Voor Devon

[Madjic]

Inmiddels al halverwege met de trein naar huis besloot June om toch maar te laten weten dat ze was gegaan. Ze wist zeker dat hij het vanzelf wel zou merken of horen, maar het voelde niet goed om niets te laten weten. Maar ze kon het niet zomaar zeggen. En hoe ze er ook over nadacht, ze kwam er niet uit. Dan maar een leugen.

Heey,
Sorry dat ik het je niet zelf kom vertellen, maar ik had geen tijd. Ik ben al op weg naar huis, mijn moeder is heel erg ziek geworden en ze ligt in het ziekenhuis. Ik wilde er zo snel mogelijk heen en vergat daarbij dat ik het even moest melden, sorry.
Ik weet niet precies waarneer ik terug ben, ligt eraan hoe alles loopt. Je hoort nog wel van me.
Kus, June

[greenlightning]

Het briefje verraste Devon. Hij las het meerdere malen en vroeg zich af waarom ze niet eerst naar hem toe was gekomen. Sinds wanneer kwam ze neit voor troost? Ergens klopte het niet, maar de jongen maakte zich op dat moment alleen maar zorgne of haar moeder dan niet vreselijk ziek was. Hij krabbelde snel een briefje terug, verfrommelde die en schref een twede briefje.

Dear Love,

het spijt me dat te horen! Ik hoop echt dat ze snel beter wordt. Hou me op de hoogte, okey? Heel veel sterkte en je weet dat ik er ben als je me nodig hebt. Twijfel neit om me te schrijven als er iets is. Ik kom zo naar je toe als je wil. Sterkte in elk geval.

Love, David.