Shayla Lehman

[melien]

» A B O U T . Y O U

[/b][/font]

[/b][/color]
Melina
Leeftijd:
16
Hoe vond je ons:
merel
Andere chars hier:
Elvira Gilmore
Mara Obote
Lily Potter
Cassandra Parker
Rose Jones
Benjamin Goodkind
Extra:
There is more behind reality
[/size][/ul]

» A B O U T . Y O U R . C H A R

[/b][/font]

Shayla

[/color]
[/center]

[/b][/color]
Shayla Suraya Emily Starr Lehman
Roepnaam:
Shayla
Bijnamen:
Gabriella (Gabriel = engel uit de bijbel) Cilmi (= haar moeders meisjesnaam)
Leeftijd:
15
Geslacht:
V
Nationaliteit:
Amerikaans
Geboorteplaats:
Amerika, New York City
Verjaardag:
31 december
Afdeling:
ravenklauw
Geaardheid:
hetero

PB:
Jordan Pruitt
PB plaatje:

Uiterlijk beschrijving:
Haar en gezicht
Haar haren zijn blond van kleur, alhoewel ze soms meer bruin lijken. Als haar haren nat zijn is er van het blond niets meer over. Van nature uit zijn ze stijl, maar het komt vaak zat voor dat ze er krullen in zet. Het ligt maar net aan haar bui. Haar haar valt tot net over haar schouders - ergens in de richting van halverwege haar rug.
Gewoonlijk heeft ze haar haar gewoon in een staat of opgestoken, of ze houdt het met een haarklip naar achteren. Ze kan er niet tegen als het in haar gezicht hangt. Alhoewel het ook los erg leuk staat.
Haar gezicht heeft een ronde tot ovaalvormige vorm. Haar lippen zijn behoorlijk licht van kleur. Haar ogen zijn eigenlijk blauw, maar als je het niet weet zou je ze zo voor bruin aan kunnen zien. Ze zijn ook gelijk het opvallendste aan haar. Haar houding is dan wel altijd nonchalant, maar haar ogen spreken. Of ze serieus is of niet, of wat ze ook voelt, valt altijd in haar ogen te lezen. Doordat ze haar wenkbrauwen altijd op een bepaalde manier laat epileren worden haar ogen alleen maar benadrukt.

Lichaam
Echt groot is ze niet, eerder klein met haar 1.65 meter. Voor de rest is ze een meisje met een gemiddeld postuur. Het enige wat daaraan opvalt is dat ze vroeg door de puberteit heen was en ze behoorlijk gespierd is - niet overdreven erg. Het zou niet veel schelen of ze zou nog echt een sixpack hebben ook door al dat getrain dat ze doet voor de voetbal.

Houding
Haar houding is altijd nonchalant. Je ziet dat ze een sporter is, ook aan het feit dat ze altijd energiek is en overkomt. Zelfs als je haar midden in de nacht wakker maakt zal ze binnen no-time weer diezelfde nonchalante, energieke houding aan hebben genomen.

Kledingstijl
Casual
Spijkerbroek, shirt, (trui,) gympen.
Uitgaan
Spijkerbroek, shirtje, hakken.
Sportief
Korte broek (lange broek in de winter), tanktop, vest, gympen.

Emily gaat altijd met de mode mee. Ze houdt het echter wel altijd heerlijk simpel. Wat kleding aangaat dan. Al haar outfits vrolijkt ze altijd op met accessoires. Met de uitzondering van de outfit die ze tijdens het trainen/voetballen/sporten aanheeft.

Uiterlijk opvallendheden:
- haar sprekende ogen
- haar gespierde buik

Karakter:
Sportief
Ze is supersportief. Er is geen dag die voorbij gaat waarop ze niet sport. Zo zet ze haar gedachten op een rijtje. Als er geen voetbaltraining is, dan gaat ze wel gewoon rennen. De beste mag ze er wel niet in zijn, maar de sportiefste kan je haar zeker wel noemen.

Eenzaam
Ook al zal je het niet aan haar merken, af en toe voelt ze zich toch wel behoorlijk eenzaam. Ze zou alle rijkdommen in willen ruilen voor ouders die elke avond thuis zijn.

