Let's go! {open}

[greenlightning]

met haar benen over elkaar, haar hoofd op de ene armleuning en een boek voor haar neus, lag Shirie rustig op de bank. Ze was niet van plan om naar het Gala te gaan. Niet alleen vanwege James, maar ook omdat ze een nieuw boek had. Weinigen wisten dat ze werkelijk een nerd was wat boeken betrof. Er kon een bom afgaan naast haar, zonder dat ze zelfs maar op zou kijken. Ze negeerde Miquel dan ook, die tegen haar hoofd propjes aan het gooien was, ze terug sommeerde en opnieuw gooide. Hij grijnsde en wierp een opgewekte blik naar Myra. Die zat grijnzend op de leuning van een grote stoel. Ze begreep neit dat Shirie niet mee wilde. Zij ging tenslotte toch ook alleen? Hoewel, ging the elemtel five ooit alleen? Ze waren altijd samen, hoe dan ook. Zelfs al waren er wat aanhangsels bij. Shirie was echter niet over te halen. Ze hoorde hen niet, zag hen niet en had ook niet gereageerd als ze een van die dingen wel deed. Ze zat met haar hoofd in de nieuwste verdedigingstechnieken van het verweer. Ooit zou ze Schouwer worden. Dus naast de geschiedenis, moest ze ook de houdige en toekomstige kennis hebben.

Miquel op zijn beurt was vooral zijn gedachten af aan eht leiden. Ze hadden het wel uitgepraat, maar ergens voelde hij nog steeds een spanning en ongemakkelijke sfeer als ze samen waren. Nu wachtte hij op Carmen. Als hij zei dat hij minder van haar hield, dan zou hij liegen. Ze was nog steeds het meisje om wie hij had gegeven, al voelde het nu wat vreemd. Voor hem op de stoel, waar hij met zijn voeten op wiebelde, lag een klein pakketje. Cadeautjes zouden het niet goed maken, maar dit hopelijk wel. Het was een gedicht, geschreven door zijn veel poetischere zusje, maar met zijn woorden. Als ze geen tweeling waren geweest, zou hij misschien hebben gedacht dat ze hem niet volledig zou begrijpen. Maar dat deed ze wel. Vandaar dat het verborgen zat in een doosje, liggend op zacht fluweel, in wit papier gewikkeld en met een rode strik eromheen.
Myra had er al naar gevraagd, maar geen antwoord gekregen. Nu zat ze te wachten tot de rest zou komen. Ze dacht ergens nog aan benjamin. Maar als het voorbestemd was, dan kwamen ze elkaar wel tegen op het gala.

[Madjic]

Carmen: img111.imageshack.us/img111/2818/302ly4.jpg (Denk de blonde haren weg en maak er bruine haren in een vlecht met die witte plukken van haar eruit van XD)
Ty: img111.imageshack.us/img111/5418/ty3sr0.jpg
Saluka: img114.imageshack.us/img114/7175/salukafw6.png


"Nou nou, niet te enthousiast zijn hoor. Het dak gaat er hier wel af zeg." Ty was bijna verbluft door de doodheid die het drietal beneden uitstraalde. Hij sprong de laatste treden naar beneden en sloeg zijn armen over elkaar om ze nog eens goed aan te kijken. "Werkelijk, jullie zijn zeker erg blij dat er maar zo weinig feesten zijn in een jaar." Hij schudde zijn hoofd en keek naar Shirie. "En je gaat me niet vertellen dat je in die kleren naar een gala gaat?" Zei hij halfgeschrokken en liep naar haar toe. "Niet dat het niet prachtig is hoor, maar ja... ik had toch iets anders in gedachte gehad."

