In serious need of chocolate!

[» Jasmijn «]

[/link]"]Mike[/a] nog met verschillende mensen een gesprekje begonnen, maar uiteindelijk was hij dan toch bij de keukens. Hij kietelde het peertje in het schilderij met de fruitschaal. Terwijl het schilderij zich uitermate langzaam opende keek Mike even om zich heen. De gang was helemaal leeg op een of ander spook na. Op deze afstand kon Mike niet goed zien wie het was. Net op het moment dat Mike zich weer wilde omdraaien werd hij omvergeduwd door een -zo voelde het voor hem- heel zwaar persoon.
"Zeg, kijk een..." riep hij aangebrand. Maar hij maakte zijn zin niet af, want op dat moment zag hij wie hem omver gegooit had. -of beter gezegt 'hadden'- Langzaam werd hij overend geholpen door een hele kudde huiselven. Zwemmend probeerde hij -tussen de huiselven door- de keuken in te komen.

Eindelijk in de keuken probeerde hij ook nog eens bij de vele koelkasten te komen. Dit bleek echter een onmogelijke opgave. Overal om hem heen stonden opgewonde huiselven te smeken om iets om te mogen halen voor hem.
"Oké, oké!" zei Mike geïrriteerd. "Wat jullie voor mij mogen halen," hij wees een paar huiselven aan. "is een beker warme chocolademelk mét slagroom, een stuk cake, ook van chocola, en alles wat jullie nog meer van chocola hebben," zei hij. Hij had een vreetbui. En niet zomaar een vreetbui, hij had trek in chocola! De gedachte aan chocola vrolijkte hem op.

Binnen no time stonden de aangewezen huiselven weer voor zijn neus met van alles van chocola. Repen chocola, chocoladecake, warme én koude chocolademelk met chocoladeslagroom, chocoladelollies, bonbons, chocoladefondue, echt alles!
Verlekkerd keek Mike neer op al dat lekkers dat hij de huiselfjes voor hem op een tafel had laten neerzetten. Alsof hij een maand niet gegeten had stortte hij zich op het eten voor hem. En het enige waar hij aan kon denken was; chocola, chocola, chocola, chocola...
[/ul]

[Madjic]

Het had haar een week geduurd voor ze iemand had overgehaald haar te vertellen hoe ze nou in de keuken moest komen. Veel zwads leken te denken dat ze nog te jong was. Het was dat, of ze wilde haar gewoon voor de gek houden. Maar River te lang aan het lijntje houden was niet handig als ze niet hiled van blauwe plekken zoals weinige maar wisten. Maar nu was het er eentje meer die het wist en deze had haar met alle liefde en plezier vertelt waar ze moest zijn.
Het was voor haar een missie om elk hoekje van het kasteel te leren kennen in haar tijd hier, zodat ze het allemaal aan Simon kon vertellen als ze hem weer zag. Ze had de kamer van hoge nood nu al wel gezien, maar gek genoeg was die keuken moeilijker dan die kamer.

Ze staarde naar het schilderij en hield haar hoofd schuin. Nie echt het mooiste wat ze ooit had gezien, maar degene die het gemaakt had had wel tallent. Ze aarzelfde even, maar deed toen wat de jongen haar gezegd had en kietelde de peer op het schilderij. Met een zachte klik ging het schilderij open, maar ze liet hem niet te ver opengaan. Ze hield hem net tegen, zodat ze er langs kon schieten en sloot de hem daarna weer. Behandig werkte ze zich kans de muur en verschool zich achter een soort aanrecht. De elven die aan het werk waren hadden haar niet eens in de gaten, of wel en ze hadden geen zin om op haar te reageren. Ach, ze begreep toch niets van die gekke dingen, dus het maakte niet zo veel uit.

Ze schrok toen ze allemaal ineens in beweging kwamen en opnieuw zocht ze een veilige verstopplaats. Ze bedacht zich net dat het nog niet zo makkelijk ging worden deze plek te ontdekken als ze zo moest oppassen toen ze een stem hoorde. "Dat is helemaal geen elfje." Mompelde ze en stak haar hoofd om het hoekje. "Een jongen..." Fluisterde ze en keek toe hoe hij de elven op pad stuurde. Ze moest weer even terug de schaduw induiken omdat een elf in een koelkast vlak bij haar moest zijn. Toen hij weer weg was kon ze weer even kijken.
Ze zag nu hoe de jongen begon te eten en kon zich niet meer inhouden. Ze stond op en hield haar hoofd schuin. "Weet je, chocolade is heel slecht voor je hoor. Daar word je dik van en krijg je puistjes... en dan gaan mensen je puistenkop noemen." Zei ze met haar dromerige stem en een houding als dat van een meisje jonger dan ze echt was.

