Back to the beginning {closed// vervolg}

[greenlightning]

Zijn voeten bewogen zich als vanzelf. Zijn hart deed zo'n pijn dat hij kokhalsde. Zijn weg voerde hem naar de plek waar hij met Carmen voor het eerst de liefde had bedreven en haar ten huwelijk had gevraagd. Hier moest het dan maar eindigen. Tussen de doornen en tussen de bloemen, tussen het groen en over de paden, langs de bankjes en het gras. Zijn ogen waren rood en zijn wangen nat van de tranen. Ijsberend bewoog hij zich voort door de tuin, niet wetend wat de denken of te voelen. In stilte nam hij afscheid van alles wat hij had en alles wat was. Van de mooie tijd met Carmen en het had spijt. Spijt dat hij haar ooit van haar werkelijke soulmate had afgepakt. Hunter paste bij haar. Hij maakte haar niet ongelukkig, hij maakte haar juist zoals ze was. Hij gaf haar de vrijheid om zichzelf te zijn. Was dat waarom ze zich tegen hem had gekeerd? Waarom ze constant weer naar hem terugkeerde? Misschien had ze inderdaad alleen maar van zijn geld en zijn titel gehouden. Misschien had ze helemaal niet van hem gehouden en al die tijd stiekem met Hunter gezeten. Was ze elke keer dat ze niet bij hem was geweest bij Hunter geweest en elke keer dat ze iets hadden gedaan, was ze misschien net terug gekomen van haar echte vriendje. Misschien hadden ze hem wel samen uitgelachen om zijn idiote idee van trouwen. Misschien wel. Misschien was het allemaal een grap geweest.

Uitgeput van alle gedachten en gevoelens liet hij zich op een bankje neerzakken. Hij ademde zwaar en de tranen liepen in straaltjes over zijn wangen. De druppels vormden donkere plekken op zijn broek. Dit had hij nooit verwacht. Dit was niet het meisje waar hij van hield.
Steeds weer hoorde hij haar woorden en zag hij die kilheid. Eigenlijk had hij het moeten weten. Haar ouders, haar broertje.. hoe had zij anders kunnen zijn? Hoe had hij zo'n idioot kunnen zijn? Hij was gevallen voor een monster! Ze had hem voor de gek gehouden en al die tijd had hij zich afgevraagd waarom ze twijfelde tussen hem en Hunter. Nu was het wel duidelijk. Hoe had hij, een prins van zuiver bloed, met een goed hart en misschien iet wat agressie... het kunnen winnen van een geboren monster? het kind van Voldemort. Hoe had hij dat niet kunnen zien? Hoe had hij...
Maar de gedachte bleef hangen en in plaats daarvan begon hij nog harder te huilen. Hij probeerde te begrijpen hoe die lieve, onzekere, zachte Carmen, dezelfde kon zijn als die moordlustige, wrede heks die hij net had gezien. Hoe kon zijn verloofde dat zijn? Zou ze.. een slechte tweelingzus hebben? Dat ze waren verwisseld? Of misschien was er een spreuk uitgesproken op haar... waardoor ze zich zo vreemd gedroeg.
Maar hij kende de waarheid. Dit was de ware aard van Carmen en dat moest hij maar erkennen. Dit was dus het meisje... dat hij had kunnen ontdekken als ze al getrouwd waren.
Met een nieuwe pijnscheut keek hij naar zijn hand en met trillende vingers, trok hij de ring los. Hij liet hem los en zag hem op de grond vallen. Hij keek naar het goud dat flikkerde in de ondergaande zon en sloot zijn ogen, terwijl hij afscheid nam van zij die hem zo dierbaar was.

