Happy New Year

[» Aline.]

OLD YEAR'S EVE

[diimplezx]

Cassie kleedde zich om in haar kamer. De stof was wit, kwam tot vlak boven de knie en had glitters aan de onderkant, bij de taille en langs de bandjes van haar laag uitgesneden jurk. Ze was er verliefd op geworden toen ze hem had zien hangen in Voddeleurs Couture, enkele maanden terug. Omdat ze wist dat de gelegenheid voor zo’n jurk zich nog wel zou voordoen, en zich dus absoluut niet schuldig hoefde te voelen om zoveel geld rin te investeren, had ze hem meteen gekocht. De vrouw achter de kassa had haar verteld dat hij uniek was en door huiselven uit Parijs was gemaakt. Dat hele gedoe over Parijs en huiselven kon Cassie niet zoveel schelen, maar dat er geen andere jurk als deze bestond deed haar goed. Nu alleen nog make-up, schoenen en haar. Maar dat laatste zou wel makkelijk worden.


Ze had vandaag haar haar lang, zwart en stijl gedragen, maar voor een gala moest ze iets meer glamour. Krullen dus, simpel. Cassie keek in de spiegel en zag hoe haar haar zich bijna automatisch krulde en vormde tot heel haar haar uit losse krullen bestond. Een paar centimeter eraf, staat beter misschien… Cassie concentreerde zich voor een fractie van een seconde op het willen van iets korter haar, en het haar begon zich al te bewegen naar haar wil. Ze liet het stoppen toen het nog net over haar schouderbladen viel. Bedenkelijk keek ze naar zichzelf in de spiegel. Zwart haar op die witte jurk stond wel erg kil… Toch maar even wat andere kleuren proberen.

Na een paar minuten uitproberen was haar haar donkerbruin en had ze een rechte pony. Tevreden keek ze naar haar nieuwe lokken. Deels Transformagiër zijn was ongeveer het leukste wat ze zich kon bedenken. Toen ze haar make-up had opgedaan - mascara, lipgloss en een beetje eyeliner, probeerde ze wat poses uit voor de spiegel. Deze jurk deed haar figuur zoveel goed… Ze lachte naar zichzelf in de spiegel. Nu alleen nog schoenen. De dresscode was white & blue, dus blauwe schoenen leek wel toepasselijk. Eigenlijk was Cassie’s eerste idee geweest om zich niet aan de dresscode te houden en om in een opvallende kleur te komen, maar professor Anderling had haar erop gewezen dat dat niet op prijs werd gesteld. Dat was dus codetaal voor: ‘Er wacht straf op je als je bewust de dresscode overtreedt’.

Waar waren de zeeblauwe pumps nou? Gefrustreerd groef ze door de bergen kleding die op de grond lagen. Uiteindelijk pakte ze haar toverstaf en riep: ‘Accio Jimmy Choo’s!’ Er kwamen twee paar schoenen op haar af zweven en ze greep de zeeblauwe uit de lucht. Het was zonde om deze jurk aan te hebben en om niet gezien te worden, dus screw fashionably late. Toen Cassie haar schoenen aan had getrokken sprong ze op en stormde ze haast de trap af naar de Grote Zaal. Ze zou daar wel wachten op de rest, haar enthousiasme was gewoon te veel om in te houden.

[Madjic]

Zodra River door de deuren stapte keek ze haar ogen uit. het verbaaste haar wederom hoe de leraren deze zaal konden omtoveren in zoiets als dit. River had zich vaak buiten het bereik van de feesten gehouden, haar eerste drie jaar tenminste. Dus dat maakte dit haar derde feest van kerst, of in ieder geval rond de tijd van kerst. Terwijl ze verder liep, op zoek naar bekende, tuurde ze stiekem naar de versieringen. Ze kreeg de neiging om er een gekke kleur doorheen te gooien, want de kleuren waren naar haar smaak veel te eentoning. Haar eigen jurk was dan ook met roze bloemen en heel zacht van stof. Ze had zilvere schoentjes aan met hakken waardoor ze net iets groter leek dan ze echt was. Haar haren dat ze achteloos gekamt en toien gewoon los gelaten.

