Post by lizzie on Sept 26, 2008 18:17:55 GMT 2
Jocelyn aaide de prachtige uil die op haar hand zat. De veren van de uil schitterde in de zon en glansden prachtig. Jocelyn was betoverd door de prachtige glans van de veren en streek nogmaals door de mooie donsbos. Snel trok ze een veer eruit en stopte die snel in haar mouw. Toen pakte ze de brief uit haar jaszak en bond die aan de poot van de uil. De hele brief zat onder de verf, maar gek genoeg was het adres nog wel te zien. Ze had plotseling een idee gekregen voor een schilderij en had haar verf gepakt, vergetend dat de brief er nog lag. Ze aaide nog een laatste keer over de uil en liet hem toen opstijgen. Uit haar jaszak haalde ze een klein verfsetje en een stuk papier en uit haar tas een fles water. Snel schilderde ze de wegfladderende uil die richting de horizon vloog. Het was een prachtig gezicht, de schitterende uil in het licht van de ondergaande zon. Ze stopte pas met schilderen toen de uil al uit het zicht was. Met een oog dichtgeknepen keek ze naar de tekening. Het was een beetje slordig maar beslist niet lelijk. Met een klein potloodje werkte ze een paar lijntjes bij.