Lief
Een liever persoon vind je zo snel niet. Lief is ze tegen iedereen. Of het nou een nerd is of iemand van de meer populaire mensen, het kan haar niet schelen. In haar ogen is iedereen evenveel waard en verdient iedereen dezelfde behandeling, en al helemaal evenveel respect. Zo gedraagt ze zich dan ook, tot iemand haar het tegendeel bewijst.

Bang
Snel bang krijg je haar niet. Er is echter wel één ding waar ze echt bang voor is. Ze houdt van haar vrienden, maar ze is bang dat ze alleen maar bevriend met haar willen zijn vanwege haar moeder. Juist daarom houdt ze het het liefste zo lang mogelijk geheim dat haar moeder die ene actrice is. Ook al is dat niet altijd even makkelijk.

Modieus
Ze mag dan wel een sportief typje zijn, haar mode gevoel is er niet minder door geworden. Ze gaat altijd met de mode mee. Het is telkens wel het simpelste van de nieuwe mode, maar alles wat niet meer het nieuwste van het nieuwste is vindt ze niet meer leuk en dat dumpt ze dan ook.

Slim
Alle tijd die ze over houdt na het sporten en haar vrienden besteedt ze aan huiswerk en leren. Ze heeft dan ook niet voor niets de beste cijfers van de klas. Ook al wordt ze daardoor vaak voor nerd aangezien, het maakt haar niets uit. De vakken die ze volgt vindt ze interessant, en dan doet ze er dus ook wat voor.

Muzikaal
Alhoewel ze best goed is in voetbal, haar echte talent ligt bij de muziek. Ze is pas 15, maar haar stem klinkt al alsof ze ergens in de 20 is. Iedereen die haar hoort zingen - wat maar heel weinig mensen gegund wordt - krijgen er kippenvel van. Alleen jammer dat ze het niet deelt met anderen. Ze durft het gewoon niet, en dus blijft het zingen haar geheim.

Verwend
Doordat haar ouders nooit tijd voor haar hebben en amper ooit thuis zijn krijgt Emily alles wat ze wil. 'The sky's the limit' geldt dan ook voor haar. Als haar ouders haar al iets weigeren hoeft ze alleen maar haar puppy-eyes tevoorschijn te toveren en ze krijgt het alsnog.


Slechte eigenschappen:
- verzwijgt dingen snel
- ze krijgt alles wat ze wil
- als iets haar irriteert rolt ze al gauw met haar ogen
- als ze ergens mee zit of nadenkt bijt ze op haar lip
- zonder het zelf echt door te hebben flirt ze behoorlijk snel met jongens
Goede kwaliteiten:
- ze staat altijd klaar voor haar vrienden
- ze gedraagt zich niet altijd even verwend als dat ze is
- iedereen krijgt van haar de voordeel van de twijfel
- ze staat met beide voeten op de grond en droomt dus ook niet snel weg
- sportief
Likes:
- talen
- sneeuw
- haar paard
- voetballen
- muziek
- haar oma
- haar vrienden
- op zee zijn 's nachts
- shoppen
- rode rozen
- de herfst
Dislikes:
- alleen zijn
- stilte
- verwelkte bloemen
- extreme drukte
Beste vak:
toverdranken
Slechtste vak:
waarzeggerij
Gemiddelde cijfer:
9

Familie:
moeder >> Kristin >> wereldberoemde actrice (zowel in de magische als in de dreuzel wereld)
Emily en Kristin hebben een relatie van niks. Ze ziet haar moeder amper en als ze haar al ziet heeft ze nooit tijd voor haar dochter, ooit was dat toch anders.
vader >> John >> CEO van een groot bedrijf
Deel twee van de succesvolle ouders. Ze ziet hem net iets vaker dan haar moeder sinds ze in Londen wonen. Meer tijd heeft hij echter niet voor haar. Vandaar dat ze ook alles krijgt wat ze wil.
Achtergrond:
18 jaar geleden
Kristin was nog niet doorgebroken en ook John was nog maar half zo succesvol als nu. Het was liefde op het eerste gezicht toen ze elkaar toevallig tegen kwamen in New York City.
Het begin was een beetje moeilijk. Hun ouders lagen dwars, maar geen van beiden trok zich er iets van aan. Uiteindelijk vroeg John zelfs aan Kristin of ze met hem wilde trouwen.

