Why is it you? {open + Shirie}

[greenlightning]

Shirie schudde haar hoofd, eerst tegenmover Tim, maar vervolgens tegenover zichzelf. Ze wilde eht hem uitleggen, maar had geen idee hoe. Ze snapte het zelf ook niet. Ze was meerderjaig. Ze wilde niet dat ze heir was, waarom was ze dat dan?
Wanhopig liet ze zich zacht tegen hem aanzakken. Niet omdat ze zo dicht tegen hem aan wilde zijn ,maar omdat tegen hem aanvallen prettiger was dan achterover op de grond vallen. Ze zat natuurlij, dus zou de val neit ahrd zijn, maar desondanks was vallen onprettig.
Ze slaakte ene lichte zucht.
'Dat moet je haar vertellen, Timmy. Niet mij. Ik weet dat ze emt met rust meot laten. Zelfs al was ik minder jariog.. ze is er nooit voor me geweest. Al wat ze doet is me ongelukkig maken. dacht je dat mijn leeftijd haar zou tegenhouden?'
Ze keek op, met haar bruine ogen, die inmiddels een paar tinten lichter waren geworden. De steken waren ook minder. De enkel die ze ahd, deed haar ineenkrimpen, maar eht was neit zoals eerder. Ze kalmeerde door de aanwezigheid van de twee jongens. Het was alsof de put door hen was opengrboken en plotseling weer lochttoeliet. Toch was ruimte klein en donker, alsof het licht kapot was, wat niet het geval was.

Ze hoored Illias woordne en keek toe hoe hij osptond. verbijsterd staarde ze hem aan en nam afstand van Tim, om hem bij zijn hand te pakken.
'Waarom ga je nou weg? Ik dacht..' Ze zweeg. Ze had willen zeggen dat ze dacht dat hij voor haar was gekomen, maar ze ahd geen enkel recht om dat te zeggen. tenslotte, was hij heir waarshcijnlijk bij toeval en... zij had al iemand. Of twee iemanden. Of wat dan ook. Ze wist eht niet meer. Ze verwarde haarzelf.
'Je verstoord helemala niks. Tim en ik hebben niks samen. Hij is gewoon een vriend. Ooit ahdden we een relatie en inmiddels heeft hij er een emt een adenr. Toe, Ilias. Als je vertrekt.. doe eht dan neit met zo'n reden.'
Ze keke hem aan en voelde hoe verriet haar opnieuw leek te overmannen. Tot daar plotseling William stond. Ze keek hem aan, te verbaasd om iets te kunnen zeggen. Hij zag er.. heel ziek uit. Net zo ziek als zij zich voelde bijna. Ze slikte even en op dit moment was de situatie wel erg ongemakkelijk. Tim was geen gelifde, niet op die maneir, maar William wel... en Ilias ook, op zijn eigen vreemde manier. Ze slikte een moment en leit zij nwoorden tot haar doordingen. De vlaag van blijheid en verwarring maakte plaats voor woede. Ze begreep zelf niet waar die vandaan kwam, maar haar stem was grommend en haar ogen tot spleetjes geknepen.
'Hoezo, William?' vroeg ze, aangezien de bijnaam niet over haar lippen wilde komen. 'Wat wilde je mijn moeder aandoen?' Haar stem was uitdagend en even boos als ze zich voelde. Ze begrepe zelf neit waarom. Waarom zou ze die feeks verdedigen? Misschien... omdat eht ondanks alles toch haar moeder bleef...

[Ridje]

Rustig keek hij Illias aan, ziekenzaal? Hoezo zouden ze daarheen moeten? Tim vond het niet nodig Shirie mankeerde niks toch? Behalve verdriet dan, en als er wel wat was dan zou Shirie zelf wel zeggen dat ze het beste naar de ziekenzaal moesten maar nu leek het voor Tim allemaal weer goed te gaan. Toen hij Illias' woorden hoorde moest hij kort lachen, gewoon omdat hij vond dat de jongen weer liet zien hoe dom hij was. "Shirie en ik zijn geen geliefden." zei hij dan kortaf en keek Shirie even aan, ze waren het wel geweest maar niet meer, een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij terug dacht aan hun tijd samen.

