Is it love? {EthanxShirie}

[greenlightning]

Zodra iedereen weg was, kwam Shirie overeind en legde haar boek weg. Ze schoot naar boven om zich om te kleden. Ze had speciaal een broek en shirt aangetrokken, om duidelijk te maken dat ze niet ging. Met die kleding aan kon ze ook niet meegesleurd worden, dus kwam ze er mooi onderuit. Maar nu, nu kon ze het zich gemakkelijk maken. Behalve de jongen kinderen, zou ze toch voorlopig lekker alleen zijn. Althans, alleen...
Zodra ze de deur opende, schoot Brownspot naar buiten geslopen. Ze piepte een begroeting en trippelde de trap af. Op de bank liet ze zich door haar poten zakken en spinde zacht.
Onderwijl was Shirie zich aan het verkleden. In haar nieuwe outfit huppelde ze de trap weer af en rolde zich naast de kat op. Ze pakte haar boek van het tafeltje en vervolgde haar lezen. Haar hoofd stunde op haar hand, haar voeten tikten een onhoorbare maat aan en met haar vrije hand kriebelde ze haar cheetha over haar kop. Het boek zweefde voor haar gezicht en bewoog zacht op en neer -Shirie was geen ster in bezweringen- maar het hinderde haar niet. De bladzijdes sloegen vanzelf om en ze zat binnen de korste keren weer in haar verhaal. Ze hoorde niks en zag niks. Zo had ze haar avonden het liefst.

[Ridje]

Met een klap opende het raam zich en kwam er een soort van blauwe vuurbal naar binnen gevlogen, meteen daarna veranderde de kleine bal in een enorme blauwe vlam waarna het vuur zich opsplitste in 2 aparte gedaanten. Toen de vlammen verdwenen vloog Crystal de ijsfeniks richting een stoel en ging erop zitten en keek wat bezorgd naar haar baasje die de andere gedaante was geweest. Ethan vloekte hard en trok zijn stropdas rond zijn nek vandaan waarna hij hem over de bank in het haardvuur smeet. Gelukkig was er, zo dacht hij dan, niemand in de leerlingenkamer. Ethan liep naar het raam waar hij door was gekomen met Crystal en brulde er doorheen waarna hij hem hard dicht smeet, het lichte gekraak van glas en hout kon hem niks schelen. Meteen daarna draaide Ethan zich weer naar de houten tafel met stoeltjes eromheen waarna hij met zijn handen door zijn haar ging waarna 1 van de stoelen tegen de muur schopte, de pijn in zijn tenen negeerde hij hij was kwaad genoeg om even niet aan pijn te kunnen denken. Met nog wat laatste gevloek pakte hij het kladblok uit zijn achterzak en smeet dat ook richting het haardvuur. Met een zachte krijs dook Crystal van de stoel af en zeer snel naar het haardvuur waar ze in verdween samen met het kladblok, het vuur bevroor waarna het kladblok er weer uit werdt geworpen en op het tafeltje voor de bank, de eerste pagina toonde een tekening van een wat oudere man. Na een paar tellen verscheen Crystal weer uit het stuk ijs wat eerst het haard vuur was geweest en ze keek even met een scheve kop naar Shirie. Daarna vloog ze op, waarna het vuur meteen weer ontdooide en rustig verder knisperde, en ging op de rug van de zetel zitten die naast de bank stond en keek naar Ethan. Ethan zat aan de houten tafel op 1 van de stoelen waarvan hij er net 1 had weg geschopt en keek uit het raam. Na een paar tellen uit het raam te hebben gekeken zette hij zijn ellebogen op tafel en legde zijn hoofd in zijn handen en keek naar het tafelblad.