Xander sprong de laatste treden van de trap af en bleef op de grond even stil staan. Hij keek naar zijn schoenen, glimmend zwart en glimlachte. Hij had een hekel aan feesten, vooral omdat hij niemand had om ze mee te delen. Maar hij had nu een punt bereikt dat hij geen zin had om de enige te zijn die er niet was en hij had ook wel zin om wat lol te beleven.
Een eindje voor hem had hij River uit de leerlingenkamer zien vertrekken en was haar gevolgt. Dat hij haar onderweg even kwijt geraakt was was dan weer jammer, maar het deerde hem naderhand gezien niet zo. Hij had hiert toch niet echt met iemand afgesproken en je wist maar nooit wie je dan tegen zou komen. Het was voor hem een grotere uitdaging om een nieuw iemand tegen het lijf te lopen dan bveiligheid te zoeken bij vrienden die hij dagelijks zag.
Hij keek even naar de open deuren en ving een glimp op van de versieringen. Het was weer eens wat anders dan het eeuwige kerstthema, dus dat vond hij wel prettig. Verder konden de versieringen hem gestolen worden.

[diimplezx]

Dit was het eerste feest op Zweinstein waar Casey naartoe ging, en van plan was om langer dan een kwartiertje te blijven. Het jaar hiervoor was hij even uit nieuwsgierigheid wezen kijken, maar de kleffe stelletjes onder de maretak hadden hem weer snel naar de leerlingenkamer doen uitwijken. Het was toch nog een best leuke avond voor hem geweest; met niemand op de gangen had hij heel wat afgeskate. Maar het werd nu maar eens tijd om zich een beetje meer 'onder de mensen te brengen,' zoals zijn moeder dat zo mooi bracht.

Het pakketje van afgelopen week was een soort waarschuwing geweest voor Casey. Om niet helemaal buiten de boot te vallen had hij het overhemd en de stropdas aangedaan, maar no way dat hij volledig in pak ging. Hij had zijn skateschoenen aan en een nog redelijk nette zwarte skatebroek. Al dat optutten was voor meisjes, besefte zijn moeder dat dan niet? Eigenlijk had hij makkelijk gewoon boven kunnen blijven, maar nu zijn relatie met zijn moeder niet helemaal de goede kant op ging, leek het Casey toch verstandiger om haar maar een pleziertje te doen.

"Time to face the music..." mompelde hij tegen zichzelf toen hij de trap afliep. Er waren al wel wat mensen beneden, maar hij vermoedde stiekem dat de meeste expres later zouden komen. Hij kreunde dramatisch en ging op een van de onderste traptreden zitten. Hij ging pas die zaal binnen zodra hij iemand tegenkwam die hij kende; niet eerder. Vanaf hier kon hij goed zien wie er allemaal naar beneden kwamen. Hij keek naar een roedel voorbijkomende vrouwtjes hyena's - hysterisch giechelend en duidelijk op jacht naar een onschuldig zebra mannetje om te verslinden... Het was zeker: van dit soort feesten werdt zijn denkvermogen aangetast.

[CherryOnTop]

Misschien was het niet geschikt om niet netjes te gaan maar hij had geen keuze. Er was geen enkel pak in zijn hutkoffer en hij droeg meestal niet ultra nette kleding. Zelfs niet op feestjes. Vandaag, ging hij meer met tegenzin om Daiya hem had overgehaalt. Ze had constant lopen zeuren en gesmeekt tot hij ingaf. Toen hij het op had gegeven had ze hem een verpletterende knuffel gegeven waardoor hij zuchtte maar zich toch besloot te verkleden. Nu liep hij rustig naar beneden om eigenlijk een uitweg te zoeken om absoluut NIET de zaal in te moeten.

Ergens beneden besloot hij tegen de muur te leunen, hopend dat er iemand was die met hem zou willen vluchten. Waarheen dan ook, zolang ze niet naar binnen moesten. Hij zou enkel naar binnen gaan als er iemand was, die hem meesleurde waaronder Daiya afviel want die was al binnen.