Toen William naar binnen kwam stormen keek Tim verbaasd op en zuchte dan. "Daar is de volgende ongeruste hippie-fan." mompelde Tim dan zacht maar nog net hoorbaar. Hij zag bij William behoorlijk wat woede en daardoor stond Tim maar op. Met een laatste blik op Shirie deed hij een stap richting William. Hij had de kilte in zijn stem gehoord en de woorden klonken voor hem ook niet normaal, dat samen met Shirie's vraag wat hij wou doen vond Tim genoeg om William niet weg te laten gaan in de richting van Shirie's moeder. "You need to calm down kiddo. Je houding is niet echt kalm, en het lijkt me niet handig als jij nu achter Shirie's moeder aangaat." gromde Tim dan en hij greep zijn toverstok beet, zijn hand zat toch al in zijn zak, dus William zou het waarschijnlijk niet merken.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Illias had al enkele stappen gezet in de richting van de deur tot hij Shirie hoorde. Hij stopte meteen en sloot zijn ogen voordat hij naar de vloer staarde. Pas toen hij de hand van Shirie de zijne voelde aanraken richtte hij zijn blik terug op en staarde voor zich uit. Het leek alsof de Engelsman erdoor was geschrokken. Alsof hij het écht niet had zien aankomen. Alsof hij zelfs menselijk contact schuwde.
Langzaam draaide de ravenklauwer zich om en keek Shirie recht in haar ogen. Hij zag hoe verdrietig ze er weer uitzag. Hij kon zichzelf wel vervloeken doordat hij weer zulke snelle conclusies had getrokken. Hij zette langzaam een stapje in de richting van Shirie en legde zijn vinger op haar lippen om haar te kalmeren. ”Rustig.” sprak hij met een sussende stem. ”Als je niet wilt dat ik wegga dan zal ik blijven.” Langzaam en zeer voorzichtig trok hij Shirie tegen zich aan. Hij behandelde haar als een fragiel, porseleinen popje dat zou breken als hij het ietwat verkeerd zou behandelen. Zijn hand rustte op de achterkant van haar hoofd in een poging haar te omhelzen. Maar het was al duidelijk dat de omhelzing op zich erg voorzichtig was. Dat Illias bang was om Shirie fysiek pijn te doen.

Het was pas toen William verscheen dat hij het grifje losliet en meteen naar achteren stapte. Hij liet de informatie even tot zich bezinken en toen hij weer tot het heden keerde hoorde hij hoe William een dreigement uitsprak in de richting van Shiries moeder. Hij zag hoe Tim zich bezighield met het kalmeren van William, wat hem dus overliet met Shirie. Hij stapte weer dichter naar haar toe en legde voorzichtig zijn hand op haar schouder. ”Hij bedoelde het goed, Shirie. Wind je niet op omwille van dat.” probeerde hij haar weer te bedaren. ”Ik denk dat het het beste is als we je even naar je bed ofzo zouden brengen waar je kan uitrusten.” De ogen van Illias hadden maar zelden zo gekeken. Zo vol met bezorgdheid voor iemand hier op Zweinstein. De laatste keer dat hij zich zo ontfermd had over iemand was zijn zusje geweest.

[Madjic]

William schudde een beetje stijf zijn hoofd. “Ik zal haar met geen vinger aanraken. Maar ik denk dat ik eens een praatje met haar moet gaan maken. Ik ga me aan mijn woord houden.” Het laatste fluisterde hij. Hij negeerde de woede die hij in haar stem hoorde, als het al werkelijk tot hem doordrong. Hij zag niets anders dan Shirie in deze toestand en dat was genoeg voor hem om alles buiten te sluiten behalve de dingen die hij wilde horen.
Hi8j wist dat hij de vrouw niets zou doen tenzij Shirie hem daar toestemming voor zou geven, maar hij dacht niet dat ze dat zou doen. Dus dan zou hij maar tot haar moeder moeten doordringen door woorden, door duidelijk te maken dat ze het behoorlijk fout had. Al moest hij daarvoor alles wat hij voelde vertellen.
"Ik doe wel rustig waarneer ik weet dat alles in orde is met Shirie! Ik sta verdomme niet toe dat een moeder haar dochter zulk verdriet doet! En al zeker niet als die dochter Shirie is en ik in de buurt ben! Tenzij jij dat erg graag wilt doen!" Riep hij woedend richting Tim. Hij wist ookwel dat hij er niets aankon doen, maar hij was nu te boos om erover na te denken. Hij had de neiging om te schreeuwen dat ze kmet hun vingers van Shirie afmoesten blijven, maar hij hield het nog even binnen. Al kost het hem moeite om niet naar haar toe te rennen.

