Why is it you? {open + Shirie}

[greenlightning]

Met een ruk trok ze de deur open. Ze kokhalsde nogmaals en schoot een hokje binnen. Ze zat nauwelijks op haar knieen toen alles eruit kwam. "Alles" was een klein prutje, want ze ahd een uur eerder niks dan een appel egeten en dat was haar hele voedsel voor de dag geweest, maar desondanks voelde het vrselijk. Als je moest spugen vanwege je misselijkheid, dan kon het prettig zijn, want dan was je ervanaf. Maar dit was anders. Shirie was neit ziek. De misselijkheid was een reactie op eerder. Net als de buikpijn en de steken in haar ahrt die het admen vermoeilijkten. Ze hijgde zwaar en gooide er vervolgens nog wat uit. Dikke rode druppels vielen omlaag en kleuren het water rood. Shirie sloot haar ogen en al snel volgden tranen de bloeddruppels. Die veegde ze echter met een trillende hand weg en liet zich tegen de zijkant van het hokje zakken. Met moeite tilde ze haar hand op en liet die op het knopje vallen, zodat het water al haar sporen uitwiste. Ze rilde van top tot teen. Een moment lang bleef ze zitten, omdat ze haar benen niet vertrouwde. Haar ogen waren gesloten, als om de tranen tegen te houden. Het werkte, maar versterkte de pijn in haar borst enkel meer.

Na iets wat uren leek, kwam Shirie langzaam overeind. Ze moest zich aan de deur overeind houden. Haar benen trilden vervaalrlijk en ze vreesde dat ze zou vallen, maar haar onwrikbare evenwicht -opgebouwd in de twaalf jaar dat ze al zwerkbal speelde- hield haar overeind. Bij de wasbak spoelde ze haar mond. Langzaam voelde ze het koele water. het voelde vies, alsof zij vies was. Ze tilde haar hoofd op en keek in de spiegel. Eerst zag ze zichzelf, of eigenlijk, een schim van wie zij was. Ze keek naar zichzelf, voor haasr beeld veranderde in haar moeder en ze terugkeerde naar de minuten die hiervoor haddena fgespeelt. De situatie die zich al zo vele malen eerder had afgespeelt. Maar nooit zou ze er immuun voor worden. Nooit zou ze wennen aan de harde woorden en steken in haar hart. Nooit zou ze zich voor haar moder kunnen afsluiten.

Haar moeder was gekomen. Ze had een oproep ggekregen van professor Banning. De maaket zich zorgen om Shirie. Ze haalde de mooiste cijfers bij de andere klassen, maar kwam met moeite boven een twee in zijn lessen. De theroie ging haar makkelijk af, maar in de praktijk... Hij wilde weten of ze probelemn had, ne hoe het op haar vorige school was gegaan, maar Arcy had niks kunnen antwoorden. Ze had verteld wat ze dacht. Namelijk dat Shirie lui wsa en altijd om andacht schreeuwde. Dat ze dit waarschijnlijk deed om nog meer geliefd te worden. of ze was gewoon dom. dat kon ook nog. Arcy had nooit ene hoge dunk van haar dochter gehad.
Toen Shirie naar het kamertje was greroepen, werd ze van beide kanten aangevallen. Haar professor was razend en haar moeder hard als atlijd. Woorden die staken, woorden die branden. Woorden die oude wonden weer open sneden en zout op de ongenezen strooide. Ze had geen woord kunnen uitbrengen. Ze was de kamer weer uitgelopen, waar haar meoder haar was achtervolgd.
'Waarom moest ik een kind als jij krijgen?' riep ze tegen har dochter. 'Waarom moest je zo'n schande voor me zijn? Alsof mijn leven al niet zwaar genoeg was! Dan heb ik eindelijk een zoon om trots op te zijn, en nog zit ik met jouw schaamte opgescheept.'
Ze ahd zich omgedraait, maar voor ze wegliep had ze haar hoofd geschud, alsof ze hele erge spijt had, voor ze sprak: 'Waarom kon je niet gewoon dood gaan, zoals ik heb gesmeekt?' Met die woorden was ze vertrokken.

