|
|
Post by floor on Jan 19, 2009 21:00:04 GMT 2
Op haar gemak liep Claire de uilenvleugel in, het was vroeg in de morgen en de gangen waren uitgestorven. Zelf was Claire ook altijd veel later wakker, ze kon zelf nooit opstaan. Maar omdat haar zus, die ngo steeds niet aan de uilenpost gewend was had haar uil weer op een raar tijdstip verzonden waardoor hij haar net gewekt had. Toen ze eenmaal wakker was besloot ze maar helemaal op te staan en in de gemakkelijkste stoel in de uitgestorven leerlingen kamer de brief aan haar 2lingzus te schrijven, wetend dat ze er anders toch geen tijd voor had om dat ze het veeels te druk had met andere dingen en dat vergat ze haar 2ling zus weleens die daar in de dreuzelwereld zat. Toen ze klaar was en besloot op de brief maar direct te posten waren de eerste leerlingen ontwaakt en werd CLaire hier en daar begroet door leerlingen die naar de grote zaal gingen en knoopte ze heir een daar een gesprek aan. Toen ze de deur van de uilenvleugel open deed werd ze begroet met het gebruikelijke gekwetter en glimlachend liep ze op een van de schooluilen af. |
|
|
|
Post by Mies on Jan 19, 2009 21:19:14 GMT 2
Het was nog vroeg, érg vroeg zelfs, maar nu Fallen eenmaal wakker was voelde ze dat niet meer. Ze was opeens klaar wakker geweest en had nog geprobeerd wat te slapen, maar dat lukte niet meer. Erg irritand, omdat ze toch moe was geweest, maar ook wakker... En deze gedachte bezorgte haar toch wat verwarring. Toch zat ze nu in de leerlingen kamer van Huffelpuf, gebogen over wat perkament. Naarmate ze wakker was geweest, had Fallen niet gewete wat ze moest doen. Ze was de enige in de leerlingen kamer geweest - iets wat niet zo gek was omdat het écht écht vroeg was en niemand natuurlijk zo gek als haar was om juist op dat momend op te staan - en toen had ze bedacht dat ze eigenlijk beter een brief aan haar ouders kon sturen! Nu ze toch niks te doen had en ze daar eindelijk tijd voor had... Konden haar ouders daar ook niet om zeuren.
Dus, daar zat ze dan. Niet dat er veel op het perkament stond, helaas maar een paar zinnen, ookal zat ze hier al úren voor haar gevoel. Eigenlijk had ze helemaal geen idee wat ze aan haar ouders moest sturen. Er was helemaal niks nieuws gebeurd sinds haar laatste bezoek thuis, dus wat viel er te schrijven? Toch wist ze hier en daar wat gebeurtenissen op papier te krabbelen. Ze vertelde wat over een les gedaanteverwisseling, over haar laatste bezoekje aan zweinsveld... Het was niet heel erg intressant en eigenlijk ook niet boeiend, dus toen Fallen eindelijk iets had wat tenminste op een brief leek, rolde ze het perkament op en keek op. Hier en daar waren er al mensen wakker - iets wat ze niet gemerkt had - en ze wensde ze allemaal vrolijk goedemorgen. Ze moest wel gezellig blijven toch? Nadat ze dat had gedaan stond Fallen op en liep de leerlingenkamer uit, opweg naar de uilen vleugel. Ze kon beter de brief meteen versturen, voordat ze dat zou vergeten en het nooit kwam. En dan konden haar ouders weer zeggen dat ze nooit een brief verzond! Fallen liep rustig door de gangen en zorgde dat ze de snelste weg naar de uilenvleugel liep, die ze kenden dan. Uiteindelijk daar aangekomen deed ze de deur open en keek even rond. Fallen zag nog een meisje, dat haar wel vaag voorkwam, maar die ze niet echt kende. "Hallo!" groette ze vrolijk, omdat ze dat wel zo netjes vond en riep toen haar eigen uil naar haar toe. Die keek nors voor zich uit, maar na een paar keer besloot Kip toch naar haar toe te gaan zag ze. "Zo Kip," zei ze tegen haar uil terwijl ze haar brief vastbond, "Hij moet naar mijn ouders? Oké!" Fallen streelde haar uil nog even over de zachte veren, voordat ze haar losliet en keek hoe de uil door het raam in de lucht verdween.
