgende sneep die je probeerde betrappen.
Hij duwde met zijn schouder de deur open en bleef even verbaasd, en verwonderd staan, toen hij zacht gezang hoorde. Misschien was het toeval. Misschien bestond toeval niet en was dit het lot. Maar haar stem zou hij makkelijk uit duizenden kunnen herkennen.
Joanna.
Even bleef hij besluiteloos in de deuropening wachten. Hij was precies het type dat nu zich om zou kunnen draaien en weg zou lopen. Naar Jennice bijvoorbeeld. Want Jennice wist altijd precies wat Eric wou. Maar Eric wou eigenlijk Joanna, en het werd tijd dat hij dat niet probeerde te onderdrukken.
"Hoi" mompelde hij uiteindelijk schor terwijl hij met zijn afgetrapte gymschoen over de tegels schuurde en naar de grond staarde. "Wat doe je hier?". Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Eigenljik nooit.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 19, 2008 19:15:06 GMT 2
Het liedje nam al haar gedachten in beslag. Alles leek zo simpel in het licht van de maan. Problemen waren voor Joanna mijlen ver weg, even als de alledaagse dag. Het maakte haar allemaal niet uit. 's Nachts ontstond er een heel andere wereld, en muziek maakte deze wereld tot paradijs. Voor haar althans.
Eric had ze niet aan horen komen. Zelfs niet toen hij binnenkwam. De enige reden dat ze zijn aanwezigheid opmerkte, was omdat ze in haar ooghoeken de deur open zag gaan. Ze verstomde. Voor haar gevoel verstoorde hij de magie, maar ze vond het niet erg. In tegen stelling. Hij mocht de magie van daarnet wel verstoord hebben, maar een heel andere magie kwam daarvoor in de plaats.
Met een simpele en snelle beweging van haar pols trok ze een van de oordopjes uit haar oor waardoor ze zijn woorden wel opving. "Heey." zei ze met zachte stem. Het feit dat ze blij was hem te zien verborg ze niet. Hij was toch de enige die het op dat moment zag. Op de maan na.
"Wat ik hier doe?" herhaalde ze zijn vraag bedenkelijk. "Ik kijk naar de maan en de sterren." beantwoordde ze de vraag uiteindelijk alsnog. Even ontging het haar dat het toch best wel raar was dat hij daar stond. Waarschijnlijk was het even raar als dat zij daar zat. "Wat brengt jou hier?" vroeg ze toch maar wel. Hij kon de vraag beantwoorden, maar ook niet. De keuze was aan hem. Het maakte haar eigenlijk ook helemaal niet uit waarom hij er was. Wat telde was dat hij er was.
|
|
|
|
Post by Krista - on Sept 19, 2008 19:39:55 GMT 2
"Mijn benen, die brachten me hier" zei Eric in een poging grappig te doen. Hij had er meteen spijt van. Hij kon nu al horen dat de grap niet goed zou vallen, aangezien hij het zelf niet eens grappig vond. Nou, dat zei genoeg, naar zijn mening. Hij schraapte zijn keel maar viel uiteindelijk stil en haalde dan zijn schouders op. "Ik was aan het wandelen, tegelijk ervoor proberen te zorgen dat mevrouw Norks me niet zag. Dat soort dingen".
Hij glimlachtte naar haar en voelde zijn maag omkeren. Hij had nog nooit zo'n leuk meisje gezien.
"Dus.." zei hij besluiteloos, in een poging het gesprek gaande te houden. Hij vroeg zich af of ze het gezellig zou vinden als hij naast haar kwam zitten. Schuifelend wandelde hij richting en plofte naast haar op de grond. Toen zijn rug even tegen de hare aan botste voelde hij meteen de warmte van haar lichaam, als een strijkijzer plek op zijn huid na gloeien. Op zich geen onprettig gevoel. "Je hebt hier inderdaad een mooid uitzicht". Hij wierp een blik op de heldere sterrennacht boven zijn hoofd.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 19, 2008 20:26:40 GMT 2
Dat Eric naar haar toe kwam maakte het er allemaal alleen maar beter op. Wat er de laatste tijd met haar was wist Joanna zelf niet. De laatste keer dat ze zo losjes was, was toen haar moeder nog leefde. Aandacht besteedde ze er echter niet aan.
Toen hij haar rug aanraakte vlogen alle vlinders in een keer op. Het was een prettig gevoel, en voor het eerst negeerde ze het niet en probeerde ze het ook niet weg te stoppen. Dat hij naast haar kwam zitten vond ze aan de ene kant wel een erg goed idee, maar aan de andere kant was ze bang om te vallen. Haar voeten waren tenslotte niet aan de kant van de vensterbank waar ze maar een paar centimeter verwijderd waren van de grond.
Even heel even, leek het alsof ze haar evenwicht zou verliezen. Of het nou wel of niet gebeurd was, door de schrik pakte ze toch vlug Eric vast. Toen ze haar evenwicht weer terug had gevonden merkte ze pas dat ze hem vast had, in plaats van de muur. Met een blos op haar gezicht liet ze hem los.