Shirei ahd niet doorgehad hoeveel mensen er om haar heen ahdden gestaan en ze had ook niemand herkend. Ze had daar gestaan, haar meoder nagestaard, teriwjl haar ahrt pijnlijk begon te kloppen. haar bui kverkrampte zich en toen was ze begonnen met kokhalsen. Ze was weggerend en de eerste wc ingeschoten die ze kon vinden. het deerde haar niet dat het de jongens wc was geweest. Er was toch niemand, neit voor zover SHirie ahd kunnen zien.
Nu staarde ze naar haar spiegelbeeld en plotseling haatte ze zichzelf. De twijfels over haar meoders woornde, of ze inderdaad zo'n schande was, of ze inderdaad zo dom en slecht was als haar moeder beweerde en vooral... dat ze zo op haar moeder leek.
In een nekele inpuls van woede sloeg ze de speigel aan de muur aan stukjes, waarna de scherven als een regen omlaag vielen. Shirie merkte het bleod op haar hand neit op. Het was maar een klein sneetje... haar blik lag op de muur die ontbloot was door het verdwijnen van de speigel en zag zichzelf niet meer.

[Ridje]

Hij had een rustig dagje gehad, hoewel hij al wel aardig wat dingen had gedaan. Hij had vanmorgen gehoopt dat hij Kyra zou zien bij het ontbijt maar zijn hoop was tevergeefs geweest. Toen hij doorkreeg dat ze waarschijnlijk niet meer zou komen had hij zijn gebruikelijke lading fruit mee genomen en een broodje waarna hij opweg was gegaan naar Kruidenkunde voor zijn zoveelste gesprek met Stronk. Ze was niet blij geweest met zijn laatste cijfers en hoewel Tim haar had beloofd dat hij beter zijn best zou doen, hij loog dus, was ze toch wat kwaad.

De rest van zijn dag had hij besteedt aan het wachten in de uilenvleugel. Hij had zijn oom een brief gestuurd met het laatste nieuws, namelijk de aanval op hem. Het had hem een paar uur gekost gezien zijn oom niet gelijk tijd had om terug te schrijven maar Tim had toch een brief gekregen waar hij nu mee op de grond zat.

'Tim als dit waar is wat je schrijft dan is er kans dat hij nog een poging waagt. Gebruik die poging tegen hem door hem te verassen en onschadelijk maken. Dan kunnen we hem gebruiken tegen de aanklagers van je ouders en ons. Dan kunnen ze niks meer doen.'

De brief was kort en zonder naam maar Tim wist precies van wie hij was en vond het fijn dat hij toestemming had voor zijn plan. Hij had alleen niet lang om er over na te denken omdat hij het vreemde gesprek van Shirie en haar moeder op ving. Hij stond snel op en liep naar het groepje dat ook stond te kijken naar Shirie en haar moeder. Verbaasd volgde Tim het gesprek en stond wat versteld van de woorden die hij opving. Hij volgde Arcy tot ze de hoek om verdween om dan er achter te komen dat Shirie ook weg was. Snel liep hij de kant op dat hij dacht, en hoopte, dat ze op was gegaan en zag al snel 2 jongens bij de jongens wc staan. De 1 stond aan de deur te luisteren terwijl de andere door het sleutelgat keek "Zie je al iets? Ik hoor wel wat raars. Wat zou ze aan het doen zijn?" hoorde Tim ze zeggen.

Met een geiriteerde zucht liep hij naar de jongens en wierp de 1 aan de kant die meteen op zijn achterste naast de deur neer viel, waarna hij de andere bij zijn nekvel greep en hem met een zachte klap tegen de deur sloeg waarna hij hem aan de andere kant van de deur gooide. Daarna opende Tim de deur en liep naar binnen. "Shir." mompelde Tim zacht waarna hij naar haar toe liep en een hand op haar schouder legde en er zacht in kneep. Zijn andere hand legde hij op haar bloedende hand. Hij zei verder niks, bij gebrek aan woorden, maar ook omdat hij wel dacht dat Shirie de stilte zou waarderen.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Een diepe zucht slaakte Illias terwijl hij zich een weg baande langs de gangen en de vele taterende studenten. Hij streek over zijn bruine haar dat achterover gekamd was met gel en zoals gewoonlijk smetteloos was. Al de hele dag was hij geïrriteerd geweest om het minste. Sneep had hem zoals gewoonlijk zijn livieten weer gelezen en daar kon de jonge ravenklauwer nu eenmaal niet zo goed tegen.