[Madjic]

Ze voelde zich moe, dodelijk vermoeid. Haar hart deed zeer, of eigenlijk juist niet. Het leek wel op hij gestopt was met kloppen vanaf het moment dat Miquel was weggerent. Ze snapte nog maar half wat er nou echt was gebeurd, maar de pijn aan haar rechterbovenarm vertelde haar dat een oude vloek tot leven was gekomen. Het leek op wat Hunter had, al was dit gewoon wat haar geleerd was. Zoals haar vertelt was te handelen, ookal wilde ze het niet doen of weten. Ze had nooit echt geluisterd naar wat ze haar vertelde, maar het was wel in haar hoofd opgeslagen. En als het niet anders kon, dan kwam het eruit. Als haar ware zelf niet meer instaat was om op de situatie te reageren.
Eerder had het niet veel gevolgen gehad, maar nu wel. Nu waren de gevolgen zo erg dat geen uitweg meer leek te zien als Miquel niet naar haar zou luisteren. Dan zou ze doen wat ze nu bijna zou willen doen, gewoon op de grond gaan liggen en niet meer overeind komen, in slaapvallen en niet meer wakker worden. VOor eeuwig dromen over de tijd die was geweest en die nog gekomen zou zijn als het niet zo was gelopen. Want ze wilde niet wakker worden in een wereld waar ze niet meer met Miquel was, dat was geen wereld voor haar en ook geen leven.

Zwaar ademend, van het rennen, van de schrok en van de energie die ze gestoken had in wat ze zich niet meer kon herinneren, bleef ze staan. Ze zag Miquel niet veel verder op staan. Ze hoorde iets vallen, maar wilde er niet over na denken wat het kon zijn. Langzaam liep ze verder, tot ze een meter of twee van hem verwijderd was. Ze opende haar mond om iets tegen te zeggen, haar excuses aan, alles uitleggen... maar er kwam niets uit. Het aanblik va hoe hij daar zat, het leek net... net of hij de hoop had opgegeven, haar had opgegeven. Vertraagd glipte er tranen uit haar ogen en maakte haar wangen binnen een mum van tijd net zo nat als die van Miquel. Even daarna begaven haar benen het en viel ze op haar knieen op de grond.
"Miquel." Ze had haar stem terug gevonden en zei smekend zijn naam. "Ik... hij... wij... het... ik..." De rest van de zinnen kwamen er niet uit, het enige wat lukte was een woord en daarna liep ze vast. Daarna probeerde ze weer een zin, maar het zelfde gebeurde. En uiteindelijk sloeg ze haar handen voor haar gezicht en kon enkel nog snikken.
Ze wou dat hij haar gedachte kon lezen, zoals ze zo vaak had gezegt dat hij kon. Ze wou dat hij haar begreep, ookal kon ze niet eens een volledige zin zeggen. Hoe kon ze uitleggen dat dat haar niet was en dat ze niet twijfelde tussen hem en Hunter, dat het allemaal Camerons schuld was... hoe kon ze dat uitleggen terwijl ze niet eens een fatsoenlijke zin kon zeggen?

[greenlightning]

Geluidloos droop zijn verdriet van zijn wangen op de grond en op het zuivere metaal. Hij hoorde lange tijd niks anders dan het gefluit van vogels dat hem niet kon kalmeren zoals het anders het geval was. Hij voelde de warmte van de zon niet,. nog de kilte van de wind. Hij voelde de blaadjes niet die langs zijn armen streken of het koude hout van het bankje onder hem. Hij kon niks meer voelen en zag ook niks dan alles wat er was geweest. Alle momenten met haar en de vertroebelde herinneringen, tot het beeld van Carmen met Hunter in zijn hoofd opdoemden. Hij wilde het niet denken. Hij wilde het niet zien. Hij wilde het niet weten. Alles wat die twee hadden gehad en wat ze nu zouden krijgen... Ze waren het nu vast aan het vieren. Misschien zelfs boven het lijk van Cameron en Shirie... nee, Shirie was te sterk en te snel. Die zou wel ontkomen. Ze zou nu in elk geval ongelukkig zijn met Hunter. Dat was blijkbaar haar keuze... haar keuze... en wat was zijn keuze? Zijn ogen lagen op de ring en hij vroeg zich af wat het betekende. De ring was een symbool dat hij verloofd was, maar was anders dan die van Carmen. De echte zou hij pas dragen na het huwelijk. Als dat ooit nog kwam. Na een poos kwam hij tot de conclusie dat hij dat huis maar weer moest gaan verkopen.
En toen hoorde hij haar.