[diimplezx]

Omdat de leerlingenkamer nog redelijk leeg was geweest toen Cassie daar aan was gekomen, was ze maar meteen doorgegaan naar beneden. Ze had geen date, maar dat maakte haar eigenlijk niet zoveel uit. Nu kon ze tenminste haar eigen gang gaan, zonder een of ander wormvormig aanhangsel dat ze overal mee naartoe moest slepen. Toen ze beneden kwam zag ze nog niet super veel mensen staan; zoals ze wel had verwacht. Ze gooide haar haar over haar schouder en liep van de laatste treden af. Nog geen kleffe stelletjes, die zaten nu zeker allemaal in de leerlingenkamer... was zij even blij dat ze daar nu weg was.

Casey zat onderuit gezakt op de trap. Wat was dit saai. Hopelijk zouden er snel meer mensen naar beneden komen want om nou de zaal in te gaan met al die dateloze meisjes die niet onopvallend genoeg naar hem keken, en met elkaar stonden te fluisteren en te giechelen... nee dank je. Hij rolde met zijn ogen en deed zijn stropdas wat losser. Stom, lelijk ding. Hij zag vanuit zijn ooghoek twee blauwe hakken de trap afkomen en op de een of andere manier herkende hij het enthousiaste geklik dat ze maakten op de traptreden. Toen het meisje, waarvan ze waren, langs was gelopen en voor hem makkelijker zichtbaar was, herkende hij haar. "Hey Cassie!" hij stond op en liep naar haar toe.

Cassie was nog half de opgetutte meisjes aan het vervloeken die zich niet aan de dresscode hadden gehouden toen ze haar naam hoorde. "KC!" riep ze enthousiast, toen ze zich had omgedraaid en haar sarcastische skater vriend herkende. Ze zei zijn naam altijd alsof het een afkorting was, met als excuus dat hun namen te veel op elkaar leken en dat het anders verwarrend zou worden. Na een paar weken dat hij zich er maar bij neer gelegd. "Je ziet er goed uit." zei Casey en Cassie lachte naar hem. "Jij ook! Heeft je moeder je...?" Nog voordat ze haar zin had afgemaakt knikte Casey al. Ze haakte haar arm door de zijne en trok hem haast mee de zaal in. "Je bewaard wel een dans voor mij hè?" zei ze plagerig toen ze de rustige muziek hoorde, en ze stompte hem in zijn zij. "Dat kan ik beter aan jou vragen, jij gaat waarschijnlijk meer dansen dan ik." En hij prikte haar waarop ze hem al lacherig een duw gaf. Wie heeft er nou een date nodig met zulk gezelschap?

[melien]

Mara was de hele dag op stap geweest met haar zusje en broer. Vandaar dat ze nergens te vinden was geweest. Nog erger was dat ze het gala zowat was vergeten en het dus alleen maar gehaast was. Veel moeite deed ze er niet voor aangezien ze op de trein maar al te veel tijd had om zich om te kleden. Robert had voorgesteld om haar even naar Zweinsveld te verdwijnselen, maar dat aanbod had ze afgeslagen. Het ging misschien wel sneller, maar even rust in de trein was ook wel weer zo prettig. Toen ze op Zweinstein was gearriveerd had ze haar jurk weliswaar al aan, maar voor de rest nog helemaal niks gedaan aan haar uiterlijk. In plaats van even naar de leerlingenkamer te gaan glipte ze gewoon een wc in en gebruikte haar toverstaf maar voor de verandering.
Met een lichte zucht duwde ze de wc deur open en liep richting de grote zaal. Het was nog wat te rustig voor haar gevoel, maar zin om even nog naar de leerlingenkamer te gaan had ze niet. Ze zou Thomas van zelf wel vinden als hij op het gala kwam opdagen. Vrolijk liep ze - het was nog net geen huppelen - de grote zaal in en keek rond. Het was een keer wat anders dan de kerstversiering, en het stond haar wel aan. Van haar part mochten ze het elk jaar wel doen. Nou ja, een kerstgala en nieuwjaarsgala zou leuk zijn. Gezellig dubbelfeest.. Op dat moment werd haar aandacht echter getrokken door een ruziënd tweetal op de gang.