17 jaar geleden
Het tweetal mocht dan wel niet veel geld hebben, maar hun bruiloft was alles wat ze zich er van hadden kunnen voorstellen. Niet alleen was het Kristin's droombruiloft op het strand, maar ook hun families schenen het bijgelegd te hebben en waren blij voor hen.
Na het huwelijk kwam de huwelijksreis. Het was een trip naar Argentinië, betaald door de ouders. De eerste nacht was het echter meteen al raak. Kristin raakte zwanger. Je hoorde niemand klagen. In tegenstelling. Toen ze het drie maanden later bekend maakten was iedereen dolblij.

De geboorte
De winter kwam dat jaar pas laat. Fris werd het pas einde november. Kristin was voor 24 december uitgerekend, maar blijkbaar was Emily het er niet mee eens dat ze op kerstavond geboren zou moeten worden. De artsen maakten zich echter geen zorgen, en ook de ouders niet.
Een week later was het dan eindelijk zover. Kristin's water brak. Als een gek reden ze door Manhattan naar het ziekenhuis, op oudejaarsavond. De bevalling was niet moeilijk, maar hij duurde toch wel behoorlijk lang.
Twee minuten voor twaalf was het dan eindelijk gedaan. De kersverse moeder legde haar dochter aan de borst, en met zijn drieën gingen ze dolgelukkig het nieuwe jaar in.

De eerste paar jaar
Haar eerste levensjaar ging vliegensvlug voorbij. Met drie maanden kreeg ze haar eerste tandjes. Vanaf dat moment wilde ze dan ook geen borstvoeding meer, maar alleen nog gewoon eten. Net als haar papa en mama.
Met alles was ze eigenlijk heel vroeg. Met vijf maanden kon ze kruipen en was ze niet meer te controleren. Dat werd alleen maar erger toen ze met negen maanden al begon te lopen. Dan leefden ze weliswaar nog maar in een klein appartement, maar haar moeder had wel haar handen vol aan haar dochtertje dat om de haverklap weer verdwenen was.
Toen Emily anderhalf was ging haar vaders carriere als een speer. Hij werd naar Japan gestuurd om daar de opzet van een nieuwe afdeling van het bedrijf te overzien. Vrouw en dochter moesten gewoon mee. Dus verhuisden ze naar Japan. Dat ze daar zouden zitten totdat Emily naar de basisschool moest konden ze niet weten.
De japanse taal was voor Emily geen barriere. Haar ouders leerden haar Engels, maar van haar nieuwe buurmeisjes leerde ze Japans. Binnen de kortste keren sprak ze allebei de talen vloeiend. Haar moeder sprak zelf weliswaar niet al te goed Japans, maar ze verstond haar dochter gelukkig wel. Anders had het nog wel eens moeilijk kunnen worden voor haar om haar dochter onder controle te houden.
Toen haar vader echter weer een promotie kreeg begon het verhuis gedeelte van haar leven. En dat precies toen ze naar de basisschool moest. Eerst volgende stop? Frankrijk.