Ze brabbelde. Onzin en onsamenhangende woorden. Dat had ze altijd als ze overstuur was. Dan probeerde ze teveel tegelijk te zeggen en kwam er niks uit. Het was zo typerend voor Carmen dat hij ondanks alles een flauw glimlachje op zijn lippen voelde. Met de rug van zijn hand wreef hij de tranen weg, voor hij zich langzaam omdraaide. Zijn hart brak niet; het verbrijzelde. dat wat er nog van zijn hart over was geweest brak nu tot een fijn hoopje zand dat niks meer toonde van wat het ooit was geweest. Hij kon haar zo niet zien. Niet met die tranen. Niet met die pijn. Hij wilde naar haar toe rennen en zijn armen om haar heen slaan, maar voelde dat hij het niet kon. Niet alleen zijn lichaam, maar ook zijn hart weigerde. Van wie hij hield en had gehouden, was een illusie, herinnerde hij zichzelf. Zijn gezicht verhardde zich iets, maar niet genoeg om het een uitdrukking te geven. Zijn ogen waren leeg, net als zijn lippen. Geen glimlach, geen grimas. Niks.
'Waarom huil je?' vroeg een vreemde stem, want het klonk niet als zijn eigen geluid. 'Waarom ben je zo verdrietig? je hebt nu eindelijk wat je al die tijd wilde. Hij zal voor je zorgen en van je houden zoals alleen hij dat kan. Want ik kan neit houden van wat ik daarnet zag. Ik kan niet houden van iemand die genioet van andermans pijn en verdriet. Je... je wilde een onschuldig meisje vermoorden, alleen maar om iemand pijn te kunnen doen. Je... Je past perfect bij Hunter. Ben je terug gekomen om me de ring te geven? Vriendelijk van je, maar ik had hem uiteindelijk wel gevonden hoor, als je hem had weggegooid.'
Er lag geen emotie in zijn stem. Het was zacht en kalm, alsof hij eht over het weer had en de woorden bleven maar komen. Misschien had hij het hart niet meer op verdrietig te zijn, maar de leegte maakte hem des te treurig. En al die tijd keek hij naar haar. Bewegingsloos.

[Madjic]

Onder haar handen kneep ze haar ogen nog steviger dicht en dook nog verder ineens. Hij snapte het niet, alles wat hij dacht was niet zo. En het ergste was nog dat hij dacht dat ze een monster was! Dat hij echt dacht dat ze dat was! Ze moest stoppen met huilen, dan kon ze het hem vertellen. Maar ze kon het niet, ze bleven uit haar ogen komen als regen uit de wolken.
Ze liet langzaam haar handen zakken en richtte haar ogen op. Haar ogen nat en rood, haar wangen grinsterend van de tranen maar lijkbleek en haar mond ging steeds even open om schrokkerig adem te halen. Op deze manier kon ze nog niets eens de nutteloze dingen zeggen van net. Opnieuw sloot ze haar ogen en pakte met haar linkerarm haar rechtermouw beet. Ze trok eraan, zo hard ze kon en zacht hoorde je de draden kraken en tenslotte breken. Met een scheurend geluid ontblootte ze haar arm. Hij moest het zien, misschien snapte hij het dan. De groene L op haar bovenarm, normaal gesproken niet eens te zien, brande nu fel op haar lichaam. Hij gloeide, al teken dat 'het' wakker was geweest.

Ze haalde een keer diep adem en liet het toen weer uit haar longen lopen. "Ik heb het je vertelt. Ik heb je vertelt dat ik al bijna een keer Avada had gebruikt op een zwadderaar. Maar je zei dat ik het niet gedaan was omdat ik een te goed persoon was." Ze zweeg even en zorgde ervoor dat haar stem weer even onder controle was. "Ik heb het niet gedaan omdat Xander mij mijn stok afnam en mij, wie ik ben, terug riep." Ze opende haar ogen nu pas en keek hem smekend aan. "Ik was dat niet, ik ben dit. Ik huil omdat ik alles aan het verliezen ben wat ik altijd wilde en liefhad. Ik wil Hunter niet, ik wil de jongen waar ik van hou! Ik wil de jongen waar ik voor koos!" De eerste twee zinnen zei ze nog met een zachte en bevende stem, maar bij de laatste begon ze steeds harder en wanhopige te schreeuwen. Haar ademhaling schoot weer omhoog en paniek nam weer bezit over haar lichaam. "Ik wil mijn eerste liefde terug, ik wil jou terug!" Opnieuw zacht, smekend en ten einde raad. Wat moest ze zonder hem? Ze kon zich niet voorstellen ooit met iemand anders te zijn. Ze wilde dat haar eerste echte verliefdheid ook haar laatste was. En als Miquel hier een einde aan wilde maken, dan zou ze haar wens volbrengen, nooit meer van een ander houden!