[» Jasmijn «]

[/b] zei hij en hij trok een gezicht alsof hij dit voor het eerst hoorde. Dit was niet zo, want thuis zei zijn moeder het vaak genoeg. Maar hij had er tot nog toe nog geen problemen van gehad. Alleen maar een paar hyperactiviteitspieken. Niet dat zijn ouders daar nou zo blij mee waren, maar ook dat kon Mike niet zo veel schelen.
"Zie ik er soms dik uit? Nee toch?" Toen zag hij het logo van Zwadderich en hij keek meteen op een andere manier naar haar. Hij liep naar de kraan, waste zijn handen, liet een van de huiselven een handoek voor hem halen en droogde zijn handen af. Toen dit alles achter de rug was liep hij naar het meisje in de deuropening.
"Aangenaam, ik ben Mike Larkin," zei hij. Ondertussen maakte hij een buiging en daarna pakte hij haar hand en gaf er een kusje op.[/ul]

[Madjic]

River knikte. "En ze zeggen zelfs dat het een ziekte kan veroorzaken, maart ik denk meer dat dat is bedacht om mensen in bedwang te houden. Je moet namelijk niet vergeten dat chocolade een van de lekkerse dingen op aarde is, dus dan willen mensen het wel hebbeen. Maar als ze hen bang maken met dat soort gekke dingen, dan word het misschien wel minder." Ze trok zich niets aan van zijn verbazing en ging gewoon rustig verder. "Eigenlijk kun je beter fruit nemen. Dat is lekker, zit ook suiker is, maar toch zeggen ze dat het goed voor je is... beetje vreemd eigenlijk."
Toen hij vroeg of hij dik was, was ze even stil. Toen schudde ze haar hoofd. "Nee hoor, ik vind dat je er goed uit ziet." Ze was net iets te wazig in haar hoofd om echt goed door te hebben wat ze allemaal zei en daarom viel het haar niet op dat ze net een halve flirtzin zei. Ze keek rustig toe hoe hij zich fatsoeneerde en grinnikte er even om. Hierdoor had ze de tijd om wel een beetje helder te worden, maar niet echt helemaal.
Ze giechelde zachtjes toen hij haar een kusje op haar hand gaf. "En ik ben River Tan. En ik hoop dat ik je eetlust niet verpest heb."

[» Jasmijn «]

[/b] mompelde hij tegen zijn lollie. Het volgende woord dat hij opvind was 'lekker'. En dat paste precies in dit gesprek. Bezeten door zijn vreetbui stopte hij de chocoladelollie weer in zijn mond en begon er weer op te sabbelen.
Mike wachtte geduldig totdat de stortvloed aan woorden weer over was.
"Wat weet jij er eigenlijk veel over," zei Mike weer een beetje verbaasd en keek haar onderzoekend aan. Ze leek nog niet zo oud, zoals ze daar stond. Maar aan de manier van praten zou je zo zeggen dat ze ouder zou zijn dan hij.

"Fruit? Dacht het niet! Ik ben in een vreetbui, een chocoladevreetbui! Dan ga ik geen fruit eten," zei Mike verontwaardigd. Hij liep weer naar de tafel en stak nog een bonbon in zijn mond. Hmm...lekker! Hij genoot ervan en hij zakte even weg ik gedachte.
Bij het compliment schrok hij op. Was ze nou met hem aan het flirten? Of had hij dat nou verkeerd gehoord? Hij keek haar verward aan. Maar toen hij doorkreeg dat River het zelf niet door had, ging hij er verder maar niet op in.

