Can't get through [Ruben]

[Rahjin | Kara]

Kara stond scheldend voor het portret, dat alleen maar gepikeerder en gepikeerder keek. Had ze met veel moeite het wachtwoord onthouden, had die Vette Dame het veranderd! Dus daar stond ze dan, met geen mogelijkheid om naar binnen te komen, en een acuut gebrek aan afdelingsgenoten die naar binnen moesten of haar het wachtwoord konden vertellen.

Nijdig keek ze het portret aan, dat even nijdig trachtte terug te kijken. Het lukte die dame in het roze neit echt, want als blikken konden doden, was het portret al voorbij het punt dat ze definitief verloren was.

Ze schudde haar blonde haar naar achteren, draaide zich om en beende richting de hoek, voordat ze omdraaide en aarzelend bleef staan. Wat nu? Er was niet veel dat ze kon doen, behalve ruzie maken met een geschilderde vrouw, en hoewel ze veel gekke dingen had gedaan, wist ze niet of dit daarbij zou gaan horen.

Voetstappen! Kara draaide zich om en rende zowat naar de hoek, maar de voetstappen stierven alweer weg. Nu echt gegriefd ging ze op de grond tegen de muur zitten, blij dat ze nog een bontmantel omhad, zoals ze in Klammfels gewend was.

Met haar armen om haar knieen en Vlad die ergens tussen haar benen en haar buik warm lag te zien, zat ze wat te soezen en na te denken, en te wachten totdat er eindelijk nog een Griffje de leerlingenkamer in- of uitkwam. Eindelijk zag ze iemand aan komen lopen.

[LAURA ?!]

[/b] vroeg hij mompelend.
[/ul]

[Rahjin | Kara]

"Wachtwoord vergeten" antwoorde ze kortaf. Ze stond snel op en klopte wat stof van de warme mantel. "Nou ja, met veel moeite het wachtwoord onthouden, en toen kwam ik hier, en toen had zij" vuil keek ze naar het portret "het wachtwoord veranderd. Volgens mij doet ze het erom. En aangezien ik hier nog maar een dag of wat ben, heb ik nog niet echt door hoe ik aan het wachtwoord moet komen." Na deze 'verklaring' zweeg ze even terwijl ze de jongeman in zich opnam.

Ze had hem eerder gezien, maar wie het was wist ze niet meer. Misschien had ze zijn naam ooit te horen gekregen, misschien ook niet. De laatste dagen waren nogal een blur geworden door alle belevingen, ondanks dat ze nogal op elkaar leken, verschilden Klammfels en Zweinstein als hemel en aarde van elkaar. Of aarde en hemel, daar was ze nog niet helemaal over uit.

"Weet jij het wachtwoord?" vroeg ze hoopvol aan de jongeman. Ze glimlachte even, naar ze hoopte vriendelijk, terwijl haar geelgroene ogen op zijn ogen waren gericht, en zich daar op bleven focussen.

[LAURA ?!]

[/b] zei hij onverschillig en hij keek hoe ze zichzelf afklopte en opstond. Hij kreeg een verklaring over waarom ze niet in de leerlingen kamer kon komen en Ruben liet zijn blik ondertussen even naar het portret van de dikke dame glijden. Hij fronsde zijn voorhoofd en staarde de dikke dame aan die chagarijnig terugstaarde.

Hij had het nieuwe wachtwoord zelf ook niet meegekregen, besefte hij net. Shit. Ruben rolde met zijn ogen terwijl hij zijn handen in zijn zakken probeerde te proppen en weer naar Kara keek. Voor zijn ogen was ze best knap. Hij grijnsde eventjes, maar hij gooide snel zijn gezicht weer in de plooi toen hij aan Bella dacht. Hij was meestal dan wel een gore klootzak tegenover meisjes, aan Bella zou hij altijd trouw blijven. Hij zuchtte eventjes en schrok toen hij weer uit zijn gedachten sprong.

''Uhm, nee,'' hij haalde zijn schouders op terwijl hij Kara in zich op nam. ''Dus je bent hier nog maar een paar dagen en je begint nu al ruzie te maken met dat mens? Dat doe je goed zeg,'' hij grijnsde naar haar en lachtte zijn tanden bloot.

[/ul]