"Zet me neer!" zei Cassandra boos. Ondertussen probeerde ze te ontsnappen aan de greep van Benjamin.Ze wilde helemaal niet naar het kerstgala. Jurken vond ze vreselijk. Nou ja, niet echt de jurken zelf maar het hele gedoe erom heen. Het opmaken en er maar beeldig uit zien was zo vreselijk. Zo zat ze gewoon niet in elkaar. Volgende keer zou ze wel beter weten dan naar Benjamin luisteren als hij zei dat hij alleen maar wilde weten hoe een jurk haar zou staan. "Ik meen het Benjamin! Je zet me nu neer of je hebt wel een héél groot probleem!" Dat ze harder begon te praten had ze niet door. Ze was te boos over het feit dat hij haar niet alleen mee sleurde, maar ook nog eens half droeg. Soms had ze toch een pest hekel aan jongens.
Benjamin had er veel te grote lol in om Cassandra haar zin te geven. Haar in de leerlingenkamer achter laten was hij niet van plan geweest. Daarbij wist hij bijna wel zeker dat ze het leuk zou vinden zodra ze op het gala was. Hoewel daar nu nog niets van te zien was. Hij snapte niet hoe mensen er zo lang over konden doen om klaar te zijn voor het gala. Hij had dan dus ook geen behoefte gehad om op iemand te wachten, en iemand meesleuren die sowieso al zou gaan was niet leuk. Zo was Cassandra een wel erg makkelijk doelwit geworden.
Even verscheen er een triomfantelijke blik in haar ogen toen ze zich eindelijk los wist te maken uit zijn greep, maar al gauw werd deze vervangen door woede. Behoorlijk pissig draaide ze zich naar Benjamin om en sloeg hem met de vlakke hand voordat ze het door had. Daarna liep ze zonder verder iets te zeggen bij hem vandaan. De leerlingen die haar aankeken negeerde ze of wierp ze een blik toe die zoveel wilde zeggen als 'wat valt er te zien?!'.
De klap had Benjamin niet verwacht, maar echt pijn deed het niet. Verbijsterd keek hij Cassandra even na, maar aangezien deze niet meteen weer de grote zaal uit liep liet hij haar maar even afkoelen. Met een grijns en zijn handen in zijn zakken liep hij de grote zaal verder in en keek om zich heen.

Het was absoluut niet het soort jurk dat Elvira zou bekijken in een winkel, laat staan dragen. En toch had ze deze nu aan. Op het moment dat ze hem in de winkel had zien hangen was ze zo melig dat ze hem voor de gein gewoon een keer paste. Hij stond haar wel erg goed, alleen voelde ze zich er niet helemaal op haar gemak in. Het was net iets te bloot.
Zo onopvallend mogelijk liep ze de grote zaal in. Ergens had ze er toch wel behoorlijk veel spijt van dat ze de jurk had gekocht, en al helemaal dat ze hem vanavond droeg. Nou ja, het was maar voor een avond en daarna zou ze gewoon weer kleding dragen die wat beter bij haar pasten. Terwijl ze rustig bij de tafel met drankjes stond liet ze haar blik door de grote zaal zwerven. Er waren al best wel wat leerlingen, maar het grootste deel miste nog. En dan met name één iemand. Het was ook gewoon stom geweest om niet met Roc af te spreken, maar ergens ook wel een keer anders. Nu was het eerst zoeken geblazen voordat ze met hem kon dansen. Bij de gedachte aan haar vriendje sloop een glimlach om haar lippen en dwaalden haar gedachten toch wel weer af.

