Away from everyone [Bella&Ruben]

[Lisa ..]

Grauw was het weer. Het miezerde een klein beetje, niet opmerkbaar maar wel genoeg om binnen 5 minuten doorweekt te zijn. Het zou niet veel van het vriespunt afzitten, het was tenslotte niet voor niets winter. De hele lucht was bewolkt met grijze wolken, deprimerend voor sommige, anderen hielden ervan.

Het avondeten was net afgelopen en daarom erg druk in de gangen. Sommige bleven nog even hangen, anderen gingen op zoek naar vrienden en de rest zou waarschijnlijk naar de leerlingenkamer vertrekken om zichzelf daar te vermaken. Maar niet iedereen.

Bella was al na een kwartier avondeten vertrokken, ze had niet meer gegeten dan een paar aardappeltjes met wat komkommer, ze had gewoonweg geen trek gehad. Ze had ook nog een boek liggen op haar nachtkastje wat ze eigenlijk uit wilde lezen, maar iemand sleurde haar mee om te gaan eten. Eenmaal terug hoorde ze het zachte tikken van de regen op het raam. Ze keek opzij en bedacht zich geen seconde. Ze sprong op van het bed, haalde een dikke trui uit haar hutkoffer en zocht haar toverstok. Een spreuk sprak ze over het boek uit en stak de stok weer weg. Niet lang daarna verliet ze de leerlingenkamer, op weg naar buiten.

Met het boek tegen zich aangeklemd worstelde ze zich een weg naar buiten. Ze botste tegen een aantal mensen, die haar met een opgetrokken wenkbrauw nakeken. Verder kwam ze nog een medegriffoendor tegen die ze begroette maar verder waren er geen bekende in de gangen. Ze had zo gehoopt Ruben nog te zien vandaag, maar in de leerlingenkamer doen alsof hij niets was kon ze niet. De deur naar buiten duwde ze open, er was niemand te zien. Een kleine glimlach en ze liep verder.

Ze sloeg het boek open en begon verder te lezen waar ze begonnen was. Lopend en al had Bella niet helemaal door waar ze precies heen ging. Ze keek pas weer op nadat ze geen gras maar iets anders onder haar voeten voelde. Het zand was nat geworden en liep totaal niet lekker. Ze draaide zich om, alsof er iets achter haar was. Er was niets te zien, er hing een vage mist door de miezerregen.

[LAURA ?!]

[/i] zijn mond ontsnappen terwijl hij in de mist zocht naar het silhouet van Bella. Hij kneep zijn ogen samen. Ja, daar zag hij iemand lopen. Hij glimlachtte opnieuw en liep in een looppasje naar haar toe. Toen hij Bella eindelijk had bereikt ging Ruben naast Bella lopen. Hij hijgde zijn eerst vermoeidheid er even uit voordat hij sprak. ''Hoi, Bella, goed je te zien,'' zei hij met een glimach, hij was echt blij om haar te zien. [/ul]

[Lisa ..]

[/i] De regen begon door haar spreuk heen te gaan, een bladzijde begon al te krullen. Ze zocht in haar broekzak. Geen toverstok. Andere kant. Ook niet. Het beeld van haar nachtkastje op de slaapzaal kwam weer boven. Daar lag haar stok.

Ze zuchtte en klapte het boek dicht. Ze kon het niet kwijt dus hield ze het aan de rug in haar hand vast. Dan werd het maar nat. Bella keek naar het zandpad, wat van droog zand in een natte kliederboel veranderd. Hoe grauw het weer ook was, zij voelde zich er thuis.

Was dat een geluid? Net op het moment dat ze zich wilde omdraaien kwam er een persoon naast haar lopen. Bella keek op. Ruben! Op haar gezicht verscheen een glimlach. 'Ook leuk jou weer te zien. Hier.' Even zweeg ze. 'Was je laat met eten?' Ze had een kwartier over iets gedaan wat normale mensen in 2 á 3 minuten aten. Ook had ze zo vaak naar de deur gekeken dat het opviel, ze kon niet langer blijven met zo'n weinig eten. Het maakte niet uit, van alle mensen die ze tegen zou kunnen komen was hij degene die ze wilde tegenkomen. Bella keek hem aan, glimlachend en wat voelde het goed als niemand tussen hen kon komen.[/ul]

[LAURA ?!]

[/i] vroeg Bella opeens. Ruben liet even een stilte vallen voordat hij antwoordde. ''Ja, ach, die spoken deden irritant tegen me, ze wouden me er niet langs laten en toen kwam ik zo'n twintig minuten te laat, zoiets'' zei hij al zuchtend met een duidelijk hoorbare irritatie-toon in zijn stem. ''Maar goed, zo veel honger had ik toch niet dus eigenlijk maakt het toch niet uit.'' zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.

Hij glimlachtte opnieuw. Hij kon moeilijk boos blijven als Bella in de buurt was. Hij sloeg zijn rechterarm over haar schouder en trok haar even tegen zich aan. Dat had hij echt al de hele dag willen doen, maar hij had er niet de kans voor gehad. Na een aantal seconden had hij haar weer los gelaten maar liet zij zijn arm nog steeds over Bella's schouder hangen terwijl ze rustig verder liepen over het vieze zandpad.


[/ul]

[Lisa ..]

[/i] 'Ik was na 15 minuten weggegaan, kon met paar aardappels en komkommer niet langer blijven zitten, ze vroegen al of ik iemand zocht.' Daarna glimlachte Bella weer. Ze wilde niet zeuren, dat kon ook op een andere tijd. Niet als ze bij Ruben was.

Ze liet zich tegen hem aan trekken. Ze vond het heerlijk als hij dat deed, gewoon even tegen hem aan leunen. Haar hoofd legde ze tegen zijn bovenarm aan, zo lang was ze namelijk ook niet. Er waren geen woorden nodig. Toch wilde ze nog iets vragen. 'Hoe wist je dat ik hier was?'
[/ul]

[LAURA ?!]

[/i] had Bella plotseling gevraagd. ''Oh, nou, ik zag je niet in de grote zaal, niet in de leerlingenkamer of elders waar ik je zou kunnen vinden dus ik gokte op buiten en zo te zien had ik gelijk'' zei hij terwijl hij Bella triomfantelijk aan keek en tegelijkertijd met de arm die hij over haar schouder had hangen even over haar arm 'aaide'.

OOC; okay, ik ben dus officieel inspiratieloos, sorry.
[/ul]

[Lisa ..]

[/b] Zelf had Bella op die vraag nooit veel te vertellen, maar ze vond het leuk om te horen wat anderen hadden uitgespookt. Bij Ruben leek het alleen een stomme vraag, alsof ze niets beters te zeggen had. Ze ging iets langzamer lopen, plukte wat aan de mouwen van haar trui en legde haar hoofd tegen hem aan.

De regen begon meer te worden, de miezer voelde je bijna niet maar dit kon je niet negeren. Er liep een rilling over haar rug, ze had dan wel een trui aan, warm was anders. Maar kiezen tussen binnen droog zitten of hier met Ruben in de regen lopen was niet moeilijk. Uiteindelijk was Bella zo langzaam gaan lopen dat ze bijna stilstond. Ze tilde haar hoofd weer op en keek hem aan. Ze zou nu niks anders willen dan hier met hem zijn, maar dat zei ze niet. 'Misschien kunnen we beter onder een boom gaan schuilen?' Niet dat tegen de regen zou werken maargoed.
[/ul]