Lost in Translation [Ridje]

[Rahjin | Kara]

Kara was heel zorgvuldig uitgelegd hoe ze van de hal naar het lokaal van Verweer kon komen. Haast per pas. En toch was ze verdwaald geraakt. Gelukkig had ze een stel andere mensen horen praten over Verweer en was ze die gevolgd. Ze had even gekoekeloerd en ja, het was het goede lokaal.

Met een heimelijke grijns op haar gezicht stapte ze het lokaal in en liep naar de leraar, prof. Lupos. Ze wist dat haar vader, Valko, de professor vrij goed kende, en dat hij wist van haar geheim. Ze vertelde snel even wie ze was, etc. etc. voordat ze naar een plek werd gewezen. Ze ging zitten, nieuwsgierig of er iemand naast haar zou zitten deze les of niet.

Na ongeveer een minuut pakte Kara haar boek nog eens even en legde het open neer op tafel, zich afvragend wat het onderwerp van deze les zou zijn. Ze begon inmiddels echt te hopen dat er iemand naast haar zou komen zitten, om haar even 'bij te lichten' waar ze waren, wat ze al hadden behandeld etc. Ze wilde weten of ze achterliep of bijliep, wat toch vrij belangrijk was. Misschien liep ze zelfs voor, dat was ook nog een reeele kans. Ze wist in ieder geval vrij veel van Zwarte Kunsten en Zwarte Creaturen.

Een slinkse grijns trok over haar gezicht, liet haar ene mondhoek wat kreukelen en al haar tanden waren zichtbaar voor dat moment, precies het moment waarop een lachende, pratende massa leerlingen het lokaal binnenviel en overal ging zitten. Tot haar blijheid kwam er ook een knappe jongen naast haar zitten.

OOC: Weet niet of Ethan nog met zestienjarigen in de klas zit, dus als ie da tniet doet, verzin maar wat

[Ridje]

Ethan had nooit moeite gehad met Verweer tegen de zwarte kunsten maar het was wel vereist dat hij alles gehad had. En jammer genoeg had hij de les van vandaag nooit gevolgd. Die dag was hij niet op Zweinstein geweest, daarom werd hij verwacht bij dezelfde les met het andere jaar. Het probleem was, hij was er nog niet.

Lupos wist het dat hij zou komen, maar hij wist ook dat Ethan nog wel eens te laat kon komen, dat wisten alle Professoren en daarom had Ethan nooit problemen als hij te laat was. Met een klap schoot het raam open aan de kant van Lupos’ bureau en een licht blauwe vlam verscheen in het kozijn. Eerst leek het of de vlam zou neer strijken op de grond maar toen schoot het omhoog en raasde door het hele lokaal. Na een paar keer rond te zijn gegaan dook de vlam richting Lupos’ bureau en stopte daar waarna Ethan uit de vlam stapte en meteen om keek naar de vlam die veranderde in Crystal, Ethans ijsfeniks. Wat geïrriteerd keek Ethan naar zijn feniks die schuldig op het bureau van Lupos hopte en haar vleugels begon te pikken. “Sorry Proff. Ze is een beetje opstandig vandaag.” Zei Ethan tegen Lupos en grijnsde schaapachtig. Lupos lachte en streek over Crystal haar kopie die meteen opkeek en genoot van de hand. “Ga maar zitten meneer Sage.” Zei Lupos en hij gaf een boek aan Ethan waarna hij richting de tafeltjes knikte.

Ethan knikte en pakte het boek aan waarna hij nog even naar Crystal keek die onschuldig op het bureau bleef zitten. Ethan grijnsde en schudde zijn hoofd waarna hij door liep. Bij het lege tafeltje naast Kara bleef hij staan en glimlachte naar haar. “Bezwaar als ik hier kom zitten?” vroeg hij dan vriendelijk en nam dan plaats. Hij legde het boek van Lupos op tafel en bladerde erin. Het zou vandaag gaan over Vampiers. Het was wel interessant vond Ethan. En het was ook jammer geweest dat hij het in zijn eigen jaar gemist had. Hij keek nog even kort naar het meisje naast zich en glimlachte dan nog eens.

[Rahjin | Kara]

Kara schrok op toen het raam naast Lupos' bureau openvloog. Ze kneep haar ogen iets samen toen een blauwe vlam bijna landde op zijn bureau, maar daarna doorvloog het lokaal een paar keer rond. Met opgetrokken wenkbrauw volgde Kara de vertoning, zich afvragend of dit te maken had met de les of een goed uitgewerkte practical joke was.