[greenlightning]

Shirie ahd de omhelsing van Illias geaccepteerd en eht voelde alsof de pijn weegzakte. Voor even, leek alles in orde te zijn. Zijn armen om haar heen, hoe zacht ook, voelden troostend en vertrouwd. De armen van iemand die om haar gaf. Een vriend die haarzo dierbaar was, zelfs meer dan alleen als vriend, net als Will... Pas toen hij haar losliet, drong eht tot haar door wat er zojuist was gebeurd. Hij was niet gewoon boos op Tim en dacht neit werkelijk dat ze privacy nodig hadden. Hij... Haar blik gleed zoeken over zijn gezicht, teriwjl hij zijn aandacht van haar af was en schudde langzaam haar hoofd. Had.. Illias werkelijk gevoelens voor haar? De gedachte deed haar hart sneller kloppen en op dta moment besefte ze dat er ook meer zat voor hem dan ze in eerste instantie ahd willen teogeven. Hij was een vriedn geweest, een leuke jongen, ver weg, aanegzien ze een vriend had, maar nu.. nu ze vrijgezel was, leek hij plotseling veel meer dan zomaar een jongen. Ze glimalchte, dankbaar dat hij voor heel even haar gedachten van haar meoder had afgeleid, voor ze weer naar WIlliam keek.
Ze voelde tranen prikken en schudde langzaam haar hoofd. Ze legde haar hand op die van William en keek met moeite naar hem op.
'Het spijt me. Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik weet neit waarom ik dat zei.' En al helemala neit op die manier... Ze liet zij nahnd los en hield hem tegen haar borst, alsof ze daarmee de stekende pijn in haar hart kon verhelpen. Het werd heviger en ze voelde de metale smaak van bleod in haar mond. Ze slikte het door, maar het kwam steeds hoger en het was een dikke brij, zoals ze eht gewend was. Dit ging niet goed...

'Ik.. ga inderdaad maar even ligegn denk ik,' zei ze, de raad van Iliias als een excuus gebruikend. Ze stapte langzaam algns hen heen, met het ijzeren evenwicht dat ze bezat, hoewel ze niet meer helder zag. Ze draaide zich nog even anar hen om en glimaclhte. Ze wilde wat zeggen, maar moest eerst een eerste alding bleod wegslikken, voor ze haar mond durfde te openen.
'Alsjebl;eift, maak elkaar neit af. Ik hou van jullie allemaal en het enige dat erger is dan mijn meoder die zo doet.. dat is eht verleiezen van een geliefde. Toe, doe me dat neit aan. Timmy, Billy, Illias?' Ze keek hen een voor een aan, met die grote, starlende ogen van haar, hoewel ze donekr waren van verdriet, nogsteeds. Ze wilde neit van hen weg, maar kon neit blijven. Ze zouden in paniek raken, zoals Manuel dan en ze wilde neit weten wat ze zouden doen als ze...
Ze ahd de tijd neit om haar gedachte af te maken, want het kwam zo plotseling omhoog, dat eht een wonder was dat ze zo kalm naar buiten was gelopen. Ze ahd net de deur achter zich gesloten, voor het eruit kwam. Een dikke straal, donekr rood bloed schoot naarbuiten, terwijl ze door haar benen zakte. Ze hoestte zacht en probeerde tevergeefs de stroom te stoppen. Als ze neit snel ophield.. zou ze doodbleoden...

