Troubles on my mind... [/open]

[Flegmatisch Dinkske°-]

Zachtjes knisperde het vochtige zand onder de schoenen van een Ravenklauwer. Met elke stap die hij zette zakte zijn voet lichtjes weg in de lichte vorm van drijfzand voordat hij zijn hoofd van de bruin-oranje weg afhaalde om zich te wenden naar de treurige, grijze hemel. Zijn blauw-grijze ogen sloten zich niet toen de zachte regendruppels zich neerlieten op zijn gezicht. Hij knipperde enkel wat vaker met zijn ogen om de kleine waterdeeltjes uit zijn kijkers te houden.
Alles leek zielig en treurig nu. Het was alsof de wereld meetreurde met hem. Hij voelde de ruwe textuur van het perkament in zijn vuist zitten, de hand die hij diep in zijn zakken had begraven. Illias stopte met wandelen en haalde langzaam het briefje eruit en ontfrommelde het. De zachte regen deed sommige woorden, geschreven in zwarte inkt, uitlopen.

Het was een brief die van het thuisfront kwam. De thuissituatie was weerom uitgelegd door zijn moeder en hij had zonet weet gekregen dat zijn zusje in het ziekhuis lag. De reden ervan stond er niet bij maar Illias wist goed genoeg dat zijn dronken vader erachter zat. Weerom balde hij zijn vuist en frommelde het perkament in het proces. Het leek alsof iedereen waaraan hij zich hechtte pijn leed. Zijn moeder, zusje, Shirie. Dat waren er nog maar enkelen. Illias begon zelfs te twijfelen of hij nog mensen moest opzoeken die ooit als vrienden had gezien. "Verdomme." fluisterde hij op een kalme maar kwade toon.

[Merel]

&

Niet ver bij Illias vandaan zaten Angelina en Tristan op een bankje. Tristan was al helemaal doorweekt, maar bij Angelina viel het mee. Tristan zag er moe en triest uit, vooral in dit weer. Als je hem zo zag kon je er bijna op wedden dat er iets goed mis was. En dat was er ook. Hij zat al een tijdje buiten in de regen en dacht na. Hij merkte de regen amper en had het niet koud... Noch warm echter. Met zijn ellebogen steundend op zijn knieën en zijn hoofd liggend in zijn handen zat hij er troosteloos bij.

Angelina daarin tegen had net in de kassen Kruidekunde gehad. En toen ze had gezien dat Tristan daar niet was geweest had ze een klein rondje gelopen en hem zo gevonden. Ze zat nu naast hem en wou hem eigenlijk troosten.. Maar ze wist niet hoe. Pas toen ze Illias zijn stem hoorde keek ze op. Ze keek hem aan, maar zei niks. Ze wist niet waarom hij vloekte of wat er aan de hand was. Dus zei ze maar even niks.