Ze was op zijn zachtst gezegd verbaasd toen er ineens een persoon uit de vlam stapte, waarop de vlam in een vogel veranderde. Nu was Kara de weg kwijt. Toen de persoon naar het tafeltje naast het hare liep, en vroeg of hij daar mocht zitten, lachte ze even vriendelijk. "Nope, geen bezwaar, als je me verteld wat dat was?" Haar ogen fonkelden ondeugend toen ze hem aankeek.

"Ik ben trouwens Kara Damyanov" stelde ze zichzelf voor. Ze was even afgeleid toen ze door het boek bladerde naar de goede pagina. Een moment hield ze scherp haar adem in toen ze de grote, Gotische letters samenvoegde tot het woord waar deze les om zou draaien: Vampiers. Ze had het gevoel dat ze bleek werd, maar dat was waarschijnlijk bedrog. Nog steeds een beetje verbijsterd en een beetje boos wierp ze een blik naar Lupos, die beminnelijk naar de klas lachte. Zou dit echt aan de beurt zijn, of was het een stille hint? Demonstratief ging ze verzitten, waardoor ze de persoon naast haar, Ethan, aankeek en vrij makkelijk met hem kon praten, hoewel het inhield dat ze niet al haar aandacht bij de les had. Oho, wat een ramp. Kara vermoedde dat ze hoe dan ook meer dan genoeg informatie en kennis had over Vampiers dan het boek, maar dat zou nog blijken. Misschien was dit toch wel een interessant onderwerp, en je kon het maar beter meteen hebben gehad, nietwaar?

[Ridje]

Crystal zat nog steeds rustig op het bureau en keek het lokaal rond. Ze voelde wel dat een hoop blikken op haar gericht waren maar het maakte haar niks uit. Ze wist dat er maar weinig mensen ooit een ijsfeniks hadden gezien en stiekem genoot ze ook wel van de aandacht. Ze keek even om naar Lupos die stopte met aaien en met de les begon en kierde dan zacht voordat ze weer haar veren begon te pikken.

Ethan keek van Kara naar Lupos naar Crystal en daarna weer terug naar Kara. “Dat? Dat was mijn opstandige ijsfeniks Crystal.” Lachte Ethan dan zacht en keek naar Crystal die naar hem terug keek. “Ze is vandaag een beetje vervelend. Normaal zet ze me wel gewoon af bij het raamkozijn hoor. Maar ze slooft zich vandaag een beetje uit.” Grijnsde Ethan dan en keek weer naar Kara. “Ze is vorige week weer uit gekomen, dus ze is weer speels.” Zei hij dan en glimlachte naar Kara.

Ethan bladderde nog een paar bladzijden door tot hij bij het juiste hoofdstuk was waarna hij uit zijn tas zijn veer en inkt pakt, een potlood en zijn tekenblok, die hij onder het boek van verweer legde. Zijn blik ging kort naar de bladzijde in het boek en hij las kort een stuk door. “Ethan.” Zei hij dan vriendelijk. “Ethan Sage.” Vervolgde hij dan en keek weer naar Kara. Ze was knap, dat moest hij toegeven, en hij moest moeite doen om niet meteen zijn tekenblok weer te pakken en haar te tekenen. Hij had deze les al eens eerder gemist dus was het misschien wel slim om nu op te letten. Toch boog hij naar Kara “Zou je het erg vinden als ik je een keer teken?” vroeg hij dan fluisterend en glimlachte naar haar. “Schoonheid moet ik meestal meteen tekenen, maar gezien ik deze les al eens eerder heb gemist moet ik nu op letten in plaats van tekenen.” Zei hij dan en grijnsde waarna hij weer recht ging zitten en naar Lupos luisterde. Ethan doopte zijn veer in de inkt en begon aantekeningen te maken, hij had dan wel altijd goede cijfers aantekeningen maakte hij altijd.

[Rahjin | Kara]

"Opstandige ijsfeniks nog wel" zei ze quasi-plagend. "Alsof een 'gewone' ijsfeniks nog niet bijzonder genoeg" ze grijnsde even, ze had zelfs nog nooit van ijsfeniksen gehoord, maar ja, blijkbaar bestonden ze.

