Wow i can this... this an this :D

[ruka]

De blote voeten van Hunter liepen langzaam over het vochtige gras. Het was best koud aan zijn voeten, maar op dit moment maakte het hem niet uit. Met zijn shoenen in zijn ene hand was hij op weg naar het meer. Wanneer hij er was aangkomen glimlachte hij bij de aanblik van de weerspiegeling van de maan in het water.
Hij pakte zijn toverstok en schoot een spreuk het water in en hij glimlachte toen er zoveel water de lucht in spoot. Het zag er mooi uit want het leek net alsof het de spreuk was die omhoog vloog aangezien alle druppels die de lucht in vlogen de kleur van de spreuk hadden.
"Leuk" zei hij met een lach in zichzelf en hij sprak verschillende spreuken uit. "Morsmordre" zei hij met een lach toen hij zijn toverstok op het water richtte maar hij schrok er zelf van wat hij had gezegt. Die spreuk kende hij en omdat hij gewoon alle spreuken af aan het gaan was kwam die er ook gewoon langs.
Zwarte druppels vlogen meters hoog de lucht in, nog hoger als de andere en lande toen weer in het meer. Over het meer was nu n iet de mooie weerspiegeling van de maan te zien, maar het duistere teken lag nu als olie op het water. "Ik ben weer zo stom" mompelde hij terwijl hij over het water keek. In zijn hoofd gaf hij toe dat het wel heel mooi eruit zag. Hij richte zijn toverstok op de lucht en zorgde voor een grote gele lichtflits, die spreuk had niks te maken met Voldemort, maar hij vond het gewoon leuk.
Hij ging op de grond zitten en keek met een glimlach hoe het duistere teken over het water heen golfde.

[admin.]

Shit! was het eerste wat door haar heenschoot, en direct klemde ze zich aan een dikke boomtak vast. Het kraakte even gevaarlijk, hoewel Cleo nauwelijks wat woog. Geschrokken beet ze op haar lip, maar roekeloos als ze was probeerde ze nog wat verder voorover te buigen, om het duistere teken beter te zien. Het lukte - dacht ze. De tak kraakte opnieuw, ditmaal gevaarlijker, en brak uiteindelijk doormidden. Cleo kreeg de kans niet om zich ergens aan vast te grijpen - ze gilde zachtjes, bijna geluidloos, en kwam met tak en al op de grond terecht. Een stuk van haar broek bleef aan een scherpe tak hangen - de enkel tot de knie scheurde kapot - en met rode wangen krabbelde ze overeind.

Het had niet kunnen missen, dat wist ze. Het eerste wat tot haar doordrong, was dat ze niet alleen was. Natuurlijk was ze niet alleen, dat had ze kunnen weten; iemand moest het teken opgeroepen hadden. Het tweede wat ze zich bedacht, was het feit dat er buiten leraren konden zijn. Als zij haar hier aan zouden treffen, de soort-van-dochter van de beruchte Skyslayer familie, dan zouden ze weten dat zij het had gedaan. Cleo slikte moeizaam, schudde haar hoofd en haalde diep adem. Ze moest hier weg.

Maar dat kon ze niet. Er was ongetwijfeld iemand, waarschijnlijk de creeërder van het Duistere Teken, die haar gehoord had. Als ze zou gaan rennen, zou iemand weten dat ze hem gezien had. Bovendien bevond haar gitaar, die zo goed als heilig voor haar was, zich nog boven in de boom waar ze zojuist uitgevallen was. Ze haatte pestkoppen. Onzeker probeerde ze te glimlachen, rechtte haar rug en keek in de richting van het figuur bij het meer. Wie het was, wist ze niet. Ze wilde het eigenlijk ook helemaal niet weten.