[greenlightning]

Het was een wonder dat Shirie niks hoorde. het open slaan van het raam, het geschreeuw, het gekrijs, de ijzige kou... het ontging haar allemaal. Ze ging op in haar boek en merkte de kippenvel op haar armen nauwelijks op. Ze streek een enkele keer over haar arm om de haartjes weer plat te leggen en wilde haar kat kriebelen, maar die was verdwenen. Haar hand raakte leegte en daarna de bank. Nog steeds merkte ze niks. Het boek had een romantische wending genomen. Iets over een schouwer die zijn vriendin had gedumpt voor een ander.
op haar beurt had Brownspot alles opgemerkt. Ze sloeg met haar staart en bekeek de jongen kritisch. Zijn geur was bekend, maar ze herinnerde hem zich niet. De vogel was eigenlijk ook interessanter. Ze had nog nooit iets gezien als Crystal. Zo mooi en veranderlijk... zo vogel. Spinnend liet ze zich van de bank af ploffen en liep naar de stoel waar de feniks zat. Ze ging op haar achterpoten staan en tikte met haar voorpoot zacht tegen de staartveren van de vogel. Ze had geen angels meer aan haar klauwen en haar tanden waren met magie weer in haar bek terug gezet. Ze was vergelijkbaar met een negentig jaar oud vrouwtje. Maar dan speels.
Shirie zat bijna in haar boek, toen de schouwer het uitmaakte en de vrouw prompt tegen hem zei dat ze zich prima zonder hem redde. Hij was blok aan haar been, zei ze. Shirie kon het niet helpen om te grijnzen. Ze dacht aan James en kon het niet helpen dat er een liedje in haar hoofd opkwam. De woorden kwamen vanzelf. Ze stond op en sommeerde haar gitaar uit de slaapzaal. Ze veranderde hem in een electrice gitaar, omdat het beter paste bij haar nummer. Met haar blote voeten op de zachte bank stond ze en bewoog mee met de muziek die ze speelde.
'You weren't there, you never were
You want it all, but thats not fair
I gave you life, I gave my all
You weren't there, you let me fall.'
Ze sloeg het akkoord aan en begon te springen. Stiekem paste het liedje goed bij haar, want eigenlijk was Shirie ook wel een rockster, naast alle andere muziek die ze maakte.
'So so what? I'm still a rock star
I got my rock moves and I don't need you
And guess what, I'm having more fun
And now that we're done (we're done)
I'm gonna show you tonight
I'm alright(I'm alright),I'm just fine (I'm just fine)
And you're a tool, so so what?
I am a rock star, I got my rock moves
And I don't want you tonight'

Ze had Ethan nog steeds niet opgemerkt en als er mensen bij waren geweest, zou ze waarschijnlijk niet zo tekeer zijn gegaan. ongeacht dat ze goed zong en goed speelde, dit was iets wat ze alleen op Cuba had gedaan. Daar had ze zich volledig zichzelf gevoeld, niet zoals ze zich hier voelde. Dit was voor het eerst weer een deel van de echte Shirie, die al zolang opgesloten had gezeten. Ze sloeg het laatste akkoord aan en grijnsde breed. Ze sloot haar ogen en richtte haar gezicht tot de hemel.
'Dank u, dank u!' riep ze, naar niemand.

[Ridje]

Met scheve kop keek Crystal naar Brownspot en kraste dan zacht toen ze een paar veren richting haar liet fladderen. Ze vond het grappig om het beest bezig te zien en liet haar staart onder de neus van de cheeta door gaan. Meteen daarna keek ze verbaasd op naar Shirie die begon te zingen en bewegen. Ethan zat nog steeds met zijn hoofd in zijn handen en voelde hoe de tranen zijn ogen verlieten, dit was echt niet van de pijn die hij had in zijn voet van de stoel die hij had weg getrapt, dit zat dieper. Toen hij een stem hoorde en meteen daarna het lied hoorde keek hij op, maar niet om. Toen ze met het tweede lied begon moest hij grijnzen. Nadat hij even in zijn ogen had gewreven om de tranen weg te vegen, hij voelde wel dat zijn ogen rood waren geworden van het huilen maar dit kon hem even niks schelen, draaide hij zich om en moest eigenlijk meteen blozen van de schone verschijning. Hij had niemand verwacht in de kamer maar dat verwachte Ethan nog eerder dan deze meid die nouja niet echt verhullende kleren droeg. Hij keek naar haar, maar meer naar haar mond tijdens het zingen en haar gezicht. Met een glimlach, hij was even vergeten waarom hij zo pissig was, draaide hij zijn stoel en wou zijn kladblok uit zijn achterzak pakken waar hij niet meer zat. Verbaasd keek hij naar het haardvuur waarna hij zuchte en besefte wat hij had gedaan, al zijn tekeningen waren weg. Hij keek weer naar het meisje en grijnsde dan toen ze bedankte. Meteen liet hij handen op elkaar komen en begon zacht en regelmatig voor haar te klappen. "Heel mo.." hij zweeg even en kuchte gezien hij wat schor was van het geraas, getier en gehuil. "Heel mooi hoor. Ik geef je een 10." lachte hij dan zacht en wat minder enthousiast dan dat hij zou dan doen als hij heel vrolijk was geweest.