Een vrolijke glimlach stond op haar gezicht toen ze langzaam de grote trap af liep naar de hal toe. Lily wilde oorspronkelijk wel gewoon met Rose gaan en gewoon met vrienden een gezellige avond er van maken, maar daar had William toch net even verandering in gebracht. Het was ergens nog steeds raar dat ze met William had afgesproken op het gala nadat ze eigenlijk alleen met Nigel naar een gala was geweest. De gedachte aan Nigel veegde ze echter meteen aan de kant. Ze was van plan om er een leuke avond van te maken, en dan kon ze niet echt gedachten aan Nigel gebruiken. Haar blik ging even naar Rose die naast haar liep, maar die leek zelf in gedachten verzonken te zijn.
De donkerblauwe, zijden jurk zat Rose als gegoten. Ergens was ze wel blij met de keuze aangezien de jurk eerder als een tweede huid aanvoelde dan een kledingstuk dat alleen maar onhandig in de weg zat. Ondanks de vrij lage v-hals en het feit dat haar rug voor het grootste gedeelte bloot gelaten was voelde ze zich er min of meer gemakkelijk in. Wat er nou precies gebeurt was tussen haar en Cameron wist ze nog niet, maar de poging om hem ernaar te vragen had ze al een paar weken geleden opgegeven. Elke keer als ze hem dacht te zien lopen was hij een oogwenk later alweer verdwenen. In eerste instantie had ze hem er voor willen haten, maar dat lukte niet. Ook boos op hem zijn werkte niet. In plaats daarvan had ze maar gewoon besloten om het te vergeten, en oud en nieuw was daar toch wel degelijk een goed moment voor. Vanavond zou ze gewoon lol maken met vrienden, alhoewel er eentje alweer een date had.

Met toch enige tegenzin stapte Shayla over de drempel van de grote zaal. Nu was voor haar het nieuwjaarsgala officieel begonnen. Daar boven op kwam ook nog eens dat het het eerste schoolfeest dat ze in haar drie jaar op zweinstein bij woonde. Het idee was eigenlijk geweest dat ze zich voor de openhaard van de leerlingenkamer breed maakte met een boek om te lezen in plaats van naar het gala te gaan, maar dat plan was door haar moeder in de war geschopt. Haar moeder organiseerde weer eens het jaarlijkse nieuwjaars feest bij hun thuis, maar in tegen stelling tot andere jaren wilde ze per se dat Shayla erbij was. Deze had er alleen absoluut geen zin in gehad dus kwam het gala als een perfect excuus. Ze had haar moeder verteld dat ze al weken geleden had afgesproken om met vriendinnen naar het gala te gaan, dat ze zelfs al een jurk had. Dat had haar moeder tevreden gesteld, maar nu voelde ze zich wel verplicht om te gaan. Tegen haar moeder liegen vond ze namelijk maar niks.
Stilletjes tegen de muur leunend naast de grote deuren die naar de grote zaal leidden keek ze een tijdje toe hoe enkele mensen kwamen. Uiteindelijk had ze genoeg van het staan en duwde zich lichtjes van de muur af om vervolgens naar binnen te lopen om daar naar een rustig hoekje te lopen waar stoelen stonden.

[Madjic]

Roc: img89.imageshack.us/img89/7654/rocyt9.jpg
William: img89.imageshack.us/img89/3943/williamtk3.jpg

William en Roc liepen samen de grote trap af richting de grote zaal. Ze waren in gesprek verwikkelt ove reen of ander dign dat er eigenlijk totaal niet toe deed. In de deuropening bleven ze naast elkaar staan en keken de zaal rond. "Nou ik geloof dat onze wegen zich hier scheiden, want ik moet toch echt mijn vriendin maar eens gaan zoeken voor een of andere eikel nog probeert haar te verleiden." Roc keek doelgericht de zaal door. Hij zocht haar ogen, haar lippen, haar haar en eigenlijk haar hele zijn.
William lachte. "Ow wat is dat? Ben je ineens bang dat ze vereemd gaat? Dat heb ik echt nog nooit uit je mond horen komen Angel, hoe komt dat ineens?"
"Ik ben er niet bang voor, maar ik heb toch eenr ede nodig om jou te dumpen en haar te gaan zoeken." Roc keek vanuit zijn ooghoeken even grijnzend naar William voor hij hem verliet en echt op zoek ging naar Elvira. Ergens was hij bang dat hij haar nog voorbij ging lopen omdat hij totaal niet wist wat ze aan zou hebben. Maar het was alsof WIlliam ehct gelijk had en hij de neus van een bloedhond had wat haar betrof. Want ookal waren er genoeg mensen, hij zag haar meteen en ookal zou hij zich zo vergist hebben, hij wist dat zij het was. Maar omdat hij zijn ogen neit kon geloven bleef hij als verdoofd staan. De geluiden verstomde in zijn oren en de andere mensen verdwenen tot alleen zij er nog was.