Ze haalde een keer diep adem en bleef boven aan de trap staan met haar handen voor haar lichaam gevouwen. Ze keek naar beneden en ze was hem in gedachte al duizend maal afgelopen, maar ze kon geen stap verzetten. Ze was zo bang om naar beneden te gaan, ze wist niet zeker waarom... nee, dat was een leugen. Ze wist precies waarom. Ze was bang dat Miquel iemand heel anders in haar zag, ook al was ze nog hetzelfde.
Ze sloot haar ogen toen ze de deur van de meisjesslaapzaal open hoorde gaan en een stem hoorde. "Wat doe jij nog hier? Je bent vijf minuten voor mij die zaal uit gegaan..." Saluka keek haar boos aan. Ze had schoon genoeg van het zwijgende gezeur van Carmen en dit ergerde haar nog ergens. Daarom nam ze ook maar het touw in handen aangezien Carmen niet ging bewegen zonder iemands hulp. De duwde haar zachtjes naar voren zodat ze wel naar beneden moest lopen als ze niet iwlde vallen. "Ok, je hebt een vriendje, nee hij is zelfs je verloofde. Dus stel je niet zo aan en ga gewoon. Hoe meer jij zo doet hoe erger je het maakt."
"Luka niet doen!" Riep Carmen geschrokken, maar werd desondanks nog naar beneden geduwd. Voor Miquel haar kon zien liep ze net iets harder waardoor Saluka niet meer bij haar kon. "Okey, okey, ik loop al." Zei ze snel en zuchtte. Ze streek nog even over het kettinkje dat ze de afgelopen dagen niet meer afgedaan had en keek even naar de broche. Opnieuw haalde ze diep adem voor ze verder naar beneden liep.

[Merel]

[/b] mopperde hij tegen zijn stropdas terwijl hij deze voor de vijfde keer goed probeerde te doen. Toen dit weer niet lukte, slaakte hij een zucht en liet zijn stropdas los om zijn nek hangen. Hij ving nog enkele woorden op van het gesprek.
"Jeetje Shirie. Je gaat toch nou niet zeggen dat je zo gaat he?" zei hij terwijl hij naar haar toe liep. Toen hij bij haar was plofte hij naast haar neer op de bank. Hij keek even mee over haar schouder en zuchtte toen. Wat moest je nou deze avond met een boek? Daar had je nog zat tijd voor!
Steve keek omhoog richting Ty die daar ook stond en tegen Shirie sprak.
"En voor wie ben jij zo uitgedost?" vroeg hij glimlachend. Eigenlijk wist hij van zo goed als niemand wie met wie naar het gala ging, en het interesseerde hem vríj weinig. Toch vroeg hij er zo nu en dan naar, uit beleefdheid.[/ul]

[Krista -]

Als een hyperactieve stuiterbal sprong Colin heen en weer door de leerlingenkamer terwijl hij zich probeerde te mengen met gesprekken van oudere leerlingen en tegelijk aan zijn leeftijdsgenootjes wou laten zien hoe ontzettend cóol hijwas. En gaf hem eens ongelijk: het was zijn eerste nieuwjaarsgala, zijn eerste feest hier op zweinstein, en aangezien het bij oudere leerlingen al een 'happening' was, moest je je maar eens voorstellen hoe het voor Colin voelde.
Alhoewel.. een beetje rustiger had hij wel kunnen worden. Hij klampte zich aan Evan vast die hem verschrikt aankeek en zich haastig uit de voeten maakte richting Shirie. Of eigenlijk: weg van Colin.
De 12 jarige bleef beteuterd achter en besloot op de bankl te gaan zitten. Hij gaapte even. Opblijven tot 9 uur hakte er bij hem wel in.

"Ga je niet naar het feest?" mompelde Evan, blij dat hij Colin even wist te ontwijken. Hij wierp een schuchtige blik over zijn schouder maar zag tot zijn dank dat hij hem afgeschud had. Hij haalde opgelucht adem en streek over zijn warrige bruine haar. Hij staarde even naar het boek, vroeg zich af wat er in hemelsnaam aan de hand was dat Shriie liever een boek las, maar besloot er niet naar te vragen. Hij kon zich voorstellen dat ze daar niet echt behoefte aan had.
Hij ploftte naast haar op de bank en zakte onderuit, terwijl hij de mensen in de leerlingenkamer bekeek. Nee, hij had geen date. Maar het was sowieso al een prestatie voor hem om er heen te willen gaan. Hij was niet zo van de feesten.

