We Will Rock You. [Mike&Kélian&Open] [5 years Ago]

[Merel]

[/b] lachte Kélian om Mike aan te vullen. Hij had het gevoel dat Mike hem helemaal snapte. Voor een enkel moment dacht Kélian aan de professoren, dat deze waarschijnlijk net zo over hen moesten denken.. Maar dat idee vloog al snel weer over.
"Als het er zo erg uit zag, laten we dan maar hopen dat niemand anders het gezien heeft," grinnikte hij, maar hij had niet het gevoel dát iemand het had gezien, want echt veel mensen lette er niet op hen. Alleen keken de meiden zo nu en dan om. Volgens Kélian hadden die echt het gevoel dat ze met hen aan het flirten waren.
"Die meiden dénken het echt hea," grinnikte hij met een knikje naar de meiden.

"Mmm ja, dat zou inderdaad een probleempje opleveren, als m'n oren niet zouden werken.... -" hij zuchtte even alsof hij het heeel erg vond, "-Maar gelukkig valt het állemaal weer mee," en hij grijnsde breed toen hij dat zei. Ach je moest overal ook maar nét de humor van in zien.
Bij de zinnen dat Mike zijn familie haatte haalde Kélian zijn schouders op.
"Zolang je me maar even waarschuwd ofzo. We kunnen ook leuke grappen met ze uithalen," grijnsde hij en bewoog zijn wenkbrauwen even alsof hij al een duivels plan had verzonnen.
"Jep ik ben één van de drieling Park. De óúdste," grijnsde hij trost.
"Ik heb nog twee zusjes. Kyra Alice Park & Kaitlin Ashley Park. Ik zal ze wel eens aan je voorstellen, je kunt er bijna niet omheen -in positieve zin dan he!-," vertelde hij, nogsteeds breed grijnzend. Ach dat had hij nou eenmaal altijd als hij over hen sprak.

Kélian barste in lachen uit door Mike zijn reactie.
"Nou das mooi dan, dan gaan we eens even een paar leuke uitzoeken om uit te proberen.. Ik denk wel dat we het wat 'onopgemerkt' moeten doen, willen de meiden denken dat we ze gewoon leuk vinden.. -ofzo- " grinnike Kélian met een blik op de meiden, en vervolgens weer op het boek.
"WOW, voor het eerst dat ík een boek lees,"[/ul]

[» Jasmijn «]

[/b] zei hij en knikte begrijpend. Hierna lachte hij weer. Over die leraren wou hij niet eens nadenken. Spoken ze niet in de klas, spoken ze in zijn hoofd. Dacht het dus niet! Dus zette Mike de gedachte aan de leraren zo snel mogelijk uit zijn hoofd.
"Wat kan jou het nou schelen of iemand het ziet," zei hij schouderophalend. "Maar om je te trosten, niemand keek, behalve die gozer achter je en dat meisje met dat boek in haar handen, en dat groepje Griffoendors," zei hij plagend. Ondertussen wees hij verscheidene mensen aan. Mike was altijd wel in voor een geintje, bij goede vrienden of bij mensen die hij nog nooit eerder had gezien, dat kon hem niks schelen, zolang hij maar zijn gang kon gaan. En hij dacht dat hij er nu wel een maatje bij had die er precies hetzelfde over dacht.
Mike keek om zich heen en kwam met zijn blik uiteindelijk weer bij de groep meiden aan.
"Ja, echt hea? Maarja...het zijn dan ook maar Grifjes," zei hij nadat hij het logo van Griffoendor op hun tenu's had gezien.