De basisschool
Voor Emily was het raar dat ze ineens moesten verhuizen. Het enige wat ze er van begreep was dat ze haar vriendinnen moest achter laten. Ze protesteerde dagenlang, maar het had geen nut. Haar vader moest voor zijn werk in Frankrijk zijn.
Eenmaal in Frankrijk werd Emily aangemeld op de beste basisschool in de Provence. Ook al stribbelde ze nog zo tegen, in no-time had ze nieuwe vriendinnen. De taal sprak ze weliswaar nog niet, maar ook dat draaide vlug genoeg bij.
Inmiddels mocht ze van geluk spreken als ze haar ouders 's avonds nog zag. Een kindermeisje uit Spanje woonde bij hen en verzorgde Emily aangezien haar moeder bezig was met allerlei audities en haar vader te druk was met zijn werk.
Door het kindermeisje leerde Emily vloeiend Spaans spreken, maar dat was ook meteen het enige voordeel. Ze mocht de vrouw niet. Daardoor begon ze met voetballen. Eerst was het een keer per week, maar daarna werd het trainen al gauw vijf dagen per week gedaan.
Haar moeder kreeg uiteindelijk een hoofdrol te pakken in een Franse film. Dit betekende voor haar de doorbraak waar ze al die jaren naar gehunkerd had. Haar vader overlegde met het bedrijf waar hij voor werkte en opnieuw verhuisde het gezin. Zonder het kindermeisje. Dit keer was de eindbestemming Hollywood.
In Los Angeles, Hollywood bleven ze echter maar twee maanden. Dat was de zomervakantie. Na de zomervakantie zou Emily naar high school moeten, maar haar vader vond de high schools in L.A. niet geschikt genoeg. Daarbij kwam ook nog dat Emily geen stap kon verzetten zonder een fotograaf tegen te komen die een foto van haar maakte. En dat alleen door het succes van haar moeder die de ene rol na de andere aangeboden kreeg. Het feit dat ze op dat moment ook een brief van zweinstein kreeg verbaasde Emily als enige. Haar ouders waren veel te druk met hun carriere geweest om haar over magie in te lichten.
Dus pakten ze hun spullen opnieuw in en verhuisden. Alweer. Dit keer zou het echter wel de laatste keer worden totdat Emily haar high school diploma had, dat had haar vader beloofd. Met het feit dat ze naar Engeland, Londen verhuisden kon Emily mee leven. Het enige nadeel was dat ze geluk had als ze haar ouders een keertje per week zag aangezien haar vader het inmiddels tot CEO van het bedrijf geschopt had. En haar moeder was sowieso nooit thuis.

Zweinstein
De verhuizing leverde een grote villa met zwembad en al op. Alsof dat niet genoeg was had haar vader ook een private jet gekregen van zijn baas. Je zou dus zeggen dat Emily niets te klagen had.
Toen de zomervakantie toch echt helemaal voorbij was ging ze naar Zweinstein. Het eerste wat ze deed was zich ergeren aan de afdelingen. Dat iedereen moest opgedeeld werden snapte ze niet en wilde ze niet inzien, maar ze trok zich er niets van aan. Het schoolwerk zelf begon haar al gauw te vervelen dus leerde haar oma - de enige die ze zag als ze thuis kwam - haar Arabisch gedurende de weekenden en vakanties.
Het jaar daarna kreeg ze niet alleen een piano maar ook een paard van haar ouders. Puur uit schuldgevoel omdat ze nooit thuis waren. Piano spelen leerde ze met gemak. Met het paard omgaan wilde ook wel lukken, maar stukken minder goed dan de muziek of het voetballen.
Telkens als ze op de piano speelde zong ze mee met de melodie. Alleen haar oma mocht af en toe luisteren naar haar pianospel en haar zang. Dat ze een mooie stem had wilde ze echter niet geloven, en ze zong dus ook alleen als er niemand anders in de buurt was. Met uitzondering van haar grootmoeder.
Het derde jaar verveelde ze zich behoorlijk. Het was gewoon te makkelijk voor haar. Daardoor ging ze steeds meer trainen. Of het nou voetbal was of gewoon rennen maakte haar vrij weinig uit.
Op een gegeven moment lag er een briefje op haar nachtkastje dat ze haar verjaardag misschien op hun jacht zou kunnen vieren. Het feit dat ze sinds kort ook in het bezit waren van een jacht deed haar niets. Haar verjaardag vierde ze er echter wel op. Zonder haar ouders. Dat was ook het jaar dat ze besloot om in de nacht van haar verjaardag maar met enkele mensen - of helemaal alleen - de zee op te gaan. Door het vuurwerk dat dan namelijk om 12 uur plaatsvond was het gewoon sprookjesachtig op zee.
Toen begon het vierde jaar. Haar beste vrienden wisten inmiddels wie haar moeder was, maar dat veranderde bijna niets. Ook dat ze nog nooit verder was gegaan dan een kusje op de wang met een jongen maakte haar niets uit. De echte liefdes in haar leven waren tenslotte muziek en voetbal.

