Riskfree meal [Open & Casey]

[diimplezx]

Casey zette hard af met zijn linkervoet om een beetje vaart te krijgen. Hij hees zijn broek een stukje omhoog en zette opnieuw af. Wat was dit heerlijk… Skateboarden op de gangen. De meeste mensen hadden nu het eerste uur al les maar gelukkig voor Casey had hij nog geen les. Toch had hij haast, het ontbijt zou bijna worden opgeruimd en hij had nog niet gegeten. Hij reed nu in volle vaart over de lege gang. Hij hoorde zijn wieltjes ratelen op de harde ondergrond. Misschien moet hij toch maar eens kijken of de baseplates wel goed vast zaten aan z’n board. Hij kwam nu in de buurt van de trap, tijd om te remmen. Casey duwde hard zijn hielen naar beneden en het board draaide naar links en stopte een halve meter voor de doorgang naar het trappenhuis. Hij stapte van zijn board en popte het behendig omhoog door met zijn voet op de tail van het board te staan. Met zijn geliefde onder zijn arm daalde hij de trappen af.

Hij had nooit helemaal begrepen waarom er in Zweinstein nooit een lift was getoverd, die dreuzels hadden het in dat opzicht een stuk makkelijker. Eindelijk kwam hij beneden. De deuren van de Grote Zaal stonden wagenwijd open en tot zijn genoegen: er stond nog eten op tafel. Zonder verder na te denken, pakte hij twee broodjes uit een mand op tafel en stopte die in zijn mond. Hij had nog geluk dat hij de moeite had genomen om zich eerst te oriënteren in welke tafel bij welke afdeling hoorde. Casey nam nog een grote hap en keek vervolgens naar de rest van de leerlingen die nog in de Grote Zaal zaten. Het waren er niet meer dan dertig, schatte hij. Hij ging maar zitten, want eten met twee broodjes en een skateboard in je armen was niet compleet risicovrij op de toch best nog vroege morgen.

[Madjic]

"Ik 1980 was... Cornelis Droebel... de eerste?" Haar grijze ogen keken naar een jongen tegenover haar. Deze haalde alleen zijn schouders op en stond toen op. "Wow, bedankt. Daar had ik veel aan." Zei ze hem geirriteerd na. Blijkbaar was hij mindergeintereseerd in het werkstuk dat ze over een week af moesten hebben.
Ze pakte haar boek 'Minister van Toverkunst door de jaren heen' voor zich en ging met haar vinger de inhoud langs. Ze wist dat Droebel vanaf 1990 Minister van Toverkunst was, maar daarvoor wist ze niet meer.
Te diep opgenomen door enkel het zoeken naar een naam hoorde ze wiekslagen van de uil die naderde niet. Haar oranje vleugels schitterde van het laagje ijs dat op sommige stukken zat. Vlak voor het meisje, maar deze zag haar nogsteeds niet. Om aandacht te krijgen schudde ze zich uit en schoot daardoor stukken ijs naar het meisje. Ze keek geschrokken op, eerst een beetje boos, maar toen lachend. "Dragon! Wat doe jij hier nou weer zo laat?" Ze pakte het briefje dat ze bij had en schoof haar daarna haar bord toe waar nog wat brood op lag.

Lieve June,
Ik geloof dat je toch nog geluk hebt, het lijkt er namelijk op dat die kleine in ma's buik een meisje word. Ze zijn naar een dreuzelarts gegaan om te kijken. Ma wilt niet dat Charlie het weet, hij wilt namelijk liever een jongen. Hij zegt dat hij zijn handen al vol genoeg aan jou heeft, wat vreemd is aangezien jij niet eens thuis bent.
Ik denk dat ze voor het einde van de lente wel geboren zal zijn, dus ik raad je aan om dan met je vriendje mee naar huis te gaan, want hier word het alles behalve gezellig. Maar het is maar een advies, ik zou het natuurlijk ook leuk vinden als je weer naar huis komt.
Groetjes, Cedric. AKA de broer.

June lachte en schudde haar hoofd. "Een meisje, Dragon. En als Charlie dat niet wilt, dan betekend dat dat ze nooit word zoals Clara! Tenzij het natuurlijk een dreuzel is, dan hebben we nog een probleem. Ik hoop dat je het niet is, heeft Charlie nog een grotere hekel aan haar en zal hij zich niet met haar bemoeien." Ze keek als een baby dat een nieuwe knuffel kreeg die ze ongelovelijk leuk vond.
Een meisje dat een stukje vqan haar af zat moest om June lachen. Tja, ze zat met haar uil te praten, dan vroeg je er wel een klein beetje om.