"Mooie naam, River," zei Mike en hij meende het. Vervolgens liep hij weer terug naar de tafel, pakte een bonbon en propte er één in River's mond.
"Ik hoop dat je van chocola houdt, " zei hij plagend. "Met mijn eetlust is niks mis hoor, maar hoe zit het met die van jou?" zei Mike weer palgend en hij knipoogde naar haar. [/ul]

[Madjic]

Ze lachte even omdat hij maar half luisterde, zonder verontwaardigheid of beledigd te zijn. Ze was het wel gewend aangezien Simon vaak deed alsof hij luisterde maar ondetussen met hele ander dingen bezig was. Vroeger was ze er boos om, maar naarmate het vaker gebeurde leek ze het niet meer erg te vinden.
Ze glimlachte even en knikte. "Zo zorgde ze er voor dat we niet te veel snoepte in het huis, want dan ging het snel op. Ze probeerde ons altijd bang te maken en dan hadden de opzichters het voor hun zelf. Er was zelfs een jongetje dat begon te huilen zodra er iemand chocolade at omdat hij bang was dat dat persoon terplekke zou sterven." Ze zweeg even en keek dromerige voor zich uit toen ze aan het jongetje dacht en aan hoe vaak ze wel niet had gedaan alsof ze ops terven lag na het eten van een chocoladekoekje. "Dat was nog eens grappig, hij was echt een jankerd." Zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Mike. "Maar fruit is ook goed je." Ineens was ze weer helemaal bij het hier en nu. Ze liep langs een paar huiselven die al met friut haar klaar stonden en ging op een tafel zitten in kleermakerszit. Ze keek hoe hij de bonbon op at. "Hazelnotenvullig is lekker, caramel ook, maar er opok een met een soort wijn iets... dat is vies." Zei ze heel serieus. "Het is trouwens ook een beetje vies hoe je eet. Als je rustiger doet, dan kan je vreetbui langer duren en heb je niet ineens een suikeroverschot. Maar bedankt voor het compliment, ik het eigenlijk een gekke naam als je ervanuit gaat dat het rivier betekend." Opnieuw verdiept in haar eigen hoofd waardoor de woorden gewoon uit haar mond dreven. Ze wou weer wat zeggen toen hij naar haar toe kwam, maar de bonbon smoorde haar stem. Ze bleef doodstil zitten en keek scheel omdat ze de bonbon probeerde te zien. "Er z't ohoadu ig mijn mnd..." Zei ze zonder erop te kauwen en keek Mike aan. "Ei ent ge'een." Ze was eigenlijk nog niet van plan om de bonbon op te gaan eten. Maar de glans van haar ogen verrade wel dat ze iets van plan was.

[» Jasmijn «]

[/b] zei hij terwijl hij begrijpend knikte. Bij het laatste wat hij zei knipoogde hij naar River. Bij het volgende wat zij zei, keek hij haar onschuldig aan.
"Ik vies? Dat kan niet!" zei hij plagerig, maar hij nam zich wel voor om voortaan wat minder snel te eten.
"Dat is wel waar, maar als je het gewoon zo hoort zonder dat je erover nadenkt is het wel een mooie naam," zei Mike gemeend. Het viel Mike op dat River erg veel praatte. Niet dat het hem wat uitmaakte, -hij vond het juist wel gezellig, beter dan van die akelige stiltes- maar het viel hem wel op.

"Wat zeg je? Er zit iets in je mond, ik versta het niet helemaal," zei hij, weer met een plagende ondertoon in zijn stem. Hij keek haar in haar ogen en zag dat ze iets van plan was. Afwachtend voor wat er komen zou deed hij een stap achteruit. Die blik voorspelde niet veel goeds! [/ul]

[Madjic]

River keek hem droog aan met de bonbon in haar mond. Haar ogen gingen even over de ruimte. De elven waren weer rustig en niet meer zo opdringerig als eerst, maar daar moest ze maar een einde aan maken. Ze hief een hand en maakte er een zwaai mee, waardoor ze een appel van de fruitschaal achter zich ophief en hem daarna naar Mike gooide. Het was natuurlijk dat hij zijn mond open had en ze concentreerde zich even op die spreuk. Maar of het werkte was altijd nog maar de vraag.