Toen de jonge Engelsman langs de jongenstoiletten liep stopte hij even. Hij draaide zich om en liep naar binnen om te controleren of zijn haar nog in orde was of niet en eventueel nog om de reden waarom de toiletten er sowieso waren. Hij zag een van de spiegels op de grond in scherven liggen en tilde zijn wenkbrauw op in verwondering. De volgende die hij zag was Tim. De gauwdief. "Kon u uw instincten niet meer de baas, mijnheer wat was uw naam nu ook alweer?" mompelde hij met zijn bekakt accentje tot hij iemand achter Tim zag.
Op een voorzichtige manier stapte Illias dichterbij gezien het silhouet nogal op dat van een vrouw leek tot hij de persoon kon zien. Meteen greep iets om zijn hart toen hij Shirie kon herkennen.

Zijn grijzige ogen verwijdde hij eventjes voordat hij zijn keel schraapte. "Mejuffrouw Ashinta" fluisterde hij. Op het eerste moment durfde hij niet dichterbij haar te komen omwille van Tim. Hij was hun vorige ontmoeting op deze exacte plaats nog niet vergeten en hij wou gevechten kost wat kost vermijden. Maar hij kon het simpelweg niet. Hij kon Shirie niet laten zoals ze nu was. Hij was zelfs zijn kapsel vergeten om haar.
Illias had niet meer aanzet nodig en stapte met snelle passen naar Shirie terwijl hij de lange, zwarte jas van zijn gewaad had uitgedaan en deze over Shirie wierp. "Is alles in orde?..." Hij beet op zijn onderlip door deze domme vraag. Tuurlijk was het niet in orde. Anders zou ze hier niet zo zitten. Hij wendde zijn blik af voor even voordat hij diep ademhaalde. "Wat is er gebeurd? Wie heeft dit gedaan? Hij toch niet?" vroeg hij terwijl hij een smerige blik wierp in de richting van Tim. Hij achtte de zwadderaar er wel toe in staat om zijn vriendin zo te behandelen. Het feit dat Shirie en hijzelf nu in een lichte ruzie verwikkeld waren was hij vergeten.

[greenlightning]

Shirie hoorde de stemmen neit, nog die van Tim, toen bij naast haar stond, maar zijn warme hand voelde ze wel. Het was alsof zijn warmte, de bevoren muur wat deed wegdeinzen. Alsof de kilte in haar hart iets slonk, waardoor de rauwe pijn harder aankwam. Ze dankte hem voor zijn zwijgen, want ze zou niet weten hoe ze erop zou moeten antwoorden. Ze ahd gee idee wat voora ntwoorden ze op vragen ahd kunnen geven. Ze ahd geen idee hoe ze ooit iemand zou meoten uitleggen hoeveel pijn ze haar ahd gedaan.
Geluidloos rolden de tranen over haar wangen. Niet langer beschermd door haar opgetrokken muur, hadden ze de vrije loop en drupten op de stenen wasbak. Shirie snikte zacht, en rilde opnieuw. Ze slikte een nieuwe kokhals neigeing weg en opende langzaam har ogen. Ze zag druppels omlaag druipen, zonder dat eht tot haar doordrong dat het haar eigen tranen waren. Een stuk spiegel lag temidden van spinters en haar spiegelbeeld keek haar aan, met grote, zwarte ogen. Dus zo donker konden haar ogen worden, drong het zwak tot haar door. Ze rilde nogmaals en voelde dat de kracht in haar benen haar begon te verlaten.