[diimplezx]

Deze broodjes waren heerlijk! Casey pakte er nog drie en legde die op het lege bord voor hem. Hij nam een paar grote happen uit het zachte witte broodje en nam niet eens de moeite om te kauwen voordat hij het doorslikte. Toen hij aan zijn tweede broodje begon – bruin volkoren – was zijn tempo al een stuk gedaald. Nu hij zichzelf ervan had overtuigd dat hij de dag niet zou beginnen met een lege maag nam hij zelfs de moeite om de omgeving in zich op te nemen. Op een paar meter afstand zat een jongen, met tegenover hem een meisje dat over haar boeken zat gebogen. Het meisje vroeg iets aan de jongen, die vervolgens zijn schouders ophaalde en opstond. Het meisje – Casey kende haar niet, maar wist wel dat ze in een hogere klas zat – zei nog iets onverstaanbaars toen de jongen wegliep. De irritatie was op haar gezicht af te lezen. Daarna richtte het meisje zich weer op haar boeken.

Huiswerk doen aan de ontbijttafel, wauw. Casey’s wenkbrauwen schoten omhoog in ongeloof. Geen wonder dat die jongen de benen had genomen. Hij lachte in zichzelf en richtte zich weer op zijn broodjes. Langzaam kauwend keek hij hoe een oranje uiltje voor het meisje landde en daarna haar aandacht probeerde te trekken. Hij begon net aan zijn derde broodje toen het meisje het briefje van het uiltje aanpakte. Tegen de tijd dat hij bijna aan zijn vierde broodje wou beginnen hoorde hij het meisje weer iets zeggen. Casey keek op, maar zag niemand waartegen ze had gesproken. Al snel besefte hij dat ze het tegen haar uiltje had gehad. Hij grinnikte zachtjes, nam nog een hap en zei toen met volle mond: “Huiswerk voor geschiedenis van de toverkunst?” en hij knikte naar het boek dat voor het meisje op tafel lag. Hij herkende het maar al te goed; afgelopen week had hij nog strafwerk gekregen van Kist. Hij had dat halve boek moeten overschrijven. Een rilling ging over Casey’s rug en hij schudde de herinnering van zich af.

[Madjic]

Met nog een glimlach op haar gezicht vouwde ze de brief netjes op en stopte hem in haar boek. Ze had geen zin meer in haar huiswerk, het was er toch net iets te vroeg voor. Ze had nog wel tijd genoeg met haar eerste tich uur vrij. Ze keek naar Dragon die aan het genieten was van haar brood, waar ze toch al geen zin meer in had gehad.
Ze keek op toen ze een stem hoorde die het blijkbaar tegen haar had. Ze bestudeerde de jongen even, maar toen ze concludeerde dat ze hem niet kende glimlachte ze vriendelijk. "Helaas wel. Kist heeft besloten dat de Zwads die met ons de les volgen, niet echt mewerken, dit is hun straf, alleen jammer dat iedereen er aan mee mag doen." Aan zijn gewaad te zien was hij ook een Ravenklauwer, dus bang op een geirriteerd antwoord hoefte ze niet te zijn.

[diimplezx]

"Dat is Kist..." zuchtte Casey uit irritatie. Om zijn mening over de meest saaie leraar op Zweinstein te versterken, voegde hij een rol met zijn ogen aan die uitspraak toe. "Het zijn altijd de Zwadderaars die het verpesten voor de rest." Hij pakte een nieuw broodje - mais deze keer, en nam een hap van het ovale broodje. Hij keek al kauwend naar het kleine uiltje dat aan het brood van het meisje zat te pikken. Schattig beestje, zelf had hij ook altijd al een uil willen hebben, maar hij was nooit zo handig geweest met zijn eigen huisdieren. Met andermans huisdieren lukte het echter meestal wel om zorgzaam te zijn. Raar eigenlijk, hoe dat bij hem werkte. Er zat een stukje brood tussen zijn tanden, met zijn tong haalde hij het irriterende korstje weg voordat hij weer sprak. "In welke klas zit je eigenlijk?" Hij keek weer naar het boek waar hij boven had gezeten toen hij strafwerk moest maken. "Dat boek is niet iets voor de P.U.I.S.T.en hè?" Als Kist hem iets had laten overschrijven wat ze dit jaar niet eens zouden behandelen... Als hij die vier uur dat boek had zitten overpennen en hij had de informatie nog niet eens binnen de komende twee jaar nodig... Hij onderdrukte de drang om te grommen en nam in plaats daarvan maar weer een hap van zijn maisbroodje.