"Wat zeg je? Ik versta je niet zo goed," zei Mike, bijna schreeuwend, terwijl hij zijn vingers in zijn oren stak.
Het idee een grap uit te halen bij een van zijn familieleden beviel hem wel, zolang het zijn zusje maar niet was.
"Zal ik doen," zei hij knipogend. "Misschien een leuke grap dat iets te maken heeft met de afdelingen! Ik weet nu al dat dat verkeerd gaat vallen," zei Mike met een grijns op zijn gezicht.
"Zusjes dus..." zei hij nadat hij aandachtig had zitten luisteren, alles in zich opslaand. De grijns op Kélians gezicht was hem ook niet ontgaan.
"Als je zusjes net zo zijn als jij weet ik wel zeker dat ik het ook goed met ze kan vinden." zei hij grijnzend. Hij kon nu al niet wachten om die twee zusjes te ontmoeten. Hij kon het vast wel goed met ze vinden. Tenminste, als ze zoals Kélian waren. Maar dat moest wel zo zijn, aan Kélians trots te zien. Hij glimlachte bij het zien van die trotse grijns.
"Ohwja...Slim idee," zei Mike en hij probeerde zo onopgemerkt mogelijk de leukste spreuken uit te zoeken. Dit ging niet helemaal vlekkeloos. En onopgemerkt was het zeker niet, eerder stuntelig. Mensen die keken moesten zich wel afvragen wat hij in Godsnaam aan het doen was. Maar dit had Mike zelf niet door en ging vrolijk verder met het boek.
Bij de opmerking van Kélian vergat hij onopgemerkt te doen en belandde hij met een klap op zijn rug in het gras van het lachen. Misschien was een uurtje les zo slecht nog niet geweest, hier kreeg hij alleen maar buikpijn van. Buikpijn van het lachen, maar dit vond Mike natuurlijk niet. Het kon hem helemaal niet schelen dat hij buikpijn kreeg. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd, zoals Mike altijd zegt.[/ul]

[Merel]

[/b] Hij bedoelde het echt als dood serieuse vraag, maar omdat hij daarna in lachen uitbarste, kwam dit niet zó serieus over. Nou, eigenlijk kwam Kélian bijna nooit serieus over. Dus dat was toch een minpunt, maar ja, zo was Kélian nou eenmaal.
Hij schoot weer in de lach toen Mike allemaal mensen begon aan te wijzen die naar hem aan het kijken waren.
"Kijk ik ben zó interessant, dat iedereen in deze omgeving wel een blik op me móet werpen. Dat weet je toch. Alle jongens van Zwadderich zijn geweldig. Net zoals de meiden eigenlijk," grinnikte hij met een veel betekenende knipoog. Zijn grijns werd nóg breeder voor zo ver dat mogelijk was. Hij had echt het gevoel dat Mike précies snapte wat hij bedoelde. Alsof hij eingelijk weer eens een echt goede vriend had -iemand die géén familie was-
"Ja daar heb je gelijk in. Het zijn maar Grifjes hea," grijnsde hij terwijl hij even naar de meiden keek.

Kélian grijnsde. Hij boog zich naar Mike toe en hield zijn handen als een trechter.
"Ik zei: MMM JA, DAT ZOU INDERDAAD EEN PROBLEEMPJE OPLEVEREN, ALS M'N OREN NIET ZOUDEN WERKEN. MAAR GELUKKIG VALT HET ÁLLEMAAL WEER MEE!!!!!!" brulde Kélian in Mike zijn oor. Als hij nu niet doof was, dan had hij het in iedergeval wel móéten horen. Vervolgens haalde Kélian zijn schouders op.
"Alsof het ons wat uitmaakt dat het verkeerd terecht komt!" grinnike hij en hij haalde nogmaals zijn schouders op. Vervolgens schoot Kélian in de lach.
"Ja mijn zusjes lijken wel op mij. Bij vele dingen kun je écht zien dat we een Drieling zijn. Bij andere dingen weer wat minder helaas.. Maar goed, ze blijven familie en m'n liefste zusjes," eindigde Kélian glimlachend zijn zin. Achja zo was het nu eenmaal.

