Revenge is Sweet. [Open//Tim&Teyla]

[Ridje]

"Ik snap nog steeds niet wat we hier doen." met een snelle pas volgde ze haar goede vriend die al een redelijk snelle pas had. "Je hoeft het ook niet te weten, ik snap niet eens waarom je achter me aan loopt." klonk de jongen. Het meisje stopte even en trokde jongen aan zijn arm terug. Ze streek even over haar rokje maar keek dan naar de jongen. "Timothy! Ik volg je omdat ik bezorgd om je ben. Je gaat toch niet midden in de nacht door de school lopen." zei het meisje dan tegen Tim. Tim zuchte eens en keek haar aan. "Ikheb zo mijn problemen en jij hebt jouw problemen. Die moeten we zelf oplossen." zei Tim dan en maakte aanstalte verder te lopen. "Problemen ok. Maar niet naar Kyra gaan als ze in de leerlingenkamer zit niet ok. Sinds wanneer doe jij dat Sawyer." zei Teyla dan en keek hem doordringend aan. Tim stopte met zijn rug naar haar toe en dacht even na. "Ik heb haar niet zien zit..." "Onzin mannetje. Ik zag hoe je naar haar keek toen je door de deur verdween. Angst Sawyer." klonk het meisje nadat ze hem had onderbroken.

Tim keek even om. "Laat me met rust Teyla. Het is voor je eigen welzijn." zei hij dan en liep door. Teyla keek hem kort na met een verbaasde blik op haar gelaat. Toen volgde ze hem. Het leek wel of hij steeds dieper de kerkers in ging. Toen hij eindelijk stopte ging Teyla achter een pilaar staan en hield hem in de gaten. "Laat jezelf zien, laffaard. Ik weet dat je hier zit." klonk de stem van Tim en hij keek rond. Teyla keek wat verbaasd, had hij het tegen haar? Vast niet. Net toen ze tevoorschijn wou komen verscheen er een gedaante tegenover Tim die kill lachte. "You made a mistake coming here boy. Wan't another Headache?" de stem klonk kill en gemeen. Tim pakte zijn toverstok en richtte die op de man. "Doe weg dat ding. Anders is je vriendinnetje er geweest." klonk de gedaante en hij knipte in zijn vingers en een andere gedaante kwam achter een pilaar vandaan met Teyla stevig vast en een toverstok tegen haar keel. Geschrokken liet Tim snel zijn toverstok zakken. "Niet doen Tim. Maak ze af." klonk de stem van Teyla.

Voordat Tim kon nadenken over haar woorden had ze de man al geschopt en rende ze richting Tim om het te helpen. "Expelliarmus." klonk de gedaante die voor Tim stond en met een klap schoot Teyla weg tegen een pilaar waar ze bewusteloos tegenaan zakte. Met een grom richtte Tim zijn stok weer op de gedaante voor hem en keek hem kwaad aan. "Je bent maar alleen." zei de gedaante gevolgd door een kille lach. Daarna verschenen er nog een tiental gedaantes rond Tim die met zijn toverstok nog steeds op de man richtte, de man die nog steeds kill lachte, en rond Teyla die nog steeds op de grond lag bewusteloos van de klap. Tim zuchtte en kreeg al door dat dat waar hij bang voor was geweest zou gaan gebeuren. Hij zou hier niet levend vandaan komen.

[Krista -]

Het was niet eens zijn bedoeling om hier te komen, maar toen hij Teyla en Tim had zien lopen was hij, geruisloos als een geest, erachteraan gewandeld. Hij was niet bang voor een woedeuitbarsting van de zwadderaars, het was sowieso al erg lang geleden hij, Scott Maddox, nog ergens bang voor was geworden.
Hij streek even over zijn jukbeenderen. Als zijn vingers niet nog gedeeltelijk gevoelloos waren zou hij de groeven kunnen voelen die het vuur in zijn gezicht hadden gemaakt, alsof hij te lang in de zon had gelegen. Onder het vervellende gedeelte van zijn gezicht was al weer een nieuwe huid zichtbaar, nog lichtjes rood en zacht als dat van een baby.
Soms ben ik net een slang.
Het gesprek van de twee volgde hij totaal niet, aangezien hij weer eens te erg in zichzelf was gekeerd. Mompelend volgde hij de twee. Als zij vaart minderden, deed hij het ook. Als ze harder gingen deed hij het ook. Nu leek hij meer op een schaduw. Hij was eigenljik ook een schaduw. Niemand besteedde ooit aandacht aan hem.
De gruwelijke stem die hij vervolgens hoorde deed hem afremmen. Onwillekeurig greep hij in zijn broekzak naar zjin stok en bestudeerde die even. Hij had weer een nieuwe, aangezien de vorige opgegaan was in het vuur. Nonchalant leunde hij tegen de muur aan, terwijl hij het 'duel', of wat het dan ook was, gaande sloeg. Als een onpartijdige en onzichtbare scheidsrechter. Hij zou kunnen helpen, maar dan zouden ze hem eerst moeten vinden. Want vrijwillig deed hij toch niks.