Plotseling verscheen er een nieuw deel van de warmte, behalve aan de kant waar Tims hand nog op haar schouder lag en de jas haar lochama neit bedekte, dankzij Tims arm. Ze rilde, voor een laatste maal. langzaam nam ze het spiegelstuk en bekeek zichzelf. Ze kneep erin, tot er dunne rode striemen in haar hand verschenen en wierp die vervolgens op de grond. Ze snikte nogmaals en zakte door haar benen heen. Ze wilde Ilias wel antwoorden, maar ze had hem neit verstaan. Ze had een stem gehoord, die ze nauwelijks herkende en war ze niet op kon reageren. Het was alsof ze in een verkillende, ijzige cel zat, pikzwart, onzichtbaar voor al die andere mensen om haar heen. Ze ahd geen diee hoeveel eht er waren. Op de grond trok ze haar knieen op en verstopte haar gezicht erin. haar tranen bevochtigend haar boek en maakten groeiende donkere plekken op de spijkerstof.
Plotseling was ze geen achttien meer. Plotseling was ze weer zes en keek ze toe hoe haar meoder haar verliet. Ze ahd het druk, had ze gezegd en verdween. Zonder eten, helemaal alleen, had Shirie de hele dag moeten doorbrengen. Toen aan de eenzaamheid ene einde gekomen leek te zijn, en haar meoder thuiskwam, keek die haar enkel aan.
'Waarom ben je niet dood?' had ze gevraagd en was emt tranen in haar oegn naar boven gelopen. Shirie had haar nagestaard en gehuild zonder zich te kunnen bewegen, zoals nu., Diezelfde kilte. Diezelfde pijn die haar ertoe ahd gezet om zelfmoorde te plegen. Die dag.. dat ze bijna de wereld had verlaten, als haar stiefvader haar neit ahd gered. Het litteken op haar borst klopte pijnlijk, alsof ze het mes er weer in had gestoken. Opeens hoestte ze en liet rode spetters op de grond achter. Ze ahd de kracht niet om nog meer bloed over te geven, aders zou haar lichama dat wel gedaan hebben. Ze kon niks zeggen en niks voelen dan de kilte, de eenzaamheid en de steeds heftiger wordende steken in haar ahrt.

[Ridje]

Tim liet zijn greep op haar schouder en haar hand geen seconde verslappen zodat ze wist dat hij er was voor haar. Toen hij Illias hoorde moest hij wel moeite doen om Shirie nog vast te houden maar hij kon het toch volhouden. Een korte blik over zijn schouder was het enige wat hij Illias schonk, voor nu. Als Shirie niet zo was zoals nu had hij Illias waarschijnlijk de wc weer net zo snel uit gegooid als dat hij erin was gekommen. Zijn blik ging weer naar Shirie en keek naar haar terwijl hij achter haar stond. Zijn hand streek over de hare en hij wreef het bloed van haar hand en ging dan met de buitenkant van zijn hand, waar geen bloed op zat, over haar wang en streek een traan weg.

Kort draaide hij zich naar Illias en keek hem aan met een lichte kilte in zijn ogen. "Bemoei je niet met dingen waar je geen besef van hebt, knul." siste Sawyer dan zacht. Hij voelde en hoorde hoe Shirie neerzakte en draaide zich gelijk weer naar haar en knielde bij haar neer en sloeg zijn arm om haar heen en drukte haar zacht tegen zich aan. "Rustig maar, het komt wel goed. Daar zorg ik wel voor." het was een domme opmerking en hij wist dat hij het niet kon waar maken hoe graag hij het ook wou maar hij wist verder niks, om haar te troosten.

Terwijl hij daar zat keek hij kort naar Illias. 'Wat moet hij nou eigenlijk hier, half zachte engelse flapdrol. Als Shirie hier niet was dan had ik hem wel wat manieren gelleerd.' dacht Tim en liet daarna zijn blik naar het bloed gaan wat Shirie uit had gehoest, mischien moesten ze even naar de ziekenzaal.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Raden was het enige dat Illias kon doen toen hij Shirie zo zag zitten. Wat had haar ertoe gebracht dat ze zo was? Hij maakte zich zorgen, ernstige zorgen. Toen ze opeens veranderde van positie verwijdde hij zijn ogen. "Misha..." fluisterde hij met een schorre stem. Shirie deed hem denken aan Misha op dit moment. Beide meisjes jong en sterk en probeerden ook zo voor de dag te komen maar er waren natuurlijk dagen dat dat simpelweg niet ging.