[greenlightning]

Zijn ogen volgden haar bewegingen en in gedachte kuste hij de tranen van haar wangen. Hij wilde haar pijn wegnemen en haar geven wat ze nodig had, zoals hij dat de eerste dag had gewild. Hij hoorde haar woorden aan en slaakte een zachte zucht. Langzaam sloot hij zijn ogen en wendde zijn blik weer af. Een eenzame traan rolde over zijn wang. maar hij zweeg. Die ene dag zag hij nog zo helder voor zich, net als de dag dat hij haar ten huwelijk vroeg. Dat meisje... zij die hij zag, voordat hij haar kende. Hij hield van haar, zonder met haar te hebben gesproken,. Alsof hij wist dat ze bij elkaar hoorden, hoewel zijn intentie op dat moment anders waren geweest. En na alles wat hij had gezien vandaag en ook al eerder. Hij had eerder gezien hoeveel haat ze had vanbinnen en dat het haar leek te overmannen. Ze had gelijk. Hij had geloofd dat ze niemand kwaad kon doen. gewoon omdat het meisje dat hij kende, te puur van hart was, te lief en te zuiver. Het meisje dat hij net had gezien was dat niet. Haar woorden leken niet op elkaar aan te sluiten, maar de laatste begreep hij wel.

'Ik heb altijd geloofd ik de prins op het witte paard en altijd geloofd dat ik dat zou zijn. Ik wist niet voor wie of wanneer. Ik geloofde dat ik ooit het meisje zou vinden en dat we het zouden weten. Ik geloofde dat ik met elk meisje kon spelen, tot ik de ware zou treffen. Ik zou haar ontmoeten als ik volwassen was en haar een goede toekomst kon bieden. Dat is wat mijn vader zei en ik geloofde hem. Nooit hem ik geweten dat ik haar aan zou treffen in de leerlingenkamer en dat het monster dat ik moest verslaan een andere jongen was die om haar hart vocht. Nooit heb ik gedacht dat de duistere machten waar ik haar van moest redden haar ouders waren en dat haar ware vijand.. zijzelf was. Nooit heb ik verwacht dat iemand me in zo'n korte tijd kon raken. maar dat was voor ik jou ontmoette.'
De woorden ontglipten hem. Hij dacht niet eens na bij wat hij zei en besefte pas achteraf dat ze waar waren. Hij keek haar nog steeds niet aan, maar voelde haar aanwezigheid.
'Ik heb altijd geleerd te vechten voor de persoon van wie je houdt en of dat met magie is of met blote vuisten.. zolang je je dierbare maar beschermt. Maar wat als ik dat niet kan? Steeds weer kruip je terug naar je eigen hel, waar ik je met zoveel moeite uit weg probeer te slepene en steeds meer... Ik weet niet of het mijn schuld was, of die van Hunter dat je werd zoals je was daarnet, maar blijkbaar kan ik er niks aan doen.'
Hij schudde zijn hoofd en ging uit pure onmacht door zijn haren, terwijl de tranen over zijn wangen liepen. Hij haalde haperende adem en keek voor zich uit.
'Ik weet niet of ik dit gevecht nog aan kan. Als ik niet kan winnen, waarom dan deze eeuwige strijd aangaan? De duistere jij.. zal altijd naar Hunter terugkeren. Misschien dat jullie ooit zielsverwanten waren, tot je mij ontmoette. Want ik weet dat ik de beter voor je ben. Ik weet dat ik het ben die je gelukkig kan maken.'
Hij keek haar half aan, met ogen donker van verdriet.
'Maar je moet me niet steeds voor deze keuze zetten. Ik moet niet steeds twijfelen aan ons. Ik wil niet steeds heoeven te vrezen dat je me verraad of me verlaat voor een ander. Hoe kan ik je vertrouwen als je dit soort dingen voor me verzwijgt? Als je hem achter me rug om blijft zien? Hoe kan ik van je houden als ik weet dat je mijn hart nog verder zal breken?'
Op dat moment wist hij al dat hij haar niet kon laten gaan. Alleen al dat hij het haar vertelde. Dat zou hij nooit hebben gedaan als hij niet hoopte dat het goed kwam. Anders had hij gezwegen en haar laten gaan. Maar zijn hart sprak voor hem.