[greenlightning]

Tot zover had ze Miquel, Myra, Ty en bijna Steve kunnen negeren, maar toen ook Evan tegen haar begon, moest Shirie haar boek wel laten zakken om hen een verveelde blik toe te werpen. Ze ahd de anderen niet verstaan, maar ging er vanuit dat ze hun vraag wel zou beantwoorden, door die van Evan te beantwoorden.
'Heel goed gezien. Ik heb genoeg van deze zogenaamde feesten meegemaakt en ze zijn gewoon waardeloos. Ze zijn niks voor een warmbloedige Latina als ik. Ik vermaak me hier prima met een boek, dan met die zielige stakkers die tegenwoordig achter me aanzitten. Veel plezier, ik zie jullie vanavond weer.'
Haar blik viel op Colin en ze gaf hem glilachend een aai over zijn hoofd. Hij deed haar vaag aan haar kleine broertje denken. Ze liet haar blik nog even over de andere leerlingen gaan en besloot dat ze er allemaal mooi uitzagen. dat zei ze ook, zonder hen zelfs maar aan te kijken. Toen sloot ze zichzelf weer af en werd meegevoerd door de magische technologie die "Verweer" heette.

Myra lachte en sprong van de stoel af. Ze gaf Ty een vriendschappelijke duw en grijnsde naar Steve.
'Laat haar nou maar,' zei ze, terwijl ze nog even haar tong naar Shirie uitstak,' ze is gewoon niet echt in de stemming. Zwad jongens zijn altijd onbetrouwbaar.' Ze sprak deels voor Shirie en deels voor zichzelf. Tenslotte had ze Benjamin niet meer gesproken. Toch kon het haar niet veel schelen. Er waren zat leuke jongens op school.
'Dus, Ty, met wie ga jij?' vroeg ze. Ze ahd Steve's vraag wel gehoord, maar ze was erg nieuwsgierig. Als hij met niemand ging, dan zou ze hem gewoon meetrekken. Hij was geen echte potentiële date, maar toch beter dan alleen gaan en het zou gezellig kunnen worden. Misschien kwam ze Zed nog tegen, of David... Ze glimlachte.

Hij leek wel de enige te zijn geweest die de dames op de trap hoorde. Wezenloos bewoog hij zijn hoofd en keek naar hen op. Vreemde kriebeles, bekend en verwarrend, schoten door zijn lijf. Was hij blij haar te zien? Ja, dta zeker. En ze zag er zo mooi uit...
Hij kwam overeind en nam het doosje van de stoel. Toch was er een ongemakkelijke sfeer, zo plotseling. Hij zou hard weg willen lopen, maar Miquel Mycaro rende niet weg. Dat deed hij niet. Nooit. Zelfs nu niet. Hoewel, was hij neit al eerder weggerend?
Hij had die dag uit zijn herinnering proberen te wissen en dat was deels gelukt. Maar deels dus ook niet.
Hij produceerde een glimlachje en liep naar de trap toe. Hij kon niks zeggen, hij kende geen woorden die goed genoeg waren. Zijn tong leek aan zijn gehemlte vastgeplakt te zitten en zijn hart klopte snel en pijnlijk. Hij hief het doosje op naar haar en bood het haar aan. Hij wist dat ze het zou begrijpen. Ze moest the begrijpen. Anders zou hij Tyra slaan voor haar cryptische omschrijvingen.



{het gedichtje in het doosje:

Mijn Roosje,

Dolksteken in mijn hart,
schonken pijnlijke woorden.
Woorden van ijs, woorden van vuur,
gesproken in angst, gesproken uit verdriet.
Kou en hitte.
Een wit licht bescheen jouw ziel
en onthulde de innerlijke zwartheid.
Een gat van pijn,
gecreëerd door dolksteken van haat.
Eenzaam als de zon in een wolkeloze hemel,
donker als een maan in een sterloze lucht.
Koud als de nacht, koud onder het maanlicht.
Het gemis van de warme zon,
die ooit jouw hart verwarmde.
Maar heb geen vrees, kleine bloem.
De nacht zal nooit overheersen,
voor de zon zal weer opkomen.

