rare implies dangerously cooked [open]

[lilya]

Wie: Simon Alvin
Outfit: hier

"When I say rare I mean, let them look at the oven in terror and bring 'em out to me!" De lange roodharige jongen lachte om deze zin toen hij de deurknop naar de keukens omdraaide. Hij had de zin ooit gehoord in een film, over sprookjes en de kleinzoon van de grote boze wolf. Als hij eerlijk moest zijn, het was best vermakelijk geweest, al was de wolf toch enigszins anders dan de anderen met wolvenbloed, degenen die hij kende, die hij was. Het was een paar avonden voor volle maan, en, al had hij de hele maand lang de voorkeur voor rauw vlees, tegen de verandering werd het nog groter. Het was avond, alles donker, enkel wat mensen die nog tot laat in de bibliotheek waren geweest lieen door de gangen, maar hij had razende honger.

Daarom was hij ook hier gekomen, al had hij een hekel aan huiselfen. Als hij hier dan ook kwam stuurde hij de vervelend onderdanige wezentjes weg, en er waren er al een of twee geweest die op de harde manier er achter waren gekomen wat er gebeurde als ze niet luisterden naar wat hij zei. Hij was heel goed in staat voor zichzelf te zorgen en huiselfen hadden al vroeg in zijn leven aan hem bewezen dat zij dat juist niet konden. Ook ditmaal was het hetzelfde, toen hij de grote ruimte binnenstapte, blafte hij naar de wezens, "Wegwezen," en allemaal vluchtten ze zo snel als hun magere beentjes ze konden dragen naar hoeken en ruimtes die gemaakt waren door wat lakens op te hangen.

Kordaat liep hij naar een koelcel, om daar een flinke homp rundvlees uit te halen. Hij kon het bloed van het beest nog ruiken, en hij begon te watertanden. Het haalde het niet bij vers vlees, hert, koe, of wat... andere wezens, maar het zou hem toch smaken. Eerst nog een bord, dacht hij bij zichzelf, grinnikend net niet de gedachte je bent toch geen beest, kunnen onderdrukken. Toen hij eenmaal alles had nam hij plaats aan wat in de hal boven hem de Zwadderich tafel zou zijn, op de plek waar hij vaker zat, redelijk aan het einde. Boven zou het ver van priemende ogen zijn, aangezien alle ogen meestal op het midden waren gericht, omdat daar diegenen zaten die zich heel wat vonden en flauwe grollen uithaalden om aandacht te trekken.

Hier vond hij rust. Vaak keken mensen hem wat vreemd aan in de Grote Hal, hoogst waarschijnlijk door zijn manier van eten en zijn beziiterige houding over wat op zijn bord lag. Hij kon het niet helemaal helpen, het was nu eenmaal deel van wat hij was.

[Merel]

Kélian Anton Park

[/size][/url][/center]

[/b] melde Kélian droog. Hij wou geen ruzie.. Nee zeker niet, de jongen was duidelijk een Zwadderaar, en meestal mocht Kélian die wel. Hij wou alleen even zijn punt duidelijk maken.

Hij kwam wat verder overeind en liet zijn benen nu over de rand van het aanrecht heen hangen. Hij schoof de schaal koekjes wat dichterbij en nam er een. Hij knabbelde rustig aan het koekje terwijl hij even naar de jongen keek, maar toen weer ongeïnteresseerd naar de elfen die in de verte druk bezig waren met van alles en nog wat. Ja wist hij veel wat huiselfen 's nachts deden..[/ul]

[lilya]

Ondertussen had Simon de homp vlees al met twee handen vast en hij probeerde met zijn zwakke menselijke tanden een stuk van de homp af te scheuren, wat door een beetje kracht te zetten wel lukte. Hij grijnsde toen hij het stuk doorslikte. Heerlijk. Als het nog warm was was het nog beter, maar als hij niet kon jagen moest hij het hier maar mee doen. Plots werd hij opgeschrikt door een stem die achter hem vandaan kwam. Een jonge man, die hem vroeg waarom hij de huiselfen had weggestuurd en Simon onderdrukte de neigin om zacht te grommen. Hij draaide zich om en zag de jongen op het aanrecht zitten, rug recht tegen de muur. Simon trok een gezicht, "Huiselfen zijn alles behalve nuttig." Meer ging hij niet zeggen over dit onderwerp, niet op dit moment. Al was hij er ondertussen aan gewend, hij had de walgelijke beesten nooit kunnen vergeven dat ze niet beter op hem gelet hadden.

Hij nam nog een hap vlees en slikte het weer zonder slikken door, even genietend van de smaak van het bloed. "Maar geloof me, het is beter om ze weg te sturen dan ze in de buurt te houden." Zachtjes mompelde hij, waarschijnlijk onhoorbaar voor de jongen op het aanrecht, "Je kunt ze ook beter niet op kinderen laten passen," ondertussen een andere kant op kijkend. Toen wendde hij zich weer tot de jongen, en wees naar de schaal met koekjes. "Is het goed als ik er een pak? O, en trouwens, om veen goede manieren te laten zien, Simon Alvin." Hij grijnsde. Ze hadden hem inderdaad ooit geprobeerd manieren bij te brengen, en af en toe liet hij dan ook nog wel eens zien dat het nut had gehad.

[Merel]

[/b] antwoordde Kélian en dat was het laatste wat hij erop te zeggen had. En wat hij bedoelde met 'de kinderen letten op elkaar', tja, dat had je nu eenmaal als je een drieling was.

Toen Simon vroeg of hij een koekje mocht verscheen er een grijns op Kélian zijn gezicht. Hij sprong van het aanrecht af en nam de schaal met koekjes mee. Toen hij bij Simon was ging hij naast hem zitten en zette de schaal met koekjes op tafel.
"Ik zou zeggen, Pak zoveel je Lust," grijnsde hij en nam er toen zelf ook nog een. Toen Simon zichzelf voorstelde glimlachte Kélian. Had hij het toch bijna goed gehad kwa naam.
"Kélian Anton Park, Aangenaam," glimlachte hij toen hij zichzelf ook voor had gesteld.[/ul]