[greenlightning]

Shirei schrok zich een ongeluk toen er een stem klonk. Ze opende direct haar ogen en deed een stap achteruit, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. Ze wist zich nog ent overeind te houden, maar moest wel van de bank afspringen. Ze kwam lichtvoetig neer en keek naar hem. haar eerste emotie was boosheid, dat hij het waagde om haar lekkere rustige avondje te verpesten, maar dat veranderde direct. Als er iets was wat ze in de loop der jaren had leren herkennen, dan waren het de tranen van een man. Ze liet haar gitaar zakken en merkte dat haar uitdrukking verzachtte. Ze glimlachte en maakte een kleine buiging. Met een soepele handeling trok ze de gitaar over haar hoofd en liet hem tegen de bank rusten.
Langzaam nam ze plaats op de stoel waar de feniks op zat. Ze keek naar hem om en glimlachte.
'Vind je het erg?' vroeg ze het dier en streek over diens kop. Ze glimlachte om Brownspot, die zacht naar de veren hapte, maar bij lange na de snelheid had om ze te vangen. Dat gaf ook niet. Ze deed het voor het spelen.
Toen richtte ze zich weer tot de jongen. Ze wist niet waarom ze hem niet eerder had gezien, maar dat was een zorg voor later.
'Wat is er?' vroeg ze hem en streek zacht met een vinger een restant van een traan weg van zijn wang. Ze liet zich niet voor de gek houden en wilde hem laten zien dat ontkennen geen zin had. Mannen huilden zo weinig... en dat terwijl het ze zo heerlijk... menselijk maakte. Ze zag het niet als zwakte. Behalve bij zichzelf. Glimlachend wachtte ze zijn antwoord af, terwijl ze haar hand weer op de tafel liet zakken.

[Ridje]

Hij glimlachte nog steeds wat flauwtjes terwijl hij naar haar keek. "Sorry als ik je liet schrikken, en je rustige avondje vol zang verpest." grijnsde hij dan. "Maar om eerlijk te zijn maakte jij mij ook aan het schrikken. Ik had niemand meer verwacht." zei Ethan dan en hij keek kort naar Shirie voordat hij zich weer naar het haardvuur richtte. Hij kon nog niet geloven dat hij zijn kladblok uit alle woede echt had weg gegooid. Hij zuchte en keek wat beteuterd. Crystal keek naar Shirie en liet haar hoofd dan richting haar hand gaan waarna ze zacht kraste en een koude, maar aangename, tinteling door Shirie's hand liet gaan. Zo waren ijsfeniksen. Je kon ze verwenen door ze te aaien en te liefkozen en zo deden ze ook graag wat terug zo kon ijs naast dat het koud was ook plezierig en fijn zijn, als je maar wist hoe je er mee om moest gaan, en wie zou nou beter met ijs kunnen omgaan dan een feniks die er uit gemaakt was? Ethan keek weer naar Shirie toen ze tegen hem sprak en voelde de warmte van haar vingers. Hij wou eerst ontkennen dat er iets was maar hij wist dat Shirie dat niet zou geloven. "Niks bijzonder genoeg om jouw avond te verpesten. Ik wil je avondje alleen zijn niet verpesten." mompelde hij zacht maar kon het niet laten om toch maar zijn mond weer te openen om de reden toch te geven. "Mijn vader." zei hij dan nog zachter. "Mijn familie is niet echt een familie meer. Ik en mijn zusje zijn de enige die nog bij elkaar blijven. Mijn moeder is te zwak om magie te accepteren en mijn vader is werkverslaafd. Maar vanavond had ik eindelijk de kans om weer eens een keer aan 1 tafel met hem te zitten voor een hele avond lang. Hoewel wel met meerdere mensen van mijn bedrijf maar goed ik zou mijn vader tenminste weer eens zien en spreken." zei Ethan dan en hij ademde even diep in en uit. "Maar de functie van de tanden van tersielers in de medische wereld zijn belangrijker dan een praatje met je zoon." gromde Ethan dan waarna hij uit woede zijn vuist hard op tafel sloeg. Hij voelde hoe zijn knokkels het hout raakte en voelde hoe er kleine wondjes op ontstonden. Hij keek weer naar Shirie met een blik van spijt voor zijn woede. Hij zou normaal dan ook niet zo aggressief zijn en al hellemaal niet rond meisjes.