Kélian schoot ook volledig in de lach maar probeerde vervolgens zo goed en kwaad als het ging in het boek een spreuk op te zoeken. Ondertussen bleef hij de meiden in de gaten houden. Toen hij een hele goede spreuk had gevonden, tikte hij Mike aan, en wees naar de spreuk die hij had gevonden. Afwachtend keek hij naar Mike.
[/ul]

[» Jasmijn «]

[/b] zei Mike met een serieus gezicht. Dit hield hij echter niet lang vol. Na elkele seconden barste hij in lachen uit. Bij de opmerking die volgde hield Mike het helemaal niet meer. Hij rolde over de grond van het lachen en zijn buik ging alleen maar meer pijn doen.
"Laat met niet zo lachen joh! Mijn buik doet er pijn van. De enige naar wie ze kijken is Mike Larkin!" zei Mike uit de hoogte. Maar ook die toon hield hij niet lang vol. Zijn serieuze gezicht dat hij eerder had opgezet, verscheen als sneeuw voor de zon en er verscheen een grote, ondeugende grijns op zijn gezicht.
"Over gedachtes lezen gesproken. Ik zou wel eens willen weten wat die meiden van ons vinden. Misschien kunnen we een streuk vinden die zorgt dat we dat te weten kunnen komen," zei Mike en hij trok een paar keer achter elkaar zijn wenkbrauwen op. Nog een keer keek hij in de richting van het groepje meiden. Dit keer was het een meisje die iets gebaarde. Mike zag dat ze een kusje naar hem blies (weet niet meer hoe je dat noemt! XD) en hij deed alsof hij het ving en er een terug stuurde. Hierna keek hij Kélian weer aan.
"Volgens mij weet ik wel ongeveer wat ze over ons denken," zei hij tegen de jongen naast hem. Meteen barste hij weer in lachen uit! Z'n buik zou het wel niet meer zo lang houden. Hij moest echt eens stoppen met zoveel lachen. Maarja..dat gaat niet als je de slappe lach hebt.

Mike viel achterover van het geluid dat Kélian produceerde. Hij haalde zijn vingers uit zijn oren en stak zijn handen in de lucht.
"Oké, oké, ik geef op, ik geef me over. Het is dat ik geen wit vlaggetje heb, anders had ik daar nu mee gezwaai"," zei Mike terwijl hij probeerde weer overeind te gaan zitten.
"Jesus, nu ben ik echt doof!" mompelde hij meer tegen zichzelf dan dat het tot Kélian gericht was.

Met een staal op zijn gezicht haalde ook Mike zijn schouders op.
"Niets dus, tenzij dat natuurlijk de bedoeling is!" zei hij met een gemene grijns op zijn gezicht.
Kélians lach werkte aanstekelijk voor Mike. Was hij net opgehouden met lachen, begon Kélian weer. Weer barste hij in lachen uit, maar niet voor lang. Onmiddelijk greep hij naar zijn buik, maar een medicijn tegen het lachen was de buikpijn niet. Mike ging vrolijk door met lachen. Weer viel hij achterover in het gras.

Toen zijn lachbui een beetje was weggezakt, kreeg zijn buik eindelijk een beetje rust.
"Nou, ik kan niet wachten om ze te ontmoeten! Ik hoop dat ze me een beetje mogen," mompelde hij er achteraan. Weer zag Mike die trotse grijns op Kélians gezicht verschijnen. Hij moest er zelf ook wel een beetje van grijnzen. Als zijn nieuwe vriend -want zo kon je Kélian nu wel noemen- zo trots was, moest hij ook wel met ze op kunnen schieten. Wat hij echter nog niet wist, is dat hij later op een van de twee zusjes verliefd zou worden.

