Just another afternoon of sun {Kate//open}

[melien]

Officieel gezien mocht het dan wel winter zijn, maar het weer leek eerder te willen dat het lente was. De zon scheen heerlijk waardoor het allemaal een beetje opwarmde. 's Ochtends mocht het dan wel koud geweest zijn, maar nu was het dat absoluut niet meer. Te koud om zonder jas te lopen, dat wel.
Met haar handen in de zakken van haar jas keek Kate glimlachend naar de tijger die speels achter de takken van de beukwilg aanrende. Ergens was ze toch wel erg blij dat ze Kiara had mee mogen nemen van Perkamentus, hoewel ze het kasteel niet in mocht. In eerste instantie had ze nog getwijfeld of Kiara wel in goede handen zou zijn bij Hagrid, maar al die twijfels waren inmiddels weg. Het was maar al te duidelijk hoe erg haar tijger het naar haar zin had. En datzelfde gold voor Kate.
Plotseling schrok ze op door een uil die op haar schouder landde. Ze strekte haar arm uit en de uil verplaatste zich naar haar arm. Even bekeek ze de uil, maar herkennen deed ze hem niet. Met opgetrokken wenkbrauwen pakte ze het briefje, waarna de uil meteen weer weg vloog. Rustig maakte ze het briefje open en herkende bijna meteen het handschrift van haar vader. Dat verbaasde haar. Ten eerste omdat hij nooit brieven per uil verstuurde en ten tweede omdat hij nog geen enkele brief naar haar had gestuurd. Rustig begon ze te lezen wat er stond - in het spaans.

Lieve Kate,
Ik wilde je alleen even laten weten dat ze de zoektocht op hebben gegeven aangezien er geen enkel spoor van een moordenaar is gevonden. Ik weet niet of ik hierom trots op je moet zijn of dat ik me zorgen moet maken dat je het zo 'netjes' hebt gedaan. In ieder geval hoop ik dat je het naar je zin hebt op Zweinstein.
Liefs, je vader

[Madjic]

"De wereld is een toverbal
geen mens weet hoe het worden zal
maar één ding dat weet iedereen
je kunt het niet alleen."
River nam een diepe hap met lucht en keek naar Mouse die haar met de tong uit zijn bek en een kwispelend staart haar aankeek.
"Dus zullen we er samen iets van moeten maken
de wereld is een mooi maar bewerkelijk ding
Dus zullen we er samen iets van moeten maken
hei, hei, hei, hei, kom maar in de kring?"
Zodra ze weer was begonnen met zingen begon het hondje als een dolle dwaze rondjes om haar heen te maken en met haar mee te blaffen. Het was net of hij met haar mee wilde zingen, maar de menselijke woorden niet kon vinden.
Het liedje zelf had nog genoeg coupletten, maar River kon niet meer van het lachen. Dus toen ze weer stopte, hield ook Mouse op. "Je ebnt een beetje een maloot!!" Riep ze voor ze zich op haar knien liet vallen en Mouse in haar armen nam. Het hondje storte zich gelijk op haar gezicht en haar hele gezicht wilt willen bedekken met zijn speeksel. River gilde lachend en rolde om toen ze het hondje van zich af probeerde te halen.

[melien]

Glimlachend had Kate naar het briefje gekeken. "Could've told you that myself daddy." fluisterde ze. Niet dat er iemand was die het zou horen. Ze pakte haar toverstok en liet het stuk perkament vlam vatten. Het hintte iets te veel naar wat ze had gedaan en waarom ze op Zweinstein was. In vragen had ze geen behoefte, zelfs al zouden ze nog zo makkelijk te beantwoorden zijn met een leugen.
Op het moment dat haar tijger uitgeput een eindje van de boom vandaan in het gras neerplofte bereikte een lied haar oren. Lachend draaide ze zich om om te kijken waar het vandaan kwam. Het klonk vrolijk en ergens paste het maar al te goed bij haar bui. Kiara had de hond echter eerder gevonden dan Kate en was al op weg. "Denk er niet eens aan missy!" riep Kate het beest achterna. Vlug kwam ze in beweging om de tijger ook daadwerkelijk tegen te houden als het nodig mocht zijn. Kiara mocht het dan wel spelen noemen, maar dat kon al gauw levens gevaarlijk worden voor beestjes die kleiner waren dan zij.
Het meisje bij het hondje herkende ze al snel als iemand uit haar afdeling. Heel lang voordat ze zich haar naam herinnerde duurde het ook weer niet. Daar was ze te goed met namen en gezichten voor. "Heey, River... toch?" begroette ze River, toch een beetje twijfelend. Vergissen kon altijd, of ze het er nou mee eens was of niet.

[Madjic]

River hield haar handen voor haar gezicht zodat Mouse er niet meer bij kon, hoewel het hondje ongestoord verder ging op haar handen. "Mouse, doe nou eens niet." Maar nog voor ze de zin helemala had uitgesproken verdween het tongetje en de druk van de pootjes op haar lichaam. Langzaam haalde ze haar handen weg. Maar toen ze zag dat het hondje op een tijger afrende, die ook op hem afkwam, slaakte ze een kreeg. "Mouse, kom hier! Mousie!!!" River rende achter hem aan, maar het hondje deed alles behalve luisteren. Uiteindelijk gaf ze het dan maar op en bleef staan. Hij was nog zo klein en ze was bang dat er wat gebeurde. Maar aan de andere kant was hij ook best sterk voor zijn... uiterlijk. Toen ze haar naam hoorde verloor ze haar concentratie en keek z eop. "Ja, River is mijn naam! En toch... is mijn faam..." Ze keek even verward door wat ze zelf zei, maar keek al snel weer vrolijk. "Wat is er?"

[melien]

"Geen zorgen, Kiara ziet er gevaarlijk uit maar ze is eigenlijk gewoon een knuffelkat." zei Kate tegen River zodra ze de paniek hoorde. Even keek ze toch twijfelend naar de tijger. Het mocht dan wel kloppen wat ze zie, maar Kiara kon erg enthousiast worden. Toen ze echter zag dat de tijger voorzichtig deed ademde ze weer rustig uit en richtte haar aandacht op River. Haar woorden verwarden haar lichtelijk, maar ze besteedde er verder geen aandacht aan. Het was ook niet echt belangrijk. "Er is niks. Moet er iets zijn dan?" vroeg ze onschuldig. Natuurlijk was er wel wat. Er was altijd wat met Kate, maar dat hoefden andere mensen niet te weten. En dus was er niets. Simpel genoeg.