Feel the silver shine {open}

[greenlightning]

Het zachte gras streelde de kussentjes van haar poten, terwijl ze het veld overstak. Haar dikke vacht hield haar warm, ondanks dat ze eht als mens altijd koud had, als wolf ahd ze eht altijd warm. met een sprong landde ze op een half omgevallen boomstam en bleef staan, met haar neus in de wind. Haar blik lag op de vollemaan, prachtig en helder, zilver en krachtig. Ze keek ernaar en voelde het licht in haar bruine ogen weerkaatsen. Ze snuffelde licht aan de boomstam, voor ze haar kop oprichtte en jankte. Ze jankte naar de maan, ze ajntke naar haar familie, ze jankte naar dat ene meisje die net zo eenzmaal was als zijzelf. Het meisje van wie ze nu, meer dan ooit, het gezeldschap verlangde.
Ze blef op die stam staan, vol in het zicht, voor als Teresia haar zou zoeken. Ze hoopte dat haar vriendin haar zocht. Dat hoopte ze echt. Haar zwarte vacht glansde helder in het zilveren schijnsel en de witte cirkels glommen helder als kristal. Haar ogen glinsterden en ze wachtte af, haar neus in de lucht, wachtend op de bekende geur.

Op zijn dooie gemak volgde hij. Een tas hing over zijn schouder, een zak chips in zijn hand knisperde, toen hij er een hand vol zoutjes uithaalde en die in zijn mond propte. Dit zou voor hem ook een lange nacht worden. Hij had genoeg junkfood bij zich om nog uren na zonsopgang te steuteren. Hij hoorde het gejank en gliamclhte. Hij hoefde neit te rennen om haar bij te houden. Hij wist altijd wel waar ze zat.
Zijn blik gleed over de maan en vroeg zich af waarom Shirie eht altijd voer kracht ahd. Hij vond de zilveren bol mooi, maar meer ook niet. Bij de boomstam liet hij zich op de grond zakken, met zijn rug tegen het hout aan en ging ongestoord verder emt eten. Shirie snuffelde aan het hoofd van haar vriend, gaf een lik en liet zich op de stam zakken, met haar kop op het hoofd van haar vriend. Die grijsnde en leit het maar toe. Shiriewolf sloot haar ogen en genoot van alles. Maar haar oren waren gespitst op het kleinste geluidje.

[\\ Jess']

De ronde, mooie zilveren bol liet het terrein van Zweinstein nog meer glimmen dan deze al deed. De maan was magisch, al was er eigenlijk niet echt iets écht magisch aan. Teresia was veranderd in een wolf, en zocht nu naar het kleinste dier wat ze kon eten. Ze had best honger, maar als ze niks kon vinden had ze daar ook vrede mee. Ze was opweg naar het meer, maar het bos was toch aantrekkelijk. De geluiden die daar waren, maakten haar verlangen naar waar ze zichzelf kon zijn. Bijna niemand wist wat ze was. Daarom voelde ze zich zo vrij als wolf, niet gebonden aan iets of iemand. Haar poten lieten haar rennen, zo hard als ze kon. Ze stopte even bij Hagrids huisje, waar ze even naar keek. Hier deed ze voorzichtig, straks zou hij haar zien. Uiteindelijk toen ze er langs was gerend, volgde ze haar pad richting het boos. Ze rende, ontweek bomen en streek uiteindelijk neer bij de plaats waar ze meestal sliep. Er lagen restjes van beesten, haren en ook boten. Ze kwam al snel weer overeind om naar de maan te huilen, die door de takken scheen. Ze opende haar keel, en huilde zo hard ze kon. Hopend dat diegen haar kon horen, als diegene opoek was naar haar.