"Daarom geven ze nou ook juist hier sterrenkunde. Vanwege het uitzicht." zei ze vluchtig. Ze richtte haar blik weer op de maan. Gewoon om ergens naar toe te kijken. Als ze naar beneden keek zou ze alleen maar bang worden omdat de grond zo ver weg was. Naar Eric kijken was weliswaar een optie, maar dat durfde ze ook niet voor al te lang. Dus was de maan maar het doelwit geworden.
|
|
|
|
Post by Krista - on Sept 21, 2008 10:14:12 GMT 2
Zwijgend staarde hij voor zich maar toen Joanna zijn arm vastgreep was hij gedwongen op te kijken. Niet dat hij het erg vond. Hij vond het prima om bij Joanna in de buurt te zijn. Zo lang mogelijk zelfs. Hij wierp een verbaasde blik op de plek waar haar arm zich om zijn arm heen sloot, en kon het niet laten om te grijnzen.
Het was geen sexy grijns, zoals je van Eric gewend zou moeten zijn, maar een debiele schaapachtige lach. En hij schaamde zich er ook direct voor. Gelukkig waren rode hoofden niet te zien in het donker.
"ja.. "' antwoorde hij langzaam toen ze zei dat voor dit uitzicht hier ook de lessen werden gegeven. "Maar ik vind het uitzicht nu wel een stuk leuker". Hij wierp even een blik op haar en glimlachtte, maar keek dan weer voor zich uit.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 21, 2008 19:19:39 GMT 2
Joanna kon het niet helpen. Alles leek zo veel magischer met Eric erbij. In stilte had ze al besloten om gewoon naar de maan te blijven kijken, want ze wist dat ze het niet kon verbergen. Toen hij echter tegen haar sprak ging het besluit op in rook.
Eventjes keek ze naar hem. Maar al gauw was het niet eventjes meer. Ze kon haar blik niet afwenden. In stilte vroeg ze zich af waarom ze ineens zo anders deed. Dit was zij niet. Normaal gesproken niet. "De maan kan rare invloeden hebben." zei ze zachtjes. Het kon net zo goed een reactie zijn op wat hij had gezegd, als dat dat niet het geval was.
|
|
|
|
Post by Krista - on Sept 22, 2008 21:05:55 GMT 2
Eric staarde nu op zijn beurt weer terug naar Joanna, ditmaal zonder gêne. Hij glimlachtte weer even vaag, wat gelukkig niet zichtbaar was in het donker. Hij knikte even en mompelde iets intstemmends. "De magie van de máán" mompelde hij op een toon die vrij veel weg had van het zweverige geklets van Zwamdrift. Hij grinnikte even om zichzelf, alhoewel het geen leuk grapje was geweest. Daarom hield hij er ook maar vrij snel mee op.
"ik" begon hij in een poging iets te zeggen. Erg ver kwam hij niet. De aanwezigheid van Joanna zorgde ervoor dat hij zichzelf niet was. Hij vroeg zich af of ze het af zou wijzen als hij dichterbij kwam zitten, maar toen hij daarover na dacht had hij het eigenljk al gedaan.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 24, 2008 13:17:07 GMT 2
Joanna wist niets te zeggen. Zonder woorden zat ze nooit. Maar nu ze wel iets wilde zeggen, wist ze niet wat ze moest zeggen. Het was verwarrend. En het feit dat hij dichterbij kwam zitten werkte niet echt mee. Alhoewel ze het wel prettig vond. Stiekem wilde ze nog iets heel anders, maar ze liet het niet merken. Ze liet nooit iets merken.
Vlug keek ze weer naar de maan. Al was het maar zodat haar haar de blos enigszins zou verbergen. Het kon toch best wel vervelend zijn. "Waarom ben je überhaupt nog wakker? Het is nou niet echt vroeg te noemen.." zei ze zachtjes.
|
|
|
|
Post by Krista - on Sept 25, 2008 22:03:22 GMT 2
"Ik.. kon niet slapen?" gaf Eric uiteindelijk toe terwijl hij Joanna soort van vragend aankeek, alsof hij haar toestemming nodig had om dit te zeggen. Hij glimlachtte even vaag en staarde weer even naar het uitzicht, voordat hij zijn schouders ophaalde.
even wierp hij weer een blik op haar. Hij wist heel duidelijk wat hij wou, hij wist dat eigenlijk altijd bij meisjes, maar bij Joanna was het een geval apart aangezien hij niet wist wat zij wou. Dat wist hij nooit, maar dat was ook weer het leuke aan haar. Het onvoorspelbare. Nu werkte het hem wel op zijn zenuwen. Hij betrapte zichzelf erop dat zijn been ritmisch tegen de stenen aan bonkte en stopte er dan ook mee.
|
|