Huisdieren:
paard >> Starlight (maar die staat bij haar thuis)
puppy >> Dreamer

Favoriete leraar:
Kist
Favoriete vak:
geschiedenis van de toverkunst
Bekendheid:
niet echt bekend aangezien ze liever niet het middelpunt is
Extra:
//
RPG-voorbeeld:
*gaat mensen plagen* gnagna.. doe ik wel vaker -a-
aanschouw mijn langste post tot nu toe:

Jul 19, 2008 14:34:18 GMT 2 melien said:

Rose wist niet echt hoe ze zich moest gedragen. Dat Reena erbij was komen zitten maakte haar toch wel degelijk ongemakkelijk. Twijfels en vlinders gierden door haar lichaam. Wat als..? Ze had geen flauw idee waar het allemaal naar toe zou leiden. Een ding was echter maar al te duidelijk: ze wilde hem niet kwijt. Met een zucht legde ze haar gitaar naast zich neer. Teveel erover nadenken hielp niet, maar er niet over nadenken ging ook niet.
Haar blik ging naar haar hand toen ze Cameron's hand erop voelde. Het had weliswaar even geduurd, maar het stelde haar op de een of andere manier toch gerust. Ze pakte zijn hand vast en negeerde het commentaar van Reena. Reena was een onbekende voor haar, en de woorden drongen sowieso maar half tot haar door. Ook de ruzie ging compleet aan haar voor bij. Waarschijnlijk maar goed ook, aangezien ze zich er anders enorm aan had geërgerd dat ze om iets onbenulligs de sfeer aan het verpesten waren.
Haar blik ging heel even naar het schilderij van Reena. Voordat echter tot haar doordrong wat er überhaupt op afgebeeld was, leidden Cameron's hand haar opnieuw afleidde. Haar blik ging weer naar de jongen die haar hart ook al had. Terwijl haar ogen zich sloten beantwoordde ze zijn zoen en liet ze zich tegen hem aan trekken. Er moest gewoon een manier zijn om hem niet weg te duwen. Op dat moment realiseerde ze zich namelijk pas echt dat niets het waard was om hem te verliezen.

Benjamin sloeg zijn beide armen om haar heen en was niet van plan haar los te laten. De ruzie ging compleet aan hem voorbij. Hij wilde deze niet eens opmerken, het was veel te gezellig daar waar hij zat. "Doen alsof hoeft niet eens in jou geval." zei Benjamin met een grijns.
Hij drukte een kus op haar haar terwijl hij luisterde naar wat Jeroen had gezegd en naar wat Myra erop reageerde. "Ho. Wacht even. Moet ik nou jaloers worden?" vroeg hij met een speelse grijns.
Benjamin keek naar Shirie die neer plofte. Hij glimlachtte even vriendelijk naar haar, maar zijn aandacht ging al snel weer uit naar het meisje in zijn armen. Shirie's opmerking zorgde er echter voor dat hij haar quasi beledigd aan keek. "Zolang ze mij met rust laten bemoei ik me er niet mee hoor. Ze vechten het zelf maar uit." Zijn stem was rustig, maar eigenlijk was hij erg druk. Niet door de ruzie die zo dichtbij was, maar door het feit dat Myra bij hem zat. "En er van door gaan doe ik al helemaal niet." voegde hij er toch nog aan toe, dit keer met een grijns op zijn gezicht.
"Misschien. Misschien ook niet. Maar ik denk toch wel dat meneer hier jou vaker zal zien dan ik." Jeroen had nog heel wat er aan toe willen voegen, maar zijn aandacht werd toch even getrokken door Miquel's verhaal. Snel verplaatste hij zijn blik en aandacht echter weer naar de andere twee.
Het was toch een beetje onbeleefd om mee te luisteren. "Maar even serieus.. Hoe kennen jullie elkaar? Het is niet elke dag dat een zwadje en een grifje verliefd worden op elkaar." Het moest wel een beetje vrolijk en luchtig blijven. De avond was te mooi voor drama.