Toen hij Kélian hoorde lachen keek Mike een beetje verbaast op, maar ging vervolgens weer verder met het lezen -voor zover je het lezen kon noemen- van het boek. Af en toe keek hij naar de meiden, die het prima naar hun zin leken te hebben.
Hij keek naar de plek waar Kélian zijn vinger hield, nadat hij het klopje had gevoeld. Hij had de hint meteen begrepen.
Aqua Eructo
Blusspreuk. Zorgt voor een waterstraal die uit je toverstok straalt, las hij.
"Ja! Die is goed! Die gaan we doen!" zei hij misschien iets te enthousiast. Hij pakte zijn toverstok en sprak de spreuk uit.
"Aqua Eructo," fluisterde hij terwijl hij zijn toverstok op de meiden voor hen richtte.[/ul]

[Merel]

[/b] lachte Kélian terwijl hij al lang niet meer serieus keek. Hem kennende was hij daar toch niet zo goed in, en kon hij dit écht niet lang volhouden.
Toen Mike zei dat hij de enige was waar ze naar keken, lag Kélian helemaal dubbel. Hij rolde zelfs een klein einde over het gras voordat hij weer naast Mike lag.
”Die meiden? En naar jou kijken? Whahaha Mike Lárkin láát me niet Láchen zeg! Ze kijken toch écht naar mij hoor!” grapte Kélian arrogant terwijl hij nogsteeds lachte en dus ook zo nu en dan raar adem haalde voordat hij de zin helemaal kon uitspreken.
Hij gierde nogsteeds van het lachen toen Mike weer begon te praatte. Hij zorgde ervoor dat hij zichzelf even inhield om te luisteren naar wat hij zei. Hij schoot weer in de lach toen hij hoorde wat Mike zei.
”Ik weet wel wat ze denken.. Ik heb een beetje meiden ervaring.. DUS laat The Maistro het werk maar doen.
Ten eerste denken ze dat ik een super lekker ding ben, en jij er ook wel mag zijn. Ten tweede hopen ze dat we nog even met ze blijven flirten óf dat we naar ze toe komen. En ten derde hopen ze dat wij 'lieve zwadderaars' zijn.. Alsof die bestaan,” voegde hij er gierend van het lachen aan toe. Hij kon het niet laten om zo arrogant te doen. Tja soms was hij nu eenmaal zo. Ook hij knipoogde naar een van de meiden die hem lief toelachte. Toen hij dat deze verschoot ze wel twee keer van kleur en besprak het meteen met haar vriendinnen.
Kélian lachte met Mike mee.
”Ik weet wel zeker dat ik denk dat zij denken wat jij denkt zij denken.. Ofzo,” zei hij en dat werd gevolgd door een bulderende lach. Kélian had het gevoel dat hij nog erg lang met deze jongen bevriend zou blijven.

Kélian keek Mike éven verontwaardigd aan.
”Stél je niet zo aan Pussy, dat kan nog VEEL HARDER!” riep hij weer terwijl hij weer in een deuk lag. Aan de ene kant om zichzelf.. Aan de andere kant om de reactie van Mike. Geweldig die gast, precies de soort grappen waar Kélian ook van hield.
”Ben je doof? Dan zou ik toch maar even naar Madame Plijster gaan, anders ga ik me nog vervelen als je me niet meer hoort,” zei hij alsof het dodelijke ernst was. Hoe hij zo snel van stemming kon wisselen bleef een raadsel, meestal ook voor hemzelf..
Toen Mike weer in lachen uitbarste, kon Kélian het niet meer volhouden en moest met Mike meelachen. Dit keer moest hij zelfs naar zijn buik grijpen omdat het nu echt bijna zeer begon te doen.
”En ís het onze bedoeling? Of is het dat niet?” vroeg hij terwijl hij onder het lachen Mike vragend aan probeerde te kijken. Hij wist niet of hij daar wel echt in slaagde.. Maar het was het proberen waard. De vraag was of Mike überhaupt een andere uitdrukking dan een brede grijns op zijn gezicht kon ontdekken.. Maar die vraag kon alleen maar door Mike zelf beantwoord worden, door zijn blik dan, als Kélian die dan wél snapte..

