Nothing but a bad memorie {open+ Reena}

[greenlightning]

Vlinders raasden door haar lijf en deden haar oren gonzen. Nooit eerder had ze zich zo gevoeld. Het leek alsof ze kon vliegen. Als haar gezonde verstand haar neit tegenhield, zou ze het raam uit springen om het uit te proberen. Gelukkig bleef het bij dta gevoel, want met haar voet duwde ze de deur van het lokaal open, met heel andere redenen dan vliegen of springen. In haar handen en onder haar armen droeg ze zeker twaalf verfpotten, waarvan er maar vijf gevuld waren. De rest was leeg en in elkaar gestapeld. Kwasten tikten vrolijk tegen elkaar aan toen ze de potten op de grond leit vallen en de langste muur bestudeerde. Reena zag altijd meer dan de meesten zagen. Zij zag het beeld voor zich van wat ze zou creeren. Het kunstwerk dat ze wilde maken. Het uiten van deze gevoelens was te groot om op een perkament of een doek te doen. Ze zou de muur wel weer schoonmaken achteraf, maar nu niet. Nu moest ze eerst eht perfecte beeld zien. Elke centimeter moest ze voor zich zien. Het complete beeld, elk detaill, elke kleur. De tijd leek stil te staan, maar de klok aan de muur vertelde dat die echter wel degelijk verstreek. Als Reena cahterom had gekeken, had ze gezien dat ze ruim een halfuur naar de muur ahd staan staren, voor ze er klaar voor was.
Vervolgens begon ze te mengen.

De vijf kleuren waren de grondkleuren voor alles. In de lege verfpotten onstonden de meest ondenkbare en prachtige kleurcombinaties. Vaak meerdere in een pot. Reena begreep niet hoe dreuzels konden schilderen als ze per kleur een pot nodig hadden. Hoe konden ze al die potten dragen? Maar dat waren overpeindingen voor een verfvrij moment en dat was dit niet.
uiteindelijk bedroeg het aantal kleuren drieendertig en kon ze beginnen. Haar verven ging met zo'n passie dat ze nooit enkel de muur, maar ook zichzelf en de omgeving meerschilderde. De verfspetters volgen in het rond terwijl ze zacht zong. ZAchte woorden die de vlidners nog wsneller deden vladderen. Bij elke penseelstreek voelde ze de maat en met elke smijt van de grote kwast de bas. Ze ahd deze woorden altijd al willen zingen en nu riep ze ze, sneller dan ze ooit ahd gedacht te doen. Niet alnger een balade, maar een hightempo nummer, aangezien de vlinders het trage ritme van eht romantische nummer niet accepteerden.

'Somewhere in my memory I've lost all sense of time
And tomorrow could never be
Cos yesterday is all that fills my mind
There's no use looking back or wondering
How it should be now or might have been
All this, I know, but still I cant find ways to let you go'

Reena was geen zingwonder, maar de woorden kwamen diep vanuit haar hart en daarbij, er was toch niemand die haar hoorde. Ze sprong op en neer heen en weer over de lengte van de wand en uiteindelijk ging ze zelfs op stoelen en tafels staan om het schilderij verder af te maken. Ondanks dat het begon als een hoop smijtwerk, begon eht schilderij langzaam de eprfectie te krijgen die Reena kon creeren. Met een fijne kwast maakte ze de laatste detaills af. Na wat uren bleek te zijn, deed Reena een aantal stappen achteruit en bekeek haar werk. Ze straalde, want ze wist dat ze het goed had gedaan. Ze glimlachte.
Felle paarse en blauwe tinten versierden in een wazige cirkel het centrum en de rechterzijde van het schilderij. Helemaal aan eht uiterste van de rechterkant, veranderde de paarse en blauwe tinten in blauw, paarse en roze vlinders die een heldere zonsopgang tegemoet vlogen. Helemaal in het centrum was Myron afgebeeld. Perfect tot in het detaill. Levensecht als een foto, maar dan nog mooier. hij was zoals Reena hem zag en had met kleuren de twinkeling in zijn ogen gemaakt, de glimlach op zijn lippen doen stralen en zijn haren laten verwaaien zoals ze dat zo mooi vond. Ze had zijn favourite sjaal om zijn hals geschilderd, precies in die kleuren. Ze werkte met de schaduw zoals ze gewend was, maar eigenlijk was er alleen maar schaduw achter de jongen, aangezien hij het licht was van haar leven. het licht aan eht einde van de tunnel.
De linekrzijde was donker. Donker paars, zwart en kobalt blauw kleurden die zijde en maakten een wazige beeld. Alsof het uit een droom kwam, of -door de kleuren- uit een anchtmerrie, kwam eht gezicht van Hadis naar voren. Zijn ogen waren zwart als zijn hart en ook op de plek waar zij nhart hoorde te zitten, had ze schaduw gemaakt, donker als kon. Ze had magie gebruikt om de donkerste kleur te creeren die ze kon. Het reslutaat was dat hij wel te zien was, maar vaag en onwerkelijk, met Myron als de heldere ster in haar leven.
Ze stak haar ahnden in haar zakken en sloot haar ogen. Zachte tranen rolden over haar wangen.
'Nothing but a bad memorie,' fluisterde ze zacht.
Achter haar sloeg de klok sloeg twaalf uur.