[Madjic]

Ze wilde glimlachen om wat hij zei, maar het kwam niet door de tranen heen. Haar trillende handen legte ze op haar schoot en ze staarde naar de grond. Wat hij zei, vertelde, was fijn maar ook pijnlijk. Maar het was eigenlijk de waarheid, ookal was die pijnlijk. Maar het voelde prettig dat hij die waarheid wel kende en snapte.
"Ik mijn hele leven, ben ik tot nu toe, drie keer zo geweest. Een keer op mijn ouders, ze waren nog nooit zo trots geweest en ik naderhand nog nooit zo bang. Dan hier op school... ze bedregen Roc, Lena en Elvira, ik kon het niet helpen dat ik boos werd en mijn boosheid deed hen zoweinig dat ik het niet meer in kon houden. Dan net..." Ze zweeg even en was dankbaar dat de tranen zwijgend ove rhaar wangen liepen en haar stem onaangetast lieten. "Net kwam het door Cameron. Ik wist dat hij erachter zat, ik wist dat hij ervoor verantwoordelijk was." Ze keek op naar Miquel. "Wat hij was waar, maar hij vergat er een heel aantal dingen bij te vertellen. Die ontmoetingen met Hunter waren in de eerste periode met jou en het waren er een of twee. Het was uit wanhoop en angst. Ik kende het niet als jongens mij leuk vonden en ik was nog nooit verliefd geweest. Ik voelde toen ergens wel iets voor Hunter en ik weet nu dus hij veel voor mij, maar het was het enige dat ik kende, daarom ging ik naar hem toe. Ik wist niet precies hoe ik me moest gedragen om jou heen en hoe ik dat alles moest voelen... of wat ik voelde, of dat goed was." Opnieuw zweeg ze even. "En dat was het, ik wist niet hoe ik verliefd moest zijn en om de een of andere rede dacht ik dat het via Hunter duidelijk zou worden." Ze keek weer naar de grond, schudlbewust, omdat ze wist dat ze het had moeten vertellen. "De rede waarom ik het niet heb vertelt was omdat het aan de ene kant niets was, er was niets gebeurd want ik wilde trouw zijn aan degene op wie ik echt verliefd was en niet degene die me op dat moment een wist te raken. En ik schaamde me ervoor dat ik niet wist hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan, ik dacht dat je me dan onervaren en vreemd vond." Ze kwam weer wat overeind. Het verbaaste haar hoe goed het voelde om het eindelijk kwijt te zijn. Het was eruit en het was de waarheid, niet de verknipte versie van Cameron maar wat er echt was gebeurd en waarom.
Ze veegde haar wangen snel droog en keek hem weer eens aan, het lukt ehaar niet om hem lang niet aan te kijken of hem lang wel aan te kijken. "Ik wou dat ik je duidelijk kon maken dat ik je hart niet wil breken, je niet wil kwetsen en je niet wil verraden. Ik ben nooit van plan geweest om mijn leven te delen dan met het persoon die me redde uit de klauwen van de duistere machten die me gevangen hielden in hun verknipte leven. Ik wilde niet dat mijn eerste liefde ophield, ooit. En dat wil ik nog steeds niet. Dus als je besluit me niet te vergeven voor wat ik heb gedaan en wat er in mij schuil... Dan ben ik nog niet van plan om te stoppen met wat ik eerst van plan was."