[greenlightning]

Voor zichzelf zou hij misschien hebben getwijfeld om te helpen, maar voor Kyra wist hij wel beter. Snake had zich zoals elke nacht van het bed af gerold om in de keuken te zoeken naar muizen om mee te spelen, tot hij de geur van de onbekende man had geroken. Hij had Tim langs zich heen zien stappen en paniekerig contact gezicht met Cameron. Deze was niet bepaald blij geweest met de mededeling dat hij wakker moest worden, maar de beelden die hij doorkreeg, wekten hem direct. Zijn eerste gedachte was om Draconic wakker te maken, zijn tweede Benjamin, of welke andere jongen dan ook, maar besloot dat er eigenlijk maar een was die hij echt wakker kon maken op een moment als deze.
Kyra's hersens en lichaam werkten sneller dan die van Cameron hadden gedaan. De woorden "man" en "Tim" hadden honderden alarm belletjes in haar hoofd doen afgaan. Ze was niet vergeten hoe Tim er een tijdje terug bij had gelegen. Toen was ze machteloos geweest, maar ditmaal niet. Ditmaal kon ze helpen.
Haar blote voeten maakte zachte klakkende geluidjes op de koude stenen grond, maar ze voelde niks. Het deerde haar niet dat ze alleen een pyjama broek en shirt droeg. Haar vingers knepen zich dichter samen rond de staf. Achter haar klonken de de wat vermoeide stappen van Cameron. De deur opende zich en toonde haar de bijna lege gang. Direct hoorde ze de geluiden.
'Tim!' riep ze, en rende op het geluid af. Ze vreesde enkel voor zijn leven, niet voor haar eigen.

[Ridje]

Tim had het niet eens opgemerkt dat hij gevolgd was, door Scott dan, hij was natuurlijk ook door Teyla gevolgd, misschien dat zij het had gemerkt, nogal moeilijk om te weten te komen ze was namelijk nog steeds bewusteloos. Tim keek dan ook even om naar haar. Zijn toverstok hield hij steviger vast dan ooit. "Laat haar gaan. Laat haar gaan en ik vertel je alles wat je wilt weten, ik doe alles voor je." hij loog, natuurlijk. Zo gauw als ze Teyla zouden laten gaan zou hij vechten voor zijn leven, elke dodelijke vloek rond gaan strooien alsof het snoepgoed was met kerstmis.

De man lachte weer kill. "Denk je nou echt dat je in staat bent eisen te maken? Je doet zowiezo wel wat ik wil. En om eerlijk te zijn is dat maar 1 ding, sterven. Haar dood schuiven we gewoon op jouw schouders. En dan kan je samen met die verrotte familie van je afwachten tot de Dementors kus. En dan..." de man kromp ineen toen Timothy zijn vuist in zijn maag had gepland. Meteen daarna vloog Tim de kamer door door een vloek van 1 van de andere aanwezige schouwers.

Met een klap kwam hij neer maar anders dan Teyla stond Sawyer weer op. Pakte zijn toverstok en wreef even over zijn achterhoofd waar wat bloed zijn haar rood kleurde. Hij was tegen de pilaar aan gekomen, precies degeen waar Scott (toch?XD) achter stond, ookal wist de Zwadderaar dat niet. "Wow 11 tegen 1 erg eerlijk. Nou goed als jullie het willen kunnen jullie het kri.." hij stopte abrupt toen hij de bekende stem hoorde van zijn vriendin. "Nee." mompelde hij zacht. Hij keek naar 1 van de schouwers, of eigenlijk de gang achter hem, en gromde zacht. "Kyra, NEE. Ga weg!!" riep hij dan hard. "Aaa! De geliefde Kyra. Ik had al iets gehoord over dat je een relatie had Ford. Nu eens kijken of ze gaan geloven dat jij haar ook hebt vermoord." grijnsde de man die Tim net een klap had gegeven. Hij knikte naar 1 van de andere mannen en die draaide zich gelijk om en verdween de gang in waar Kyra's stem vandaan was gekomen. Tim riep nog een Nee en wou net de achtervolging inzetten toen hij weer door de kamer werdt gegooid. Dit keer kwam hij naast Teyla terecht, maar kwam dit keer niet zo snel omhoog, hoewel hij zich wel iets ophief om op zijn knieen te gaan zitten.