Toen ook Kélian zijn lachbui wat was weggezakt kon hij antwoorden. Hij haalde eerst een paar keer rustig adem voordat hij antwoordde, omdat hij anders bang was dat hij zo weer in lachen uit kon barsten.. Al wist hij dat bij Mike in de buurt inmiddels sowieso niet meer zeker..
”Ach je zult ze waarschijnlijk snel ontmoeten.. Beetje geduld hebben. En je mag mij denk ik zo, en ik mag jou. Dus dát komt goed geloof me!” lachte Kélian. Hij kon niet weten dat Mike misschien ooit nog wel familie zou worden..

Kélian keek toe hoe Mike de meisjes volledig nat maakte. Hij schoot weer in de lach, maar probeerde dat zo goed mogelijk te verbergen. Dit lukte gelukkig aardig. De meisjes echter kwamen nu boos op hen af.
”Wacht maar even, ik denk dat ik iets weet. We willen namenlijk langer dan een spreuk lol van ze hebben,” grinnikte hij, en knipoogde even. Snel wierp hij nog een blik in het boek en vond de spreuk die hij zocht. Daarna wierp hij een veel betekenende blik op Mike.
”Sorry Dames, Excuseer mij voor mijn vriend hier. Hij is niet helemaal zo handig met spreuken. Wat hij eigenlijk wou doen was dit,” zei Kélian plechtig tegen de meiden terwijl hij een bosje bloemen tevoorschijn toverde en deze aan de meiden gaf. De meiden leken het water te zijn vergeten, werden allemaal rood, namen de bloemen aan en liepen terug.
Kélian plofte grijnzend naast Mike neer.
”Oké wat is de volgende spreuk?” [/ul]

[» Jasmijn «]

[/b] Hij riep het zowat uit. Voor de verandering barste hij is níet in lachen uit om wat hij zelf had gezegd.
"Dat die meiden naar mij kijken is toch veel logischer, dan dat ze naar iemand zoals jij zouden kijken. Als ik een meisje zou zijn, liever niet," bij die gedachte alleen al liepen de rillingen over zijn rug. Nee bedankt, en dan zeker allemaal vriendínnen hebben? NO WAY! "dan zou ik er toch echt niet aan moeten denken om jou aan te moeten kijken!" maakte hij zijn zin af. Om zijn woorden kracht bij te zetten probeerde hij zijn gezicht te vertrekken van walging.
"Nee, meiden kijken vééééééél liever naar mij!"
Mike schoot echter wel in de lach van alle rare geluiden die Kélian maakte terwijl hij zo uitbundig lachte. Toen hij hoorde dat hij die geluiden zelf ook maakte, kon hij helemaal niet meer stoppen met lachen.
"Maistro? Welke maistro?" grapte Mike en keek om zich heen opzoek naar iemand die 'de maistro' zou kunnen zijn. Vervolgens haalde hij zijn schouders op.
"Ten eerste, die meiden sporen niet helemaal als ze dat zouden denken, behalve dat over Mike Larkin natuurlijk. Ten tweede, tuurlijk blijven wij nog wel ff met ze flirten, of we spreken gewoon een paar leuke spreuken over hun uit. En ten derde, laat ze dat dan maar lekker in die droom, des te meer geintjes kunnen wij dan uithalen!" Hij hoopte dat zijn nieuwste vriend er ook maar iets van had verstaan, aangezien Mike nog steeds, of eigenlijk alweer, in een deuk lag en dus helemaal niet uit zijn woorden kon komen.
Ondertussen keek hij toe hoe Kélian een van de Grifjes aan het versieren was. Toen deze totaal van kleur verschoot, hield Mike het helemaal niet meer. Hij rolde brullend van het lachen over de grond, in de richting van die meiden. Toen hij dit in de gate kreeg kroop hij, bijna zoals een hondje, weer terug naar zijn plaats naast Kélian en ging daar gevolgens weer verder met zijn lachbui.
En toen Kélian iets over dat denken, wat hij denkt dat zij denken (of zoiets) begon, was de buikpijn bijna ondragelijk geworden. 'Was er maar iets tegen die verdomde buikpijn, zo is lachen toch niet meer zo lachuh...' Die bulderlach van de jongen naast hem hielp hier helemaal niet bij.