[Madjic]

"Over het algemeen wel, sommige zijn wel ok... Een paar dus. Maar Kist kan soms geen onderscheid maken tussen de afdelingen lijkt het wel, dan ziet hij ze als een." Zei ze lachend. Ze mocht Kist opzich wel, maar soms kwam zijn huiswerk en lessen haar de strot uit. Hij moest, zelfs al spook, een beetje met zijn tijd meegaan.
"Ik zit in de zesde en nee het is niet voor de P.U.I.S.T.en. Daarvoor moet je nog een extra boek aanschaffen geloof ik. Maar wij hebben het nog nodig voor enkele dingen en herhalingen. Bij zijn lessen zijn herhalingen wel handig, aangezien sommige delen geheid langs je heen gaan." Ze keek even naar het boek, maar liet het daarbij. Ze had nog een week voor het verslag en voor zover ze wist had ze nog niet echt plannen, dus dan had ze nog zat tijd om het te maken.
"Hoor je zo onderhand niet al in je les te zitten? Of hoor je tot de geluksvogels met zo'n makkelijk rooster?" Vorig jaar had ze echt een verschrikkelijk rooster gehad een tijdje. Het waren alleen maar lange dagen en de weekenden waren daarom volgeplant met huiswerk maken. Opzich was het niet zo erg geweest op het begin, maar daarna werd het toch wel vervelend.

[diimplezx]

Casey zuchtte in opluchting. “Gelukkig. Ik was bijna bang dat ik nutteloos strafwerk had zitten doen. Voor zover strafwerk sowieso al nut heeft natuurlijk.” Hij glimlachte en pakte een drinkbeker van de tafel. Die zag er wel redelijk schoon uit… Hij moest het er maar mee doen. Er stond een kan met pompoensap een stukje verder op tafel. Hij strekte zich uit en vulde zijn beker tot de rand. Hij dronk het in een teug op en vulde daarna weer bij. “Droog brood.” Mompelde hij binnensmonds, voordat hij een hap nam van zijn laatste broodje.

“Ik heb straks les, na m’n ontbijt,” hij wees even op zijn broodje voordat hij verder ging. “Kruidenkunde, joepie.” Het sarcasme droop ervan af. Het was niet zozeer dat hij iets had tegen Kruidenkunde, het was meer dat hij iets had tegen les op zich.
“En heb jij een beetje een goed rooster? Nu je je S.L.I.J.M.B.A.L.L.E.N. binnen hebt moet je toch wel minder les hebben?” Casey nam een slok van zijn drinken. Hij voelde dat hij niet veel meer opkon. Zes broodjes was niet zijn beste prestatie voor het ontbijt.

[Madjic]

June lachte zacht. "Geen zorgen. Ze verdwaalt is Kist ook weer niet. Hij is soms misschien het padje een beetje kwijt, maar wat hij doet probeert hij goed te maken. Zo'n slecht persoon, of spook, is hij niet hoor." Ze keek hem even vrolijk aan. Ze was vroeger nooit zo'n prater geweest en was waarschijnlijk op zo'n moment helemaal stil gevallen, maar nu lukte het haar allemaal wel. "Misschien is het handig om iets op je brood te doen, dan is het niet zo droog en over het algemeen smaakt het ook nog eens beter." Lachte ze om zijn opmerking dat zijn brood droog was.
"Als je voedsel naar binnen proppen ontbijt kan noemen. Maar mijn rooster is wel okey, vooral veel eerste uren geen les. Dan moet ik dus huiswerk maken op dit soort momenten en dat is niet zo fijn. Maar ben op zich ook wel vroeg genoeg klaar." Ze haade haar schouders even op. Minder uren was niet zo van belang, ze was in de les net zo hard bezig dat het soms niet eens nodig was om erna ook bezig te zijn. "Maar de leraren hebben ook genoeg te melden hoor, dus het is niet zo dat het heeel erg makkelijk is."

[diimplezx]

"Oh ja,"mompelde Casey binnensmonds. "Beleg." Hij pakte een pot pindakaas maar zette die weer terug toen hij tot de conclusie kwam dat die al leeg was geschraapt. In jam had hij geen zin dus pakte hij een plak ham en vouwde die dubbel op zijn halve broodje. "Eten naar binnen proppen is efficiënt en mannelijk." Hij zei het op zo'n serieuze toon dat hij hoopte dat ze het sarcasme op zou pakken. Hij nam een hap van zijn nu belegde broodje. Met volle mond, maar voorzichtig om niet compleet onsmakelijk te zijn, zei hij: "Je hebt gelijk; het smaakt inderdaad beter." Toen hij de hap had doorgeslikt greep hij weer naar zijn beker pompoensap. "Ik kan niet wachten tot ik in de zesde zit..." zuchtte hij voordat hij zijn beker naar zijn lippen bracht. "Verschijnselen lijkt me echt het leukste wat er hier te doen is." Hij dronk in een teug zijn beker leeg en zette hem weer op tafel. "Heb jij al eens..." Hij maakte zijn zin niet af want het leek hem wel duidelijk hoe de vraag verder zou luiden. In plaats daarvan nam hij weer een hap van zijn broodje.