|
|
Post by greenlightning on Nov 9, 2008 21:59:46 GMT 2
Koude tranen glommen in het licht van de maan voor ze op zijn broek drupte en koude natte plekjes werden, die met de seconde groeiden. Zijn vingers treelden het zachte goud van het medaillon dat ze ooit om haar nek had gedragen en hij nu bij zich hield. Hij kon het niet zelf dragen, maar kon het ook niet achterlaten. Nu streelde hij het metaal, alsof het zijn zusje zelf was. Alsof het geen zilloos voorwerp was, maar het meisje dat jarenlang de dierbaarste in zijn leven was geweest. Het meisje die hij geboren ahd zien worden en ahd leren lopen. Het meisje dat bij hem in bed kroop als ze bang was in het donker. Het meisje dat hij had leren vliegen en had beschermd toen ze werd angevallen. Het meisje dat hij in de steek had gelaten toen ze hem werkelijk nodig had. Het meisje dat...
Hij kon die laatste gedachten niet afmaken. Met een grimas begonnen zijn schouders te schokken en ontsnapte een snik zijn mond. Opnieuw stroomden de tranen heet en dik over zijn wangen en dampten in de koude avond lucht. De herinneringen aan Dragana deden meer pijn dan woorden konden uitdrukken en bezorgden behalve verdriet en pijn, ook schuldgevoel die hem deed kokhalsen. Hij rilde en ondanks dat zijn hele lichaam zich aanspande, lag het medaillon zacht in zijn handen. Er stonden twee fototjes in. Een van Draconic, en een van Scorpius, de twee jongens van wie ze zoveel ahd gehouden. Het leifste had Draconic zijn eigen fototje eruit gehaald en voor die van haar vervangen, maar hij kon het niet. Het was van haar geweest en het was niet aan hem om dat te veranderen.
Het was nu precies een jaar geleden dat Dragana was gestorven. Hij had de hele dag iedereen ontlopen, zelfs Rachanna en Thomas. Dit was een moment waarop hij niemand om zich heen kon verdragen, hoewel de eenzaamheid nmog erger stak dan anders. Hij had zijn broertje al de hele dag niet gezien en maakte zich erge zorgen. Maar als hij zich nu als een moederleeuw op Scorpius zou storten, zou deze hem alleen maar wegjagen. Deze dag was tenslotte voor hem even pijnl;ijk als vvoor Draconic.
Eindelijk kalmeerde zijn lichaam en dropen de laatste tranen afgekoeld over zijn wangen en drupten van zijn kaaklijn. Zijn ogen bleven vochtig en zijn hart pijnlijk, maar het schokken was gestopt. Zijn blik lag op het donker voor hem.
'Het spijt me,' fluisterde hij bijna geluidloos.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 9, 2008 22:24:59 GMT 2
June rilde van de kou terwijl ze haar weg terug naar het kasteel en de, hopelijk, warme leerlingenkamer zocht. Ze had de zoektocht naar de gewonde eenhoorn die ze de nacht ervoor in het bos had gezien gestaakt. Ze bevroor op deze manier en daarbij had een simpele uil haar de stuipen op het lijf gejagen. Op dat moment had ze zich bedacht dat het misschien niet een van haar beste ideeen was geweest om s'nachts naar het verboden bos te gaan, alleen...
Ze blies warme adem in haar koude handen en wreef ze daarna over elkaar, in de hoop dat ze wat warmer werden. Daarna stopte ze ze weer in haar zakken en begon een stukje te rennnen, zowel om warm te worden als omdat wat achter zich hoorde.