William lachte toen ROc hem achter liet. Hij was er eigelijk ook wel blij dat hij weg was. Nu kon hij ongestoord opzoek gaan naar Lily, vreemd genoeg voelde hij een enorme behoefte haar te zien. Maar hij wilde ook weer niet dat Roc of een van de andere er nu een heel gedoe over ging maken. Hij zocht haar blonde haar, maar helaas had hij nog geen neus voor haar, want er waren veelt e veel blonde meisjes.

[\\ Jess']

[/url] was hartstikke hard heen en weer gelopen onderaan de trap. Het enigste wat ze wou was dat die jurk wegging. Ze keek ernaar, afschuwelijk. Ze hield er niet van, ook al stond het haar goed. Ze voelde zich té bloot, wat raar was. Ze liep dan niet vaak in haar bikini, maar als dat zo was. Dan voelde ze zich niet bloot. Neema daarintegen vond altijd alles geweldig zitten, en dit jurkje deed haar dan ook goed. Ze had hem wel zelfgemaakt. En op Teresia geoefend. Die nu wel wat pijn gewend was door al de naalden die ze in haar huid had gehad. Neema voelde zich er niet schuldig van. Ze vertouwde Teresia niet zo, ze was erg anders dan Neema zelf. Tatyanna werd door Vincent opgehaald, dus daar had ze ook geen last van gehad. Ze zuchtte, ze hoopte ooit iemand te ontmoeten die haar begreep. Teresia haakte de arm van Neema en liet haar meelopen. Neema rukte zichzelf los, "Nee nu niet" Zei ze zachtjes en keek Teresia wat aangebrand aan. Teresia keek verbaasd naar Neema, meestal deed ze vrij normaal tegen haar. Teresia trok haar wenkbrauw op maar liet het er maar bij.[/ul]

[Lisa ..]

Josh voelde zich ergens wel wat vreemd, maar ook geweldig aan de andere kant. Hoewel, sinds ze 'het' eigenlijk van elkaar wisten hadden ze nog nooit zulke vreemde gesprekken. Alsof ze ineens niet meer gewoon tegen elkaar konden praten. Hij haalde eens diep adem en keek vooruit. Het was nog 1 trap af en zo'n 20 meter naar de ingang van de Grote Zaal. Zijn gedachten werkte volop maar ineens besefde hij dat daar vanavond geen tijd voor was. Nee, dat zouden ze wel een andere keer doen. Hij keek opzij en meteen klaarde zijn gezicht op. Hij was vanavond hier, samen met Bee en het zou geweldig worden. Geen stomme gedachtes die dat zouden gaan verpesten. Josh streek zijn overhemd nog eens goed en plukte aan zijn zwarte shirt. Het was nog een paar meter voor de ingang. Zijn aandacht was er niet bij, hij merkte eigenlijk niemand op die hij kende. Maar hij hoefde er ook geen aandacht voor te hebben, Bee was de enige die het waard was. 'Zullen we dan maar gaan? Wil je eerst iets drinken of?' Hij keek haar afwachtend aan, aarzelend of hij haar hand moest pakken. Hij deed het niet.