Ze wierp weer een blik naar Lupos, die de klas rustig opdroeg om die en die bladzijden te gaan lezen. Onwillig wierp Kara een blik in het boek, de pagina's scannend voor 'nieuwe' of 'foute' informatie. Spiegels, klopte. Doodskisten, klopte niet. Zonlicht, klopte niet. Knoflook, klopte. Vleermuisjes, klopte min of meer. Bloed drinken, klopte, alhoewel er niks over 'vegetarische vampiers' stond. Ach, zo bijzonder was dit artikel ook weer niet, ze zou alleen spiegels grondig moeten vermijden de komende dagen.

Al snel begon Lupos weer te praten over het onderwerp, en luisterde Kara met maar een half oor. Toen Ethan vroeg of hij haar een keer mocht tekenen, keek ze hem even verbaasd aan voordat ze antwoorde. "Tuurlijk mag dat" zei ze met een klein knipoogje. "Als je het op die manier vraagt, kan een meisje gewoon niet meer weigeren." Ze zweeg even voordat ze verder praatte. "Als je meer informatie over vampiers nodig hebt, moet je het maar zeggen. Waar ik vandaan kom, hebben we talrijke legendes en verhalen over vampiers, en ik denk dat in een groot aantal vleugjes waarheid te vinden zijn." Dat wist ze wel zeker, maar dat ging ze niet hardop zeggen. Zeker niet hier en nu, ze was misschien blond, maar zeker niet dom. Niet zo dom, in ieder geval.

[Ridje]

Ethan lachte kort. “Het is inderdaad bijzonder genoeg al als gewone ijsfeniks. Maar jij vroeg wat dat was dus ik leg het zo goed mogelijk uit. Want als ze niet opstandig is vliegt ze niet overal rond zoals net. Maar speelse ijsfeniksen kunnen nog wel eens voor problemen zorgen.” Zei Ethan dan en hij keek een beetje bezorgd. Hij wist dat natuurlijk al maar nu hij het hardop zei was het toch wel wat ‘echter’.

Toen hij zag dat Kara in het boek keek keek hij er ook in en las een stukje. “Boeken maken ook genoeg fouten.” Mompelde hij zacht en hij legde zijn vinger onder het stuk dat beschreef over de doodskisten. “Ik heb een hoop gezien wat gemaakt word in mijn bedrijf maar doodskisten zijn nog nooit aan gevraagd. Niet dat het gelijk wil zeggen dat vampiers geen doodskisten kunnen krijgen, maar toch lijkt het me sterk, een bed is comfortabeler dan een kist. Ik heb twee klanten waarvan ik denk dat ze vampier zijn en het enige wat ze bij ons kopen zijn magische voorwerpen die je in elk huishouden vind.” Zei Ethan wat zacht zodat hij Lupos niet stoorde, hij had het ook eigenlijk meer tegen zichzelf maar toch was het ook naar Kara gericht.

Ethan glimlachte blij toen Kara zei dat hij haar wel eens mocht tekenen. “Dat is mooi.” Zei hij dan en keek haar vrolijk aan met de glimlach nog steeds op zijn gelaat. “Ik weet het. Het is dan ook iets wat ik vaak zeg tegen mooie meiden die ik wil tekenen. Niet dat ik lieg of iets, schoonheden kan ik niet eens tegen liegen.” Zei Ethan vervolgens en hij dacht even na waarna hij naar Kara luisterde. “Dat is fijn om te weten. Bedankt voor het aanbod, als ik vragen heb zal ik zeker bij jou langs komen. En laat me raden waar je vandaan komt.” Hij onderzocht Kara kort en dacht weer na. “Talrijke legendes en verhalen over vampiers? Ik zou denken Transsylvanië, of zit ik er dan naast?” vroeg Ethan dan en glimlachte naar Kara.

[Rahjin | Kara]

“Boeken maken ook genoeg fouten.” “Ik heb een hoop gezien wat gemaakt word in mijn bedrijf maar doodskisten zijn nog nooit aan gevraagd. Niet dat het gelijk wil zeggen dat vampiers geen doodskisten kunnen krijgen, maar toch lijkt het me sterk, een bed is comfortabeler dan een kist. Ik heb twee klanten waarvan ik denk dat ze vampier zijn en het enige wat ze bij ons kopen zijn magische voorwerpen die je in elk huishouden vind.” Nieuwsgierig keek ze Ethan even schuin aan, voordat ze nog een stukje verder las. "Boeken maken inderdaad regelmatig fouten, zeker over dit onderwerp. Maar ja, over het algemeen lopen vampiers ook niet rond met 'n groot bord boven hun hoofd met het woord Vampier erop gekalkt, en klaar om vragen te beantwoorden." Ze grijnsde even, maar er lag een zekere zure ondertoon in de manier waarop ze het had gezegd.