[Madjic]

Een lief gemiauw echode hol door de gang. Het bereek de oren van een jongen die in diezelfde gang stilstond met zijn ogen gesloten. Hij opende ze echter meteen toen het geluid van het diertje zijn oren bereek. Hij glimlachte en stopte zijn handen in zijn zakken.
Hoe lang speelde hij dit spelletje nou wel niet met hem? Hij vermoede dat ze het al vanaf het begin af aan deden. Wolf rende dan gewoon weg, zonder waarschuwen of iets, en het was dan de bedoeling dat Sebastian achter hem aankwam. En met zijn stem liet hij weten waar hij was. Sebastian had vroeg zo vaak het huis door gerent opzoek naar zijn kat, tot ergenis van de rest van de familie. Maar hij had het altijd leuk gevonden en zelfs hier op zweinstein was het spelletje niet minder leuk geworden. Maar nu had hij geen zin om er een estafette van te maken en liep dus op zijn dooiegemakje op het geluid af. Al had hij het zonder het geluid ook wel kunnen redden. Hij rook de kat al van een afstand, maar dat maakte het wel minder leuk. Daarom deed hij net of hij helemaal niets rook en ging met zijn oren aan de slag.
Tijdens het lopen keek hij naar de schilderijen die in het halfdonker niet allemaal even goed te zien waren. Maar Sebastian zag het verschil met de schilderijen van thuis duidelijk. Zachtjes bewogen de personen en wezens in hun slaap. Thuis bewogen ze niet, daar waren ze niet eens betoverd. Maar zelfs al waren ze dat wel, dan nog zouden ze waarschijnlijk nog te lui zijn om te bewegen.

Het net slanke lichaam met de oranje vacht gleed door de gang. Zijn gele ogen keken om hem heen en af en toe opende hij zijn bek om er een geluid uit te laten komen. Hij liep op een behoorlijk tempo door, maar niet te hard dat zijn baasje hem helemaal kwijt zou zijn. Hij bleef stilstaan voor een halfopen deur toen hij iets rook. Nieuwsgierig stak Wolf zijn kopje om de hoek en zag daar iemand staan. Hij miauwde vrolijk en liep op het meijse af, al stond het wel een beetje.

Ineens bleef hij weer stilstaan. Hij hoorde het diertje nu erg dichtbij, was hij stil blijven staan? Toen drong de geur van verf zijn neusgaten binnen. "He bah!" Riep hij ineens en hield zijn hand voor zijn neus. "Fijn, is Vilder met een nieuwe hobby bezig ofzo?" Mompelde hij en liep snel door. Het was zo dat de kat van Vilder en Wolf nog wel eens ruzie hadden. Dan was Vilder niet erg aardig tegen Sebastians kat.