[greenlightning]

'Het was niet zijn schuld.' Ditmaal schreeuwde hij en stond kwaad op. Hij liep een half rondje uit onmacht en leek plotseling zoveel op zijn vader, dat er van heel veraf een jongen zich afvroeg of Miquel wel werkelijk zeventien was, zo leek hij op een man, zelfs in zijn pure wanhoop. 'Waarom snap je dat nou niet?' Hij draaide zich naar Carmen om en opende zijn mond en sloot die een even aantal keren, omdat hij gewoon niet wist wat hij moest zeggen. ' Je weet niet eens wat hij me heeft verteld. Je weet niet eens wat ik wel en niet weet. Je beschuldigd hem, terwijl je niet eens weet waarvan! dit is jouw schuld Carmen en het is tijd dat je dat onder ogen ziet. Dat ik het nu weet, is misschien zijn schuld. Maar als er in de eerste plaats niks was geweest, dan zou ik ook nergens boos om hoeven te zijn!'
Hij had geen idee dat hij bijna letterlijk herhaalde wat Cameron had gezegd. Cameron had ditmaal niet gelogen en ook niks overdreven. Uit zijn vriendschap voor Reena had hij enkel de waarheid verteld.
Met een wanhopige zucht draaide Miquel zich weer om.
'Volgens mij snap je niet eens waarom je me hebt gekwetst. Zelfs na alles wat ik had gehoord, was er niks in mij dat eraan dacht om het te verbeken tussen ons. En zelfs dat je dit... dit in je hebt, zou ik nog kunnen vergeven maar...'
Nieuwe tranen branden in zijn ogen.
'Je laat me gewoon vallen. Voor hem. Daar in het bos... je had voor mij moeten kiezen, maar in plaats daarvan ging je voor hem staan. Je beschermde hem. Hem. Je had mij moeten stuenen en geloven dat ik hem neit had vermoord of zelfs maar geslagen. En als ik dat wel had gedaan, had je dat moeten accepteren. van mijn part had je me achteraf de huid volgescholden. prima. Maar om me zo af te vallen waar iedereen bij was?'
Hij zweeg even en schudde zijn hoofd, zijn blik vol verdriet en verwijt.
'Maar zelfs dat kan je niet. Je kon hem neit de rug toe keren. Je kon hem niet laten vallen, zoals ik vroeg. je kon geen genoegen nemen emt alleen mee. Dat alles is een steek in mijn hart, die me pijn doet als ik eraan denk, maar dit... ik heb een vrouw nodig die aan mijn zijde staat. Altijd. Hoe kan ik...'
Hij liet zijn blik zakken en de woorden ontglipten hem. Ze verdwenen en vervaagden tot er niks meer dan een vage schaduw overbleef.

[Madjic]

Carmen keek Miquel geschrokken en verward aan. Ze snapte het wel, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij had wel gelijk datze hem had moeten steunen, maar hij deed zo vreemd toen... "Ik heb zijn kant niet gekozen, maar inderdaad ook niet de jouwe. Ik wilde niet dat je hem zomaar aanviel en dan bedoel ik met woorden. Als Hunter nog hetzelfde was als wat ik me herinner, dan kon hij jou juist ineens aanvallen. En ik ging tussen jullie instaan omdat ik wist dat hij niets zou doen als ik ervoor stond en ik hoopte dat jij zou snappen dat ik liever niet had dat je zo tegen hem deed." Ze zuchtte. Het leek een eeuwige strijd tussen die twee en ze werd het een beetje moe. Was het haar dan echt zo kwalijk te nemen dat ze er iets tegen wilde doen. "Ik wil niet dat jullie nog vechten, om wat voor reden. Ik weet wiens zoon hij is en waartoe hij in staat is. Maar hij is zijn vader niet, net zo min als ik mijn moeder ben. Ik wil... Ik hoop dat jullie elkaar gewoon kunnen negeren, zoals ik ook doe als ik hem tegenkom in de gangen. Ik ga niet spontaan een gesprek aan, maar ik ga hem ook niet ontwijken of ineens een andere kant oplopen als ik hem zie. Ik heb hem laten vallen wat betreft vrienden zijn of proberen hem te helpen. Hoe wil je dat ik hem nog meer laat vallen? We zitten in dezelfde afdeling, we komen elkaar hoe dan ook wel tegen, dat is onvermijdelijk. Maar als je nog iets weet, dan doe ik dat. En ik weet nu ook wat ik moet doen als deze situatie zich herhaalt." Ze stopte even en slikte. Ze kon het niet helpen een enorme opluchting te voelen doordat hij dat was in haar zat kon accepteren. Ze wist dat het er niet snel uitkwam, tenzij iemand haar tot het uiterste dreef... Ze hoopte dat Cameron dat voortaan zou laten, want hij was wel iemand die ze ging ontwijken.
Haar blik ging naar zijn schoenen. Ze voelde zich klein nu hij stond, maar ze ging niet opstaan. "Ik weet nog steeds niet altijd hoe ik me moet gedragen, hoe ik de vriendin voor je kan zijn als ik wil zijn, als jij verdient. Ik heb geen voorbeeld gehad aan mijn ouders om te leren hoe ik van iemand moet houden en hoe ik hem dan precies moet steunen... Ook na deze tijd begrijp ik niet alles."