Vervolgens deed ze haar mond dicht, waardoor ze automatisch in de bonbon beet. Op haar gemak at kauwde ze erop en slikte hem toen door. Ze smakte even en keek een beetje vragend. "Nee, dat was niet mijn favourite. Het wass aardbeien vulling, veel te zoet. Maar iedereen kan toch wel praten over chocolade?" Ze hield haar hoofd schuin en keek hem vragend aan. "Ik zei dat er een bonbon in mijn mond was en dat jij gemeen bent. Je mag meisjes niet pesten, dat is helemaal niet aardig hoor." Ze zoog lucht in haar mond en liet zo haar wangen heel bol zijn en keek er boos bij, zoals kinderen altijd boos kijken. Maar haar ogen glinsterde zo zodat je maar watgoed kon zien dat ze er veel te veel pret in had om bioos te zijn. Ze liet de lucht weer uit haar mond lopen toen ze niet zoveel adem meer over had, daarna moest ze even om hem lachen. "Weet je, misschien moet ik dan maar gewoon niet meer nadenken over namen, dat zal me heel wat moeite besparen lijkt me zo."
"Maar, het spijt me je mee te delen dat ik jou niet vies vind, maar de manier waarop je eet. Dan jaag je echt mensen weg, weet je. Behalve meisjes die op dezelfde manier eten. Maar ik weet toevallig dat het jongste Park meisje dat niet doet." Ze had niet eens door dat hij niets over Kaitlin had gezegd. De gedachte was gewoon in haar hoofd opgedoken en achteloos als ze was zei ze er wat over.

[» Jasmijn «]

[/b] vroeg hij verontwaardigd, maar toch met een lach op zijn gezicht. Voor Mike betekende dit maar één ding, namelijk VOEDSELGEVECHT!! Hij pakte daarom ook meteen zijn toverstok en een banaan in de richting van River vliegen. Op topsnelheid, wel is waar.

De opmerking over de bonbon bracht Mike op nog een idee.
"Nee? Ohw, jammer. Misschien is deze wat lekkerder," zei hij en er schoot een bonbon op River af in tegenovergestelde richting van de banaan.
"Ohw...Sorry hoor, ik zal het niet meer doen," zei hij onschuldig en stuurde nog een toefje slagroom op haar af. Wat kon het hem nou schelen of het een jongen of een meisje was waarbij hij een grap uithaalde!
Als je zo snel naar haar keek zag ze er boos uit, maar toen hij wat dieper in haar ogen keek zag hij dat die boosheid maar gespeeld was. Dus hij ging vrolijk verder met het op haar af sturen van allerlei etenswaar. Weliswaar met een grote grijns op zijn gezicht.

Bij de opmerking over Kaitlin bleef hij echter stoksstijf staan.
"Hoe weet jij dat?" vroeg hij met stomheid geslagen. Met grote -bijna bange- ogen keek hij haar aan. Hoe kon zij dat nou weten? Hij had het haar toch nog nooit verteld? Dit was zelfs pas de eerste keer dat ze elkaar zagen! Het leek wel alsof zij zijn gedachte had gelezen. Kaitlin spookte natuurlijk ieder moment in zijn hoofd rond. Zelfs op de meest onmogelijke momenten, maar... Hoe kon zijn dat nou weten?[/ul]

[Madjic]

River lachte toen de appel een voltreffer bleek te zijn. "Dat was grappig!" Zei ze lachend. Mar toen ze de banaan op zich af zag komen schrok ze licht. Uit reflect stak ze haar hand uit en graaide de banaan uit de lucht met zo'n kracht dat hij aan beide kanten open ging en geplette banaan eruit kwam.
Met een vies gezicht keek ze er even naar, maar keek toen naar Mike. "Banaan is geen lekker fruit... veel te zacht." Zei ze pruilend en staarde weer even naar de bananenprut die eruit kwam.
Zijn stem maakte haar weer wakker en ze zag nog net hoe hij de bonbon op haar afstuurde. Ze zette haar voeten op de tafel en zette zich hard af zodat ze flexibel een koprol achterstevoren maakte en van de tafel rolde. Ze kwam wel gewoon goed terecht, maar op deze manier wist ze de troep die hij op haar afvuurde wel te ontwijken. Ze had haar hand echter helemaal tot een vuist gebaalt, hierdoor was de bananenschil helemaal leeg en zat het allemaal op haar hand. Ze liet het gewoon maar uit haar handen vallen en veegte haar hand af aan een doekje waar een huiself mee aan kwam zetten.
Ondertussen keek ze hem net zo verbaast als hij deed aan. "Dat zei je net... toch?" Ze dacht even, maar haalde toen haar schouders op. Eigenlijk wist ze wel hoe het kwam, maar ze besloot maar niet om het hem mede te delen. "Of misschien heeft zij me er ooit iets over gezegd ofzo... Of van Cameron ofzo..." Ze haalde opnieuw haar schouders op als teken dat het haar niet zo uitmaakte.