Hij nam even afstand van Tim en Shirie nadat ze hen zag zitten. Hij voelde zich overbodig opeens. Wat moest hij doen? Langs Tim gaan zitten? Dat ging hij liever niet doen. "Miss Ashinta? Miss Ashinta? Shirie!" mompelde hij. Het feit dat ze niet terugsprak was niet goed. Hij wist dat ze misschien liever stilte had maar ze moest hem een teken geven dat ze nog volledig bij zinnen was en dat had hij momenteel niet meteen te horen gekregen.

'Wat is er gebeurd met haar?' dacht hij daarop. Langzaam wandelde hij naar de wastafels en deed wat water in een kommetje dat hij tevoorschijn had getoverd. Hij had het simpelweg verplaatst van de leerlingenkamer in Ravenklauw naar de jongenstoiletten. Hij vulde het met koel water en bracht dat daarop naar Shirie. "Drink en kijk naar mij of hem daar." mompelde hij voordat hij helemaal de weg kwijtwas door het bloed dat zijn vriendin spuwde.
"Dit is erg! Haar longen... Ze kunnen beschadigd zijn! We moeten haar naar de ziekenzaal zien te brengen. Ik ga niet experimenteren met heelspreuken op haar!" klonk zijn geschrokken stem.

Meteen zakte de jongen op zijn knieën voor Shirie en overhandigde haar het bekertje terwijl hij haar met zijn vrije hand tegen haar wang tikte. "Miss Ashinta! Zeg iets!" fluisterde hij terwijl hij voorzichtig zijn tikkende hand over haar wang liet strijken. "Verdomme. Dit gaat de verkeerde kant uit. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Heeft ze gevochten ofzo? Ik zie toch geen lichamelijke verwondingen." Illias was de wanhoop nabij. Hij moest en zou Shirie weer laten zijn zoals hij haar kende. Vrolijk en vol met leven.

[greenlightning]

Shirie ahd vastgezeten in haar angstwereld en door Ilias woorden nog meer. Het noemen van haar achternaam klonk niet als haar achternaam. het was de naam van haar meoder, die ze uit gebrek aan beter ahd meoten aannemen. Ze had geen achternama van zichzelf gehad en plas toen hij haar voornaam noemde, leek ze wakker te worden. Ze opende haar ogen en keek op. Ze slikte half opgedroogt bloed weg en keek langzaa opzij. Ze zag eerst Ilias en keek hem aan. Ze kon geen woord uitbregen. het was zolang geleden dat ze hem ahd gezien. Zolang.. Of leek dat nu alleen amar zo? Het viel haar echter op dat er armen om haar heen waren geslagen en dat die niet van Ilias waren. Verbaasd draaide ze zich om. Haar hart maakte een vreemd soort sprongetje toen ze Tim zag. Ze glimalchte naar hem en voelde een warme gleod van dankbaarheid de kilte verdrijven. De steker bleven hevig., maar kwamen minder snel achter elkaar.
Langzaam legde ze haar hand tegen haar hart en slikte opnieuw een golf bloed weg. Ze was nu weer sterk genoeg om over te geven, maar had er weinig behoefte aan. Ze wilde dat bleod graag in haar lichaam houden, want inmiddels kende ze het vershcil tussen braaksel en bloed ophoesen goed genoeg. Ze haalde een aantal maal diep adem, in de hoop de pijn te laten zakken./ Tevergeefs. Ze produceerde dus maar een glimalchje en keke naar Illias, die wanhopige dingen uitkraamde. Langzaam drongen zijn woorden tot haar door en eht duurde dus even voor ze kon reageren. Ze glimalchte licht en legde haar hand op de zijne, terwijl ze haar andere op de arm van Tim legde. Ze moest er neit aan denken dat hij haar losliet.
'Zij vindt het niet zo leuk dat er over haar gesproken wordt, alsof zij er neit bij is,' glimalchte ze naar Illias, voor ze zacht haar hoofd schudde. Ze nam het glas van hem aan en nam een klein slokje. het hielp om het bleod te laten zakken, maar deed haar maag wel protesteren. Ze slikte nogmaals en hoopte dat ze het er niet uit zou gooien. Ze wist namelijk neit zeker of Tim haar wel optijd zou loslaten, zodat ze naar de wc kon rennen, of tenminste op kon staan om het in de wasbak te gooien.