[Krista -]

Scott was redelijk gefascineerd geraakt door alles wat er gebeurde. En dat was veel. Hij fronsde zijn wenkbrauwen licht toen Kyra voorbij liep en volgde haar. Eigfenlijk wist hij niet waarom. Het was veel veiliger om daar in de nis te blijven wachten. Het kon hem niet veel schelen of Tim en Teyla, en nu ook Kyra hier levend of dood vandaan kwamen. Het waren maar drie levens, en Scott zou ze in ieder geval niet missen.
In zichzelf neuriede hij zacht een slaapliedje, maar doordat hij al een paar dagen schor was en nog steeds een beetje in zijn hongerstaking verekerde klonk het luguberder dan hij had gepland. Voor zich zag hij Kyra richting het duel gaan. Hij zag Tim door de lucht zwaaien.
Blijkbaar had het vuur niet al het goeds in hem verbrandt, want hij greep plotseling Kyra's schouder vast en trok haar naar achter. 'Wil je dood ofzo?" vroeg hij, nogal hard en op een botte manier. Vragend keek hij haar aan. Ze zou zichwaarschijnlijk zijn doodgeschrokken van de komst van de gestoorde huffelpuffer, maar dat kon Scott vrij weinig schelen. Veel mensen schrokken immers van hem, ook bij daglicht.

[greenlightning]

Hoe harder Tims stem haar riep neit te komen, hoe meer ze wist dat ze erheen moest. De angst deed haar maag tollen en haar huid tintelen. Ze had nooit angst gekend en deze ervaring bracht haar in een roes. Alsof de wereld in slowmotion bewoog schoot ze door de gang. Zodra ze de hoek omging hief ze haar toverstok op, om uit balans te worden gebracht door Scott. Ze hoorde zijn woorden niet eens. Haar aandacht lag vastgeketend aan de schouwers.
Haat. Een emotie die haar leven lang had beheerst, woede tegenover alles en iedereen die beter zou kunnen zijn dan zij en nu haar nu vberblindde. Ze bewoog haar hand langzaam richting scott, maar als een klauw grepen haar vingers zijn keel en knepen die dicht.
'Niemand raakt me aan zonder mijn toestemming,' siste ze, voor ze zich losrukte en hem ook weer de adem schonk. Ze stapte naar voren, zonder haar blik af te wenden. Golven van haat golfden omhoog, zo heet dat ze bijna geloofde dat ze kon vuurspuwen als een draak. Maar ze probeerde het niet uit. Ze rilde licht, terwijl haar handen zich tot vuisten balden en haar rechter hand zich steviger om haar stok sloot.
'Je zegt het verkeerd,' klonk haar stem zacht, na een lange stilte. 'Tim heeft een relatie met Park. Je hebt de liefste van de twee uitgekozen.'
Ze sprak geen woord, ze knipperde niet eens met haar ogen. Ze hief enkel haar toverstok op en het groene licht flitste door de gang. De man naast haar viel als een aardappelzak in elkaar. Ze had de vloek niet op de man voor zich gericht. deze verdiende geen genadige dood. Deze zou lijden.
Ze draaide haar hoofd om naar Tim en keek hem aan met glinsterende ogen van de tranen.
'Ik zwoer dat ik niet nog eens machteloos ging toezien hoe je wordt aangevallen. Leer er maar mee leven. Ditmaal wordt je eens door een meisje beschermd.'
De glimlach die ze hem gaf was plagend en de blik in haar ogen liefdevol. Ze draaide zich weer om naar de schouwer.
'Bereid je maar voor. Het is nu tien tegen twee.'

Onzichtbaar leek hij in de gang te staan. De schouwers hadden hem neit inde gaten en zelf was hij zich er ook nauwelijks van bewust. Wel was hij klaar wakker. Zijn blik lag op Kyra, op de schouwers en toen op het tweetal dat op de grond lag.
'Teyla,' gromde hij en schoot achter Kyra en de anderen langs, langs Scott en knielde met een halve sliding bij Teyla neer. Hij voelde haar pols, luisterde naar haar adem en blies opgelucht uit toen hij beiden ontdekte. Toen begon ook de woede bij hem te borrelen. Hij streek haar haren uit haar gezicht en trok zijn t-shirt uit, waarvan hij een kussentje maakte en legde die onder haar hoofd. Hij wierp een blik op Tim en stond op.
'Ben je in orde, Sawyer?' vroeg hij, maar kon het antwoord neit afwachten. De groene flits schoot langs hem heen. Zodra de man de grond raakte, stond Cameron langzaam op. De kou op zijn blote huid was onverdragelijk, maar hij gaf geen kick.
'Drie tegen tien,' gromde hij en stak zijn hand uit naar Tim, zonder om te kijken. Met zijn hand sommeerde hij Teyla's stok, aangezien hij de zijne niet bij zich had. Zijn vingers wikkelden zich om het hout en in gedachte nam hij afscheid van ieder die hem zo dierbaar was. Tot zijn afschuw moest hij toegeven dat zijn dood een veel grotere inpact zou hebben dan zou mogen. Vooral op zijn ouders. Goed opletten dus...

