The shimmering of the full moon. {Sebas+Terees}

[Madjic]

Een vloek, zo voelde het voor hem elke keer als hij weer veranderde bij het zien van de volle maan. De pijn die door zijn botten scheurde elke keer dat ze weer van vorm veranderde. De honger naar vlees en bloed die hem verteerde van binnen en blind maakte voor hen die wel iets voor hem betekende. Maar deze keer, zoals vele keren hiervoor, had hij zijn weg naar het bos gevonden. Daar was hij veilig, of eigenlijk waren andere veilig voor hem. Helaas gold dat niet voor de dieren in het bos en ook niet voor hemzelf.
De rode vloeistof glom om zijn bek en vlekte op zijn vacht. Hij gromde naar het lijk van het beest, alsof het nog leefde en hem ieder moment kon aanvallen. Maar het was dood. Ookal was het maar een hert, het zou hem later spijten. Maar nu niet, nu was hij te blij met zijn prooi en gestilde honger. Hij keerde het dier de rug toe en verdween de bosjes in, hij had dorst en was blij dat hij niet ver weg was van het meertje in het midden van het verboden bos. Het water bereikt, begon hij te drinken. Het bloed dat niet van hem was ging van zijn bek het water in. Zo zag hij er ook weer wat fatsoenlijker als hij weer mens werd.

[\\ Jess']

Het was weer eens zover. In haar wolven gedaante had ze haar weg door het bos gevonden. Ze rook in de lucht en wist dat ze, zoals altijd, niet de enigste was. Ze was een weg aan het zoeken naar.. Ja ze wist niet precies waarheen. Maar ze zou deze keer wel zien. In de verte hoorde ze een paar hoeven wegsterven. En een paar bosjes ritselen. Al draaide ze haar hoofd er niet voor om. Ze stopte pas toen een meer voor haar opdoemde. Ze stopte met rennen. Want ze zag dat er iemand anders was. Ze stapte daarom rustig verder naar het meertje. Ze was wel op haar hoede, want de wolf kon gevaarlijk zijn. Ze kwam steeds dichterbij het water. Bij het water nam ze een lik, negeerde de wolf. Of eerlijkgezegt, ze deed net of deze er niet was. Ze hield hem wel in de gaten, want ze nam nooit veel risico's. Ze nam weer afstand van het water, en ging op de grond liggen. Terwijl haar lichaam in spanning was.

[Madjic]

Zodra hij meer rimpels in het water voelde, buiten degene die hij veroorzaakte, draaide hij zijn ogn naar waar het door veroorzaakt was. Zodra hij de andere wolf zag hief hij zijn kop en gromde. Hij zakte een beetje door zijn poten, klaar om aan te vallen als dat nodig was. Maar ze deed niets dat dreigend was.
Hij volgte haar met zijn ogen en zag toen uiteindelijk dat ze ging liggen. Hij was licht verbaasd door haar zelfverzekerdheid. Hij was altijd actief als er een andere wolf in de buurt was en ging dan niet liggen, zo was het hem geleerd. Of was ze gewoon onderdanig naar hem?
Hij ontspande zijn lippen en keek haar onderzoekend aan. ZIjn ogen, met precies dezelfde kleur en op precies dezelfde manier als hij een mens was, probeerde hij haar ogen te vinden.

[\\ Jess']

Ze kwam iets omhoog toen ze zag dat de wolf haar in de gaten had. Haar staart begon te kwispelen en ze sloop weer iets naar achter. Meer om hem uit te dagen om te spelen. Haar oortjes gingen naar hem toe terwijl ze naar hem bleef kijken. Haar lichtblauwe ogen vonden zijn ogen terwijl ze zijn blik vasthield. Haar staart ging nog steeds speels heen en weer. Maar uiteindelijk ging ze gewoon zitten, om heel serieus over te komen. Ze wist niet precies wat ze moest doen, als ze plotseling zou bewegen had ze kans om aangevallen te worden. Of.. "Hallo?" Ze keek hem wat vragend aan. Terwijl haar blik nog steeds de zijne vasthield.

[Madjic]

Haar speelsheid verwarde hem nog meer, wat was dit voor gekke wolf? Hij strekte zijn hals en hield zijn kop schuin. Haar hele houding paste niet bij met wat hij gewend was. Hij schudde zich uit, om gewoon maar iets te doen wat niets te maken had met wat er om hem heen gebeurde.
De stem in zijn hoofd deed hem al helemaal schrikken, het was dus geen gewone wolf. Zijn mens-zijn verscheen even aan het oppervlak, dit kon een bekende zijn of anders een leerling. Stel hij kreeg weer honger? Dan was ze in gevaar. Hij wende zijn kop eerst af en draaide daarna met zijn hele lichaam weg. Het wwas niet in zijn aard een ander de rug toe te keren, maar nu kon hij niet anders.
Maar zodra hij met zijn achterbenen ook begon te lopen, schoot er een pijnscheut door zijn rechterachterpoot. Hij bleef even verstard staan en draaide zijn kop met een grom naar zijn been. Hij keek boos naar het litteken dat er stond en vervloekte de wolf die dat gedaan had. Het kwam niet in hem op dat het zijn vader was geweest.

[\\ Jess']

Teresia was erg nieuwsgierig geworden en was dus, op haar hoede, naar de andere wolf aan het lopen. Ze gromde zachtjes naar hem, niet dreigend. Gewoon nieuwsgierig. Al wist ze dat dat misschien wel op ruzie uit kon lopen. Ze schrok toen hij opeens naar zijn been gromde terwijl ze een stap naar achter deed. Haar oren bewogen zich snel terwijl ze daarna vastbesloten naar hem toeliep. Ze was niet bang, nu even niet. Ze piepte maar zijn poot. Alleen vragend wat hij had. Ze stapte wel iets naar achter. Want misschien kon hij haar aanvallen. In haar hoofd was het een warboel, want ze was ó zo nieuwsgierig. Maar moest ook aan haar wolveninstinct denken.

[Madjic]

Sebastian gromde boos naar haar. Niet dat hij echt boos was, maar misschien ging ze dan weg. Hij duwde onhandig met zijn kop tegen zijn been./ Het leek alsof hij wilde zeggen dat het wel tegen een stootje kon. Het was notabene een oude wond en soms voelde hij hem nog maar, maar meestal vergat hij dat het er uberhaupt was.
Het ergerde hem een beetje dat de wolvin, wie ze ook was, zo nieuwsgierig was. Als hij niet net al wat gegeten had had hij haar nog de strot doorgebeten. En zijn mensenzijn vertelde hem dat dat waarschijnlijk niet erg fijn zou zijn als hij de volgende dag wakker zou worden. En daarbij kwma nog eens dat als ze erachter kwamen hij waarschijnlijk van school moest en terug naar hij. Zijn lichaam trilde even. Terug naar huis? Nee liever niet. Als hij nog vaker naar de lessen van zijn vader moest luisteren zou hij die oude nog een wat aandoen of helemaal gek worden.
Hij keek haar aan en gromde zachtjes, al tegen dat ze afstand moest houden maar dat hij niet zou aanvallen.