Een zucht van opluchting slaakte ze bij het verlaten van de leerlingenkamer. Het laatste waar ze behoefte aan had was ruzie. Het was zó hecht geweest, even. Maar er was nu nog maar een ding wat ze konden doen. Feesten tot ze erbij neervielen. Meera glimlachde. Met een beetje mazzel vergaten ze die stomme ruzie en gingen ze vanavond gezellig maken. Zolang er op dat feest maar niet geduelleerd ging worden, daar had ze nog een vage herrinering van. Ze streek de plooien van haar jurk glad en keek naar Thomas. 'Ik weet zeker dat Mara al in de Grote Zaal is. Kom op. Beloof je me als je haar ziet de hele avond vrolijk zal zijn?' Ze keek hem half smekend aan en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ze vond het ergens wel sneu voor hem maar ten eerste was ze er van overtuigd dat Mara er zou zijn en daarnaast wilde ze niet dat hij de hele avond zo niet vrolijk was. De versieringen waren leuk gedaan, het was weer eens wat anders. Meera keek weer naar Thomas en prikte hem in zijn zij. Daarna gaf ze hem een duwtje tegen zijn schouders. Meer van de zin van, 'ga haar zoeken dan'. Zelf wist ze nog neit wat ze precies ging doen, ze zou wel zien.

Eerst wist ze niet of ze nou wel moest gaan, maar ze had toch maar besloten om een jurk tevoorschijn te halen. Evy grijnsde. Het was eigenlijk de enige reden of gelegenheid dat ze een jurk aanhad. Gala. Toch droeg ze geen hakken maar zwarte flatjes. Want dat ging haar toch net iets té ver. Ze had geen plannen of niets afgesproken maar ze zou gewoon kijken wat er op haar af zou komen. Eenmaal binnen liep ze richting de drankjes tafel waar ze glimlachend rondkeek. De eerste die ze herkende was Elvira, meer van gezicht dan iets anders maar dat maakte haar niet uit. Met een beker cola in haar hand liep ze naar haar toe. 'Leuke jurk heb je aan. Hij staat je goed.' Evy nam nog een slok cola, ze was benieuwd naar vanavond.

De hele weg naar de Grote zaal had hij met een glimlach gelopen. Met Reena naast hem kon hij ook moeilijk anders. Alles om hen heen maakte niks meer uit. Die anderen mochten maar lekker gaan ruzieën, als Myron maar met haar was. Hij trok aan zijn strikje en keek daarna opzij, met een brede grijns. Zijn hand hield die van haar vast. 'Kan niet wachten. Voor het eerst dat ik écht zin heb in het gala.' Niet dat andere jaren niet leuk waren, maar hij was nu met Reena. 'Wil je eerst wat drinken of dansen?' Bij het inlopen van de Grote zaal merkte hij dat er nog niet zoveel mensen waren, het was gewoon rustig gezellig. De meeste zullen wel verzamelen in de leerlingenkamers en dan in grote groepen aankomen, wat hun plan eerst eigenlijk ook was. De band was nog bezig met inspelen. Myron kon hun muziek wel waarderen, maar er waren andere dingen waar zijn aandacht naar ging. Breed grijnzend keek hij naar Reena.

Niet denken, gewoon gaan. Want om nou je favoriete trainingsbroek aan te trekken met een dikke trui als je helemaal klaar was voor een gala was ook stom. Bella had adem gehaald, was snel en onopvallend door de leerlingenkamer gegaan, er waren toch alleen maar mensen die elkaar kende, en ze liep nu door de gangen heen, naar de Grote zaal. Onderweg kwam ze een bekende tegen die ze zwak glimlachend begroette. Ze voelde zich maf, ze kende geen angst als het op aankwam op dingen waar de meeste wel bang voor waren maar bij dit soort dingen was zij meestal degene die niet wist hoe en wat. Maargoed. Eigenlijk wilde ze maar een iemand zien, al zou ze niet weten hoe ze zou moeten reageren, als hij er uberhaupt zou zijn. Hem negeren was kon ze gewoon niet. Ze haalde nog eens adem en liep de Grote Zaal binnen. Terwijl ze om zich heen keek, hopend op iemand die ze zou kennen, bewonderde ze even de versieringen en de muziek.