listen to the song

[\\ Jess']

Manuel was zo erg opzoek naar een piano, dat hij elk lokaal was afgegaan. Hij was zo bij geschiedenis van de toverkunst gekomen.
Manuel was voor de piano geschoven. Het eerste wat hij had gedaan toen hij terug was gekomen. Hij knakte zijn vingers en legde deze op de toetsen. Het was stoffig, maar het maakte hem niet uit. Zijn vingers kietelden, en dat moest hierdoor verholpen worden. Hij begon te spelen, en de woorden kwamen ook al snel. Hij grijnsde, het maakte hem niet uit wat mensen vonden.

He broke your heart
He took your soul
Your hurt inside
Cause there's a hole
You need some time
To be alone
Then you will find
What you've always known

I'm the one that really loves you baby
I'll be knocking on your door


Bij de laatste hield hij in. En speelde maar door. Pas toen de woorden weer kwamen, ging hij verder.

As long as I'm living
I'll be waiting
As long as I'm breathing
I'll be there
Whenever you call me
I'll be waiting
Whenever you need me
I'll be there

I've seen you cry
Into the night
I feel your pain
Can I make it right?
I realize...
There's no end insight
Yeah I'd still I wait
For you to see the light

I'm the one that really loves you baby
I can't take it anymore

Hij stopte even met zingen, maar speelde door met het liedje. Deze galmde door het lokaal heen. Waardoor hij verschillend dingen hoorde. Maar dat maakte hem niet uit. Het kwam, en moest gespeeld en gezongen worden.

[greenlightning]

Haar hoofd zat zo vol vragen, dat haar hart de tijd neit eens ahd om te denken aan alles dat er was gebeurd. Ze had de tijd niet om de gevoleens voor de jongen sop een rijtje te zetten, want elke keer dat ze het probeerde, kwam ze er wel weer een tegen. daarom liep ze nu langs de lege lokalen. Hoeveel kans had ze dat ze her iemand tegenkwam? Eigenlijk was de kamer van Griffeondor eht veiligste, aangezien ze geen liefhebbers daar ahd. Althans, ze geloofde neit dat ze die daar had. Ze ahd eht niet gemerkt. Ze wilde naar de Raafjes, en getroost worden door Devon en Natasha, door Tyra en Teresia, hoewel die hoogstwaarschijnlijk neit op haar zat te wachten op het moment. Ze wist neit of ze van haar en William afwist, maar daar wilde ze ook niet achterkomen. William... de liefste en minst geliefde persoon om bij te zijn. Hij verwarde haar nog eht meest, want van alle jongens, heild ze het meeste van hem... en ahdden zij de minste kans om wat samen te krijgen.

Ze slaakte een diepe zuicht en legde haar ahnd tegen de muur. plotseling hoorde ze muziek. Muziek, heir? Het geluid van een piano, afkomstig uit het geschiedenis lokaal. Sinds wanneer stond daar een piano? Ze kon zich neit voorstellen dat Kist daar gebruik van zou maken... Het was een spook. En dat gezang.. die stem kende ze toch?
Ze liet haar gedachten even voor wat ze waren en liep op het lokaal af. Bij de deur bleef ze staan en keek naarbinnen. Ze kon neit geloven wie ze daar zag. Ze kon neit geloven dat hij het echt was. geveoelsn streden om voorang: Verdriet, blijheid, verwarring en boosheid.. maar vreemd genoeg kwam liefde er neit in voor. Wel veen vriendschap en dat won het uiteindelijk van alle andere gevoelens.
'Mani!' ze schoot op hem af en sleog haar armen om zijn nek, ongeacht of ze hem stoorde in het spelen van zijn muziek. Daar moest hij dan maar mee leren leven. Ze had hem vele te lang neit gezien.

[\\ Jess']

Manuel had nog steeds doorgespeeld, en in zijn gedachten gingen herinneringen. Leuke, maar ook minder leuke. Hij zag Shirie voor zich, maar ook June. Devon en William ook. En voorbij kwamen ook Tatyanna en Teresia. Bij die gedachtes speelde hij door. Tot zijn vingers kramp kregen. Hij had eigenlijk nooit verwacht hier een piano te vinden, het zou wel weer een piano zijn met magische streken. Zoals het meeste hier had. Hij haalde zijn vingers er een keer af, en de piano speelde door, maar verandere van melodie, een melodie wat hij ook kende. Het was blij, en Manuel speelde bij de hoge klanken mee met de piano.
Hij glimlachte, dat was nog eens een leuke piano. En zonder dat je iemand in de weg zat, kon je spelen met de piano wat je wou.