|
|
|
|
Post by floor on Jan 19, 2009 21:34:52 GMT 2
Claire liep op naar een grote kerkuil toe die ergens half lag te slapen en ze aaide hem eventjes over zijn donkerbruine veren. De uil opende geirriteerd zijn ogen en Claire glimlachte eventjes en ze mompelde 'Sorry uiltje llief maar deze uiterst interessante brief moet ook verzonden worden' niet dat het waar was ofzo wat veel interessante dingen stonden er niet in. Wat over wat ze had meegemaakt, echt van die kleine meisjesachtige problemen, wat vragen over thuis en over de lessen enzo, niet zo bijster interessant. Maar Claire vond alles interessanter dan de dreuzelwereld, ze hield gewoon van magie, het was een raar idee dat ze 4 en een half jaar geleden nog niet eens vna het bestaan van magie afwist, en nu kon ze niet meer zonder, ze vond het hier echt heeeerlijk. Ze gooide haar lange zwarte haren in haar nek met een hoofdbeweging en daarna bond ze de brief om de poot van de uil en droeg met naar het raam. De uil vloog weg en Claire keek even stilletjes hoe de uil steeds een kleiner puntje aan de horizon werd, die er, moest Claire toch toegeven, zo vroeg echt op zijn mooist uitzag.
Toen de deur open ging en iemand haar begroette keek Claire even om en ze glimlachte 'Hee!' zei ze op haarvrolijke Claire manier en ze streek wat haar achter haar oor, wat een vast tikje van haar was als ze iemand begroette ze moest gewoon altijd aan haar haar zitten, niet omdat ze zenuwachtig was ofzo, iets wat Claire nooit was. Ze kende het meisje wel vaag, ze was van Huffelpuf als Claire het goed had, ze heette iets van 'Fallen was het toch?' vroeg Claire opgewekt waarna ze ampereen paar seconden stilte liet en tegen haar aan begon te ratelen alsof ze haar al jaren kende, zoals ze bij iedereen deed, ze stond er dan ook om bekend dat ze veel praten, erg veel praten. 'Jij bent ook vroeg op he? ik ben ook echt al een hele tijd wakker. Echt sirieus, waarom kunnen mensen die uilen niet op een normale tijd sturen zodat ze mij niet ´s ochtends vroeg wekken, en naja daarna kon ik ook echt niet meer slapen' zei ze geergerd waarna ze even met haar ogen draaide,ze baalde er wel een beetje van dat ze zo vroeg wakker was, hoewel ze vrijwel altijd vrolijk washad ze een hekel aan vroeg opstaan. Dat geergerde gevoel maakte bijna direct weer voor een vrolijk gevoel plaats en binnen enkele seconde vrolijkte Claire weer op en ze keek even uit het raam, waar haar uil ondertussen nog maar een heel klein stipje was, en enkele seconden later verdween. |
|
|
|
Post by Mies on Jan 19, 2009 21:45:30 GMT 2
Fallen liep ook naar het raam, waar het andere meisje stond en dacht even diep na, wat was haar naam ookalweer? Als ze een iets beter geheugen had gehad wist ze het wel... Het was in ieder geval heel netjes, of zo vond zei het klinken. Blair, of Clair of zoiets... Nog even keek Fallen de Blair of Clair even bedachtzaam aan, maar kon geen keuze maken welke naam het was. Ze was daar ook zo slecht in! Dat ze de naam van haar uil niet vergat was al een uitzondering! "Ja, Fallen!" antwoorde ze vrolijk toen de Blair of Clair haar naam wel wist. Nu kón ze gewoon niet zeggen dat ze haar naam niet wist. Gokken dan maar, of was dat juist erger? Stel nou dat ze het fout had? Dát zou pas erg zijn... Terwijl Fallen nog nadacht begon de Blair of Clair alweer te praten. Fijn, misschien zou ze zelf wel zeggen hoe ze heette en anders moest ze het toch echt vragen. Want zomaar iets gokken, durfde Fallen nu niet meer.
"Ja... Ik sta normaal ook vroeg op hoor, maar dit was wel uitzonderlijk vroeg! Ik was opeens klaar wakker, erg raar eigenlijk!" antwoorde ze vrolijk op de vraag van de Blair of Clair. Fallen kon er ook niet meer tegen dat ze haar naam niet meer wist, dus zat er niks anders op dan het te vragen. "Uh, wat is jou naam ookal weer? Ik weet wel dat het heel netjes was ofzo, iets met Blair of Clair.. Maar ik weet het niet zeker! En het is ook zo lullig als je dan een foute naam zegt ofzo!" praatte Fallen snel over haar eigen vraag heen. Ze hield er niet van als je de namen van mensen niet wist en vooral niet naar het vragen ervan. Het was gewoon niet leuk om te horen: hoe heet jij ookalweer?. Net alsof niemand je kende ofzo! Nou ja, dat was dan weer de manier zoals Fallen het opvatte.
|
|