[Ridje]

Kort keek hij even om naar Illias en Shirie maar hij richtte zich al snel weer op William. Wat was er toch aan die jongen wat hem zo gigantisch ergerde? Waarschijnlijk zijn woorden en zijn stem volume. Het was voor Tim wat te brutaal. Het liefst had hij de jongen een dreun verkocht maar dat deed hij niet, niet zolang Shirie er bij was. "Ik denk niet dat dat jou zaken zijn knul. Als Shirie zou willen dat jij je met haar zou bemoeien dan zou ze het denk ik wel vragen. En waag het niet te zeggen wat ik graag zou doen en wat niet! Ik zal alles doen voor haar, maar alleen als ze me iets zou vragen, ik ga niet voor eigen rechter spelen als het op haar leven aankomt." gromde Tim dan en keek William kwaad aan. Zijn zielige gedrag maakte hem haast misselijk.

Bij Shirie's woorden keek hij weg van de jongen en keek naar haar, zijn blik werdt weer kalm en vriendelijk. Hij knikte naar haar, hij zou deze 2 niks doen, zolang ze niet te ver zouden gaan. Hij keek Shirie na en draaide zich dan naar de wasbak. Met een simpele zwaai van zijn toverstok schoten de stukjes spiegel weer naar hun plek en Tim streek even door zijn haar toen hij zichzelf weer kon zien. Hij dacht even na over hoe Shirie was vertrokken en vond het toch maar raar. Hij keek even naar Illias en William en grijnsde dan gemeen. "Nou tot ziens dan maar weer dames." lachte hij dan waarna hij naar de deur liep en er door verdween. Meteen stond hij als aan de grond genageld door wat hij zag en hij voelde zijn hart breken. Even wist hij niet wat te doen toen hij haar daar zo zag. "Shir!!" was het enige wat hij kon uit brengen en hij knielde meteen weer bij haar zonder verder iets te doen, niet wetend wat hij ook zou moeten doen.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Lichtjes geïrriteerd zuchtte Illias bij het horen van William. Hij mocht dan wel een afdelingsgenoot zijn maar dat betekende niet dat deze raaf de andere kende. "Behoud uw kalmte! Al was het maar voor Shirie! Het laatste wat ze nodig heeft op dit moment is een ruzie om haar heen!" maande hij de, in zijn ogen, opvliegende jongen aan en probeerde daarop ook te voorkomen dat de twee een gevecht gingen houden.
Nadien stapte Illias wat weg van Shirie, enkel om haar wat ademruimte te geven en om het heethoofdje misschien wat te laten afkoelen. Het was pas toen Shirie verkondigde dat ze weg ging. Hij draaide zich meteen terug om en schonk haar een vriendelijke glimlach. "Pas op. fluisterde hij. Langzaam liep hij naar haar toe en nam haar even bij haar schouders beet als een vriendelijk gebaar. "Als er iets scheelt moet je niet aarzelen om me te waarschuwen, Shirie." mompelde hij zachtjes voordat hij het meisje liet gaan. Haar meteen achtervolgen zat er nu niet in voor hem. Hij moest zijn gedachten op orde zetten.

Langzaam strompelde Illias naar een van de wasbakken en draaide de kranen open. Met zijn handen vormde Witherspoon een kommetje voordat hij het koude plasje water in zijn gezicht plensde en zijn vingers op zijn ogen drukte om de spanning wat te verminderen. Op het commentaar van Tim reageerde Illias enkel met wat verontwaardigd gegrom maar hij verroerde zich niet. Op een erg langzame manier haalde de jonge ravenklauwer zijn handen uit zijn gezicht en wreef zijn gezicht af. Het was toen pas dat hij Tim hoorde. Zijn ogen verwijdde meteen terwijl hij de toilettes uitstormden, enkele waterdruppels hingen nog steeds aan zijn gezicht.

Eenmaal buiten moest hij bijna walgen door de indringende geur van het bloed dat in zijn neus drong. Hij staarde verward naar Tim en Shirie op de grond. "Ziekenzaal! Ze moet naar de ziekenzaal!" bracht hij geschrokken uit voordat hij neerknielde bij Shirie en zijn mantel van zijn gewaad uitdeed. Hij begon wat bloed van haar op te deppen en drukte nadien de dikke prop tegen haar borst aan zodat ze daarop kon spuwen. "Waarom?" fluisterde hij daarop. "Waarom? Hij dacht na over de spreuk die hij kon uitspreken over Shirie. Maar hij was bang. Bang om haar nog meer pijn te doen dan ze nu al had.