Elvira's mond viel letterlijk steeds verder open terwijl Miquel vertelde. "Wat?!" was het enige wat ze uit kon brengen. Dat was wel heel erg erg. En Miquel en Carmen waren wel de laatsten die zoiets hadden verdiend. Het klonk zo ongelovig dat ze pas doorhad dat hij iets zei toen hij op stond.
Met haar blik volgde ze Miquel en toen ze het hem serieus tegen Roc zag zeggen overwon de vrolijkheid het toch weer van haar verbaasdheid. Haar blik liet Miquel alleen even los om vervolgens naar Roc te kijken. Een liefdevolle glimlach verscheen even op haar gezicht.
Hoofdschuddend keek ze naar Miquel toen deze weer naast haar neer plofte. "Ik was even vergeten dat jij alles letterlijk neemt." zei ze vrolijk terwijl ze hem een zacht duwtje gaf. Heel even keek ze naar de ruzie, maar er bemoeiden zich al te veel mensen mee. "Je moet ook niet zomaar verdwijnen. Ik heb je veel te lang niet meer gesproken."
Toen Miquel echter opnieuw op stond keek ze hem verbaasd aan. Waar ging hij nu weer heen? Toen ze echter zag dat ook hij zich bij het ruziënde groepje voegde had ze het gehad. Waarom moest iedereen zich er nou weer mee gaan bemoeien? "Hey." zei ze echter weer vrolijk tegen Shirie.

"Was het eigenlijk ook wel lief." Mara wilde net gewoon rustig knuffelen met Thomas, en ze had zich voorbereid op een heerlijk rustige avond zonder veel drama en ruzie, toen ze de klap van de bal hoorde. Eerst keek ze verbaasd om, maar verbazing was niet dat wat heel lang bleef. Het had gewoon heerlijk rustig kunnen zijn, maar nee. Een zogenaamd ongelukje werd omgetoverd tot het grootste probleem van de eeuw.
Met gebalde vuisten stond ze op. Het viel haast niet op dat haar ene hand om haar toverstok was geklemd. Niemand, maar dan ook echt niemand zou deze avond voor haar verpesten. Zeker niet zo'n onbenullig trutje dat niet even normaal kon doen.
Ookal spuwden haar ogen vuur leek Mara toch nog vrij kalm. Ze ging middenin staan. "En nou houden jullie op. Het is hartstikke mooi weer, het weekend staat voor de deur, er is een kampvuur en het was hartstikke gezellig." Je hoorde aan haar stem dat ze boos was, ookal had ze haar stem nog niet verhefd.
Ze keek Bridget aan. "Je hebt haar best gezien, en je hoort gewoon op een normale manier je excuses aan te bieden. Zelfs al meen je het niet, je verpest tenminste niet de avond van de rest van de mensen." Terwijl ze dit zei begon ze toch iets harder te praten, en ook haar woede kon ze niet verbergen. Het bleven nog steeds haar vrienden waar de bal tegenaan was geschopt. Even haalde ze rustig adem zodat ze niet helemaal zou uitvallen tegen de mensen om haar heen.
"En alsjeblieft Kait, overdrijf niet zo. Ik zeg niet dat je ongelijk hebt. Maar kan deze ruzie niet tot morgen wachten?" Ze zei het alsof het een vraag was, maar eigenlijk was er maar één antwoord dat Mara zou accepteren. Hier kon ze niet tegen. Vooral niet dat iedereen zich er meteen mee ging bemoeien.
"En wat de rest van jullie betreft. Waarom bemoeien jullie je er mee? Het is niet alsof die twee het niet onderling zouden uit kunnen vechten. Het zijn geen kleine kinderen meer die de steun van hun ouders nodig hebben." Voor het eerst keek ze ook de andere mensen die er stonden aan. Waar dacht iedereen toch mee bezig te zijn? Haar nagels prikten in haar handpalm. Of het daardoor kwam of door iets anders wist ze niet, maar in ieder geval wist ze haar woede toch nog wel onder controle te houden.
In haar woede merkte ze niet eens dat ook Joey, Miquel en Tyra zojuist iets dergelijks hadden gezegd. Het was gewoon ongelofelijk dat mensen zich zo makkelijk op lieten fokken. Ze snapte sowieso niet wat dat gedoe met de voetbal moest. Het was een gezellig kampvuur met heel veel mensen, dan ging je niet zomaar tegen een voetbal trappen zodat deze gedoemd was om tegen iemand aan te komen.
Plotseling wist ze waar die afdelingsruzies vandaan kwamen. Een kleine ruzie tussen twee mensen groeide gewoon zo erg uit dat meer en meer mensen zich er mee bemoeiden totdat hele afdelingen tegenover elkaar stonden. Vond je gek dat er zoveel vijandigheid was?