[greenlightning]

'Je snapt het gewoon niet.' Uit pure frustratie begonnen zijn vuisten te trillen. Hij wilde schreeuwen, hij wilde huilen, maar kon momenteel geen van beiden. Hij wendde zijn hoofd af en luisterde naar haar. Hij begreep haar woorden, althans, dat hoopte hij. Eiste hij teveel? Kon dat? Hij wilde wat het beste was voor haar en wilde niet dat ze zich nog langer door hem kapot liet maken. Dat was wat Hunter deed. Dat was wat hij hem zag doen en zelfs al zaten ze in dezelfde afdeling, Miquel en hij ontweken elkaar toch ook? Vooral omdat ze, als ze te dicht bij elkaar kwamen, hoogst waarschijnlijk zouden vechten. Het was er eerder ook al bijna van gekomen.
Langzaam draaide hij zijn hoofd iets om, en keek half naar haar, voor het eerst. Hij schudde zijn hoofd en wilde zeggen dat ze het neit begreep, maar dat had hij al gedaan. Als hij wilde dat ze het wel begreep, zou hij toch echt duidelijker moeten zijn en dat kostte hem nu veel moeite. Hoe kon je in woorden uiten hoe bepaalde gevoelens in elkaar zaten? Hij zweeg lange tijd en dacht na, over wat hem nou precies dwars zat. Uiteindelijk slaakte hij een zucht en probeerde, zo kalm mogelijk, het uit te leggen. Zijn stem trilde, en hij wendde zijn hoofd weer af.
'Je behoord deze dingen niet de doen omdat je het moet, maar omdat je weet dat het goed is. je springt tussen ons in, met de gedachte me te steunen, in plaats van me werkelijk te steunen. Misschien dat je nooit hebt geleerd om er voor iemand te zijn. Misschien dat je nooit hebt geweten hoe je werkelijk iemands rug moet dekken, en hoe je met ruzies om moet gaan, behalve weg te kruipen in je schulp, maar er is iets wat je moet begrijpen.'
Ditmaal draaide hij zich helemaal naar haar om. Tranen van onmacht en nieuwe frustratie, maar ook gekwetstheid deden zijn ogen glinsteren.
'Als je om iemand geeft, dan doet het er niet toe wat die persoon doet. Of het goed is, of slecht, stom en irrationeel. Het doet er niet toe of iemand onzin uitkraamt en er nog in geloofd ook, want je hoort deze persoon gewoon te steunen. Je staat achter je dierbare en knikt, praat even hard mee en beweerd dat de lucht paars in desnoods. Het doet er niet toe. Zolang er anderen bij zijn, wijk je niet van iemands zijde. Als je achteraf duidelijk maakt dat het verkeerd was, als er niemand bij is, dan is dan geen probleem. Maar je laat nooit...'
Hij sloot zijn ogen en zocht naar woorden. In zijn hoofd kwam het beeld van zijn broer weer op. Hij en Mike haatten elkaar, maar als er anderen bij waren, had zijn broer gelijk, in al zijn onredelijke beweringen. Dat was hoe het ging.
En misschien, heel misschien, was ergens zijn trots ook wel gekrenkt, omdat Carmen voor hem was gaan staan, alsof hij bescherming nodig had. Alsof hij niet zelf had kunnen vechten.