Hij hoorde achter zich een bijnaam, en wist meteen wie dat was. Hij grijnsde terwijl hij niet eens om kon draaien omdat ze al om zijn nek hing. De piano speelde door, maar verandere weer van melodie. Hij sloeg zijn armen om Shirie heen terwijl hij haar uiteindelijk losliet. Hij keek naar haar. "Das ook toevallig!" Hij grijnsde en beet kort op zijn lip. "Maar leuk.. " Voegde hij erbij. Voor het eerst was hij weer vrolijk toen hij hier was, gelukkig misschien een betere omschrijving. "Ik heb je wel gemist!" Zei hij spontaan tegen haar. Hij grijnsde nog steeds. Ja, hij had haar gemist, maar niet alleen haar. Alles aan Zweinstein.

[greenlightning]

Shirie leit hem half los en keek hem straledn aan.
'Waar ben je al die tijd geweest? je was zomaar weg, zonder afscheid te nemen!' Haar grijns veranderde en verwijt nam de plaats in. Het was prettig gewees dat hij weg was, want blijkbaar ahd ze daardoor de kans gekregen om werkelijk over hem heen te komen, maar nu dat eenmaal zo was, was ze boos op de vriend die haar in de steek ahd gelopen., Toch kon ze niet echt boos zijn, het was eerder gekwetsheid.
'Ik jou ook gemist. Zo vreselijk...' Ze had de vriend gemist die hij voor haad was geweest, ozwel tijdens als na hun relatie. Hij was altijd dierbaar voor haar geweest, ongeacht alles.

Met een zuicht liet ze zich op de pianokruk zakken en liet haar hoofd tegen het hout zakken.
'Ik maar een een rommeltje van, Mani. Maar hoe gaat eht met jou? Zeg me dat eht wle emt jou goed gat, dan akn ik tensminste daar blij om zijn./ heb je al een nieuwe leifde? Vertel!'
Ze keek half naar hem op en glimaclhte. Ze wist dat ze eht neit erg zou vinden. Sterker nog, ze zou gelukkig voor hem zijn/. ze zou altijd van hem houden, maar neit meer op de mnaier die ze lange tijd geleden had gedaan. Niet meer. Daarbij, kon haar hart nog een leifde aan? Ze betwijfelde het.

[\\ Jess']

Hij keek wat schuldig naar onder en slikte een keer moielijk. Daarna keek hij haar weer aan. "Tijd om over ons heen te komen, na te denken. Veel nadenken. Mezelf terugvinden denk ik.." Hij was niet hetzelfde zonder haar. Daarom had hij het gedaan dacht hij.
Toen ze zei dat ze hem ook had gemist knikte hij. "Ja, het spijt me ook, maar het was wel beter zo. Kijk hoe je er nu uit ziet. Veel beter!" Hij stak zijn hand in de lucht maar trok deze snel weer in. "Ja, ik voel me ook weer de oude eigenlijk. Liefde verblind je, maakt je anders. Niet dat het erg is, maar voor anderen misschien wel" Hij keek haar aan, hij kon met haar over dit soort dingen praten, dat wist hij.

Hij had haar aangekeken toen ze ging zitten. Hij deed zijn armen over elkaar. 'Wat is er Shirie, je kan het me vertellen. Dat weet je.." hij keek haar wat bezorgd aan. "Ja gaat goed hoor. Lekker terug naar Spanje geweest, en dat was wel beter voor me. Mensen om me heen die me kennen zoals Manuel.." Antwoorde hij. het was vooral niet lullig bedoeld. Meer als een verbetering.
Hij schudde zijn hoofd. "Nee, dat hoef ik ook niet meer meteen. Ik ben blij met mezelf. En liefde kan erbij, maar nee. Mijn leven draait niet alleen om liefde" Antwoorde hij misschien té serieus, maar dat maakte niet zoveel uit.
Hij was ook wel benieuwd naar haar dingen die ze had gedaan. Maar ze was wel zo spontaan om dat zelf te vertellen. Hij keek haar dus afwachtend aan.