Pas toen ze bijna bij het kasteel was stopte ze met rennen, de wezens zouden toch niet het bos uitkomen, dat had Hagrid haar nog geleerd. Ze zuchtte, opnieuw kwam er een stoomwolk uit haar mond. "Het lijkt wel op ik aan het roken ben." Mompelde ze tegen zichzelf en schudde haar hoofd. Het was, op haar stem daarnet na, doodstil en zelfs het geruis van haar voeten op het gras kon ze goed horen. Daarom viel een snik wat in de verte nog erg goed op. June bleef stilstaan en tuurde naar de ingang van het kasteel, enkele meters verderop, waar ze de sitout van iemand meende te zien. Stilletjes liep ze verder, maar toen ze Draconic herkende bleef ze opnieuw stil staan. "Wat..." Het woord kwam er agressief uit, maar haar hersenen werkte sneller dan haar mond. Er was een snik en er is hier verder niemand, dan moet die snik toch van hem afkomen?
Ze deed een paar kleine stappen dichterbij en keek een tikje bezorgd naar de jongen. "Gaat het wel?" Vroeg ze voorzichtig, maar duidelijk met een soort vreemde ongerustheid. Het was niet normaal om Draconic te zien huilen, ook al wist ze niet zeker of het huilen was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 9, 2008 22:29:45 GMT 2
Draconic gaf in eerste instantie geen reactie toen hij Junes stem hoorde. Het drong ook neit tot hem door. Het was onwerkelijk dat er mensen leefden, als zijn zusje dat neit deed. Hij slikte langzaam een krop weg en snikte haalde zacht zijn neus op. Traag draaide hij zich naar haar om en zijn ogen zochten haar gezicht over naar wat voor reden dan ook dat ze naar hem toe was gekomen. Hij vond niks, waarschijnlijk omdat haar bezorgdheid zo onwerkelijk was. Hij schudde langzaam zijn hoofd en draaide zich weer om. Zijn ogen gleden over het metaal en hij snikte zacht.
'Het is koud. Misschien moet je naar binnen gaan voor je ziek wordt. Dit is niet echt een avond om alleen buiten te zijn.'
Hij sprak het uit oprechte bezorgdheid om haar welzijn, terwijl hij zelf hetzelfde deed als zij. Maar zijn gezondheid kon hem geatolen worden. Het deed hem niet, al bevroor hij hier terplekke. Op haar vraag gaf hij verder geen antwoord. Wat moest hij zeggen. Wat kon hij zeggen? Het ging slecht. Erg slecht en toch was hij in leven... Teveel tegenstrijdigheden. Teveel zorgen.
Elke andere jongen ahd zijn tranen afgeveegd en gedaan of ze neit huilde, maar Draconic was neit instaat tot mannelijke trots. Dan zag ze zijn tranen maar. Wat kon het hem schelen?
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 9, 2008 22:42:42 GMT 2
June keek om zich heen, opzoek naar iemand die misschien bij hem was of was geweest. Maar ze zag niemand en op dat moment gaf Draconic ook antwoord. "Misschien wel ja, maar ik waag het er wel op. En het is stukken veiliger dan waarneer het volle maan is en het is hier veiliger dan in het bos. Dus dat zou geen rede zijn om naar binnen te gaan." Ze zweeg even en keek even onzeker. Ze kon niet weten wat er in zijn hoofd rond ging, daarvoor kende ze hem veel te slecht. Maar dit voelde vreemd, de medelijden en bezorgdheid die ze voelde voor de jongen die ze vervloekt had en waar ze zo'n hekel aan had. Maar toch kon ze het niet helpen en was het nu niet mogelijk om boos te zijn of een hekel aan hem te hebben.
"Het zou pas een goede rede zijn voor mij om te gaan als je zegt dat je alleen wilt zijn. Maar tot dusver probeer ik me te bedenken wat er aan de hand is." Ze ging op haar hurken zitten om een beetje op dezelfde ooghoogte te komen en sloeg haar armen om haar knieen. "Misschien is het een idee was we beide naar binnen gaan. Want op dit moment ben ik eerder bezorgt om jou gezondheid dan de mijne." Ze onderzocht zijn gezicht, maar vond niet veel meer dan verdriet en pijn, iets wat ze nog nooit bij hem gezien had. Ze merkte dat ze op een anderre manier naar hem keek, alsof hij een andere jongen was dan die vervelende etterbak.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 9, 2008 22:53:04 GMT 2
Draconic glimlachte licht en grinnikte zacht en troosteloos.