[greenlightning]

Het zachte geluidje achter haar deed haar opschrikken. Er waren zoveel mensne met katten die ze deze avond niet wilde zien en zeker neit in deze situatie! Ze draaide zich ansgtig om, maar zuchtte opgelucht toen eht nog Vilders kat, nog Anray bleek te zijn. Ze veegde haar handen schoon aan haar broek en knielde neer. Ze stak haar hand uit en maakte lokkende geluidjes.
'Kom dan poesje,' zei ze zacht en glimaclhend. Eigenlijk was eht fijn dat er iemand was. Ze wilde niet alleen zijn en aan een kat hoefde ze niks uit te leggen. Ze moest er neit aan denken dat er iemand kwam en haar vroeg waarom ze dat schilderij had gemaakt. Wat moest ze dan zeggen? Dat die linkse haar verloofde was met wie ze neit wilde trouwen maar het hoogstwaarschijnlijk toch zou doen, omdat alleen al bij het denken aan haar ouders de moed haar in de schoenen zonk? Maar dit was een katje, gewoon lief en pluizig en nog leuk ook.
Oas toen er een druppel op haar hand viel, herinnerde ze zich haar tranen. Met de rug van haar hand veegde ze die weg en glimalchte licht. Ze draaide zich half om en bewonderde opnieuw haar eigen werk. Meestal was ze er neit zo tevreden over, maar ditmaal had ze er niks op aan te merken. Misschien omdat Myron erop stond. Kon er iets slechts zijn als het te maken ahd emt de leifde van haar leven?

[Madjic]

Wolf knorde van genot, alsof hij nog nooit zoiets fijns had gevoelt, alsof hij nog nooit geaait was. Toen Reena ophield schudde hij zich uit, maar besloot het meisje nog niet met rust te laten. Hij trippelde achter haar aan en streek met zijn kop, daarna lichaamj en uiteindelijk staart langs haar been, draaide zich daarna om en herhaalde het bij haar andere been.

Sebastian snoof toen hij bij de open deur aankwam. De geur van verf was onmiskenbaar, net zo min als de geur van Wolf. Hij duwde de deur open en stapte naar binnen. Zelfs als was het Vilder die hier was, hij verzon wel iets. "Wolf, zit je hier?" Riep hij terwijl hij over de drempel stapte. In een seconce constateerde hij dat het geen Vilder was en dat het niet normaal was dat er een reusachtig schilderij op deze wand stond. Zijn blik vond Reena en zijn oren Wolf. Maar voor hij de moeite deed om Reena te herkennen of juist niet, keek hij naar de muur. "Wow, dat noem ik nog eens een schilderij... Stukken beter dan die oude sullen die in de gang hangen." Zei hij rustig en bekeek iedere hoek van het schilderij oppervlakkig.

[greenlightning]

Reena glimalchte en aaide eht katje van kop tot sytaart,m teriwjl die op haar benen cirkelde. Het gezeldschap en het zachte spinnen van eht katje maakten haar verdriet wat minder zwaar. Plotseling vroeg ze zich af wat voor huisdier Myron had. Dat ahd ze nooit gevraagd. Eigenlijk had ze eht zelfs nooit gezien. Met een mengeling van angst en hoop vroeg ze zich af of diot kleine diertje misschien van hem was. Ze draaide zich langzaam om naar de deur, om te constateren dat er inderdaad iemand stond. Ze kende de jongen echter niet. Hij was knap, was haar tweede observatie en de derde dat hij geen zwad was. De vierde was dat hij haar schilderij bekeek en de vijfde volgde snel, namelijk dat hij hem ook werkelijk had gezien.
Ze schoot op en keek hem vreemd aan, aangezien ze zich geen houding wist te geven.
'Ja, ik vond het ook wel mooi. Het was hier toen hier kwam. Ik vrees dat Vilder morgen een zware klus gaat hebben om het weer schoon te maken.'
Ze wist net waarom ze de leugen vertelde. Niet omdat de jongen niks slechts ahd gezegd en daarbij omdat ze zelf bijna even rijkelijk gekleurd was als het schilderij. Ze schuivelde even emt haar voet over de grond en wendde haar gezicht af. Deze jongen wist niks af van Myron, van Hadis of van haar... waarom maakte ze zich er dan zo druk om? Voor de zoveelste keer in haar leven vroeg ze zich af waarom ze niet gewoon eerlijk en dapper kon zijn.