Cassandra reageerde niet eens op de ruzie. Er stonden al teveel mensen om heen. En als ze iets wist was het wel dat je geen ruzie wilde met één deel van de drieling, laat staan met twee. Dat wat Draconic zei bracht haar echter wel even van haar stuk. Ze keek hem met ontzetting in haar ogen aan. Het was gewoon even te griezelig aangezien ze daar zojuist nog aan had gedacht.
Ze herstelde zich echter vrij snel. "Hoe kom je erbij dat ik je broertje zoek? Ik wil mijn haar namelijk liever zelf houden." zei ze terwijl ze een licht arrogante houding aan nam. Mooi niet dat ze het zou laten merken. Ookal had Draconic het schijnbaar al door.
"En daarbij.. Jij bent toch gezelliger." zei ze vrolijk. Rustig ging ze op zijn schoot zitten. Op de een of andere manier moest ze het toch onder controle kunnen houden? Het feit dat Draconic al meer wist dan haar lief was vond ze sowieso al niet prettig, maar dat hoefde niet nog erger te worden.

Het werd nu toch wel iets te druk voor Joanna's gevoel. Er waren teveel mensen en dan waren het voornamelijk zwadderaars die haar opvielen. Ze krabbelde overeind en liep een heel eind van de anderen weg. Alsnog hoorde ze echter de stemmen, en voor een keertje kon ze deze niet negeren. Steeds verder liep ze, totdat ze uiteindelijk aan de andere kant van het meer uit kwam. Daar plofte ze weer rustig neer en leunde ze tegen een boomstam aan. Haar ogen sloten zich. Eindelijk weer rust zonder er echt moeite voor te hoeven doen. Haar lippen krulden zich om tot een glimlach toen ze toch weer aan het gala en aan Eric moest denken.

Adam volgde Joanna met zijn blik, maar hij zei niets. Hij begreep het ergens wel, het was echt veel te druk geworden. Vooral leek het drukker dan eerst aangezien er nu een ontzettende ruzie was ontstaan. Hij verdraaide zijn ogen, maar kon het niet laten om het toch in de gaten te houden. Hij verdraaide zijn ogen toen hij doorkreeg dat steeds meer mensen zich er mee bemoeiden. Heel even overwoog hij nog om toch er naar toe te lopen, maar uiteindelijk vond hij dat alleen maar complete onzin.
Hij liet zijn blik over de andere mensen gaan die nog rustig zaten. Uiteindelijk kreeg hij Rose en Cameron in het zicht. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij keek maar gauw ergens anders heen. Het waren niet zijn zaken wat die twee deden, al helemaal niet als het toch wel degelijk iets intiems was.

"Alles gaat inmiddels weer super." zei Lily met een grijns. Ze wierp even een blik over haar schouder. "Wat ik niet kan zeggen over dat groepje daar, maar ok." voegde ze er mompelend aan toe. Dat was echter ook het enige wat ze zei over de ruzie.
"Ik sluit me helemaal aan bij mevrouw wat dat aangaat." zei Lina met een flauwe glimlach. "Maar vertel. Hoe gaat het met jou?" Lily mocht er dan wel bij zijn geweest toen het allemaal gebeurde, maar zij had William daarvoor al gesproken.

[/ul][/size]