'Vrij ironisch dat juist jij aanbied om bij me te zijn in deze koude nacht. Nog ironiser... dat ik liever jou hier heb dan mijn vrienden. Ik kan hun medelijden neit verdragen. Dat van jou lijkt zoveel... minder pijnlijk. Waarschijnlijk omdat je nog om mij, nog om mijn broertje geeft.'
Hij zei het allemaal op een zacht toon en er klonk geen enkel verwijt in voort. Dat zat er ook niet. Het was een pure observatie geweest. Hij snikte nogmaals en keek haar kort aan.
'Het is neit aan mij om je weg te sturen, maar als je eht wil weten... misschien dat je dan alsnog weggaat uit jezelf. Dan ben ik weinig slechter af dan ik al was.' En misschien lucht het op om erover te praten.
Hij dacht na over de woorden die hij moest uitspreken. Wat kon hij haar vertellen, zonder haar en zichzelf in de problemen te brengen? Het wa sneit de bedoeling dat ze medeplichtig werd. Hij besloot dus maar het gewoon op de het hoofdprobleem te houden. Hij schraapte zijn keel en vertelde op zachte toon: 'Precies een jaar geleden, is mijn zusje vermoord. Ik kan de hele dag aan niks anders denken dan hoe ze er lag en... ik heb het gevoel dat ik haar in de steek heb gelaten. Bovendien ben ik mijn broertje kwijt, want hij lig neit in zijn bed. Dat is... ongeveer wat er speelt.'
Nu hij het zo onder woorden bracht, leek taal plotseling te kort te schieten. het woord dood was niet exact genoeg voor het ontbreken van haar persoon, haar lichaam, haar geest en alles wat bij haar hoorde. Vermoord was te zwak voor de wreedheid waarmee haar jonge leventje was beindigd. In de steek gelaten... Haar laten vallen, achter gelaten in de kou, toegekeken als een toeschouwer in de dierentuin... niks kon uitdrukken wat voor gevoel van schuld het bij hem teweegbracht. Opnieuw kohalsde hij, gewoon van de walging voor zichzelf. Hij slikte zijn maaginhoud terug. Dat hoefde June niet ook te zien. ZIjn tranen waren erg genoeg.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 9, 2008 23:21:12 GMT 2
"Dat komt misschien omdat ik er objectief naar kijk, dat ik er niet veel gevoelens bij heb... Dat ik je er niet om ga beoordelen." Ze glimlachte. "Omdat het je niets uitmaakt als ik je er wel om zou beoordelen of zoiets." Ze wist niet of hij, de hij die ze niet mocht, net zo'n hekel aan haar had als zij aan hem. "Maar ironisch is wel het juiste woord ja. Maar dingen gaan niet zomaar weg als je ze opkropt, dan word het alleen maar erger. Maar dat is hoe ik ernaar kijken. En iemand zomaar achterlaten in een staat als deze ligt niet in mijn aard." Ze glimlachte bemoedigend en hoopte ergens dat hij begreep dat ze hem wilde helpen.
June luisterde zwijgend naar hem en dacht er nog niet aan om hem te onderbreken. Al was ze wel eenbeetje geschrokken dat het over iets als dit ging, dat had ze niet verwacht. Maar ze kon wel begrijpen dat dat hem zorgeloos overliet wat andere ervan zouden denken. Ook toen hij klaar was zweeg ze even en bestudeerde zijn bewegingen. "Aan de dood kun je niets doen, het is onvermijdelijk voor iedereen. Dat het op jonge leeftijd gebeurd kun je niets anders vinden dan oneerlij, want dat is het ook. Maar je kan jezelf er niet de schuld voor geven, dan leer je er nooit mee leven. Als ze al gegaan was kon je er niets aandoen, je kan dode niet tot leven wekken. Dus dan kun je haar ook niet in de steek gelaten hebben." Ze zweeg weer even. Ze was zich ervan bewust dat ze niet het hele verhaal hoorde en waarschijnlijk ook een aantal belangrijke details niet, maar ze zei maar wat ze erover dacht. Dan kon hij haar altijd nog vertellen dat ze het niet begreep en het helemaal mis had. "Maar ik snap wel dat je je dan verschrikkelijk voelt, zoiets hoort niemand mee te maken. En wat je broertje betreft... Als je wilt kunnen we hem gaan zoeken, misschien helpt het als je weet waar hij uithangt. Ik weet wel iemand die het terein hier erg goed kent en kan helpen."