Ze haalde nogmaals diep adem en schudde opnieuw haar hoofd.
'Er is niks met mijn longen aan de hand, Iliias. Het is mijn hart. Het enige gevecht dat ik aanging was het gevecht van mijn leven. Ik heb je ooit verteld hoe het zit tussen miu en mijn moeder.'
Ze trok haar knieen dichter tegen zich aan en leit beide jongens los, om haar armen weer om haar benen te kunnen slaan. haar blik ruchtet zich op haar knieen.
'Ze was hier. Ze was hier en deed zoals ze altijd deed. Ik dacht hier van haar af te zijn. In een adner land, eena dner continent.. ik geloofde echt dat ze me met rust zou laten. Ik heb me vergist.'
Ze slikte het beetje water terug in dat omhoog was gekomen en ademde opnieuw diep in.
'Verder gaat eht wel goed.'
Ze vertelde maar niet over de ziekte die ze ahd. daar wist zelfs Tim niks van af. Eignelijk maar weinig mensen. Ze wilde niet dat zij zich zorgen maakte over haar "bloedende" hart. Niemand zou zich daar zorgen over heoven te maken. En zijzelf eigenlijk ook niet. Tot nu toe leek het goed te gaan en zo niet.. dan zou ze haar moeder misschien eindelijk gelukkig maken.

[Ridje]

Illias' woorden mochten mischien wel goed zijn voor Shirie om te horen, Tim ergerde zich er kapot aan. Hoe meer de jongen zei hoe erger Tim zijn woede voelde groeien en het koste hem een hoop moeite om niet te laten zien waarom hij in Zwadderich zat. De armen die om Shirie waren geslagen kwamen wat losser toen ze weer sprak en Tim liet 1 van zijn handen in zijn gewaad glijden maar niet om zijn toverstok te pakken, hij kneep zijn hand tot een vuist en liet zijn woede daarin wegvloeien. Wat veel was gezien hij voelde hoe zijn korte nagels zich in zijn handpalmen boorden en hij wat bloed voelde. Hij wierp nog een laatste kille blik op Illias maar liet die al snel weer verdwijnen toen hij Shirie's woorden hoorden, ze kenden deze jongen dus erg goed. Tim liet zijn vuist wat losser worden en probeerde zijn woede onder controle te krijgen wat goed lukte, hij zou Illias niks kunnen doen, hellemaal niet als Shirie erbij was, ze zou het hem waarschijnlijk nooit vergeven als hij de jongen wat aan deed.

Zwijgend glimlachte hij terug naar Shirie en zuchte dan opgelucht, niet alleen omdat ze weer sprak en kenbaar maakte dat ze leefde maar ook omdat het erop leek dat ze zijn woorden niet had gehoord, hij had ze gezegd zonder na te denken. Het laatste wat hij wou was dat hij onzin uit kraamde zoals hij vond dat Illias zijn woorden onzin waren. Nog steeds zwijgend keek Tim weer naar het bloed dat ze net had uitgehoest, hij vroeg zich af hoe dat kon, hoe kon je bloed uit hoesten als het enige wat je had gedaan een woordenwisseling, met woorden die niemand ooit zou verdienen vond Tim, met je moeder. Zijn blik ging weer naar Shirie terwijl hij haar los liet maar aan bleef kijken. Hij legde zijn hand nog kort op haar schouder en kneep er weer eens in waarna hij zijn beiden handen op zijn knieen legde en haar aan bleef kijken, doordringend maar zonder enige bedoelingen. "Je bent meerderjarig, ze hoeft niks meer met jou te maken hebben als jij dat niet wilt." zei Tim dan zacht.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Illias stond doodsangsten uit omwille van Shirie. Hij gaf veel om zijn vrienden, zijn échte vrienden en dat had Shirie nog maar weer eens bewezen toen hij haar zo zag zitten. Hij beet op zijn onderlip en keek even weg van haar voordat hij nadacht om maar iets te doen. "De ziekenzaal!"[/b mompelde hij binnensmonds tot hij Shiries aanraking voelde en haar hoorde praten. Hij voelde hoe een enorme last van zijn hart werd getild en hij wendde zich weer tot het meisje en probeerde haar recht in haar ogen te kijken. "Je moeder?" fluisterde hij ongerust. Hij zuchtte diep en wist al hoelaat dat het was. Dat was een van de punten die zij gemeen hadden. Shirie had dat met haar moeder en Illias met zijn vader. De kans echter dat Joshua ooit op Zweinstein zou opdagen waren erg klein.

