Post by greenlightning on Jan 17, 2009 18:16:54 GMT 2
Dotten sneeuw schoten weg door het kunststof van het board dat met grote vaart omlaag suisde. De dikke rode broek en jas, hier en daar versierd met een zwarte streep, de zwarte muts en de rode skibril, hielden het meisje dat eronder zat verborgen zat. Voor haar elf jaar was Tyra Mycaro een buitengewoon begiftigd snowboarder. Ondanks dat ze zelden de kans kreeg om zich te uiten, terwijl ze niks liever deed. Maar dat was het lot van een prinses. Een lot dat ze haatte.
Ze draaide zich om en lachte.
'Als je niet snel sneller gaat, dan hoef ik mijn best niet eens meer te doen,' riep ze plagend over haar schouder. Dit was haar tijd om hem teug te pakken, want in de zomer dolf zij altijd het onder spit. Surfen was zijn talent, waar zij duidelijk te kort in schoot. Ze kon het wel, maar water was zoveel minder stabiel dan sneeuw... Daarbij was Tyra al de hele dag bezig om Miquel te plagen en te sarren en daar had ze zo haar redenen voor.
Op zijn beurt weigerde Miquel het op te geven. In zijn pak waren rood en zwart omgewisseld, waardoor hij een stuk donkerder was dan zijn zusje. Hoewel zusje eigenlijk de verkeerde benaming was. Zij was de oudste, met twee minuten. Hoewel ze tweeling waren, leken ze niet op elkaar. Niet meer.
'Ik laat je sneeuw happen!' blufte hij, want hij wist maar al te goed dat dit een verloren strijd was. Hij was echter te trots om zich gewonnen te geven. Hij leit zich dieper door zijn benen zakken om vaart te maken, maar doordat zijn blik zo gericht was op zijn zusje, zag hij te laat waarom ze sprong. Zij landde op sierlijk op de sneeuw, een paar meter lager, terwijl Miquel onelegant en met een zachte plof, voorover in de sneeuw viel. Het was iets voor Tyra geweest om naar hem toe te gaan en haar hand uit te steken, maar vandaag niet. Vandaag lachte ze hem uit en schoof haar bril omhoog.
'Jammer, Mik. Kansloos.'
Ze draaide zich om en lachte.
'Als je niet snel sneller gaat, dan hoef ik mijn best niet eens meer te doen,' riep ze plagend over haar schouder. Dit was haar tijd om hem teug te pakken, want in de zomer dolf zij altijd het onder spit. Surfen was zijn talent, waar zij duidelijk te kort in schoot. Ze kon het wel, maar water was zoveel minder stabiel dan sneeuw... Daarbij was Tyra al de hele dag bezig om Miquel te plagen en te sarren en daar had ze zo haar redenen voor.
Op zijn beurt weigerde Miquel het op te geven. In zijn pak waren rood en zwart omgewisseld, waardoor hij een stuk donkerder was dan zijn zusje. Hoewel zusje eigenlijk de verkeerde benaming was. Zij was de oudste, met twee minuten. Hoewel ze tweeling waren, leken ze niet op elkaar. Niet meer.
'Ik laat je sneeuw happen!' blufte hij, want hij wist maar al te goed dat dit een verloren strijd was. Hij was echter te trots om zich gewonnen te geven. Hij leit zich dieper door zijn benen zakken om vaart te maken, maar doordat zijn blik zo gericht was op zijn zusje, zag hij te laat waarom ze sprong. Zij landde op sierlijk op de sneeuw, een paar meter lager, terwijl Miquel onelegant en met een zachte plof, voorover in de sneeuw viel. Het was iets voor Tyra geweest om naar hem toe te gaan en haar hand uit te steken, maar vandaag niet. Vandaag lachte ze hem uit en schoof haar bril omhoog.
'Jammer, Mik. Kansloos.'