"Ah" zei ze, het woord Ah een veelzeggende toon gevend. "Een echte charmeur dus" plaagde ze. "Kan ook geen kwaad, goed voor je ego. Of in ieder geval voor het ego van het meisje" vervolgde ze met een lach in haar ogen en stem.

"Je komt in de buurt. Bulgarije, niet Transsylvanie of Roemenie, maar daar gingen we wel naartoe als we een weekje weg wilden. Naar het kasteel van Dracula, bijvoorbeeld. Alhoewel die in Walachije regeerde. De echte Vlad Dracula, dan." Toen Kara de naam Vlad uitspraak, piepten er ineens twee nieuwsgierige oogjes over de kraag van haar gewaad heen, het wezeltje dat rond haar nek een warme slaapplaats had gevonden voelde zich blijkbaar aangesproken.

Kara pakte het diertje vast en tilde hem iets op, voordat ze hem snel op een been zette en hem stevig vasthield, Vladdie hield er wel van om op ontdekkingstocht te gaan.

[Ridje]

Ethan knikte begrijpend. “Inderdaad, maar wat moeten we anders dan boeken? Het is niet dat we een vampier voor de klas krijgen die even fijn alles uit legt. Niet dat we dat zouden willen, professor Lupos is goed genoeg.” Zei Ethan en hij grijnsde waarna hij kort naar Lupos keek. Zijn blik viel ook op Crystal die klaar was met veren pikken en nu rustig de leerlingen onderzocht die aanwezig waren. “Ik hoop voor hun dat ze dat ook niet zullen doen. Behalve de gevaarlijke dan, die kunnen wel een bord gebruiken denk, maar toch. Met de personen die tegenwoordig in het ministerie zitten wens ik het die vampieren niet toe. Voordat je het weet openen ze een klopjacht, en hoe gevaarlijk vampiers ook kunnen zijn het zijn toch, ja toch mensen.” Hij keek naar Kara en glimlachte weer een keer.

Op haar woorden over dat hij een charmeur was wist Ethan niks terug te zeggen. Hij keek even weg van haar maar zijn blik ging toch al snel weer terug en hij knipoogde eens naar haar. Het was waar, hij was een charmeur, maar hij was niet zoals sommige players hier op school, die verleide meisjes alleen voor zichzelf om ze dan zo snel mogelijk weer te dumpen. Ethan hield van elk meisje dat hij ooit getekend had, houden vanuit het oogpunt van het kunstenaar zijnde dan. Maar houden van en liefde had hij wel gekend met de meisjes waar hij een relatie mee had gehad.

“Bulgarije is ook mooi.” Mompelde Ethan zacht en hij grijnsde. “Dracula staat hier ook nog in.” Zei hij dan en wees met zijn vinger in het boek. Toen hij het wezeltje zag grijnsde hij en keek naar het diertje, daardoor viel zijn blik ook kort op het teken dat op Kara’s gewaad was vast gemaakt. “Griffoendor? Je bent nieuw hier neem ik aan?” vroeg hij dan vriendelijk hij stak zijn hand uit naar Vlad. “Ik zit ook in Griff maar ik dacht dat ik je gewoon niet herkende omdat je in een andere afdeling zat. Nou als je hulp nodig hebt met iets te vinden dan moet je het zeggen hoor.” Zei Ethan dan en knipoogde nog eens naar Kara.

[Rahjin | Kara]

"Inderdaad" ging ze akkoord met Ethan's statement dat vampiers ook 'maar' mensen waren. "Klopjachten willen we niet, we hebben gezien wat die kunnen aanrichten. En ach, er zijn vast ook positieve kanten aan vampiers, of vampiers die goed willen doen. Ze zijn vast niet allemaal zo bloeddorstig." Ze trok even een grimas, die zin was niet helemaal juist. "Wraakzuchtig, moordlustig, hoe je het ook wil noemen. Bloeddorstig is een nogal ongelukkige woordkeuze" verbeterde ze de zin.