[Madjic]

Sebastian keek weer naar Reena. "Hij heet Wolf en hij lijkt erg gestelt op je te zijn." Zei hij rustig en keek naar de kat die nog steeds Reenas aandacht probeerde op te eisen. "En dat Vilder er een klus aan heeft hem te verwijderen... Tja, dan zou ik willen dat je waterbestendige vergf gebruikt had." Hij glimlachte en keek opnieuw naar het schilderij. Hij had geen verstand van schilderijen, kleuren en het tot stand komen van het hele gebeuren. Maar hij kon wel zien dat er een verhaal achterschool, een die ze waarschijnlijk probeerde te vertellen door het schilderij. "Aan de andere is het wel goed dat je geen watervaste verf gebruikt had..." Hij ging verder met wat hij zei voor zijn zwijgen en keek haar weer aan. "Anders zou het wel erg makkelijk te raden zijn wie er verantwoordelijk voor was en dan zou je helaas het zelf moeten schoonmaken, Vilder een beetje kennende."
Wolf bleef even stil staan en keek naar de twee mensen. Toen hij voor het zoveelste maal Vilder hoorde blies hij even boos. Maar daarna ging hij weer ongestoord haar aandacht probeerde te trekken.

[greenlightning]

De jongen had antwoord gegeven op haar de vraag die ze niet had gesteld en ze voelde een lichte vlaag van angst. Deze jongen was toch geen helderziende, of wel? Toen hij ook begon over het schilderij en hoe duidelijk het was dat zij het had geschilderd, raakte ze oprecht in paniek. Haar hart sloeg zo snel dat het pijn deed. Ze kende de paniekaanvallen. Hoe vaak had ze die al niet gehad? Ze deed een tapas achteruit, waardoor ze onbewust ook van het katje weg stapte. In die beweging ontdekte ze de spatten op haar kleren en herinnerde zich dat ze zelf een even groot kunstwerk werd als waar ze eigenlijk de verf op mikte als ze aan het schilderen was en grinnikte zacht. Ze haalde diep adem en voelde haar hart weer tot rust komen. Ze knielde neer voor het katje en lokte die naar zich toe, onderwijl keek ze verlegen op naar Sebastian.
'het viel te proberen, toch? Het is nooit de bedoeling dat anderen dit zien. Dan wordt er weer om uitleg gevraagd, of krijg ik een preek voor het bekladderen van schooleigendom... terwijl ik gewoon wil schilderen. Meer niet.' Ze zweeg even en glimlachte lief. 'En bedankt voor je compliment. Blij dat je het mooi vindt.'
Het was niet dat ze het echt belangrijk vond wat anderen ervan vonden, want stiekem wist ze heel goed dat ze geweldig was, maar ergens bleef ze altijd dankbaar als iemand haar een compliment gaf.

[Madjic]

"Ja, het valt te proberen als je weet dat je er mee in de problemen mee komt. Maar ik ben niet zo'n klikspaan hoor, lijkt maar zo." Hij had zijn blik niet echt naar Reena gericht en had haar paniek en angst niet gezien, maar toch was hij zich er ergens wel bewust van geweest. Misschien was het zijn wolvenreuk die even omhoog was gekomen en had hij het geroken, maar hij had er niet op gereageerd. Net als Reena had hij geen zin om dingen uit te leggen als hij dat niet wilde.
Hij keek haar nu wel aan. "Dan doe je dat toch niet? Als je geen zin hebt om iets uit te leggen, dan weiger je het gewoon. Laat ze dan maar lekker raden wat de betekenis is... Draaide kunst daar niet om? Dat je zelf de betekenis achter die kunstwerken zocht of je eigen betekenis maakte?" Hij keek weer even bedenkelijk naar het schilderij. "Hoe dan ook, het is hun probleem als ze geen uitleg krijgen als ze die vragen, anders worden ze nog verwend. En preken krijg je alleen van leraren of mensen die daar graag op lijken. En als die mensen gewoon leerlingen zijn... dan adviseer ik je om gewoon weg te lopen. Dat doe ik dan tenminste." Hij keek vanuit zijn ooghoeken even naar haar en grinnikte. Hij zag haar nog niet zo snel weglopen als iemand iets tegen haar aan het praten was, ongeacht waar het overging. Maar dat kon natuurlijk enkel aan haar jonge uiterlijk liggen.