|
Post by melien on Dec 15, 2008 22:00:58 GMT 2
De grote zaal had Rose al vroeg weer achter zich gelaten. Te gestresst om ook maar een enkele hap door haar keel te krijgen was ze weer opgestaan en was ze buiten een rondje gaan lopen. Pas toen ze zeker wist dat het diner ten einde was gelopen had ze met tegenzin weer een voet binnen de school gezet. Met nog steeds groeiende tegen zin liep ze naar de bieb. Al dagen geleden had ze gezworen om nooit meer een enkele druppel alcohol te drinken. En eigenlijk had ze dit moment nog zo lang mogelijk voor zich uit willen schuiven, maar tegenover Cameron een geheim bewaren was bijna net zo erg als de angst die nu in haar zat.
Eenmaal bij de bieb haalde ze even diep adem voordat ze de deur zachtjes openduwde en naar binnen loop. Echt veel licht was er niet en het was rustig. Aan de ene kant wel erg prettig, maar aan de andere kant werkte het alleen maar erger op haar zenuwen. Het liefste had ze zich nu meteen weer omgedraaid en was ze weg gelopen, maar ze mocht het niet van zichzelf. In stilte keek ze door dat gedeelte van de bieb wat ze in het schemerige licht kon zien.
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 16, 2008 15:02:09 GMT 2
Ondanks dat het niemand opviel, had hij aanzienlijk minder eetlust dan hij zou hebben gehad als hij dat briefje van Rose niet had gehad. Tijdens het diner had hij een aantal maal haar blik gezocht, maar die niet gekregen. Misschien had ze hem niet doorgehad, of misschien wilde ze niet naar hem kijken. In elk geval klopte zijn hart pijnlijk in zijn keel en begon hij zich af te vragen of hij beter zijn maag had kunnen sparen. De inhoud tolde misselijkmakend rond, maar hij wilde geen vragen krijgen. Er werd soms te veel op hem gelet. Zeker sinds Teyla terug was.
Zeker niet als eerste, stond Cameron op. Tenslotte vertrok hij nooit snel. Hij bleef altijd als een van de laatsten zitten en hield iedereen in de gaten. Ditmaal vertrouwde hij maar op het geheugen van de snoepende katjes. Anray is Kyra's capuchon, knabbelend op een stukje zalm, loerend met zijn groene oogjes, en Snake die over de tafel scharrelde en zelfs op andere tafels sprong, op zoek naar hapjes, met zijn oortjes gespitst. Sunshine met zijn scherpe blik om Camerons arm gewikkeld en Falcon ergens voor eht toren raam, de ontbrekende leerlingen bespiedend.
Na een enkele groet vertrok hij. Hij sloot de deur zacht achter zich en luisterde een moment naar de stilte van de gang. Vervolgens begon hij te joggen. Rose was al ergens boven. Hij had haar weg zien gaan. het laatste wat hij wilde was haar boos maken door haar te laten wachten, want wat ze hem ook te vertellen had... Goed kon het niet zijn. Zachtjes duwde hij de deur van de bieb open. Al was het maar om niet weer op zijn kop te krijgen van madam Rommella. Hij was een geliefd doelwit van de oude bibliothecaresse. Zijn blik zocht vluchtig door de ruimte. 'Alex?' Klonk zijn stem door de stilte.
|
|
|
Post by melien on Jan 4, 2009 17:04:16 GMT 2
Normaal gesproken had ze de kriebels alleen maar prettig gevonden die het horen van Cameron's stem bij haar opriepen, maar nu maakten ze haar alleen maar zenuwachtiger. Rose liep naar hem toe, eerst wilde ze hem een knuffel geven, maar toen ze voor hem stond weerhield iets haar ervan. Erger vond ze nog dat ze geen woord over haar lippen kon krijgen. Waarom moest ze er zoveel moeite voor doen om hem mede te delen waar ze op dat moment bang voor was? Ze probeerde zich op iets geheel anders te concentreren, maar dat hielp niet echt. Uiteindelijk haalde ze even diep adem, maar Cameron's blik bleef ze ontwijken. "We hebben een klein probleempje.." zei ze zachtjes. Zo zacht dat je haar waarschijnlijk niet had gehoord als er ook maar enig ander geluid was geweest in de bibliotheek. Ze dwong zichzelf om hem aan te kijken, maar dat had alleen tot gevolg dat de woorden opnieuw in haar keel bleven steken.
|
|