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 9, 2008 23:31:44 GMT 2
Draconic schudde zijn hoofd. Ze luisterde ze kalm en bedoelde eht zo goed... maar toch kon hij de woorden die uit zijn mond kwamen niet terugroepen.
'Ik waardeer je poging, maar je woorden zijn cwerkelijk woordeloos. Mij erop wijzen dat ze niet mer teug komt en dat iedereen dood gaat is een open deur intrappen. Dat het zo is en dat ook mijn broertje dood zal gaan, mijn verloofde en mijn beste vriend, daar be ik me heel goed van bewust...' Er was een woede op gekomen, maar die verdween even plotseling als die was gekomen. '...Maar dat maakt het verdriet niet minder erg.'
Opnieuw strommden er tranen over zijn wangen en beet op zijn tanden om neit te schreeuwen van inwendige pijn. Hij kon haar niet aankijken. Ze rpobeerde hem te helpen en hij was kwaad geworden. ACh, misschien ging ze dan weg, het was hem om het even. Hij had niks tegen haar, zelfs niet al ahd ze hem aangevallen. Het kon hem eigenlijk vrij weinig schelen wat ze van hem dacht, zelfs nu, huilend en snotterend, kon het hem niet schelen wat ze dacht. Hij keek naar zijn handen en snikte nogmaals zacht, na zich te hebben vermand.
'Drag was de meest gehate Zwad van allemaal, zelfs al was ze een stuk jonger dan de meesten. Zelfs Kyra is nooit zo vreselijk geweest tegen anderen als zij. Ze was bericht en gehaat. Daarom begrijpen de meeste mijn verdriet niet. "hoe kan je huilen om iemand als zij?" Zelfs mensen die in de parktijk weinig tegen mij of Zwads persoonlijk hebben. Maar ze vergeten iets.'
Nieuw tranen rolden over zijn wangen.
'Voor mij was ze geen gewoon Zwadmeisje. Ze was mijn zusje. Ze kwam bij me als ze bang of boos was. Ik heb haar leren vliegen en zelfs leren lopen. Haar eerste woordje was Dake. Alsof mijn naam eht aller belangrijkste voor haar was. Ze...'
Zijn stem begaf het. HIj sloeg zijn hadnen voor zijn gezicht en verborg zijn verdriet. Enkel het lichte schokken van zijn schouders veraadden hem.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 10, 2008 15:29:30 GMT 2
June boog haar hoofd en sloot haar ogen. "Het spijt me." Fluisterde ze en haalde een keer diep adem. "Ik weet niet hoe je je pijn kan verlichten en ik weet ook niet wie je dat wel kan vertellen." Ze opende haar ogen weer en keek hem weer aan. Haar ogen straalde een zachte gloed uit, bewust van zijn verdriet en wanhoop. De naam van het meisje zei haar weinig, maar dat deed er nu niet zo zeer toe. "Hoe ze tegen andere deed maakt geen verandering over hoe jij haar zag, dus het is niet van belang. Niemand kan je ontnemen dat je van haar hield en zij van jou, wat wie dan ook zegt, wat wie dan ook dacht. Niemand veranderd wie ze voor jou was en ik geloof dat dat het persoon was die ze werkelijk was." Ze stond op en ging naast hem zitten. Ze keek naar hem opzij en voelde bij zichzelf onzichtbare tranen branden, maar ze ging niet met hem meehuilen, niet nu. Ze wilde woorden vinden hoe ze hem kon troosten, hoe ze hem kon helpen en kon bevrijden van zijn pijn. Maar de woorden bleven uit, maar ze kon ook weer niets zeggen. "Mensen zijn niet zo slecht als ze op het eerste ogenblik denken. Dus het geeft niet wat ze dachten, niet voor jou en niet voor je broertje. En het zijn dwazen die er verbaasd over waren dat je er verdriet om hebt, dwazen die die pijn zelf moeten voelen voor ze maar een beetje begrijpen wat je doormaakt." Ze keek naar haar handen, ze wilde ze op zijn schouder leggen of er iets anders mee doen. Maar ergens dacht ze dat hij geen troostende handen van haar wilde.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Nov 10, 2008 19:24:42 GMT 2
Ditmaal waren haar woorden wel effectief. Hij liet zijn handen zakken en keek naar haar. De meeste tranen waren van zijn gezicht verdwenen, maar velen zouden nog volgen, sprak de natte glinstering in zijn ogen. Voor een moment zei hij niks en keek enkel naar haar. Ze leek zo kwetsbaar en dat terwijl hij huilde. De gedachte bracht een lichte glimlach op zijn gezicht.