[greenlightning]

Shirie legde haar hand op zijn vuist en glimalchte begripvol.
'Ik weet dat dit vreemd te geloven is, maar ik begrijp je beter dan je zou willen. beter dan ik zou willen.' Ze liet haar blik veen zakken en keek weer naar hem op, opnieuw glimlachend. 'En je zou mijn avond niet kunnen verpesten hiermee, zelfs niet als je dat zou willen. Ik zou me graag schuldig voelen dat ik hier ben terwijl je alleen wilde zijn, maar dat kan ik niet. Ik geloof dat alleen zijn nu niet goed voor je is.'
Ze gaf een kneepje in zijn vuist en liet hem toen weer los. Ze zette haar elleboog op haar arm genoot even na van de tinteling in haar andere hand, waarmee ze de feniks had geaaid. Ze liet haar kin op haar hand zakken en bestudeerde zijn gezicht. Hij had mooie ogen en haar waar ze graag et haar vingers doorheen zou gaan. Wow... was ze zo eenzaam? Ze schudde de gedachte van zich af, door haar haren van haar ene schoduer, over haar andere te laten glijden. Ze wendde blik af en keek naar het haardvuur. Ze zag ontdekte het blok, maar herkende het niet als een tekenblok. Ze had eerder een schrijfblok verwacht. Tenslotte schreef zij altijd als ze het moeilijk had.
'De gevoelens verbranden niet, zelfs als je woorden verkolen,' sprak ze dromerig. Ze bleef even stil en besloot maar een beetje uitleg te geven. 'Mijn moeder is geobsedeerd met mannen en vroeger met Zwerkbal. Ik heb haar in mijn eerste jaren nauwelijks gezien. Mijn vader verliet ons voor ik geboren was. Ik heb hem een jaar terug voor het eerst gezien.'
Hij moest weten dat ze niet gewoon zei dat ze hem begreep, maar hem ook daadwerkelijk begreep.

[Ridje]

Verbaasd keek hij haar aan waarna hij kalm maar duidelijk zichtbaar knikte. "Ik geloof je. Niet veel kunnen dat zeggen zonder te liegen maar jij liegt niet. Dat zie ik aan je." zei Ethan dan en glimlachte dan terug. Hij keek even naar zijn vuist en trok hem dan terug van tafel en wreef erover waarna hij weer naar Shirie keek. "Ik had inderdaad alleen willen zijn, maar je hebt gelijk het is niet goed voor me. Hoewel Crystal goed gezelschap kan zijn hoor." grijnsde hij dan en keek naar de Feniks die opkeek even kraste waarna ze een rondje vloog om de bank en op het tafeltje lande waar Ethans kladblokje lag. Met een kort gepiep pakte Crystal het blokjes in haar snavel en vloog weer op en liet het op Ethans schoot vallen waarna ze weer achter Shirie op de leuning ging zitten en naar het meisje keek. Ethan luisterde aandachtig naar haar woorden en knikte dan. "Nouja tenminste heb je je vader weer." mompelde hij dan. Hij keek naar Shirie en dacht voor de zoveelste keer aan haar. En waar ze hem nou precies van bekend was. Hij wist zeker dat hij haar eerder had gezien maar waar wist hij niet, net toen hij had besloten dat het waarschijnlijk gewoon was uit de leerlingenkamer gezien ze dezelfde afdeling waren werdt het kladblok in zijn schoot geworpen waarna hij het meteen open sloeg. "Ik wist het. Ik wist dat ik je eerder had gezien naast dat ik je misschien wel een in de leerlingenkamer ofzo heb opgemerkt. Je kwam me al zo bekend voor." grijnsde Ethan dan waarna hij het blaadje aan haar liet zien. Daar stond ze dan. Shirie getekend op het papier alsof ze gewoon overgetrokken was. Ethan grijnsde naar haar en keek dan even weg en naar Brownspot.