Jouw Miquel.}

[Madjic]

Ty hield zijn hoofd schuin richting Shirie. "Ok... wat jij wilt..." Hij trok een wenkbrauw op. "En het heeft er niets mee te maken dat er mensen zullen zijn die jij nu liever negeert?" Hij zei oprecht meelevend.
Vervolgens keek hij naar Steve en grijnste. "Ik heb me uitgedost voor het mooiste meisje dat er is! Ik weet nog niet wie dat moge zijn, maar het is voor haar." Zei hij grijnzend. Het was zijn manier van zeggen dat hij nog niemand had en het wel zou zien als hij daar was. Zijn eerste idee was om Lily zo hard te treiteren dat ze gek van hem werd, maar hij wist dat William hem dan waarschijnlijk zou wurgen, dus hij was maar van dat idee afgestapt. Maar nu was hij plan en dateloos.
Hij bestudeerde het stuiterende ventje even voor hij Myra hoorde. Hij grijnste en liep naar haar toe. "Nou, vertel jij het me maar. Offer jij je op of heb jij ook al zoiets vervelends als een vriendje dat op je wacht? Ik ben helaas niet zo op de hoogte wat iedereens liefdesleven betreft."

Saluka glipte langs Carmen heen en grijnste naar iedereen. Ze ging liep ellegant langs iedereen en ging bij Shirie op de bank zitten. Ze keek even naar het boek en glimlachte toen. "Wel jammer dat je niet komt, je had het feest wat pit kunnen geven." Zei ze rustig, niet geheel wetenend of ze haar eigenlijk wel hoorde.

Onderaan de trap beet ze even op haar lip terwijl ze zag dat hij dichterbij kwam. Haar hart klopte in haar keel op een manier die ze zich wel herinnerde, maar het was weer even geleden dat het het zo had gedaan. Het was als die keer dat ze wist dat ze voor hem moest kiezen, als die keren in de rozentuin of bij de beukenwilg toen ze het doosje wel zag maar liever naar Miquel ging. Het gevoel dat ze kreeg als ze wist dat ze op de juiste plek was, een gevoel dat ze wist elke keer weer te krijgen als Miquel weer iets deed dat zo... mooi was. Ze kon geen woord vinden het beter te beschrijven.
Toen hij het doosje aanbood keek ze hem wat vragend aan, maar nam het toen niet aan. Ze deed geen moeite iets te zeggen, al voelde ze woorden op haar tong brande. Ze maakte het doosje open en keek even naar Miquel voor ze het papier eruit haalde. Ze twijfelde even of ze het wel ging lezen, maar deed het toch. Te nieuwsgierig en te bewust dat het iets betekende.
Een zachte glimlachte kwam op haar lippen toen ze klaar was met lezen. Maar het borrelende gevoel in haar buik deed haar zacht lachen. "Dank je." Haar stem was zacht, ze wilde ergens niet dat iedereen hen zou horen. Ze voelde hoe de angst wegsijpelde alsof de warme lente zon zich op ijs richtte. Zedeed nog een stap naar hem toe zodat ze vlak voor hem stond. "Dank je. Maar waarneer leer je dat ik niets nodig heb, ook al is het leuk. Ik hou va jou zoals ze bent, niet om de dingen die je me geeft... Niet om de tastbare dingen die je me geeft." Ze keek even naar de brief. "Maar je hebt wel gelijk... Zoals jij die zon maar bent." Haar hart klopte in haar keel en ze keek hem met zachte ogen aan. Hij was het mooiste en liefste wat ze zich nu voor kon stellen, het steeg ver uit boven alles wat een vrouw normala zou ontroeren.