"Dracula? Als in graaf Dracula naar het verhaal van Bram Stoker, of Vlad Dracula, Vlad de Spietser? Hij schijnt ook een vampier te zijn geweest, of in ieder geval als inspiratie voor vampierverhalen te zijn gebruikt." Wederom wierp ze een korte blik op professor Lupos, die geanimeerd doorvertelde.

Kort las ze een stukje in het boek, o.a. over Dracula, compleet met illustraties ernaast. Er werd iets te goed beschreven hoe alles gebeurde; ze moest een huivering onderdrukken toen ze zich voorstelde hoeveel zeer het moest hebben gedaan om te worden 'geholpen', zoals bepaalde kwakzalvers net-gebeten vampiers trachtten te redden, volgens de volksverhalen.

"Ja, ik zit ook in Griffoendor. Ik ben inderdaad vrij nieuw, ik ben hier nog maar een paar dagen, na een paar akkefietjes op mijn school leek het mijn vader slimmer als we verhuisden, en op die manier ben ik hier terecht gekomen. Wat ik er tot nu toe van heb gezien, is trouwens erg mooi. Zweinstein lijkt me wel leuk. Maar wel ingewikkeld! Ik zal eraan denken" beloofde ze Ethan, als ze hulp nodig had, zou ze 'm wel opzoeken, en hopen dat ze hem kon vinden zonder nogmaals te verdwalen.

Toen hij zijn hand uitstak naar Vlad, draaide de wezel zijn koppetje even quasi-beledigd om voordat hij zich omdraaide en naar de hand toewaggelde, het diertje sliep nog half. Tevreden plofte hij half op de hand neer. Kara grijnsde even.

[Ridje]

Ethan knikte en keek nog even in het boek. “Nee vast en zeker niet, Reuzen zijn ook gevaarlijk en we hebben de beste half reus die fabeldieren geeft.” Zei hij dan en glimlachte naar Kara. “Ja, dreuzels hebben zat verhalen over Dracula, Vlad was hun grootste bron voor die verhalen. Hoewel ik denk dat Bram Stoker zelf ook een vampier was. Maar dat is wat ik denk.” Grijnsde hij dan. Hij las kort het stukje over waarom Vlad de spietser genoemd werd en moest bijna er van rillen. “Nou laat me dan een van de eerste zijn die je welkom heet op Zweinstein.” Zei Ethan dan en grijnsde. “Ow het zal je hier niet teleurstellen, alles is hier mooi, behalve de kerkers dan misschien. Maar daar hoef je alleen heen voor Toverdranken, wat ook wel een nadeel is op Zweinstein, of eigenlijk Sneep is het nadeel. Dus een tip voor een les van Sneep, praat hem niet tegen en probeer zo min mogelijk problemen te maken, zelfs het kleinste dingetje verkeerd doen kan Griffoendor weer 50 punten kosten.” Vertelde hij Kara dan. “En als je verdwaalt bent kan je het beste de portretten in de gangen om hulp vragen. Als foppe de klopgeest je hulp aan biedt, niet naar luisteren hij staat bekend om nieuwelingen richting doodlopende gangen te sturen.” Met zijn vinger ging Ethan kort over een stuk tekst in zijn boek waarna hij naar Kara keek en weer glimlachte. Met een vinger streek Ethan over het kopje van Vlad en grijnsde dan.

---Tijd sprong---

Lupos riep nog snel hard, de leerlingen waren al druk aan het praten en opruimen, het huiswerk voor de volgende les waarna hij zelf ook zijn spullen pakte en richting zijn kantoortje verdween. Crystal kraste luid en vloog op waarna ze neer streek op Ethans schouder. Ethan pakte zijn spullen weer in en keek naar Kara. Ze hadden gezellig gepraat en waarschijnlijk toch nog wat op gestoken van de les. Ethan liep even snel naar het bureau van Lupos en legde het boek terug waarna hij snel weer naar Kara liep. “Heb je nog les?” vroeg hij dan met een grijns. “Ik heb namelijk een paar uur vrij en misschien heb je wel zin om wat te gaan doen, misschien kan ik je wat dingen van Zweinstein laten zien. Of iets anders, misschien wat eten in de grote zaal?” vroeg Ethan en hij glimlachte naar haar. Crystal floot kort en keek met een scheve kop naar Kara. Het lokaal was al half leeg en de paar die er nog waren praten luid na over de les.