'Je hoeft de pijn ook niet te verlichten. Ik leer er vanzelf mee leven. Dit is een van die dagen waarop ik er gewoon mee geconfronteerd word. Dan komt alles weer boven en lijkt al het opgekropte verdriet in een keer naar buiten te komen.'
Hij wendde zijn blik weer af richting het bos. Hij dacht na over zijn zusje en hoe ze op school was geweest. Vooral tegen de andere leerlingen. Hij snoof.
'Ik kan ze het niet kwalijk nemen als ze een hekel aan haar hadden. Ze was verschrikkelijk tegen hen. Ik neem haar dat evenmin kwalijk, maar daar gaat het niet om. Ze zullen ook nooit veranderen wat mijn zusje voor mij betekende, net zomin als ik hen zou kunnen overtuigen dat ze in werkelijkheid een lief meisje was. Daar gaat het ook niet om. Maar als ik hen niet lastig val met goede verhalen over haar... waarom zij mij dan wel emt de slechte verhalen over haar?'
Het was geen vraag war hij echt antwoord op wilde. Het was enkel om zijn frustratie wat dat betrof te uiten. Hoe vaak had hij al naar Chris moeten luisteren wat zijn zusje betrof als deze bij Aylin was? Ze was een trut tegen hem geweest... maar soms wilde hij dat gewoon niet horen.
{hope you don't mind, lolly}
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 10, 2008 21:15:37 GMT 2
Toe hij weer wat zei keek ze op. Het glimlachje verwarde haar een beetje, ze wist niet zo goed hoe ze erop moest reageren. "Maar de tijd werkt soms te langzaam, dat heb ik al vaak genoeg te zien. En soms wou ik dat er dan iets bestond, zodat het niet meer zo heel erg lang hoefte te duren." Ze zuchte en keek weer naar haar handen terwijl ze naar hem luisterde. Misschien had ze toch wat van het meisje gehoort, maar aan de andere kant kon ze het maar nauwelijks voorstellen dat een klein meisje slecht kon zijn. "Misschien vertelde je je verhalen aan de verkeerde mensen. Als men al een oordeel over iemand of iets heeft, is het moeilijk ze ervan af te brengen." Ze draaide haar ogen naar hem toe. "Tenzij ze met eigen ogen zien dat ze het mis hebben." Ze glimlachte en draaide haar ogen terug. "En soms zijn Zwadderaars gewoon niet even aardig, daar kan niemand iets aan veranderen. Dat is net zoals Ravenklauwers soms net iets te betweterig zijn en Griffoendors gewoon net iets te erge uitslovers. Maar dat ligt in ieders aard en misschien wel wat van opvoeding." Ze haalde diep adem en stopte haar handen in haar zakken. Haar blik ging naar de maan, nog niet vol tot haar opluchting. Stel het broertje van Draconic was ergens daarbuiten, dan had hij met volle maan misschien wel een enorm probleem.
|
|