"Is ze echt hier geweest? Waarom heeft u niets tegen professor Perkamentus gezegd? Hij weet toch van de problemen die u heeft met haar, niet? Hij kan er iets tegen doen." mompelde hij daarop. Opeens herrinerde hij zich iets heel anders. Hun ruzie die ze hadden om Kyra. En toen hij aan haar dacht begon hij opeens te huiveren. "Mijn excuses." mompelde hij beleefd om zijn huivering wat te verdoezelen.

Hij stond weer langzaam op en liet zijn grijzige ogen van Tim op Shirie vallen voordat hij in de spiegel keek. Hij zuchtte diep voordat hij weer afstand nam van de beide mensen. "Ik zie dat uw geliefde u nu wel verder kan helpen, Shirie." mompelde hij terwijl hij zijn keel even schraapte. "Mijnheer Ford, als ik het juist heb, beloof me dat u Shirie naar de ziekenzaal zult brengen. Shirie? Het spijt me van vorige keer." zei hij daarop voordat hij wegstapte. Hij wilde het eigenlijk niet maar wie was hij om twee geliefden, in zijn ogen, te verstoren. Hij voelde zich dan een derde wiel aan de wagen.

[Madjic]

Hij had het gevoel dat hij door de gangen vloog, vanaf de leerlingenkamer in een streep richting de jongenswcs. Hij lette niet op wie hij onderweg tegenkwam of omver liep. Het was dan ook totaal niet interesant. Hij had maar een doel nu.

Hij was in de leerlingenkamer geweest toen hij de uil van Carmen had ontvangen. Ze had Shiries en haa moeder gehoort en Shirie vervolgens zien verdwijnen. Ze wilde graag naar Shirie toe, maar had een voorgevoel dat ze beter William kon waarschuwen. En zo had William de brief ontvangen. Hij had geen seconde verspeelt en was gewoon weggegaan terwijl hij eigenlijk midden in een gesprek zat.

Hij rende nog wat harder toen hij zag dat hij er bijna was. Het beeld van Shirie gaf hem kracht, maar maakte hem ook wanhopig misselijk. Het ging net wat beter met haar en als haar moeder dat nu verpest had... Hij wilde er liever niet aandenken.
Zonder op mensen te letten die in de wegstonden gooide hij de deur open en rende naar binnen. "Shirie! Zei hij buitenadem en zag haar vrijwel meteen. Hij keek even kort naar de andere jongens, maar hij hoorde niets van wat er gezegd werd. Hij hoorde enkel de ruis van de woede die hem vulde. Het liefst gooide hij deze twee de ruimte uit, maar Shirie was belangrijker.
Hij vergat de andere jongens terwijl hij langzaam naar haar toe liep. "Shirie." Herhaalde hij op fluistertoon, hij kon niet veel anders uitbrengen. De bezorgde uitdrukking op zijn gezicht en in zijn ogen toonde dat nu niet de jongen was die stapel op haar was, maar degene die had gezegd dat hij haar tegen alles zou beschermen. Maar hij had nu gefaalt, haar moeder had haar al geraakt. Hij merkte dat hij niet bij haar kon komen, de andere zaten in de weg en hij ging ze nu niet wegduwen of zeggen weg te gaan.
Hij slikte het mengels van speeksel en maagzuur weer in dat naar boven was gekomen en baalde zijn handen tot vuisten. Deze jongens moesten haar nu maar opvangen, dat lukte hun blijkbaar goed genoeg. Dan zou hij zich wel even op de bron storten. "Waar is ze heen?" Zijn stem klonk hard en vrij kil.