[Ridje]

Angstig keek hij naar de gang en hij schrok toen hij de groene flits zag. Nee dit kon niet waar zijn. Kyra kon niet... Toen hij haar hoorde en kort daarna uit de gang zag komen grijnsde hij en keek naar de leider van de schouwers. "How is that for a suprise?" grijnsde Tim dan en keek naar zijn vriendin. "Het maakt me niet uit dat je me beschermd het is het punt waarop je me beschermd. Ik wil niet dat er iets met je gebeurt." zei hij dan. Hij wou wel opstaan maar had nog even de kracht er niet voor dus bleef hij zitten, op zijn knieen, kijkend naar Kyra. Toen Cameron ook opeens verscheen keek hij wat verbaasd maar keek dan naar hoe hij bij Teyla neer zakte. Nee dit mocht niet gebeuren, deze 3 mochten niet gewond raken of erger, dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Toen hij Cameron hoorde knikte hij en pakte zijn hand waarna hij omhoog kwam. "Ik heb me wel eens beter gevoeld, maar nu het 3 tegen 10 is wordt het steeds beter." zei Tim dan en grijnsde slapjes en keek naar de schouwers.

Met een zachte kreun opende ze haar ogen en zag eerste even alles wazig. Toen het beeld weer scherp was zag zze hoe Cameron Tim omhoog hielp en hoe Kyra ook was verschenen. Ze kwam half overeind en wreef over haar achterhoofd. Toen ze weer naar Cameron keek glimlachte ze flauwtjes en pakte zijn shirt en wierp die naar hem toe. "Nu is niet het moment om uit de kleren te gaan Cammie." zei ze dan en grinnikte en stond op. Toen ze zag dat Cameron haar toverstok had zuchtte ze en wenste dat ze ook stok had. "Mevrouw heeft gewenst? Mevrouw krijgt haar wens. Betty wens vervullen." met het dunne armpje omhoog gestoken verscheen de kleine huiself naast Teyla en hield Camerons toverstok naar haar uitgestoken. "Bedankt Betty." zei Teyla en stapte naar voren en ging naast Cameron staan. "4 tegen 10 is nog eerlijker." zei ze dan alsof ze het over de normaalste dingen hadden. Verbaasd keek ze naar beneden toen er aan haar rokje getrokken werdt. "Ehm mevrouw. 5 tegen 10 vind Betty een leuker aantal. Betty wil de jonge mevrouw beschermen gezien dat Betty haar taak is als Huiself." piepte het elfje en glimlachte dan liefjes. Teyla keek nog even verbaasd maar knikte dan blij. "Natuurlijk Betty, natuurlijk mag je helpen. Graag zelfs." zei ze dan en keek hoe de huiself voor haar en Cameron ging staan. Toen ze even omkeek zag ze Scott staan en met een waarschuwende blik keek ze hem aan. "Zou je ook niet eens helpen?" vroeg ze dan en glimlachte verleidelijk voor dat ze zich weer naar voren richtte en een vloek richting 1 van de schouwers uitsprak.

[Krista -]

[/b] zei hij hard en langzaam. "'Hóezo zou ik jullie helpen" vervolgde hij, met een onverstoorbare blik in zijn ogen. Hij was in zijn element nu, ht was veelbeter om toe te kijkfen dan je vrijwililg in het gevaar te mengen omwille van anderen. Anderen die hem toch maar altijd bespot hadden. Vooral Tim en Kyra waren daar erg goed in geweest.
"Je zoekt het maar lekker zelf uit" vervolgde hij zangerig en begon in de derde persoon te praten. "Scott blijft hier, doet niks, kijkt, en ruimt als het nodig is de overbodige lichamen op"'.
Hij zweeg even, alsof hij zijn woorden op hun allen wou laten in werken. "Te laat, te laat" vervolgde hij weer op melodieuze toon. "Had je maar aardiger moeten zijn tegen Scott in het begin". Hij speelde met zijn stok en liet hem tussen zijn vingers draaien terwijl hij de huiself een vernietigende blik schonk.[/ul]