"Nog harder? Met een megafoon ofzo... maar niet met je eigen stem hoor!" gaf Mike als antwoord. Nu maar hopen dat Kélian niet toevallig een spreuk wist om een megafoon tevoorschijn te toveren en alsnog harder in zijn ook zou gaan staan tetteren. Voor de zekerheid dook hij alvast weg. Die paar minuten dat ze elkaar kenden waren genoeg om te weten dat Kélian daar wel op in zou gaan.
'Fout antwoord Mike, fout antwoord!'
Bij de naam 'Madam Pleister' begon Mike een heel toneelstukje op te voeren. Hij zette een raar, krakend stemmetje op en zei; "Zo meneertje, laat jij mij je oren maar eens even kijken," Ondertussen pakte hij het oor van Kélian vast en deed net alsof hij met een of ander dreuzelding, iets dat hij ooit in een dreuzelfilm had gezien, in zijn oor aan het kijken was. "Ja...ja, ik zie het al! Er zit een mini-megafoon in je oor dat alles versterkt wat tegen je gezegd wordt. Hierdoor ben je dus doof geworden. Dat wordt een week of 2/3 op de ziekenzaal blijven liggen en iedere dag, twee maal, een verdwijnspreuk in je oor, misschien dat die mini-megafoon dan weg gaat." Hij trok een steng, oud gezichtje en af en toe duwde hij een denkbeeldig brilltje zijn neus op. Al die tijd kreeg hij het voor elkaar om zijn lach in te houden, maar toen de act eindelijk afgelopen was, barstte hij in een schaterlach uit. Hierdoor proestte hij het nog harder uit. 'Au! Die verdomde buikpijn weer!'
Door die vreemde, half vragende, half lachende blik van Kélian leek het wel alsof Mike's buik zou ontploffen, zo erg was die pijn van het harde lachen ondertussen. Het lukte hem nog net om te knikken. Ja het was hun - in ieder geval zijn - bedoeling. Ondertussen sloeg hij met een vuist op de grond, hopend dat hij daar pijn zou krijgen en dat die pijn de pijn in zijn buik zou doen verminderen. Niet dus...

Hij moest de grootst mogelijke moeite doen om zijn lachbui onder controlle te krijgen, maar uit eindelijk lukte het hem...voor een klein deel. In ieder geval genoeg om antwoord te geven.
"Dat is het 'um nou juist. Geduld heb ik niet... Maar ja... Misschien dat als ik niet meer denk aan jou twee geliefde zusjes, dat ik het vergeten ben, en dan is geduld niet meer nodig." zei hij en er verscheen een trots lachje om zijn mond. Dat was nog eens een goeie opmerking van hem!

Mike schoot onmiddelijk in de lach van zijn eigen actie, maar toen Kélian zei dat hij wel wat wist en toen Mike de stille hint eindelijk door had, probeerde hij zijn lachen weer in te houden. Dit veroorzaakte echter een soort van geknor. Snel sloeg hij een hand voor zijn mond om het gekke, lachwekkende geluid te smoren.
Maar toen hij eenmaal het geluid had gehoord lukte het hem niet meer om zijn lach in te houden en weer proestte hij het uit van de pret. Nu maar hopen dat Kélian's plannetje zou werken.
Gelukkig letten de meiden niet op Mike, waardoor ze de bos bloemen met liefde -lettelijk - accepteerden en weer terug liepen naar hun plekje bij de beukwilg.
Om de vraag van Kélian te kunnen beantwoorden pakte hij het boek weer op en sloeg het op een willekeurige pagina open. Meteen viel zijn oog op een geniale spreuk. Hij wenkte Kélian en wees de desbetreffende spreuk aan. Nu maar hopen dat hij hetzelfde dacht.
[/ul]